Η πολυτέλεια ενός γηγενούς, αυθεντικού ποδοσφαιρικού ταλέντου, που αρκείται σε ημιτελή δράση και παρουσία. Ένας βιρτουόζος της μπάλας ο οποίος γεννά προσδοκίες, πωρώνει και κατόπιν… πληγώνει. Αδικώντας πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό του και, ακολούθως, τη διοίκηση του Ολυμπιακού και ιδίως τον πρόεδρο, που ποντάροντας στις δυνατότητες του νεαρού διεθνή, του έχει δώσει ισχυρή αξία περιουσιακού στοιχείου της ΠΑΕ, μπαίνοντας στη διαδικασία διπλής πρόωρης επέκτασης του συμβολαίου του.
Θα μπορούσε να είναι τυχαίο ότι κατά τα τρία προηγούμενα καλοκαίρια, οι δύο προπονητές που κάθισαν στον «ερυθρόλευκο» πάγκο, τόσο ο Βαλβέρδε όσο και ο Ζαρντίμ, τροφοδότησαν το παλικαράκι με ουκ ολίγες ευκαιρίες, για να τον καθιερώσουν εν τέλει ως περιστασιακό μέλος του αρχικού σχήματος; Ή μήπως και στο περίπου τετράμηνο της τελευταίας σεζόν, ο Μίτσελ έγινε ο τρίτος τεχνικός που αναγνωρίζει μεν το ταλέντο του «Φέτφα», δίχως ωστόσο ο παίκτης να καταφέρει και πάλι να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις; Όχι βεβαίως!
Η εμφάνιση του Γιαννάκη στο τελευταίο φιλικό με τη Στουτγάρδη ήταν εκ νέου ελπιδοφόρα. Δεν συμμερίζομαι τους ενθουσιώδεις, οι οποίοι περίμεναν εκ νέου τη στιγμή που ο Φετφατζίδης θα ξεδίπλωνε τις ποδοσφαιρικές αρετές του στο χορτάρι για να δανειστούν χαρακτηρισμούς υπερβολής, αποκαλώντας τον με πρωτοσέλιδα: «Νέο Μέσι». Έστω και ως σχήμα λόγου η παρομοίωση.
Επειδή κάθε ομάδα απαρτίζεται από μια παρέα αθλητών, οι οποίοι συνθέτουν έναν κοινωνικό περίγυρο στον οποίο η βιοπάλη για την καθιέρωση και την εξέλιξη καριέρας είναι μια σκληρή καθημερινή μάχη, έχει σημαντική βαρύτητα στη διάκριση το DNA και το «καλούπι» του καθενός. Αν είναι ένας χαρακτήρας… αλήτικος, ποδοσφαιρικά θρασύς, με… μαρμελάδα στα αφτιά και αυτοπεποίθηση… Μέσι, τότε το θετικό μέλλον είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένο.
Κάντο μόνος σου
Ο Γιάννης ο Φετφατζίδης φαίνεται πως δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία και κατά συνέπεια η γνώμη μου είναι ότι καλείται – για να ανταπεξέλθει στις συνθήκες και τις πράγματι τεράστιες απαιτήσεις της ερυθρόλευκης φανέλας, ειδικά φέτος που το άστρο του κινείται μέσα σε ένα γαλαξία άλλων πολλών εκτυφλωτικών αστέρων – να επιστρατεύσει αγόγγυστη δουλειά και (ίσως) εκτός ορίων επιμονή. Να βάλει τσαμπουκά και μαγκιά στο παιχνίδι του, να χαλυβδώσει την πίστη του.
Κάπου έφτασε η ώρα στη ζωή του, που ο Έλληνας επιθετικός είναι αναγκασμένος να κάνει το οριστικά μεγάλο βήμα, έχοντας ενώπιον του, ορατό τον κίνδυνο να χάσει – ύστερα από τόσα χρόνια – το τρένο που τρέχει με την σούπερ ευκαιρία της καριέρας του. Να ξεμπλοκάρει από το pause την ποδοσφαιρική διαδρομή του και να αναδειχθεί η τεράστια, φετινή «εσωτερική μεταγραφή» του Ολυμπιακού.
Όλοι τον πιστεύουν. Ο κόσμος τον περιμένει. Η Εθνική Ομάδα τον χρειάζεται. Από αυτόν εξαρτώνται όλα… Τα περί… Μέσι αφορούν μονάχα ευρείες καταναλώσεις…
-Σ’ αυτή τη λογική των «ευρημάτων» στον παλαιότερο «ορυκτό πλούτο» των νταμπλούχων, θα μπορούσε να κινηθεί και ο Λιούμπομιρ Φέισα. Νομίζω όχι μόνο εγώ, αλλά και το σύνολο της κοινής γνώμης, εμπιστεύεται πολύ παραπάνω τον «Φέτφα» συγκριτικά με τον Σέρβο, ως προς τις προοπτικές ξεπετάγματος ενός κρυφού άσου στο μανίκι του Μίτσελ. Με τόσο… λαό πλέον στη μεσαία γραμμή των «ερυθρολεύκων», ο «Λιούμπο» ως κεντρικός χαφ που είναι εξ’ ορισμού, δεν πρόκειται να είχε καμιά απολύτως τύχη. Πιθανά για το ούτε καν να παρέμενε στην ομάδα τη σεζόν που έρχεται.
Αυτή η εμπιστοσύνη που του δείχνει ο Ισπανός προπονητής όμως τους τελευταίους μήνες σε ρόλο αμυντικού μέσου, σε συνδυασμό με την φανερή εργατικότητα του παίκτη στα νέα καθήκοντα, ίσως και να τον… σώσουν. Υπό την έννοια της «πρώτης αλλαγής», αφού είναι βέβαιο ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει (και) βαρβάτο «6άρι» (έστω ακόμα κι αν μπούμε για τα καλά στον Αύγουστο…).
Τον Φέισα τον βλέπω να έχει κάνει πρόοδο ακόμα και στις γρήγορες τοποθετήσεις και επεμβάσεις, παρόλο που δεν είναι δα και ο πιο ταχύς κεντρώος παίκτης. Γενικά εμπνέει περισσότερη σιγουριά στο παιχνίδι του, βγαίνει πλέον πολύ πιο σωστά στην μπάλα, δείχνει να αφομοιώνει τη θέση του όλο και καλύτερα.
-Ο Ανδρέας Σάμαρης είναι μια περίπτωση από τους «φρέσκους» που φαίνεται πως έχει τα φόντα να χτυπήσει «καμπανάκι» για να μην παρθεί βιαστική απόφαση δανεισμού από τον Μίτσελ. Πατάει γερά, γεμίζει το κέντρο, είναι κοντρολαρισμένος, δείχνει να πιστεύει στον εαυτό του, έχει κίνηση πρόσωπο με πρόσωπο με τον αντίπαλο (όπως τον ξέραμε από τον Πανιώνιο) και δυνατά, ευθύβολα σουτ από τα +20 μέτρα.
Προσωπικά, για την ώρα, με πείθει παραπάνω από τον Ντε Βινσέντι, π.χ.
-Από το πρώτο φιλικό στη Γερμανία, θα σταθώ περισσότερο στη συνολική λειτουργία-πρόοδο της ομάδας μέσα σε μια βδομάδα. Ο Ολυμπιακός εναντίον της Στουτγάρδης, λειτούργησε αμυντικά-ανασταλτικά και αναπτύχθηκε με υπομονή και σοβαρότητα, κυκλοφόρησε στωικά την μπάλα, στο βαθμό ανταπόκρισης μιας εκτός έδρας αναμέτρησης Champions League. Ασφαλώς θα είναι «άλλη ομάδα», ιδίως επιθετικά-αποτελεσματικά, με Σαβιόλα, Βάις, Κάμπελ, Ρομπέρτο.
-Για τον Γιαννιώτη έχουν ειπωθεί διάφορα καλά, από όσους τον παρακολουθούν καθημερινά και δουλεύουν μαζί του (Ράντος) εδώ και ένα χρόνο στις προπονήσεις. Ο τρόπος που «βούτηξε» σε μια φάση προς το τέλος στα πόδια του αντιπάλου του και απεσόβησε το γκολ, πιστοποιεί τα αντανακλαστικά του, που είναι το Α και το Ω για έναν γκολκίπερ. Ειδικά δε όταν απουσιάζει η πείρα. Απόλυτα σωστή, λοιπόν, θεωρώ την απόφαση λύσης της συνεργασίας με τον Κάρολ.
-Το θετικό ντεμπούτο του Μεντζανί στα στόπερ, ανοίγει νομίζω την πόρτα εξόδου στον Κοντρέρας. Τα χρόνια πέρασαν και ο Χιλιανός περισσεύει τώρα… Το άσχημο είναι ότι έχει ακόμα ένα χρόνο συμβόλαιο. Αλλά όλο και κάποια λύση υπάρχει.
Αυτή τη στιγμή πάντως, ο πιο αξιόπιστος κεντρικός αμυντικός του Ολυμπιακού είναι ο φορτσάτος Δημήτρης Σιόβας.Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου