Οι τρεις τους λοιπόν τα βρήκαν, τα έβαλαν κάτω, έκαναν άνω κάτω το ρόστερ των Νυχτερίδων και αρχικά φαίνεται να κερδίζουν το στοίχημα. Οι Βαλενθιάνοι πετούν από τριάρα σε τριάρα και μύρισαν κορυφή έστω και για λίγο μετά από ακριβώς τρία χρόνια (σ.σ.: βρέθηκαν εκεί μόνο για την 3η αγωνιστική της σεζόν 2011-’12). Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να υποχρεώσει τους δύσπιστους στην καλός εννοούμενη… κυβίστηση ή πιο απλά: να κάνουν την κωλοτούμπα τους. Η Βαλένθια βγάζει τρομερή φρεσκάδα στο παιχνίδι της, έχει νέα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν από το πουθενά και γενικότερα βλέπει και το διοικητικό της μέλλον πιο ευοίωνο από κάθε άλλη φορά την πρόσφατη πενταετία τουλάχιστον.
Η «Bankia» και οι έξυπνοι δανεισμοί
Ας τα πάρουμε όμως από την κεφαλή. Ο Πίτερ Λιμ έχει ανακατευτεί δυνατά και φαίνεται ότι θα βγάλει άκρη με την «Bankia», που έχει υπό τον έλεγχο της τον σύλλογο. Αλλωστε καλύτερη λύση δεν υπάρχει στον ορίζοντα και η τράπεζα δεν θέλει άλλο να ασχολείτα. Ηδη λοιπόν ο επιχειρηματίας από τη Σιγκαπούρη ανέλαβε τα μεταγραφικά και μάλιστα με περίεργα τεχνάσματα, κάτι που μαρτυράει τον δάκτυλο του πανέξυπνου Μέντες. Ο Λιμ αφού πρώτα αγόρασε εκείνος ορισμένους παίκτες, τους δάνεισε στη Βαλένθια. Και δεν μιλάμε για φθηνούς πιτσιρικάδες, αλλά για μία χαρά σούπερ παικτάκια όπως ο μέσος Αντρέ Γκόμες ή ο επιθετικός Ροδρίγο.
Ξήλωμα και… ράψιμο της ομάδας
Πριν συμβεί αυτό, είχε φροντίσει να κάνει το εξής φοβερό: να… ξεφορτωθεί σχεδόν όλη την βασική ομάδα. Ματιέ, Μπερνάτ, Παμπόν, Ραμί, Γκουαρδάδο, Μπανέγα, Σισοκό, Πόστιγκα, Σεντέρος, Βάργας, Βίκτορ Ρουίθ, Γκουαΐτα, Ρικάρντο Κόστα είτε πωλήθηκαν είτε δόθηκαν ή παρέμειναν δανεικοί αλλού. Εάν τους βάλεις όλους μαζί, σχηματίζουν ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό σύνολο. Στη θέση τους αποκτήθηκαν αυστηρά νεαροί με όρεξη για διάκριση και μεταπολιτική αξία (όσοι δεν πήγαν δανεικοί φυσικά). Ο τερματοφύλακας Γιοέλ (25), οι αμυντικοί: Ορμπάν (25), Μουστάφι (22), Ζοάο Κανσέλο (20), οι μέσοι: Αντρέ Γκόμες (20), Φιλίπε Αουγκούστο (21), Σουκουλίνι (21), οι επιθετικοί: Ντε Πολ (20), Ροδρίγο (23), ενώ έγινε και η υπέρβαση της τελευταίας στιγμής με τον Αλβαρο Νεγρέδο (δανεικός με υποχρεωτική αγορά όμως του χρόνου).
Σε αυτούς όμως οφείλουμε να προσθέσουμε και τη φάμπρικα των ακαδημιών. Από εκεί ξεπήδησαν οι Ρομπέρτο Ιμπάνιεθ (21 εξτρέμ), Κάρλες Χιλ (21 περιφερειακός επιθετικός), Ρουμπέν Βέζο και Χοσέ Λουίς Γκαγιά. Ειδικά οι δύο τελευταίοι πήραν φανέλα βασικού. Ο πρώτος είναι 20χρονος Πορτογάλος σέντερ μπακ και ο δεύτερος Ισπανός 19χρονος αριστερός full-back μπακ (αν και ξεκίνησε ως επιθετικός), έχει καθιερωθεί με το καλημέρα και έχει κάνει να ξεχαστεί ο εξαιρετικός Χουάν Μπερνάτ που μετακόμισε στη Μπάγερν.
Στο τιμόνι οι παλιοί
Ωστόσο, τη μεγαλύτερη διαφορά την κάνουν οι λίγο πιο παλιοί. Ο Ντιέγκο Αλβες κάτω από τα δοκάρια ποτέ δεν έπαψε να είναι καλός τερματοφύλακας. Απλά χρειαζόταν καλύτερη άμυνα. Ο στόπερ Νικολάς Οταμέντι ήδη ακούγεται για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Χάβι Φουέγο δείχνει ξαναγεννημένος ως αμυντικός χαφ και ο Ντάνι Παρέχο (2 γκολ, 2 ασίστ) συνεχίζει να εξελίσσεται σαν 8άρι. Οι δυο τελευταίοι μαζί με τον Αντρέ Γκόμες έχουν φτιάξει μία σούπερ τριάδα στο κέντρο. Το μεγάλο θέμα όμως είναι αυτό που συνέβη με τον Πάμπλο Πιάτι. Στα αχρείαστα πέρσι προπονούνταν μόνος και μιλούσε με τον ΠΑΟΚ, καθώς δεν έβρισκε ομάδα στην Ισπανία. Τώρα αναντικατάστατος με δύο γκολ και σούπερ ενέργειες ως αριστερός εξτρέμ. Επίσης υπάρχουν οι Ζοάο Περέιρα, Μπαραγάν, Φεγκουλί που δίνουν και εκείνοι τις βοήθειες τους.
Ποιος Νεγρέδο; Ο Πάκο
Η μεγαλύτερη κουβέντα όμως γίνεται για τον 21χρονο Πάκο Αλκάθερ που πρόσφατα έγινε διεθνής με την Ανδρών της Ισπανίας και που πυροβολεί με τέσσερα γκολ (2 ασίστ) στη Λίγκα. Στην περίπτωση του τα λόγια είναι μάλλον περιττά. Πλέον όμως έχει βάλει έναν τεράστιο μπελά στο κεφάλι του προπονητή του που δεν ξέρει τι να κάνει τώρα που αποθεραπεύεται ο Νεγρέδο (σ.σ.: γύρισε και ο Μουστάφι για την άμυνα) και θα είναι δύσκολο να τους βολέψει και τους δύο στην 11άδα. Εκτός και εάν αλλάξει το αγαπημένο του 4-2-3-1 και το κάνει 4-4-2, γιατί ο Αλκάθερ εξτρέμ δεν είναι.
Και μίας και πήγε η κουβέντα στον Εσπίριτο Σάντο (σ.σ.: σημαίνει: Αγιο Πνεύμα στα πορτογαλικά), ας κλείσουμε το κεφάλαιο Βαλένθια με την αφεντιά του. Όταν ο εν λόγω κύριος βρέθηκε στο πλευρό του Ζεσουάλδο Φερέιρα στην Αθήνα στα τέλη Νοέμβρη, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του. Ηταν άλλωστε απλά ο προπονητής των τερματοφυλάκων (σ.σ.: ως τερματοφύλακας ο ίδιος ήταν αναπληρωματικός του Βίτορ Μπαΐα όταν η Πόρτο του Μουρίνιο σήκωνε το Champions League to 2004). Οπότε κανείς δεν ασχολήθηκε κιόλας όταν το καλοκαίρι του 2012 άφησε τον Ζεσουάλδο και ξεκίνησε καριέρα ως πρώτος κόουτς στη Ρίο Αβε. Την πρώτη σεζόν την έφτασε μία ανάσα από την έξοδο στην Ευρώπη και πέρσι στον χαμένο τελικό Κυπέλλου.
Δεν είχε πετύχει δηλαδή και κάτι καταπληκτικό, ώστε να πει κανείς ότι αυτός ο τεχνικός στα 40 του είναι ανερχόμενος και αξίζει να αναλάβει μία τόσο μεγάλη δουλειά όπως η αναγέννηση της Βαλένθια. Και να όμως που στην 5η αγωνιστική τους διαψεύδει όλους και τους κάνει να γουστάρουν την ομάδα του. Με ισοπαλία στην έδρα της επίσης 1ης Σεβίλλης και τέσσερις ποδοσφαιρικές παραστάσεις να ακολουθούν (3-0 Μάλαγα, 3-1 Εσπανιόλ, 3-0 Χετάφε, 3-0 Κόρδοβα) το κοινό του «Μεστάγια πέρασε τάχιστα από την αμφισβήτηση στην αποθέωση.
Η Βαλένθια στήνει όντως όμορφο, ζωντανό παιχνίδι. Μακάρι να συνεχίσει έτσι και να μην ξεφουσκώσει, κάτι που είναι δύσκολο κυρίως εξαιτίας της απειρίας πολλών παικτών και του προπονητή. Σε πρώτη φάση όμως αρέσει: και η μπάλα που παίζει και η εικόνα της στην κορυφή. Οσοι αγαπούν το ισπανικό ποδόσφαιρο και έχουν αναμνήσεις από αυτό τον σπουδαίο σύλλογο, αναμφίβολα εύχονται και την εξυγίανση της. Τα –όχι και τόσο βαθιά είναι αλήθεια- θεμέλια για ένα καλύτερο μέλλον φαίνεται πάντως ότι έχουν τοποθετηθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου