Ότι ο Σαβιόλα με μία (πολύ
ωραία) ασίστ και ένα γκολ μπορεί να οδηγεί τον Ολυμπιακό σε νίκες σαν
αυτή στη Νέα Σμύρνη, το ξέραμε και δεν είναι είδηση. Ότι ο Βάις, ήταν
βάση ποιοτικών χαρακτηριστικών, η καλύτερη εφετινή μεταγραφή του
Ολυμπιακού και αυτό το ξέραμε πριν καν αρχίσουν τα επίσημα ματς. Και το
δικό του γκολ λοιπόν στη Νέα Σμύρνη δεν είναι είδηση.
Αυτό που σίγουρα δεν ξέραμε ήταν αν ο Ανδρέας Σάμαρης θα μπορούσε
να παίξει στον Ολυμπιακό. Για την ακρίβεια μέχρι να προχωρήσει κάμποσο η
προετοιμασία και να καταλάβουμε ότι ο Μίτσελ τον «πάει» πολύ, δεν
ξέραμε καν αν θα έμενε στον Ολυμπιακό ή αν θα έφευγε δανεικός. Στην
πορεία και όταν άρχισαν τα επίσημα ματς το ερώτημα έγινε διαφορετικό.
Τότε η ερώτηση είχε μετατραπεί ως εξής: «Ο Σάμαρης θα καταφέρει να
κρατήσει τη θέση του βασικού κεντρικού χαφ στον Ολυμπιακό;».
Σήμερα, πλέον το ερώτημα έχει αλλάξει ξανά. «Ποιος μπορεί να
βγάλει τον Σάμαρη από την βασική ενδεκάδα του Ολυμπιακού;» είναι πλέον
το μοναδικό πράγμα που μένει να απαντηθεί. Και νομίζω ότι σήμερα (αύριο
μεθαύριο θα δούμε) η απάντηση είναι «κανείς».
Ο μικρός με τη μεγάλη εμπειρία από την Σούπερ Λίγκα ήταν πιο
έτοιμος από όσο ενδεχομένως να φαντάζονταν ο οποιοσδήποτε πλην του
ίδιου. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Την περασμένη άνοιξη τον είχαμε καλεσμένο
στο studio του ΟΤΕ TV μαζί με τον Βασίλη Σαμπράκο. Η συζήτηση με τον
τότε παίκτη του Πανιωνίου ήταν χαλαρή. Και για τον Ολυμπιακό και για την
τότε ομάδα του και για τον Μίτσελ που είχε ήδη αναλάβει, αλλά και για
τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Στον αέρα ο Βασίλης και εγώ μείναμε παγωτό με το πόσο μπάλα έβλεπε
αυτό το παιδί. Ηξερε σε επίπεδο ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα πάντα. Θυμάμαι
ότι μπορούσε να σου μιλάει όχι για την Μπαρτσελόνα, την Ρεάλ, την
Μπαγερν, την Γιουβέντους, αλλά και για την Φιορεντίνα και την Ουντινέζε.
Για το πώς κινείται ο Ακουιλάνι στο γήπεδο, για το πώς τον βοηθάει ο
Πιζάρο, αλλά και για την δουλειά του Γκιντογκάν στην Ντόρτμουντ πριν
αυτή γίνει hot θέμα συζήτησης φτάνοντας μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς
Λιγκ.
Θυμάμαι σαν και τώρα ότι όταν τον αποχαιρετήσαμε με τον Βασίλη
ανεβήκαμε για να αλλάξουμε και συζητούσαμε ότι «εντάξει είναι δύσκολο να
κάνει καριέρα στον Ολυμπιακό, αλλά το παιδί είναι πολύ συγκεντρωμένο σε
αυτό που κάνει και το ψάχνει πάρα πολύ».
Είχαμε προσέξει ότι οι παίκτες που κυρίως παρακολουθούσε ήταν αυτοί
που έπαιζαν στη θέση του. Ηξερε να σου πει για τον Πίρλο τα πάντα. Αλλα
ήξερε και τον Πιζάρο, τον Ακουλιάνι, το πώς κινείται ο Γκιντογάν.
Σε ένα από τα διαφημιστικά διαλείμματα θυμάμαι τον είχα ρωτήσει
εκτός αέρα. «Δύσκολος ο Ολυμπιακός και πολύ μεγάλος ο ανταγωνισμός στη
θέση σου. Φοβάσαι ότι μπορεί να έχεις την τύχη του Τάτου;» και η
απάντησή του (τώρα νομίζω ότι μπορώ να την γράψω) ήταν αφοπλιστική. «Το
βασικό είναι να κάνω προετοιμασία με τον Μίτσελ. Να με πάρει μαζί του.
Μετά δεν φοβάμαι. Είναι Ισπανός προπονητής και δεν υπάρχει περίπτωση να
μην καταλάβει τι μπορώ να του προσφέρω. Με αυτόν προπονητή θα παίξω πολύ
άνετα ακόμη και αμυντικό χαφ, όπως έπαιζε ο Ορμπάιθ με τον Βαλβέρδε… Με
αυτόν όχι μόνο θα μείνω, αλλά μπορώ να γίνω και βασικός».
Τότε του είχα πει «μακάρι…», αλλά για να είμαι ειλικρινής όσο και
αν είχα εντυπωσιαστεί με την ποδοσφαιρική γνώση του, την ωριμότητά του,
τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονταν τα πράγματα, δεν το είχα πολύ
πιστέψει. Κακώς ο Σάμαρης μας το είχε πει και μας το είχε δείξει από
εκείνο το βράδυ. Γιατί όπως έχω μάθει μετά από σχεδόν 20 χρόνια σε αυτή
τη δουλειά, τον ποδοσφαιριστή που θα κάνει καριέρα δεν τον καταλαβαίνεις
μόνο στο γήπεδο, τον καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα έξω από αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου