"Ο έχων τα... cojones καλείται να κάνει ένα βήμα μπροστά". Σε αυτή τη φράση συνοψίζεται όλο το "ζουμί" του σημερινού αγώνα και οι -δικαίως- βλοσυροί, προβληματισμένοι και πεισμωμένοι Έλληνες παίκτες καλούνται να φανούν συνεπείς στο προσκλητήριο, που οι ίδιοι πριν απ' όλους σάλπισαν!
Η Εθνική δεν παίζει την ύπαρξή της σήμερα! Μπορεί να κερδίσει και παρ' όλ αυτά να αποκλειστεί, όπως μπορεί και να χάσει κι όμως να βρεθεί στους "8". Σήμερα παίζεται κάτι άλλο. Παίζεται ο μπασκετικός εγωισμός μερικών από τους καλύτερους παίκτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ! Αρκεί να δει κάποιος τους Έλληνες παίκτες στο ξενοδοχείο, να τους παρατηρήσει την ώρα που περπατάνε προς το πούλμαν, την ώρα που πίνουν καφέ στο lobby του "Plaza Hotel", την ώρα που κάνουν -νευρικά- δηλώσεις στους δημοσιογράφους.
Προφανώς δεν γνωρίζω αν σήμερα το βράδυ θα χαμογελάμε -νίκη εμείς, ήττα οι Φινλανδοί, ήττα οι Σλοβένοι, το καλύτερο σενάριο- ή θα κλαίμε -ήττα εμείς, νίκη οι Φινλανδοί, το χειρότερο σενάριο- αλλά είμαι βέβαιος ότι σήμερα η εικόνα των παικτών δεν θα θυμίζει τους αγώνες με Ιταλία και -κυρίως- με Φινλανδία.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά, σε 6 σημεία, όσες και οι συνεχόμενες ήττες μας από τους Ισπανούς
1) Οι διαιτητές αφήνουν το ξύλο και οι Έλληνες παίκτες στις ομάδες τους παίζουν -πολύ, πάρα πολύ- ξύλο, οπότε ήρθε η ώρα να το εκμεταλλευτούμε!
2) Δεν νοείται άλλο εύκολο καλάθι στο ένας εναντίον ενός. Αν ο Ρούντι μας κάνει αυτά που έκαναν ο Κοπόνεν και ο Μπελινέλι (αλλά ακόμα και ο Σον Χαφ) καλύτερα να πάμε σπίτια μας…
3) "Πέφτουμε όλοι μαζί, σηκωνόμαστε όλοι μαζί". Η Εθνική είχε αυτό το "όλοι μαζί" πάντα ως υπέρτατη αξία και είναι πολύ θετικό ότι παρά τις "σφαλιάρες" το κλίμα μεταξύ των παικτών παραμένει εξαιρετικό. Πάμε να παίξουμε όλοι μαζί και όχι όπως τη Δευτέρα, όταν οι Έλληνες φίλαθλοι είδαν για πρώτη φορά εδώ και κοντά 10 χρόνια, μια ομάδα που χάνει χωρίς να παλεύει.
4) Ο Τρινκιέρι είπε χθες ότι πιστεύει στην ομάδα του, γιατί -εκτός των άλλων- έχει και ξεκάθαρους ρόλους, αλλά παρά το σεβασμό στον "αλενατόρε" οι ρόλοι μας δεν είναι ακριβώς ξηκάθαροι. Μπουρούσης, Φώτσης και Πρίντεζης, τρεις βασικότατοι παίκτες δηλαδή, έχουν σύγχυση ρόλων, με αποτέλεσμα το "όπλο" της Εθνική -η γραμμή ψηλών- να μοιάζει να απενεργοποιημένο!
5) Ως μπασκετικός λαός και δημοσιογράφοι, έχουμε κάθε… λόγο να έχουμε ένα "ψιλοκόμπλεξ" με τους Ισπανούς, που μας κερδίζουν διαρκώς εδώ και 7 χρόνια, αλλά οι διεθνείς μας έχουν το δικαίωμα να τους κοιτάζουν στα μάτια. Ο Σπανούλης, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης και ο Σλούκας τόσο το 2012 όσο και το 2013, μαζί με τον Περπέρογλου, έκαναν τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα να βλέπουν "αστεράκια". Ο Ζήσης, παρέα με τον Σπανούλη, τον Καϊμαλόγλου και τον Μπουρούση πήραν χρυσό στο Eurobasket Νέων Ανδρών το 2002 κόντρα στην Ισπανία, ενώ o Φώτσης και ο Περπέρογλου "έκλεισαν" το σπίτι του Ρούμπιο το 2011 στη Βαρκελώνη. Δεν είναι και τόσο άτρωτοι λοιπόν, ενώ γνωρίζω τουλάχιστον... 2-3 διεθνείς που θα έδιναν τα πάντα για να δουν αυτό το "υπεροπτικό" χαμόγελο του Ρούντι να σβήνεται από το στόμα του!
6) Η Ελλάδα των τριών πρώτων αγώνων, θα περνούσε από το χιαστί κόντρα σε οποιαδήποτε από τις Σερβία, Λιθουανία, Γαλλία ή Λετονία ακόμα και στο ρελαντί. Οι διεθνείς είδαν τους χτεσινούς αγώνες του 1ου ομίλου και συνειδητοποίησαν αυτό που ήδη γνώριζαν. Τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται κάθε χρόνο. Αυτή η σκέψη είναι ένα τεράστιο κίνητρο, ανάμεσα σε παίκτες που ήρθαν αποφασισμένοι για να παίξουν στον τελικό στις 22 Σεπτεμβρίου και όχι "τελικό" 10 μέρες νωρίτερα...
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όμως.
"Πάμε σαν άλλοτε" και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Είτε κερδίσουμε, είτε χάσουμε, να το κάνουμε ως Επίσημη Αγαπημένη κι όχι ως "ανεπίσημοι αποσβωλομένοι", όπως νιώσαμε όλοι το απόγευμα της Δευτέρας.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου