Είναι ιδέα μου ή παρατηρώ τις
τελευταίες ώρες και μετά την ήττα του Παναθηναϊκού από τη Μακάμπι, μία
διάθεση ωραιοποίησης της κατάστασης και πολλά ναι μεν, αλλά; Σαν να
παρουσιάζεται μία ανάγκη να ανακαλυφθούν βιαίως και σε κόντρα της
πραγματικής εικόνας, θεμέλια αισιοδοξίας, υποψίες βελτίωσης, βάσεις
ανάκαμψης. Στοιχεία, που όσο κι αν θέλει να αναζητήσει κανείς στο ματς
του Τελ Αβίβ, είναι απίθανο (κι επιπλέον) απαγορεύεται να βρει! Στην
πραγματικότητα, η εικόνα του Παναθηναϊκού στο Ισραήλ (με εξαίρεση τον
Λάσμε) ήταν η χειρότερη που έχει παρουσιάσει από την αρχή της σεζόν της
Ευρωλίγκα. Υπήρξαν κάποιες συνεργασίες στην επίθεση βέβαια, αλλά αν αυτή
η ελάχιστη εξέλιξη, μπορεί να διαγράψει την κάκιστη αμυντική εικόνα
(και ιδιαίτερα σε κρίσιμες σημεία) και την ακόμα χειρότερη επιθετική,
τότε ο Παναθηναϊκός βαδίζει σε πολύ λάθος δρόμο.
Εχει τύχει να αναφέρω και πάλι ότι η πιο ηρωική πράξη στη διαδρομή επίλυσης ενός προβλήματος που πρέπει να κάνει ένας ασθενής, είναι να παραδεχθεί ότι πάσχει. Κι αν οι πράσινοι αναζητήσουν θετικά σημεία στην αναμέτρηση του Ισραήλ για να σταθούν σε αυτά, πολύ απλά θα συνεχίσουν να βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί. Ο Παναθηναϊκός παίζει πραγματικά πολύ άσχημα και το πιο δυσάρεστο είναι ότι συνεχίζει να εμφανίζει τα ίδια προβλήματα που τον ακολουθούν από την έναρξη της σεζόν.
Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης και θα τολμήσω να πω, ότι η ανιούσα είναι πιο εύκολη διαδρομή για το τριφύλλι παρά για οποιαδήποτε άλλη ομάδα της Ευρωλίγκα. Οι περισσότεροι ίσως να νομίζετε ότι είναι εύκολο να αναζητηθούν οι αιτίες και πολύ περισσότερο να στοχοποιηθούν οι υπεύθυνοι για τις κακές εμφανίσεις μέχρι τώρα. Να φταίει ο Πεδουλάκης; Τόμπολα! Φταίει ο Αρτζι! Δεν είναι όμως δέον και πιο ολοκληρωμένο να αναρωτηθούμε και για την κατάσταση που βρίσκονται οι παίκτες (και για την οποία ο Πεδουλάκης έχει τη μικρότερη συμμετοχή;). Ο Διαμαντίδης μοιάζει να είναι σε καλή κατάσταση; Κι όχι βέβαια αγωνιστικά, αλλά από πλευράς φυσικής κατάστασης! Δεν είναι πολύ βαρύς, δεν του λείπει η επιθετικότητα και το καθαρό μυαλό πολλές φορές; Ο Λάσμε; Θυμίζει σε τίποτα τον αεριοθούμενο τύπο που απογειωνόταν και ξεχνούσε να προσγειωθεί μέχρι το καλοκαίρι; Ο Ούκιτς; Του λείπει η εκρηκτικότητα; Ο Φώτσης, έχει επιβεβαιώσει τον τίτλο του Μπάτμαν;
Η γνώμη μου είναι πως σε αυτό το χρονικό σημείο, κομμάτι στην πίτα της ευθύνης ανήκει και στους παίκτες που δεν έχουν καταφέρει να βρεθούν στην κατάσταση που θα ήθελαν, ή που θα τους επέτρεπε να κάνουν τη συντήρησή τους, δίχως να έχει αγωνιστικές πληγές η ομάδα. Οι περισσότεροι φυσικά κι έχουν άλλοθι. Και κυρίως λόγω τραυματισμών ή άλλων καταστάσεων. Με τη μόνη διαφορά όμως, ότι και στο παρελθόν υπήρξαν τέτοιου είδους προβλήματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ξεπερνούνταν.
Φέτος, μέχρι τούτη τη στιγμή, επικρατεί ο προβληματισμός, διότι ο Παναθηναϊκός, δεν μπορεί να τοποθετήσει τα μαξιλαράκια ασφαλείας (όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια) και αναπτύσσοντας κυμματοθραυστικές ικανότητες να απομακρύνει με νίκες (παρά τις άσχημες εμφανίσεις) τον προβληματισμό και την κριτική
Ο εύκολος στόχος θα είναι πάντα ο προπονητής! Ο Πεδουλάκης! Φυσικά και ο Αρτζι προς το παρόν αδυνατεί να καθοδηγήσει την ομάδα του, κάτι που οφείλεται σε ένα πολύ βασικό παράγοντα: Εχει πλέον πολλούς περισσότερους παίκτες να διαχειριστεί, πολλές προσωπικότητες να ικανοποιήσει, εγωισμούς να χαϊδέψει. Τόσο στους ψηλούς, όσο και στην περιφέρεια. Το πρόβλημα του Πεδουλάκη είναι ότι παρά το γεγονός πως ψάχνει, δεν έχει βρει ακόμα τα σχήματά του. Αυτές τις πεντάδες, ή τα δίδυμα και τα τρίδυμα των παικτών που θα χρησιμοποιήσει ταυτόχρονα και περιβάλλοντας με εμπιστοσύνη θα περιμένει να αποδώσουν. Έτσι παρασύρεται σε διαδοχικές αλλαγές, σε ανακάτεμα της τράπουλας, σε αλλαγή σχημάτων και φιλοσοφίας.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι ο Παναθηναϊκός μέχρι τώρα, δεν είχε (παρά μόνο μία φορά) την ευκαιρία να δημιουργήσει το ρεύμα και όχι να πάει με αυτό. Στα περισσότερα ματς της Ευρωλίγκα, βρέθηκε από νωρίς να ακολουθεί στο σκορ κι έχοντας παίκτες με φανερές δυνάμεις κι αδυναμίες σε άμυνα κι επίθεση να κάνει αλχημείες για να ανατρέπει καταστάσεις.
Υπ' αυτό το καθεστώς, ο Ούκιτς έγινε αλλαγή του Παππά, του μοναδικού παίκτη που μπορεί να βάλει με σχετική ασφάλεια τη μπάλα στο καλάθι, ο Κάρι, που είναι ήρεμη δύναμη, δεν έχει βρει θέση στην περιφέρεια, καθώς από κάποια στιγμή κι έπειτα χρειάζονται παίκτες που με τον ατομισμό και την προσωπικότητά τους θα γυρίσουν ανάποδα ένα ματς κι ο Κάρι δεν είναι τέτοιος. Ο Γκιστ είναι καλός αμυντικός, αλλά στην επίθεση μπερδεμένος, ο Μπατίστ μπορεί να προσφέρει στην επίθεση, αλλά στην άμυνα δεν βοηθά όπως ο Λάσμε, που είναι τραγικός γενικώς, ο Μαυροκεφαλίδης ψάχνεται και ο Πεδουλάκης πολεμάει με ένα εσωτερικό χάος, διότι κανένα ματς δεν του έχει επιτρέψει να χρησιμοποιήσει τους παίκτες του σε συγκεκριμένους ρόλους.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είμαι σίγουρος ότι όσο περνάει ο καιρός θα λύνεται, ωστόσο, στην παρούσα φάση, δε γνωρίζω πόσο χρόνος θα του χρειαστεί. Διότι πλέον ο χρόνος δεν είναι άπλετος. Κι από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ παρά να προσφέρω χώρο υπομονής για τους παίκτες που έχουν αποδείξει ότι προϊούσης της σεζόν γνωρίζουν πότε πρέπει να πατήσουν το γκάζι. Πλέον, κι από τη στιγμή που ....έπαιξαν κι έχασαν, ακόμα κι αυτό θα πρέπει να το κάνουν νωρίτερα απ' όσο υπολόγιζαν.
Εχει τύχει να αναφέρω και πάλι ότι η πιο ηρωική πράξη στη διαδρομή επίλυσης ενός προβλήματος που πρέπει να κάνει ένας ασθενής, είναι να παραδεχθεί ότι πάσχει. Κι αν οι πράσινοι αναζητήσουν θετικά σημεία στην αναμέτρηση του Ισραήλ για να σταθούν σε αυτά, πολύ απλά θα συνεχίσουν να βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί. Ο Παναθηναϊκός παίζει πραγματικά πολύ άσχημα και το πιο δυσάρεστο είναι ότι συνεχίζει να εμφανίζει τα ίδια προβλήματα που τον ακολουθούν από την έναρξη της σεζόν.
Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης και θα τολμήσω να πω, ότι η ανιούσα είναι πιο εύκολη διαδρομή για το τριφύλλι παρά για οποιαδήποτε άλλη ομάδα της Ευρωλίγκα. Οι περισσότεροι ίσως να νομίζετε ότι είναι εύκολο να αναζητηθούν οι αιτίες και πολύ περισσότερο να στοχοποιηθούν οι υπεύθυνοι για τις κακές εμφανίσεις μέχρι τώρα. Να φταίει ο Πεδουλάκης; Τόμπολα! Φταίει ο Αρτζι! Δεν είναι όμως δέον και πιο ολοκληρωμένο να αναρωτηθούμε και για την κατάσταση που βρίσκονται οι παίκτες (και για την οποία ο Πεδουλάκης έχει τη μικρότερη συμμετοχή;). Ο Διαμαντίδης μοιάζει να είναι σε καλή κατάσταση; Κι όχι βέβαια αγωνιστικά, αλλά από πλευράς φυσικής κατάστασης! Δεν είναι πολύ βαρύς, δεν του λείπει η επιθετικότητα και το καθαρό μυαλό πολλές φορές; Ο Λάσμε; Θυμίζει σε τίποτα τον αεριοθούμενο τύπο που απογειωνόταν και ξεχνούσε να προσγειωθεί μέχρι το καλοκαίρι; Ο Ούκιτς; Του λείπει η εκρηκτικότητα; Ο Φώτσης, έχει επιβεβαιώσει τον τίτλο του Μπάτμαν;
Η γνώμη μου είναι πως σε αυτό το χρονικό σημείο, κομμάτι στην πίτα της ευθύνης ανήκει και στους παίκτες που δεν έχουν καταφέρει να βρεθούν στην κατάσταση που θα ήθελαν, ή που θα τους επέτρεπε να κάνουν τη συντήρησή τους, δίχως να έχει αγωνιστικές πληγές η ομάδα. Οι περισσότεροι φυσικά κι έχουν άλλοθι. Και κυρίως λόγω τραυματισμών ή άλλων καταστάσεων. Με τη μόνη διαφορά όμως, ότι και στο παρελθόν υπήρξαν τέτοιου είδους προβλήματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ξεπερνούνταν.
Φέτος, μέχρι τούτη τη στιγμή, επικρατεί ο προβληματισμός, διότι ο Παναθηναϊκός, δεν μπορεί να τοποθετήσει τα μαξιλαράκια ασφαλείας (όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια) και αναπτύσσοντας κυμματοθραυστικές ικανότητες να απομακρύνει με νίκες (παρά τις άσχημες εμφανίσεις) τον προβληματισμό και την κριτική
Ο εύκολος στόχος θα είναι πάντα ο προπονητής! Ο Πεδουλάκης! Φυσικά και ο Αρτζι προς το παρόν αδυνατεί να καθοδηγήσει την ομάδα του, κάτι που οφείλεται σε ένα πολύ βασικό παράγοντα: Εχει πλέον πολλούς περισσότερους παίκτες να διαχειριστεί, πολλές προσωπικότητες να ικανοποιήσει, εγωισμούς να χαϊδέψει. Τόσο στους ψηλούς, όσο και στην περιφέρεια. Το πρόβλημα του Πεδουλάκη είναι ότι παρά το γεγονός πως ψάχνει, δεν έχει βρει ακόμα τα σχήματά του. Αυτές τις πεντάδες, ή τα δίδυμα και τα τρίδυμα των παικτών που θα χρησιμοποιήσει ταυτόχρονα και περιβάλλοντας με εμπιστοσύνη θα περιμένει να αποδώσουν. Έτσι παρασύρεται σε διαδοχικές αλλαγές, σε ανακάτεμα της τράπουλας, σε αλλαγή σχημάτων και φιλοσοφίας.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι ο Παναθηναϊκός μέχρι τώρα, δεν είχε (παρά μόνο μία φορά) την ευκαιρία να δημιουργήσει το ρεύμα και όχι να πάει με αυτό. Στα περισσότερα ματς της Ευρωλίγκα, βρέθηκε από νωρίς να ακολουθεί στο σκορ κι έχοντας παίκτες με φανερές δυνάμεις κι αδυναμίες σε άμυνα κι επίθεση να κάνει αλχημείες για να ανατρέπει καταστάσεις.
Υπ' αυτό το καθεστώς, ο Ούκιτς έγινε αλλαγή του Παππά, του μοναδικού παίκτη που μπορεί να βάλει με σχετική ασφάλεια τη μπάλα στο καλάθι, ο Κάρι, που είναι ήρεμη δύναμη, δεν έχει βρει θέση στην περιφέρεια, καθώς από κάποια στιγμή κι έπειτα χρειάζονται παίκτες που με τον ατομισμό και την προσωπικότητά τους θα γυρίσουν ανάποδα ένα ματς κι ο Κάρι δεν είναι τέτοιος. Ο Γκιστ είναι καλός αμυντικός, αλλά στην επίθεση μπερδεμένος, ο Μπατίστ μπορεί να προσφέρει στην επίθεση, αλλά στην άμυνα δεν βοηθά όπως ο Λάσμε, που είναι τραγικός γενικώς, ο Μαυροκεφαλίδης ψάχνεται και ο Πεδουλάκης πολεμάει με ένα εσωτερικό χάος, διότι κανένα ματς δεν του έχει επιτρέψει να χρησιμοποιήσει τους παίκτες του σε συγκεκριμένους ρόλους.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είμαι σίγουρος ότι όσο περνάει ο καιρός θα λύνεται, ωστόσο, στην παρούσα φάση, δε γνωρίζω πόσο χρόνος θα του χρειαστεί. Διότι πλέον ο χρόνος δεν είναι άπλετος. Κι από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ παρά να προσφέρω χώρο υπομονής για τους παίκτες που έχουν αποδείξει ότι προϊούσης της σεζόν γνωρίζουν πότε πρέπει να πατήσουν το γκάζι. Πλέον, κι από τη στιγμή που ....έπαιξαν κι έχασαν, ακόμα κι αυτό θα πρέπει να το κάνουν νωρίτερα απ' όσο υπολόγιζαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου