Το παιχνίδι είχε πολλές ομοιότητες με τον τρίτο τελικό, αλλά από την… ανάποδη. Οι «πράσινοι» αυτή τη φορά δεν είχαν να καταθέσουν στο παρκέ μόνο ψυχή και την προσωπικότητα κάποιων παικτών τους, αλλά συνδύασαν τα στοιχεία αυτά με καθαρό μυαλό, τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο και σε μικρότερο βαθμό στην τελική ευθεία του αγώνα. Είχαν πλάνο, σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο, ευστοχία κι ανέδειξαν μετά από καιρό περισσότερους από έναν-δύο πρωταγωνιστές (με πρώτο και καλύτερο τον Γιάνκοβιτς), έστω κι αν ο Διαμαντίδης δεν είχε ξανά επιθετικά συμπαράσταση στη γραμμή των γκαρντ. Μέχρι και αυτοκαταστροφικές τάσεις είχαν, όπως το βράδυ της Πέμπτης οι αντίπαλοί τους, αλλά στο τέλος κέρδισε αυτός που είχε συνολικά καλύτερη εικόνα.
Οι «ερυθρόλευκοι», στον αντίποδα, μάλλον αιφνιδιάστηκαν από το δυναμικό ξεκίνημα των αντιπάλων τους, η νευρικότητα συνέβαλε στην αστοχία τους και το αντίστροφο, ενώ με εξαίρεση τον Ντάνστον και τον Λοτζέσκι οι υπόλοιποι παίκτες ήταν σε κακή βραδιά. Ο Σπανούλης παρά την καλή δημιουργικά του παρουσία ήταν πολύ άστοχος και υστέρησαν οι υπόλοιποι γκαρντ της ομάδας, ο Πρίντεζης περίπου τα ίδια και έλειψαν τα σημεία αναφοράς στην επίθεση. Η προσπάθεια, δε, των γηπεδούχων να κάνουν ένα μεγάλο σερί, όταν «έτρεξαν» ένα 8-0 και πλησίασαν στους έξι στο φινάλε της τρίτης περιόδου, σταμάτησε όχι από κάποια αντίδραση των φιλοξενούμενων, αλλά από κάποιους που (προφανώς έχοντας κλειστά αυτιά στις συστάσεις που τους έκαναν οι Αγγελόπουλοι αυτοπροσώπως πριν το ματς) με τα καπνογόνα τους οδήγησαν το ματς σε ολιγόλεπτη διακοπή. Έτσι το μόνο που κατάφεραν ήταν να ανακόψουν βίαια το ρυθμό της ομάδας τους και να επιστρέψουν στον αντίπαλο να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί και να αποκαταστήσει τη διαφορά με τα τρίποντα των Διαμαντίδη και Φώτση αμέσως μετά.
Το φινάλε του αγώνα σημαδεύτηκε από λάθη. Ο Παναθηναϊκός κακώς επέλεξε-όπως είχε κάνει και ο Ολυμπιακός τρία βράδια πριν στο ΟΑΚΑ-όχι να παίξει μπάσκετ, αλλά να ξοδέψει χρόνο. Η δε επιλογή του Αλβέρτη με την ομάδα του στο +3 να παρατάξει σχήμα με Φώτση, Λάσμε και Γκιστ (αντί να παίξει με τουλάχιστον έναν ακόμη γκαρντ) κι ενώ ήταν δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα κατέφευγε σε φάουλ, παραλίγο να αποδειχτεί καταστροφική. Μετά τη μάλλον αναμενόμενη αστοχία του Γκιστ, ο Σλούκας έχασε χρυσή ευκαιρία να ισοφαρίσει με ελεύθερο τρίποντο, την ώρα που η ομάδα του έψαχνε να σώσει το ματς με τον τρόπο που ήταν τελικά καταδικαστικός για την ήττα του. Οι διαιτητές, που έκαναν πολλά λάθη και σφύριξαν υπέρμετρα, δεν σταμάτησαν κακώς το χρονόμετρο στα φάουλ που έγιναν σε Διαμαντίδη και Φώτση με το παιχνίδι στον πόντο, ο Λάσμε ευστόχησε στη βολή που δεν έπρεπε και ο Σπανούλης τον μιμήθηκε στην απέλπιδα προσπάθεια να ισοφαρίσει.
Ένα ματς, ένας τίτλος λοιπόν… Πλέον ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που έχει την ψυχολογία και την έδρα. Όμως έτσι δεν συνέβαινε και με τον Ολυμπιακό το τριήμερο πριν τον τέταρτο τελικό; Τα είδαμε ακόμη όλα σε αυτή τη σειρά ή μήπως όχι; Πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου