Στην υπόθεση του Παναθηναϊκού
μόνον ο κόσμος έχει δικαίωμα να δηλώσει σοκαρισμένος από αυτό που συνέβη
το βράδυ του Σαββάτου στη Νέα Σμύρνη. Για την ακρίβεια το μέρος του
κόσμου που δεν είχε παρακολουθήσει όσα είχε δείξει ο Παναθηναϊκός στα
φιλικά και στο πρώτο επίσημο παιχνίδι. Διότι για τους υπόλοιπους, και
ειδικά για αυτούς που έχουν την ευθύνη της σχεδίασης και της
συναρμολόγησης του Παναθηναϊκού αυτή η εικόνα δεν μπορεί να ήταν
έκπληξη. Στη Νέα Σμύρνη συνέβη να φανούν οι περισσότερες χτυπητές
αδυναμίες του Παναθηναϊκού, τις οποίες, όπως έχουμε επαναλάβει οι
περισσότεροι που αναλύουμε τα παιχνίδια του, δεν μπορεί να μασκαρέψει ο
Γιάννης Αναστασίου ότι κι αν κάνει, ειδικά στη φάση που βρίσκεται η
δουλειά του και στη φάση που βρίσκονται τα εργαλεία του, οι
ποδοσφαιριστές του.
Είναι μέσα στο ποδόσφαιρο να βρεθεί μια ομάδα πίσω στο σκορ σε ένα ματς στο οποίο κρατά τη μπάλα περισσότερο από την αντίπαλό της, δηλαδή με ένα γκολ που θα έρθει κόντρα στην ροή του παιχνιδιού. Το “αφύσικο” και ανησυχητικό δεν ήταν αυτό. Ηταν κυρίως η αντίδραση που δεν είχε ο Παναθηναϊκός. Η αντίδραση που δεν μπορεί να έχει όσο υστερεί σε προσωπικότητα, όσο ζει με τόσο μεγάλο έλλειμμα σε εμπειρία, όσο δεν έχει στο τερέν ποδοσφαιριστές που έχουν την ικανότητα και το υπόβαθρο για να αναλάβουν την ευθύνη να τον καθοδηγήσουν, να ισιώσουν το παιχνίδι που στραβώνει.
Ο Καπίνο δεν ήταν βασικός, και δεν είναι έμπειρος. Ο Μαρινάκης δεν ήταν βασικός και δεν είναι έμπειρος. Ο Κουτρουμπής έχει μόλις μια σεζόν, με την ΑΕΚ, στη Superleague και κατά τη διάρκεια αυτής προφανώς δεν πήρε μεγάλη αυτοπεποίθηση, αφού κατέληξε σε υποβιβασμό. Ο Λαγός δεν ήταν βασικός και δεν είναι έμπειρος. Ο Καρέλης το ίδιο. Ο Ντίνας το ίδιο. Ο Μουζακίτης το ίδιο. Ο Αμπέιντ το ίδιο. Βάζει κανείς απέναντι την σύνθεση του Πανιωνίου και διαπιστώνει ότι εκείνος είχε στο τερέν πιο έμπειρους, πιο ψημένους στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαιριστές. Για ποιο λόγο λοιπόν να διαχειριστεί καλύτερα το παιχνίδι, από το 40’ και μετά, ο Παναθηναϊκός από τον Πανιώνιο; Από πού να προκύψει αυτή η απαίτηση με εξαίρεση τη διαφορά ανάμεσα στο βάρος της μιας φανέλας από την άλλη; Ακόμη και στους πάγκους να κοιτούσε κανείς, μεγαλύτερη εμπειρία βρίσκει στον προπονητή του Πανιωνίου από αυτή που έχει ο πρωτόπειρος, ως πρώτος, προπονητής του Παναθηναϊκού.
Αυτό που συνέβη στο Παναθηναϊκό δεν είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εφαρμογή των νόμων της φύσης του ποδοσφαίρου. Κι επειδή βρισκόμαστε στη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, αν ο Παναθηναϊκός, δηλαδή οι έχοντες την ευθύνη, δεν βρουν τρόπο να διορθώσουν τα λάθη που έκαναν στην συνταγή, από την οποία όχι μόνο δεν πρόσθεσαν αλλά αφαίρεσαν εμπειρία, το Τριφύλλι θα περάσει δύσκολα.
Ο Παναθηναϊκός έχει άμεση ανάγκη από ενίσχυση με ποδοσφαιριστές της “τη σηκώνω τη βαριά φανέλα” κατηγορίας. Ο Πράνιτς προφανώς υπήρξε τέτοιος. Μια ενδεκάδα με τη σύγχρονη παρουσία των Σίλντεφελντ, Μέντες, Πράνιτς, Μπαϊράμι, Μπεργκ στο αρχικό του σχήμα θα είναι μια έκδοση που θα πλησιάζει περισσότερο στην “σηκώνω το βάρος της φανέλας του Παναθηναϊκού” κατάσταση, αλλά και πάλι η ομάδα που φτιάχνει ο Αναστασίου θα χρειαστεί τύχη και αποτελέσματα ώστε να βρει χρόνο για να ψήσει τα νεαρά παιδιά του. Διαφορετικά η φετινή πτήση θα έχει πολλές και ισχυρές αναταράξεις. Κι η Λεωφόρος, αν η πλειοψηφία δεν πηγαίνει στην κερκίδα με απόλυτη συνείδηση της πραγματικότητας, για να στηρίξει τα νέα παιδιά, μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ. Αν αμφιβάλλετε, κάντε μια κουβέντα με έναν ποδοσφαιριστής που την έχει ζήσει, που έχει νιώσει πως είναι να στραβώνει το ματς και να ακούει σε dolby digital το “στράβωμα” της κερκίδας λόγω της μηδαμινής απόστασης του αγωνιστικού χώρου από τις εξέδρες. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από ποδοσφαιριστές που θα βγάλουν τον “εμείς είμαστε ο Παναθηναϊκός” εγωισμό στο τερέν. Εχει ανάγκη από αρχηγούς. Για την ώρα δεν ξέρει σε ποιον να δώσει το περιβραχιόνιο.
Είναι μέσα στο ποδόσφαιρο να βρεθεί μια ομάδα πίσω στο σκορ σε ένα ματς στο οποίο κρατά τη μπάλα περισσότερο από την αντίπαλό της, δηλαδή με ένα γκολ που θα έρθει κόντρα στην ροή του παιχνιδιού. Το “αφύσικο” και ανησυχητικό δεν ήταν αυτό. Ηταν κυρίως η αντίδραση που δεν είχε ο Παναθηναϊκός. Η αντίδραση που δεν μπορεί να έχει όσο υστερεί σε προσωπικότητα, όσο ζει με τόσο μεγάλο έλλειμμα σε εμπειρία, όσο δεν έχει στο τερέν ποδοσφαιριστές που έχουν την ικανότητα και το υπόβαθρο για να αναλάβουν την ευθύνη να τον καθοδηγήσουν, να ισιώσουν το παιχνίδι που στραβώνει.
Ο Καπίνο δεν ήταν βασικός, και δεν είναι έμπειρος. Ο Μαρινάκης δεν ήταν βασικός και δεν είναι έμπειρος. Ο Κουτρουμπής έχει μόλις μια σεζόν, με την ΑΕΚ, στη Superleague και κατά τη διάρκεια αυτής προφανώς δεν πήρε μεγάλη αυτοπεποίθηση, αφού κατέληξε σε υποβιβασμό. Ο Λαγός δεν ήταν βασικός και δεν είναι έμπειρος. Ο Καρέλης το ίδιο. Ο Ντίνας το ίδιο. Ο Μουζακίτης το ίδιο. Ο Αμπέιντ το ίδιο. Βάζει κανείς απέναντι την σύνθεση του Πανιωνίου και διαπιστώνει ότι εκείνος είχε στο τερέν πιο έμπειρους, πιο ψημένους στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαιριστές. Για ποιο λόγο λοιπόν να διαχειριστεί καλύτερα το παιχνίδι, από το 40’ και μετά, ο Παναθηναϊκός από τον Πανιώνιο; Από πού να προκύψει αυτή η απαίτηση με εξαίρεση τη διαφορά ανάμεσα στο βάρος της μιας φανέλας από την άλλη; Ακόμη και στους πάγκους να κοιτούσε κανείς, μεγαλύτερη εμπειρία βρίσκει στον προπονητή του Πανιωνίου από αυτή που έχει ο πρωτόπειρος, ως πρώτος, προπονητής του Παναθηναϊκού.
Αυτό που συνέβη στο Παναθηναϊκό δεν είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εφαρμογή των νόμων της φύσης του ποδοσφαίρου. Κι επειδή βρισκόμαστε στη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, αν ο Παναθηναϊκός, δηλαδή οι έχοντες την ευθύνη, δεν βρουν τρόπο να διορθώσουν τα λάθη που έκαναν στην συνταγή, από την οποία όχι μόνο δεν πρόσθεσαν αλλά αφαίρεσαν εμπειρία, το Τριφύλλι θα περάσει δύσκολα.
Ο Παναθηναϊκός έχει άμεση ανάγκη από ενίσχυση με ποδοσφαιριστές της “τη σηκώνω τη βαριά φανέλα” κατηγορίας. Ο Πράνιτς προφανώς υπήρξε τέτοιος. Μια ενδεκάδα με τη σύγχρονη παρουσία των Σίλντεφελντ, Μέντες, Πράνιτς, Μπαϊράμι, Μπεργκ στο αρχικό του σχήμα θα είναι μια έκδοση που θα πλησιάζει περισσότερο στην “σηκώνω το βάρος της φανέλας του Παναθηναϊκού” κατάσταση, αλλά και πάλι η ομάδα που φτιάχνει ο Αναστασίου θα χρειαστεί τύχη και αποτελέσματα ώστε να βρει χρόνο για να ψήσει τα νεαρά παιδιά του. Διαφορετικά η φετινή πτήση θα έχει πολλές και ισχυρές αναταράξεις. Κι η Λεωφόρος, αν η πλειοψηφία δεν πηγαίνει στην κερκίδα με απόλυτη συνείδηση της πραγματικότητας, για να στηρίξει τα νέα παιδιά, μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ. Αν αμφιβάλλετε, κάντε μια κουβέντα με έναν ποδοσφαιριστής που την έχει ζήσει, που έχει νιώσει πως είναι να στραβώνει το ματς και να ακούει σε dolby digital το “στράβωμα” της κερκίδας λόγω της μηδαμινής απόστασης του αγωνιστικού χώρου από τις εξέδρες. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από ποδοσφαιριστές που θα βγάλουν τον “εμείς είμαστε ο Παναθηναϊκός” εγωισμό στο τερέν. Εχει ανάγκη από αρχηγούς. Για την ώρα δεν ξέρει σε ποιον να δώσει το περιβραχιόνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου