Του Τάσου Νικολόπουλου
Κάποια στιγμή, η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ θα «ξυπνούσε» από τον εφιάλτη του πρώτου γύρου, ο οποίος την βρήκε στην τελευταία θέση της βαθμολογίας της Μπουντεσλίγκα. Δεν μπορεί να ξέχασαν τη μπάλα ο Μάρκο Ρόις και η παρέα του. Χρειαζόταν ένα… ταρακούνημα για να αλλάξει το «τσιπάκι» και πλέον με τέσσερις συνεχόμενες νίκες, όχι μόνο έχει διώξει το εφιαλτικό σενάριο του υποβιβασμού, αλλά μπορεί να ξανακάνει όνειρα Ευρώπης.
Αυτός που προκάλεσε το σοκ και ώθησε την ομάδα σε αυτή την αλλαγή ρότας, νομίζω ότι ήταν ο κόσμος. Ένας κόσμος που αποδοκίμασε με τον πιο έντονο τρόπο τον Γιούργκεν Κλοπ και τους παίκτες του το βράδυ της 4ης Φεβρουαρίου, μετά την εντός έδρας ήττα 1-0 από την Άουγκσμπουργκ για τη 19η αγωνιστική. Η Ντόρτμουντ παρέμενε στην τελευταία θέση και ο εφιάλτης του υποβιβασμού ήταν ζωντανός.
Για όσους δεν θυμούνται, μετά τη λήξη του αγώνα, 80 χιλιάδες φίλαθλοι «έβγαλαν τα εσώψυχά τους» αποδοκιμάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσαν την ομάδα τους. Και το τεχνικό τιμ και οι ποδοσφαιριστές όχι μόνο δεν αποχώρησαν, αλλά συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του γηπέδου για να πιουν μέχρι την τελευταία σταγόνα το πικρό ποτήρι της αποδοκιμασίας. Μόνο φωνές διαμαρτυρίας, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ! Βαϊντενφέλερ και Χούμελς βρήκαν τη δύναμη να πάνε στο ένα πέταλο για να μιλήσουν και να καθησυχάσουν το πλήθος, που έβλεπε την ομάδα του να καταρρέει, αλλά δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα. Ο πελάτης (όταν είναι σωστός) έχει πάντα δίκιο και από τη στιγμή που σε σέβεται πρέπει να τον σέβεσαι κι εσύ.
Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας από εκείνο το βράδυ και το… ποτάμι διαμαρτυρίας μετατράπηκε σε… τσουνάμι χαράς. Ο κόσμος που έχει παιδεία, κρίνει με βάση αυτά που βλέπει και καταλαβαίνει ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι, ξέρει να στηρίζει όπως πρέπει την ομάδα του. Και στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα. Στις χαρές και τις λύπες μαζί…
Και σήμερα ήταν μέρα πανηγυρισμών. Η εμφάνιση, αλλά και η νίκη στο ντέρμπι τιμής με τη Σάλκε, ανάγκασε τους 80 χιλιάδες φιλάθλους που βρίσκονταν στο «Signal Iduna Park» να μείνουν στις θέσεις τους για να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους. Αυτή τη φορά, το σφύριγμα της λήξης έδωσε το έναυσμα για χορό, τραγούδι και αποθέωση των παικτών και του Γιούργκεν Κλοπ, που το χάρηκαν δεόντως. Συγκίνηση και ανατριχίλα μαζί. Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Ένα παιχνίδι. Στα… ξένα το ξέρουν και το αντιμετωπίζουν έτσι. Δυστυχώς, εμείς εδώ στην Ελλάδα, έχουμε διαφορετική αντίληψη! Τουλάχιστον μελαγχολικό το συναίσθημα αν επιχειρήσουμε (λέμε τώρα) να κάνουμε σύγκριση…
*Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου