Φαντάζομαι δεν παρακολούθησαν πολλοί απόγευμα Σαββάτου το Αρης –
Παναθηναϊκός. Ούτε οι περισσότεροι από τους οπαδούς των δύο ομάδων, ούτε
από τους φίλους άλλων συλλόγων. Δεν ήταν δα και το πιο ελκυστικό ματς
για έναν τηλεθεατή. Ολοι όσοι δεν έχετε ζήσει, λοιπόν, αυτό το τρίλεπτο
ουσιαστικά (από το 55’ που σωριάζεται ο Μαρινάκης, μέχρι το 58’ 30’’ που
τον βλέπουμε να σηκώνεται και να τον βάζουν στο φορείο) όλα αυτά που
διαβάζετε σήμερα ενδέχεται να σας ακούγονται ή να σας φαίνονται
υπερβολικά. Λογικό απολύτως! Κι όμως...Είναι τόσο ακαταμάχητη η δύναμη της εικόνας (έγινε ολόκληρος ντόρος για ένα σπρώξιμο και πέντε φωνές του Αναστασίου στον Τριανταφυλλόπουλο, σκεφθείτε να υπήρχαν κάμερες στα αποδυτήρια), που αυτά τα 210 δευτερόλεπτα φάνηκαν… 210 λεπτά σε όλους τους τηλεθεατές. Σκεφτείτε όσους βρίσκονταν εντός του αγωνιστικού χώρου... Γιατί οι υπόλοιποι, μην αυταπατάστε, όσοι βρίσκονταν στην κερκίδα, εικόνα δεν είχαν! Εμείς, από την τηλεόραση, βλέπαμε τα πάντα. Τις αντιδράσεις των παικτών, τους πάγκους, τους φιλάθλους του Αρη στην κερκίδα, την κινητοποίηση για το ασθενοφόρο, τους παίκτες που πήγαν να κατεβάσουν την πινακίδα για να μπει μέσα στο γήπεδο το όχημα και να μεταφέρει τον άτυχο παίκτη στο νοσοκομείο, τους γιατρούς και των δύο ομάδων, τις εκφράσεις και τις συζητήσεις των αθλητών, όλα. Τρομερή η δύναμη της εικόνας, απίστευτη, σε καθηλώνει, σε συνθλίβει.
Και η Nova χειρίστηκε άψογα σε όλους τους τομείς το περιστατικό. Χωρίς πολλά «κοντινά» στον Μαρινάκη όταν βρισκόταν αναίσθητος στον αγωνιστικό χώρο (με σεβασμό, δηλαδή, στην βαρύτητα του γεγονότος). Ένα στην αρχή, ένα όταν σηκώθηκε και έδειχνε να ανακτά τις αισθήσεις του. Χωρίς κραυγές, αλλά με γνώση, συναίσθηση της κατάστασης στην πραγματική διάστασή της και μέτρο στην περιγραφή του περιστατικού. Με ταχύτατη παρακολούθηση από τον σκηνοθέτη όλων όσων συνέβαιναν στον αγωνιστικό χώρο, με σημασία στη λεπτομέρεια, χωρίς, όμως, τηλεοπτικό «κιτρινισμό». Ούτε στην περιγραφή, ούτε από τους ρεπόρτερς που βρίσκονταν στον αγωνιστικό χώρο, ούτε από τους κάμεραμεν και τον σκηνοθέτη και το κοντρόλ.
Είθε (η Nova) να καλύπτει κατά τον ίδιο τρόπο, με την ίδια αμεσότητα, διαύγεια, αξιοπιστία και σεβασμό στην είδηση της στιγμής χωρίς ακρότητες, αλλά με λεπτομέρειες, κάθε «εξωαγωνιστικό» συμβάν που συμβαίνει στα γήπεδα. Διαθέτει το κατάλληλο έμψυχο δυναμικό, διαθέτει τον κατάλληλο, πλουσιότατο υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Χθες κέρδισε πολλούς πόντους στα μάτια μου. Είναι απλώς, θέμα βούλησης. Ετσι δεν είναι, κύριοι;
Υ.Γ. 1 Σωστός ο Αναστασίου στις δηλώσεις του. Ενας άγραφος νόμος των προπονητών (και όχι μόνο των προπονητών, αγγίζει τον τομέα του management σε πολλούς διαφορετικούς τομείς) αναφέρει: «Να επαινείς μετά από «στραβές» και να είσαι αυστηρός μετά από θετικά αποτελέσματα». Αν ο ίδιος παρατήρησε από ορισμένους παίκτες σημάδια κακής «νοοτροπίας», καλά έκανε και έριξε και δημοσίως τη μπηχτή του. Είναι σούπερ στα «επικοινωνιακά» ο νεότερος κόουτς της Λίγκας, παίρνει έναν από τους υψηλότερους βαθμούς μεταξύ όλων των συναδέλφων του σ’ αυτόν τον τομέα. Και πάντα το «χώσιμο», οι παρατηρήσεις και οι διορθώσεις είναι πιο «εύπεπτες» μετά από νίκες. Όταν η ατμόσφαιρα στην ομάδα είναι καλή.
Υ.Γ. 2 : Ο Αντρέας Τάτος είναι ίσως ο πιο «αδικημένος» βάσει ταλέντου και ικανοτήτων παίκτης της Σούπερ Λίγκας. Είναι, δηλαδή, ο παίκτης που – περισσότερο από κάθε άλλον στο πρωτάθλημα - κατά τη γνώμη μου αγωνίζεται σε πολύ κατώτερη των δυνατοτήτων του ομάδα. Δεν τον… πήραν δα και τα χρόνια. Στα 24 του είναι. Αξίζει, βάσει ταλέντου, μια θέση στην εθνική ομάδα, της οποίας η μεσαία γραμμή χωλαίνει και συγκριτικά με την αντίστοιχη της ομάδας του 2004 απέχει... έτη φωτός. Καλείται να βάλει στόχο. Να βρει κίνητρα. Να το παλέψει, να μην το παρατήσει. Να πάρει την απόφαση για μια καλή σεζόν και να φύγει το καλοκαίρι από τον Αρη, είτε η ομάδα υποβιβαστεί στη συμπλήρωση 100 χρόνων ποδοσφαιρικού βίου, είτε μείνει (όπως πιστεύω) στην Σούπερ Λίγκα. Με την επιλογή που έχει κάνει (ή που τον πίεσαν να κάνει στο «μοίρασμα» της «τράπουλας») αδικεί τον εαυτό του, μα το μέλλον του ανήκει αν φύγει από τον «βάλτο». Όχι του Αρη, τον δικό του, τον ατομικό «βάλτο». Διότι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, βελτίωση δεν βλέπω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου