Σε μια συζήτηση που είχαμε την
Δευτέρα, ζήτησα από τον Γιάννη Πετράκη, έναν εκ των πιο αξιόλογων
Ελλήνων προπονητών της γενιάς του, να μου δείξει μια δουλειά που
ζηλεύει, δηλαδή την ομάδα που έχει κερδίσει τον θαυμασμό του για την
δουλειά που έχει παρουσιάσει σε αυτό, το περίπου 1/3 του πρωταθλήματος.
Δεν βρήκε εύκολα απάντηση, δεν είχε φτιάξει τέτοια λίστα στο μυαλό του,
με τις καλύτερες δουλειές της σεζόν. Διότι πράγματι με εξαίρεση τη
δουλειά που έχει παρουσιάσει ο Μίτσελ, ο οποίος είδε τη μετοχή του, των
εντυπώσεων, να κάνει απανωτά limit up στη διάρκεια των τελευταίων
περίπου 40 ημερών, στη στιγμή της συζήτησής μας δεν υπάρχει δουλειά που
να ξεχωρίζει. Δεν υπάρχει ομάδα που να λάμπει στην σειρά των πρώτων 11
αγωνιστικών του πρωταθλήματος. Υπάρχουν μια χούφτα υποσχόμενες ομάδες,
και μετά το χάος.
Στην πραγματικότητα ευχάριστη έκπληξη προκαλούν μέχρι στιγμής, ή τουλάχιστον έχουν το δικαίωμα να νιώθουν έτσι, μόνο ο Εργοτέλης και ο Παναιτωλικός. Επέστρεψαν μόλις στην Superleague, έβαλαν στόχο να κάνουν μια πορεία επιβίωσης και ως στιγμής περνούν πάνω από τον πήχη των απαιτήσεων, αφού έχουν συνδυάσει την αποτελεσματικότητα και την καλή συλλογή βαθμών με στιγμές καλού θεάματος, δηλαδή ποδοσφαίρου δημιουργικού, που χαίρεσαι να το βλέπεις, όχι καταστροφικού.
Καλή είναι και η συγκομιδή του ΠΑΣ, αλλά εκείνος αφενός είχε μεγαλύτερες προσδοκίες και αφετέρου ζει την επόμενη σεζόν της καλύτερης πορείας του, με συνέπεια να μη νιώθει πολύ ικανοποιημένος με αυτό που καταφέρνει. Ικανοποιητική θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται, υπό κανονικές συνθήκες, και η βαθμολογική θέση του ΠΑΟΚ. Αυτό το 4-0 στο Καραϊσκάκη όμως τον ανάγκασε να ζει σε κρίση, να αμφισβητεί τον εαυτό του, σε μια περίοδο που μάλλον θα έπρεπε κυρίως να “τα βάζει” με τον εαυτό του και ειδικά με το αφεντικό του που καλλιέργησε αδικαιολόγητα υψηλές προσδοκίες το περασμένο καλοκαίρι και ζήτησε δημοσίως μια πορεία που ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να απαιτεί από το σημερινό υλικό του, δηλαδή τον ανταγωνισμό με τον Ολυμπιακό για τον τίτλο. Δεν ήταν έτοιμος, ούτε ώριμος, ούτε αρκετά δουλεμένος για αυτό που υποσχέθηκε ο ΠΑΟΚ. Και τώρα το πληρώνει ακριβά, με το ξενέρωμα της στιγμής.
Ικανοποιημένη πρέπει να νιώθει και η Καλλονή, στη στιγμή της συζήτησης. Αν κανείς λογαριάσει ότι συζητάμε για μια ομάδα που γράφει ιστορία στην πρώτη της σεζόν στην Superleague ως η μόνη που δεν έχει παίξει ποτέ στην έδρα της, καταλήγει στην εκτίμηση ότι πρέπει να νιώθει “γεμάτη” με τους 15 βαθμούς που έχει συγκεντρώσει.
Ειδική συζήτηση είναι ο Παναθηναϊκός. Διότι αν η σεζόν του κριθεί και συγκριθεί ιστορικά, ο εκτιμητής βγάζει την ως σήμερα πορεία του κακή. Μια ρεαλιστική εκτίμηση όμως, βασισμένη στα δεδομένα της εποχής, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι “ως εδώ καλά”. Διότι με τόσες αλλαγές, τόσους πρωτόπειρους, τόσους νεοφερμένους, τέτοια μείωση του μπάτζετ και με καινούργιο και πρωτόπειρο προπονητή και τεχνικό διευθυντή, στη δεδομένη στιγμή ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να έχει μεγάλο παράπονο από την πορεία, την αποτελεσματικότητα και - ειδικά αυτό - το σημερινό αγωνιστικό πρόσωπό του.
Κι από εδώ και πέρα η συζήτηση έχει μόνο δύο κατηγορίες: τις “χαμένες” και τις “στα λεφτά μας” ομάδες. Ο Ατρόμητος νιώθει συγκρατημένα αισιόδοξος αλλά δεν έχει σταθεί στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε το ρόστερ του. Ο Αστέρας Τρίπολης κάνει λιγότερα και χειρότερα πράγματα από τα περσινά του. Ο Πανιώνιος έχει πολλά μεγάλα εμπόδια οικονομικής φύσης, η Ξάνθη και ο Πανθρακικός έχουν λόγους να πιστέψουν ότι θα έχουν καλύτερη συνέχεια, αλλά ελάχιστους λόγους για να κοιτάξουν με καμάρι προς τα πίσω. Κι από εκεί και κάτω βρίσκονται συνωστισμένες οι “χαμένες”, με μεγαλύτερο τον Αρη, που έχει βάλει τον εαυτό του σε πολύ κακό δρόμο και βιάζεται να μιμηθεί την ΑΕΚ. ΟΦΗ κατώτερος των προσδοκιών, Λεβαδειακός όσο κακός καταλαβαίναμε από το καλοκαίρι της αποψίλωσης του ρόστερ του, Βέροια με πορεία - φυσική συνέπεια των ανεκδότων που παράγει με τη δράση του ο μεγαλομέτοχός της, Πλατανιάς χειρότερος από τον περσινό, κι ο Απόλλωνας που διαχειρίζεται με φαινομενικό πανικό την κρίση που δημιούργησε η ψευδαίσθηση του - καλομαθημένου από τον Βελλή - κόσμου του ότι θα έχει μια πορεία άνετης παραμονής στην κατηγορία.
Για όλους τους “χαμένους” ή τους “στα λεφτά μας” διαγωνιζόμενους το πρώτο 1/3 του πρωταθλήματος δίνει και μια πολύ αισιόδοξη ανάγνωση: είναι τόσο μικρές οι διαφορές, κι είναι τόσες οι κακοφτιαγμένες ομάδες, που η απόσταση του βυθού της βαθμολογίας από την τρίτη θέση είναι μικρότερη από αυτή που έχει ο τρίτος του βαθμολογικού πίνακα από τον πρώτο. Είναι τόσο κοντινές οι σχέσεις, που επιτρέπουν σε κάθε ομάδα να παίρνει κουράγιο από τη σκέψη ότι αρκούν δύο σερί νίκες μετά τη διακοπή για να της αλλάξουν την αύρα και να της δημιουργήσουν την προοπτική όχι μόνο να ρεφάρει αλλά και να γυρίσει εντελώς το χαρτί, για να βγει κερδισμένη από το φετινό παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα ευχάριστη έκπληξη προκαλούν μέχρι στιγμής, ή τουλάχιστον έχουν το δικαίωμα να νιώθουν έτσι, μόνο ο Εργοτέλης και ο Παναιτωλικός. Επέστρεψαν μόλις στην Superleague, έβαλαν στόχο να κάνουν μια πορεία επιβίωσης και ως στιγμής περνούν πάνω από τον πήχη των απαιτήσεων, αφού έχουν συνδυάσει την αποτελεσματικότητα και την καλή συλλογή βαθμών με στιγμές καλού θεάματος, δηλαδή ποδοσφαίρου δημιουργικού, που χαίρεσαι να το βλέπεις, όχι καταστροφικού.
Καλή είναι και η συγκομιδή του ΠΑΣ, αλλά εκείνος αφενός είχε μεγαλύτερες προσδοκίες και αφετέρου ζει την επόμενη σεζόν της καλύτερης πορείας του, με συνέπεια να μη νιώθει πολύ ικανοποιημένος με αυτό που καταφέρνει. Ικανοποιητική θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται, υπό κανονικές συνθήκες, και η βαθμολογική θέση του ΠΑΟΚ. Αυτό το 4-0 στο Καραϊσκάκη όμως τον ανάγκασε να ζει σε κρίση, να αμφισβητεί τον εαυτό του, σε μια περίοδο που μάλλον θα έπρεπε κυρίως να “τα βάζει” με τον εαυτό του και ειδικά με το αφεντικό του που καλλιέργησε αδικαιολόγητα υψηλές προσδοκίες το περασμένο καλοκαίρι και ζήτησε δημοσίως μια πορεία που ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να απαιτεί από το σημερινό υλικό του, δηλαδή τον ανταγωνισμό με τον Ολυμπιακό για τον τίτλο. Δεν ήταν έτοιμος, ούτε ώριμος, ούτε αρκετά δουλεμένος για αυτό που υποσχέθηκε ο ΠΑΟΚ. Και τώρα το πληρώνει ακριβά, με το ξενέρωμα της στιγμής.
Ικανοποιημένη πρέπει να νιώθει και η Καλλονή, στη στιγμή της συζήτησης. Αν κανείς λογαριάσει ότι συζητάμε για μια ομάδα που γράφει ιστορία στην πρώτη της σεζόν στην Superleague ως η μόνη που δεν έχει παίξει ποτέ στην έδρα της, καταλήγει στην εκτίμηση ότι πρέπει να νιώθει “γεμάτη” με τους 15 βαθμούς που έχει συγκεντρώσει.
Ειδική συζήτηση είναι ο Παναθηναϊκός. Διότι αν η σεζόν του κριθεί και συγκριθεί ιστορικά, ο εκτιμητής βγάζει την ως σήμερα πορεία του κακή. Μια ρεαλιστική εκτίμηση όμως, βασισμένη στα δεδομένα της εποχής, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι “ως εδώ καλά”. Διότι με τόσες αλλαγές, τόσους πρωτόπειρους, τόσους νεοφερμένους, τέτοια μείωση του μπάτζετ και με καινούργιο και πρωτόπειρο προπονητή και τεχνικό διευθυντή, στη δεδομένη στιγμή ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να έχει μεγάλο παράπονο από την πορεία, την αποτελεσματικότητα και - ειδικά αυτό - το σημερινό αγωνιστικό πρόσωπό του.
Κι από εδώ και πέρα η συζήτηση έχει μόνο δύο κατηγορίες: τις “χαμένες” και τις “στα λεφτά μας” ομάδες. Ο Ατρόμητος νιώθει συγκρατημένα αισιόδοξος αλλά δεν έχει σταθεί στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε το ρόστερ του. Ο Αστέρας Τρίπολης κάνει λιγότερα και χειρότερα πράγματα από τα περσινά του. Ο Πανιώνιος έχει πολλά μεγάλα εμπόδια οικονομικής φύσης, η Ξάνθη και ο Πανθρακικός έχουν λόγους να πιστέψουν ότι θα έχουν καλύτερη συνέχεια, αλλά ελάχιστους λόγους για να κοιτάξουν με καμάρι προς τα πίσω. Κι από εκεί και κάτω βρίσκονται συνωστισμένες οι “χαμένες”, με μεγαλύτερο τον Αρη, που έχει βάλει τον εαυτό του σε πολύ κακό δρόμο και βιάζεται να μιμηθεί την ΑΕΚ. ΟΦΗ κατώτερος των προσδοκιών, Λεβαδειακός όσο κακός καταλαβαίναμε από το καλοκαίρι της αποψίλωσης του ρόστερ του, Βέροια με πορεία - φυσική συνέπεια των ανεκδότων που παράγει με τη δράση του ο μεγαλομέτοχός της, Πλατανιάς χειρότερος από τον περσινό, κι ο Απόλλωνας που διαχειρίζεται με φαινομενικό πανικό την κρίση που δημιούργησε η ψευδαίσθηση του - καλομαθημένου από τον Βελλή - κόσμου του ότι θα έχει μια πορεία άνετης παραμονής στην κατηγορία.
Για όλους τους “χαμένους” ή τους “στα λεφτά μας” διαγωνιζόμενους το πρώτο 1/3 του πρωταθλήματος δίνει και μια πολύ αισιόδοξη ανάγνωση: είναι τόσο μικρές οι διαφορές, κι είναι τόσες οι κακοφτιαγμένες ομάδες, που η απόσταση του βυθού της βαθμολογίας από την τρίτη θέση είναι μικρότερη από αυτή που έχει ο τρίτος του βαθμολογικού πίνακα από τον πρώτο. Είναι τόσο κοντινές οι σχέσεις, που επιτρέπουν σε κάθε ομάδα να παίρνει κουράγιο από τη σκέψη ότι αρκούν δύο σερί νίκες μετά τη διακοπή για να της αλλάξουν την αύρα και να της δημιουργήσουν την προοπτική όχι μόνο να ρεφάρει αλλά και να γυρίσει εντελώς το χαρτί, για να βγει κερδισμένη από το φετινό παιχνίδι.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου