Αυτό, ναι, είναι ελληνοποίηση!!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για τους οκτώ Ελληνες που χρησιμοποιήθηκαν από τον Ιβάνοβιτς στον αγώνα με τον Πανελευσινιακό, το θάρρος και το θράσος που έδειξε ο Λούντζης, αλλά και τον επενδυτή - δώρο που εμφανίστηκε στο ελληνικό μπάσκετ.

Χαραλαμπόπουλος 14:16, Μποχωρίδης 12:46, Λούντζης 7:41, Παπαγιάνννης 7:41 κι αυτή ήταν μία από τις λίγες φορές που είδαμε ελληνοποίηση του Παναθηναϊκού στο πλαίσιο που εξαγγέλθηκε το περασμένο καλοκαίρι.  Ανεξάρτητα από τη δυναμικότητα του αντιπάλου και το γεγονός ότι ο Πανελευσινιακός προσφερόταν για τέτοιου είδους δοκιμές, η ουσία είναι πως για πρώτη φορά είδαμε τόσους Ελληνες πιτσιρικάδες ταυτόχρονα στο παρκέ. Κι αν οι Μποχωρίδης, Χαραλαμπόπουλος δεν αποτελούν «είδηση», δεν ισχύει το ίδιο για τον Λούντζη και Παπαγιάννη, με τον πρώτο να κάνει το ντεμπούτο του και τον δεύτερο να αγωνίζεται για τρίτη μόλις φορά με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Ασφαλώς και δεν προκύπτουν συμπεράσματα, πρώτον γιατί δεν προσφέρεται ο αντίπαλος και δεύτερον γιατί θα είναι υπερβολή ν' αρχίσουν οι χαρακτηρισμοί από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως για πρώτη φορά, για τόσο μεγάλο διάστημα, ο Ιβάνοβιτς χρησιμοποίησε και τους 8 Ελληνες που είχε στην 12άδα και είναι μία από τις ελάχιστες φορές - αν όχι η μοναδική - που εφαρμόζεται το «ευκαιρίες σε όλους στους νέους».
Ασφαλώς και κάτι αντίστοιχο δεν μπορεί να γίνει στο 70%-80% των αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά τουλάχιστον μπορεί σταδιακά η θεωρία της ελληνοποίησης να εφαρμόζεται και στην πράξη. Αλλωστε όλοι οι νέοι, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, οφείλουν να χρησιμοποιήσουν τα συγκεκριμένα παιχνίδι για σκαλοπάτι. Οι πιο έμπειροι (π.χ. Μποχωρίδης, Χαραλαμπόπουλος) για να προετοιμαστούν ώστε σε ένα - δύο χρόνια  να έχουν αντίστοιχο ρόλο με τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς, οι πιο μικροί για να φάνε την κρυάδα και του χρόνου να πάρουν τον ρόλο που έχουν τώρα οι Χαραλαμπόπουλος και Μποχωρίδης.
Οσον αφορά στον Λούντζη που τον είδαμε για πρώτη φορά, όσο θάρρος και θράσος είχε μέσα στο παρκέ, άλλο τόσο είχε και μπροστά στην κάμερα της Nova, οταν κλήθηκε να χολιάσει την συμμετοχή του και τη νίκη του Παναθηναϊκού. Ομορφο θάρρος και θράσος, τόσο - όσο που λένε, για έναν παιδί που είναι μόλις 16 ετών. Από τα 7:40 που αγωνίστηκε έδειξε πως έχει πολύ μπάσκετ μπάσκετ μέσα του και το χαμόγελο της ευτυχίας μπροστά στον τηλεοπτικό φακό ήταν ενδεικτικό του συναισθήματος που ένιωθε.
Για τα υπόλοιπα του αγώνα δεν υπάρχει λόγος να συζητήσουμε... Ο Ιβάνοβιτς έκανε διαχείριση ενόψει της Ζαλγκίρις, δεν είχε κανέναν λόγο να αναζητήσει κάτι παραπάνω από το συγκεκριμένο παιχνίδι και το ενδιαφέρον του πλέον στρέφεται στο ματς με τους Λιθουανούς που θα μπορούσε να είναι ο πρώτος «τελικός» του Τοπ-16. Κάθε εντός έδρας ματς, ειδικά με αντιπάλους σαν την Ζαλγκίρις που είναι λίγο - πολύ στο δεύτερο - τρίτο ράφι του ομίλου, αποτελεί «do or die» και ο Παναθηναϊκός πρέπει να το πάρει.
Υ.Γ.: Αν κάτι με χαροποιεί στη φετινή Α1, πέραν του σταθερού ΠΑΟΚ, είναι πως σε μια περίοδο κρίσης βρέθηκε άνθρωπος που αποφάσισε να επενδύσει στο μπάσκετ. Αναφερόμαι στην προσπάθεια που γίνεται στην ΑΕΚ, στην πρόσφατη απόκτηση του Χέρστον και τον διπλασιασμό του μπάτζετ της σε σχέση με τον αρχικό προγραμματισμό.
Είναι αυτό που λέμε μερικές φορές πως για να «χτίσεις κάτι πρέπει να το γκρεμίσεις ολόκληρο» και η ΑΕΚ γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε για να βρεθεί σήμερα στα χέρια του Μάκη Αγγελόπουλου που δείχνει διάθεση να γίνει ο πρώτος επενδυτής που εμφανίζεται στο μπάσκετ, μετά τον Γιαννακόπουλο και τους Γιώργο και Παναγιώτη Αγγελόπουλο.

*Πηγή: gazzetta.gr*