Η βία στους αγωνιστικούς χώρους είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ένα φαινόμενο, το οποίο εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν οι πολιτικοί και οι παράγοντες, υποσχόμενοι περιορισμό ή ακόμα και εξάλειψη. Ο Σταύρος Κοντονής, υφυπουργός Αθλητισμού της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα, με συνέπεια να ξεκινήσει το έργο του απ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Ανέξοδα αλλά κυρίως «αναίμακτα». Ποιος άλλωστε, θα διαφωνήσει ότι η βία πρέπει να εξαλειφθεί τάχιστα;
Το «κυρίως μενού», εν προκειμένω, του προσχεδίου του αθλητικού νόμου αποτελεί η καταπολέμηση της βίας.
Τον ορισμό του φαινόμενου το γνωρίζουμε, όμως, τα ερωτήματα είναι αν πρέπει τη βία να τη χωρίζουμε σε κατηγορίες, όπως αθλητική, σχολική, ρατσιστική, οικογενειακή και ούτως καθεξής αλλά και με ποιους τρόπους να καταπολεμηθεί. Ποια είναι η διαφορά αν εμφανίζεται εντός των αθλητικών ή των σχολικών εγκαταστάσεων, στους δρόμους της πλατείες αλλά και μέσα στην οικογένεια; Η βία είναι …βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Είτε είναι σωματική βία, είτε ψυχολογική, είτε λεκτική, είτε σεξουαλική, είτε οικονομική, είτε ηλεκτρονική. Με τη λογική που ενεργούν οι υφυπουργοί Αθλητισμού, τότε και οι υπουργοί Παιδείας έπρεπε να βγάλουν το δικό τους νομοσχέδιο για τη βία στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, πολλώ δε μάλλον μετά τους βανδαλισμούς από τους καταληψίες της Νομικής Σχολής, οι υπουργοί Δημοσίας Τάξεως και Προστασίας του Πολίτη παρομοίως, μέχρι και η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου για τη βία που ασκείται εντός του Κοινοβουλίου!!!
Αλήθεια, όμως, τι ξέρει ο κάθε υφυπουργός και κατ’ επέκταση ο πολιτικός, ο κάθε πρόεδρος, ο κάθε παράγοντας για τη βία και έχει άποψη, την οποία θέλει να επιβάλλει; Αναφερόμαστε, βεβαίως, για τη βία εντός των αγωνιστικών χώρων. Επί παραδείγματι, ποιο είναι το «μπακγκράουντ», εις την …ελληνική γλώσσα, του κάθε υφυπουργού, του κάθε προέδρου, του κάθε παράγοντα προκειμένου να λάβει τις όποιες αποφάσεις; Η πλειονότητα αυτών θα έλεγε ξεκάθαρα ότι κατέχουν το εμπειρικό κομμάτι, καθ’ ότι 30 χρόνια… φούρναροι έχουν ψήσει κι έχουν ψήσει… Όπως είχε πει, όμως, πρώην τερματοφύλακας του Ολυμπιακού και μεγάλος γνώστης της νυχτερινής Αθήνας «τριάντα χρόνια πηγαίνω καθημερινά στα μπουζούκια, αλλά δεν έμαθα ποτέ να τραγουδάω…» Και έχει απόλυτο δίκιο. Δεν αποκτάς άποψη περί του θέματος αν επισκέπτεσαι κάθε εβδομάδα τα γήπεδα. Χρειάζεται να κατέχεις και θεωρητικό υπόβαθρο, να έχεις εντρυφήσει το θέμα και κυρίως να το έχεις παρακολουθήσει και μέσα από τα μάτια του αετού αλλά και απ’ αυτά του μυρμηγκιού. Να έχεις το θεωρητικό υπόβαθρο αλλά και την εμπειρία, προκειμένου να το αντιμετωπίσεις.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με το περίφημο «bullying», που μεταφέρεται τα τελευταία χρόνια από στόμα σε στόμα. «Έχω υποστεί bullying, καθ’ ότι στο σχολείο με προσφωνούσαν …όρθιο χιλιόμετρο, επειδή ήμουν ψηλή» υποστήριξε γνωστή καλλιτέχνης. Κοινώς, έχουμε μπερδέψει στο μυαλό μας τα πράγματα. Το bullying είναι η επιθετική συμπεριφορά, είναι ξεκάθαρα η βία που ασκείται, είτε με ψυχολογικό τρόπο (εκφοβισμός), είτε με σωματικό. Για την καταπολέμησή του, δε, έχουν δημιουργηθεί βιντεάκια, που προβάλλονται στα σχολεία ανά τη χώρα, με βασικό συστατικό τον έντονο συναισθηματισμό. Από μόνα τους, ωστόσο και αποσπασματικά δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Αργά ή γρήγορα όλα ξεχνιούνται. Διότι, και στο έργο του Ορέστη Μακρή με την απίστευτη ερμηνεία του, όπου κατάληγε να περιφέρεται μεθυσμένος στους δρόμους της Πλάκας, δακρύσαμε και με το μήνυμα που βρίσκεται στα πακέτα των τσιγάρων σοκαριστήκαμε και με την περίφημη ταινία «Τα Τσακάλια» (1981) προβληματιστήκαμε, όπως και μ’ αυτή «Χούλιγκανς, κάτω τα χέρια από τα νιάτα» (1983). Τα ποτά, τα ναρκωτικά, τα τσιγάρα αλλά και η βία εντός των γηπέδων «ζουν και βασιλεύουν»…
Αλλά ας επιστρέψουμε στο φαινόμενο της βίας για να διαπιστώσουμε ότι ο καθένας το κοιτάει από διαφορετική σκοπιά. Ο Γιώργος Ορφανός, επί παραδείγματι, πέρασε το 2006 στο νόμο το «ιδιώνυμο», δηλαδή, το αδίκημα εκείνο το οποίο προβλέπεται και τιμωρείται από ειδικό ποινικό νόμο. Ουσιαστικά πρόκειται για αυστηροποίηση των ποινών στους παραβάτες, όπου ο νεαρός που ξέφυγε σε κάποια στιγμή της ζωής του οδηγείται εντός των φυλακών και παραμένει σ’ αυτές, γνωρίζοντας το «σκληρό πρόσωπο» της κοινωνίας. Τον ειδικό νόμο κατήργησε, όμως, ο Γιάννης Ιωαννίδης λόγω αντιδράσεων των οργανωμένων οπαδών, με συνέπεια να μην τιμωρείται η παραβατική συμπεριφορά.
Άλλη οπτική γωνία καταπολέμησης του φαινόμενου είναι ο οικονομικός χαρακτήρας, καθ’ ότι σύμφωνα με πρόταση του προέδρου της ΟΔΚΕ Ηλία Καφφέ που κατέθεσε στον ομόλογό του στον ΕΣΑΚΕ Γιώργο Χαλβατζάκη, οι ιθύνοντες των ΚΑΕ και ΠΑΕ επιβάλλεται ν’ αδειάζουν το δικό τους ταμείο και να γεμίζουν αυτά της ΟΔΚΕ, της ΕΟΚ και του ΣΕΠΚ!!! Αν, όπως ανέφερε, ακουστεί ένα υβριστικό σύνθημα, τότε ο σύλλογος είναι υποχρεωμένος να καταβάλει 4.000 ευρώ, αν πέσει ένα κέρμα 8.000 κι αν μπουν στο γήπεδο οπαδοί πριν αποχωρήσουν οι διαιτητές περίπου στα 20.000 ευρώ. Δημιουργούσε, δηλαδή, έναν τιμοκατάλογο στις ποινές και τα ποσά αθροίζονταν. Το πιο φοβερό στην πρόταση ήταν ότι σε περίπτωση την οποία η ΚΑΕ δεν κατέβαλε τα χρήματα εντός μιας εβδομάδας, τότε θα μηδενίζονταν… Όπως θα καταλάβατε, περί ορέξεως …κολοκυθόπιτα.
Η βία, συμπερασματικά, είναι ένα φαινόμενο, το οποίο συναντάμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Συνεπώς, ομιλούμε για ένα και μόνο ένα, νομοσχέδιο, στο οποίο πρέπει να δίνεται έμφαση στην πρόληψη και όχι στην καταπολέμηση. Όλα τα πολιτικά κόμματα ή η πλειονότητα αυτών, επιβάλλεται να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, να προβληματιστούν και να συντάξουν αλλά και να συνυπογράψουν το νομοσχέδιο για την εξάλειψη της βίας, με τη βοήθεια επιστημόνων αλλά και εμπειρικών. Νομοσχέδιο το οποίο θα τηρηθεί απαρέγκλιτα και δεν θα τροποποιηθεί για τα επόμενα 20 χρόνια. Η βάση, δε, θα είναι το υποχρεωτικό μάθημα, που θα διδάσκεται από το δημοτικό μέχρι το λύκειο με στόχο την αφομοίωση των βασικών κανόνων και αρχών. Το οποίο και θα είναι υποχρεωμένοι όλοι οι σύλλογοι της χώρας, σε οποιοδήποτε άθλημα, να το μεταφέρουν στους μικρούς αθλητές αλλά και να το κάνουν πράξη εντός των αγωνιστικών χώρων. Εννοείται ότι θα υπάρχουν κίνητρα, όπως επί παραδείγματι κάνει ο ΟΠΑΠ στις επαγγελματικές ομάδες. Οποιοδήποτε άλλο «φάρμακο» για την καταπολέμηση της βίας είναι απλά… ασπιρίνη.
*Πηγή: superbasket.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου