Δεν με νοιάζει βρε αδερφέ τι θα συμβεί αν σκάσει η μολότοφ μέσα στο βανάκι της Nova. Δεν με νοιάζει τι θα γίνει αν ρίξω το τούβλο από τον όροφο στους πιτσιρικάδες που έρχονται να μου κάνουν «ντου» στο σύνδεσμο που έφτιαξα με τόσο κόπο (Αγρίνιο). Δεν με νοιάζει αν τραβήξω το «σιδερικό» και ρίξω μια να χεστούν όλοι. Δεν με νοιάζει! Η μήπως με νοιάζει; Να στείλω μήνυμα με το ξύλο στον Κουρίδη, τον νομικό εκπρόσωπο της ΕΠΟ; Να στήσω επίθεση στον 15χρονο μετά το Ολυμπιακός – Φωκικός και να του τραβήξω μαχαίρι μέσα στα Καμίνια; Να προγραμματίσω την επόμενη επίθεση αφού έχω βρει τον στόχο; Όλα αυτά «με νοιάζουν. Δεν είναι πάνω στο «ντου» ή στην έκρηξη της στιγμής. Αυτά είναι προμελετημένα, σχεδιασμένα, προγραμματισμένα στη λεπτομέρεια.
«Γιατί» αναρωτιούνται πολλοί. Η δολοφονία του Φιλόπουλου και κατά πολλούς η ατιμωρησία στην υπόθεση άφησε πολλές ανοιχτές πληγές. Η «αυτοκάθαρση» των συνδέσμων – παρότι αρκετά στελέχη πολλών εξ αυτών το παλεύουν και μάλιστα σοβαρά και μεθοδικά με πολλές συζητήσεις και αφιέρωση ωρών στο «μπλα μπλα» με τους πιτσιρίκους για να αλλάξουν μυαλά και προσανατολισμό - γίνεται σε μικρό βαθμό. Οι παράγοντες και οι πρόεδροι έχουν «βολευτεί»: «μακριά από το γήπεδο να’ναι κι ας βγάλουν τα μάτια τους». Στους «περιφερειακούς» πυρήνες των συνδέσμων έχει βρει χώρο κάθε καρυδιάς καρύδι στο multilingual μίξερ ανεργίας – παραβατικότητας – φτώχειας – «μαγκιάς» - χαμένου προσανατολισμού.
Για πολλοστή φορά οι λίγοι «χαρακτηρίζουν». Τα φαρμακερά μαχαίρια, οι θανατηφόρες μολότοφ, τα ρισκαδόρικα πεσίματα που ξεκινούν για εκτόνωση και πολλές φορές εξελίσσονται τραγικά, εναντίον του τραγουδιού, της σημαίας, των κορεό, του μπύρα-παρέα-εξέδρα, της ωραίας πώρωσης του δίωρου στην κερκίδα. Ο καθένας διαλέγει τον δρόμο που θέλει.
Υπάρχει, όμως, και ένας που δεν έχει δικαίωμα να διαλέξει. Κάπου σταματά το αστείο «δεν μπορώ» και γιγαντώνεται το ρεαλιστικό «δεν θέλω». Με τη «Χρυσή Αυγή» - έστω και με την κατά Ρουπακιώτη έξωθεν εντολή – έδειξαν ότι μπορούν. Στα λόγια και στα γραπτά ακούω και διαβάζω πάλι σαν από μασημένη κασέτα των 80’s ή σκονισμένο τετράδιο των 90’s τα σιχαμένα κλισέ που καταλήγουν στο «κλείστε τους συνδέσμους». Ουδεμία ουσία: είναι και αντιδημοκρατικό και ανέφικτο και ανόητο - αναποτελεσματικό. Τίποτα απ’ όλα αυτά, όμως, δεν είναι να κλείσεις μέσα 20 – 30 άτομα. Να ερευνήσεις, να βρεις, να στοιχειοθετήσεις κατηγορητήριο και να αποδώσεις δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη, όχι υπερβολές για τη μόστρα, ούτε «χάδια» από την άλλη πλευρά.
Εχεις τους κοριούς. Εχεις τις υπόγειες διαδρομές. Και με τη Χρυσή Αυγή και με άλλους «φορείς». Εχεις τα συμβάντα. Εχεις μάρτυρες. Εχεις εκατοντάδες αστυνομικούς, φανερούς και κρυφούς. Εχεις ανακριτές, εισαγγελείς, δικαστές τίμιους και καθαρούς. Μπορείς; Εγώ λέω ότι είναι ζήτημα βούλησης και όχι ικανότητας κύριε Δένδια. Πάντα ήταν. Τώρα, όμως, τα γήπεδα δεν είναι «Αγιος Παντελεήμονας»!
Ξεχάστε τη βολική «γκετοποίηση» και τα «ας΄ τους να τα κάνουν εκεί». Δεν τα κάνουν εκεί πια, το πιάσατε; Και δεν είναι «αυτοί» πια! Αλλαξε η γενιά, πάρτε το χαμπάρι. Είναι και πολλοί άλλοι. Και για κάθε χαμένη ζωή που με μαθηματική ακρίβεια θα «ταξιδέψει» εντός των επόμενων ημερών αν δεν μπει stop θα έχετε ευθύνη εσείς οι κυβερνώντες. Αντιθέτως, για κάθε επίδοξο φονιά, για κάθε ηθικό και φυσικό αυτουργό «πεσίματος» ή παντός είδους επίθεσης που θα τιμωρείται ως «λεβέντης» πίσω από της φυλακής τα σίδερα, δεκάδες άλλοι της ίδιας συνομοταξίας, θα το ξανασκεφτούν. Εκατοντάδες άλλοι θα μπορούν να κάνουν το κέφι τους στην κερκίδα χωρίς να αισθάνονται στιγματισμένοι και θα αισθάνονται πιο ασφαλείς «εκεί έξω»: στο στενό, στη γειτονιά, στο μπαρ, στην καφετέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου