Όταν τα παιδιά μας θα
μεγαλώσουν, όταν κι’ αν ευτυχίσουμε να δούμε εγγόνια θα μιλάμε σε αυτά
όχι με νοσταλγία, αλλά με θαυμασμό για αυτό που ζήσαμε από το 2004 ως το
2014! Θα μιλάμε για τον Οτο Ρεχάγκελ και τον Φερνάντο Σάντος σαν να
ήταν… εξωγήινοι προπονητές που ήξεραν πάντα πώς να κερδίζουν.
Θα θυμόμαστε τον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη, τον Ζαγοράκη, τον
Δέλλα κι’ όλους τους υπόλοιπους σαν παίκτες εξωπραγματικούς. Δεν υπάρχει
περίπτωση, ότι κι’ αν συμβεί να μην λέμε σε 20 χρόνια «δεν πρόκειται να
ξαναδούμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο τέτοια Εθνική ομάδα».
Όσοι την είδαμε από κοντά και μεγαλώσαμε μαζί της, από εκείνα τα ταξίδια στην Πορτογαλία το 2004 μέχρι το τελευταίο φιλικό, θα κρατάμε τις αναμνήσεις σαν μοναδικό θησαυρό που όμοιό του δεν θα ξαναβρούμε ούτε στην… άλλη μας ζωή. Το πιο όμορφο παραμύθι στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού είναι πιθανόν να φτάνει στο φινάλε του. Ο κύκλος έτσι κι’ αλλιώς κλείνει. Ότι συνέδεε εκείνη την ομάδα με το σήμερα είναι πλέον μόνο ο Γιώργος Καραγκούνης και ο Κώστας Κατσουράνης. Και οι δύο είναι δύσκολο να πάνε σε άλλη μεγάλη διοργάνωση. Το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι λογικά η τελευταία μεγάλη διοργάνωση που προλαβαίνουν.
Θα ήταν πολύ ωραία λοιπόν αυτό το υπέροχο παραμύθι, να τελειώσει όπως ακριβώς και όλα τα παραμύθια. Με ένα υπέροχο happy end. Και το ταξίδι στη Βραζιλία είναι ακριβώς αυτό, το happy end που αξίζει σε αυτά τα παιδιά.
Το μπαράζ με την Ρουμανία είναι το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο. Αν ξεπεραστεί και αυτό τότε η δεκαετία που άνοιξε το 2004 με την μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ποδοσφαίρου θα κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένας υπέροχος κύκλος που μέσα του κρύβεται το πιο σπάνιο αθλητικό κατόρθωμα των Ελλήνων και κυριαρχεί το πιο σπάνιο χαρακτηριστικό γνώρισμα των Ελλήνων. Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ.
Αν κάτι θα μας πάει και στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, είναι κάτι που σχεδόν λείπει από το DNA των σημερινών Ελλήνων. Κι’ αν κάτι κυρίως θαυμάζω σε αυτά τα παιδιά, είναι αυτό ακριβώς. Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ με την οποία πορεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια…
Όσοι την είδαμε από κοντά και μεγαλώσαμε μαζί της, από εκείνα τα ταξίδια στην Πορτογαλία το 2004 μέχρι το τελευταίο φιλικό, θα κρατάμε τις αναμνήσεις σαν μοναδικό θησαυρό που όμοιό του δεν θα ξαναβρούμε ούτε στην… άλλη μας ζωή. Το πιο όμορφο παραμύθι στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού είναι πιθανόν να φτάνει στο φινάλε του. Ο κύκλος έτσι κι’ αλλιώς κλείνει. Ότι συνέδεε εκείνη την ομάδα με το σήμερα είναι πλέον μόνο ο Γιώργος Καραγκούνης και ο Κώστας Κατσουράνης. Και οι δύο είναι δύσκολο να πάνε σε άλλη μεγάλη διοργάνωση. Το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι λογικά η τελευταία μεγάλη διοργάνωση που προλαβαίνουν.
Θα ήταν πολύ ωραία λοιπόν αυτό το υπέροχο παραμύθι, να τελειώσει όπως ακριβώς και όλα τα παραμύθια. Με ένα υπέροχο happy end. Και το ταξίδι στη Βραζιλία είναι ακριβώς αυτό, το happy end που αξίζει σε αυτά τα παιδιά.
Το μπαράζ με την Ρουμανία είναι το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο. Αν ξεπεραστεί και αυτό τότε η δεκαετία που άνοιξε το 2004 με την μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ποδοσφαίρου θα κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένας υπέροχος κύκλος που μέσα του κρύβεται το πιο σπάνιο αθλητικό κατόρθωμα των Ελλήνων και κυριαρχεί το πιο σπάνιο χαρακτηριστικό γνώρισμα των Ελλήνων. Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ.
Αν κάτι θα μας πάει και στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, είναι κάτι που σχεδόν λείπει από το DNA των σημερινών Ελλήνων. Κι’ αν κάτι κυρίως θαυμάζω σε αυτά τα παιδιά, είναι αυτό ακριβώς. Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ με την οποία πορεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου