“Μην πάτε να την δείτε, δεν είναι καν soft πορνό...”
“Πιο απαίσια και από το κακογραμμένο βιβλίο της Αγγλίδας νοικοκυράς”.
“Καμία φαντασία, κανένα σκηνοθετικό τρικ που να σε καθηλώνει, το απόλυτο μηδέν”.
Αυτές είναι
μερικές μόνο από τις κριτικές που δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό Τύπο από
τους κριτικούς κινηματογράφου πριν το “50 αποχρώσεις του γκρι”
κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες.
Ουδόλως
ασχολήθηκε το κοινό. Πάνω από 140 χιλιάδες Ελληνες έτρεξαν στις 150(!!!)
αίθουσες προβολής της, προκειμένου να την δουν τις 4 πρώτες ημέρες.
Ρεκόρ προσέλευσης στην επαρχία όπου πάνω από 65 χιλιάδες άνθρωποι
θυμήθηκαν ξανά ότι υπάρχει και ο κινηματογράφος. Πανικός από ουρές και
προκρατήσεις και προαγορές εισιτηρίων προκειμένου να μπορεί να πει
κάποιος “το είδα πρώτος...”.
Ενα σωρό
έρευνες για το ποιοι πήγαν να την δουν, το φύλλο και την ηλικία τους.
Πολλές γυναίκες, οι περισσότερες άνω των 30 ετών λένε οι στατιστικές.
Εύκολο και το συμπέρασμα. “Οτι η άλλη δεν μπορεί να ζήσει στο κρεβάτι
της πήγε να το ζήσει στο σινεμά...”. Εύκολο και το πρώτο ερώτημα, μετά
την πρόχειρη διαπίστωση. “Και γιατί δεν μπήκε στο youporn;”. Από
κοντά και οι αντιδραστικές (αληθινές ή δήθεν) φεμινίστριες που δεν
σταμάτησαν να φωνάζουν ότι η ταινία προσβάλει βάναυσα το γυναικείο
φύλλο. Ολα... λογικά τα βρίσκω και ασφαλώς δεν πρόκειται να τα κρίνω.
Οι κριτικοί
δεν έπεισαν κανέναν να μην πάει να δει την ταινία. Πώς να πείσουν
άλλωστε, όταν πρέπει να γυρίσεις καμία δεκαετία πριν για να βρεις την
τελευταία ταινία που σου πρότειναν να πας να δεις και δεν είναι προϊόν
του ιρανικού ή του πολωνικού κινηματογράφου;
Ολοι πήγαν
λοιπόν και μετά απογοητεύτηκαν, σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες
που έχω ακούσει σε προσωπικό επίπεδο. Την ταινία δεν την είδα ακόμη.
Οχι, δεν την σνομπάρω, ούτε (πολύ περισσότερο) είμαι σεμνότυφος. Θα την
δω κάποια στιγμή. Πριν την δω όμως ρώτησα έναν φίλο μου που την είδε να
μου πει τις εντυπώσεις του.
Εμεινα
κάγκελο. Ο φίλος μου είναι ΠΑΟΚ και έχει έναν μοναδικό τρόπο για
οτιδήποτε συζητάμε να βάζει μέσα και τον ΠΑΟΚ. “ΠΑΟΚ είσαι...” όπως
λέει.
*Το
κείμενο το δημοσιεύω σχεδόν αυτούσιο με την φρασεολογία που
χρησιμοποίησε, ελπίζω να μην ενοχλήσει κανέναν. Για όποιον τυχόν
ενοχλείται από την ελαφριά βωμολοχία το κείμενο δεν προτείνεται...
Μου είπε λοιπόν για τις 50 αποχρώσεις του γκρι...
“Φιλαράκι
εμένα να ακούς. Θυμάσαι τις “9,5 εβδομάδες”, αυτή την ταινιάρα που
έβαλε στην ζωή μας και στο... κρεβάτι μας αυτό το τρομερό μ... την Κιμ
Μπάσινγκερ. Αυτή ρε φίλε ήταν ταινία που πήγε από μόνη της τρένο, δεν
χρειάζονταν σπρώξιμο από εσάς τα media. Κυκλοφορούσε
από στόμα σε στόμα. Αυτή εδώ η νέα εκδοχή του “9,5 εβδομάδες” είναι πιο
μεγαλοπρεπής, πιο πλούσια, αλλά λιγότερο εντυπωσιακή, λιγότερο
αγαπησιάρικη. Δεν δένεσαι μαζί της...
Ενα
πράγμα σαν τον ΠΑΟΚ του Σαββίδη και τον ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη ρε παιδί μου.
Αυτός εδώ ο ΠΑΟΚ είναι πιο πλούσιος, πιο ακριβός, πιο σύγχρονος, πιο
τεχνοκράτης, αλλά δεν μπορείς να δεθείς μαζί του. Δεν είναι αγαπησιάρης
ΠΑΟΚ. Ο τωρινός ΠΑΟΚ έχει όπως και οι “50 αποχρώσεις του γκρι”
ουρανοξύστες, πλούτο, κότερα, αεροπλάνα, μαστίγια, χειροπέδες, απ' όλα
τα καλά, αλλά δεν...
Εκείνος ο
ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη όπως και “Οι 9,5 εβδομάδες” δεν είχαν τίποτα απ' όλα
αυτά, αλλά ρε φίλε εκεί πηδιόντουσαν στο στενό σοκάκι και η Κιμ σήκωνε
τις ποδάρες της και ακουμπούσε στον απέναντι τοίχο. Πηδιόντουσαν στην
κουζίνα χωρίς μαστίγια, κότερα και χειροπέδες, αλλά με φράουλες και
σαντυγές και φτιαχνόσουν, σε έπαιρνε μαζί σου, ήθελες να το ζήσεις να
είσαι μέρος του. Για την Κιμ τράβαγες και μία μαλ... για αυτήν εδώ την
ξενέρωτη, ούτε θυμάμαι πως την λένε τίποτα.
Οπως με
τον ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη έβλεπες τον Βιεϊρίνια, τον Πάμπλο ακόμη και τον
αντιτουριστικό Σάντος στον πάγκο και ταυτιζόσουν μαζί του. Εχυνες ρε
παιδί μου. Τώρα με ποιον να ταυτιστώ με τον Μαντούρο, επειδή παίρνει ένα
σκασμό λεφτά ή με τον Αγγελο που σταυροκοπιέται στον πάγκο...”.
Το “50
αποχρώσεις του γκρι” ακόμη δεν το είδα όπως προανέφερα, αλλά δεν ξέρω
γιατί είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσω με τον κολλητό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου