Είναι από τις περιπτώσεις που ταιριάζει η φράση «τα λάθη πληρώνονται
ακριβά», από τις περιπτώσεις που ό,τι δεν αποφασίζεις σε διάστημα εννέα
μηνών, το αποφασίζεις σε μία εβδομάδα με σκοπό να σώσεις ό,τι σώζεται
και να αποχαιρετήσεις τη χρονιά με ψηλά το κεφάλι.
Την ύστατη ώρα, πριν ο Παναθηναϊκός μπει στην τελική ευθεία για το πρωτάθλημα, η διοίκηση αποφάσισε να ξεκαθαρίσει τους στόχους στο μυαλό της και να προχωρήσει στην άμεση ενίσχυση του ρόστερ, ώστε να αισθάνεται πως τουλάχιστον το πάλεψε, ακόμη κι αν στο τέλος δεν τα καταφέρει.
Σαφέστατα, το να αποφασίζεις παραμονή της τελευταίας αγωνιστικής να ενισχύσεις την ομάδα με τρεις παίκτες (δηλαδή τα 3/10 του βασικού κορμού και πιθανώς τα 3/5 της πεντάδας σου) δεν μπορεί να σε γεμίζει περηφάνια ή να αισθάνεσαι πως ο προγραμματισμός πήγε όπως ήθελες, αλλά τουλάχιστον το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός αντιλήφθηκε πως ο βασικός στόχος είναι οι τίτλοι κι όχι η ανάπτυξη, σε κάνει να αισιοδοξείς πως η επόμενη χρονιά θα έχει τουλάχιστον ξεκάθαρο προσανατολισμό.
Ανεξάρτητα από το αν οι κινήσεις είναι καλές ή όχι (σ.σ. θα το αναλύσουμε παρακάτω), αυτό που κρατάει κανείς από το διπλό «χτύπημα» που ετοιμάζεται να κάνει ο Παναθηναϊκός, είναι πως έστω και καθυστερημένα κατάλαβε τι επιτάσσει το DNA του συλλόγου.
Τα περί ελληνοποίησης με 16χρονους, τα «φτιάχνουμε κάτι καινούριο» που όμως « θα διεκδικεί και πρωτάθλημα» πάνε σιγά - σιγά περίπατο (απολύτως λογικό, εκτός αν οι εν λόγω 16χρονοι είναι οι επίγονοι του Κούκοτς και του Ράτζα), μπροστά στο φάσμα της αποτυχίας που έμοιαζε πιο πιθανή από κάθε άλλη φορά. Πολύ σωστά, η διοίκηση αποφάσισε να αφήσει τις «ντεμί» καταστάσεις και τις αντιφατικές ατάκες «θέλουμε τους τίτλους, αλλά και τους νεαρούς να παίζουν» και προχωρά σε κινήσεις που αντιστοιχούν σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό.
Οι κινήσεις αυτές είναι η απόδειξη πως την αποτυχία δεν την αντέχει κανείς στον Παναθηναϊκό κι όλα αυτά τα περί «ας χάσουμε και κανέναν τίτλο, αρκεί να φτιάξουμε κάτι καινούριο» μπήκαν στο περιθώριο, μόλις είδαν τον Ολυμπιακό να ετοιμάζεται να πάρει τα σκήπτρα.
Και για να προλάβω κάποιους, αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα των μεταγραφών που πιθανώς να γίνουν, αλλά με την προσέγγιση να αποκτηθούν έτοιμοι παίκτες που θα προσφέρουν «εδώ και τώρα».
Η καλύτερη μεταγραφή απ' όλες θα ήταν χωρίς αμφιβολία αυτή του Κώστα Καϊμακόγλου. Είναι ο παίκτης που ταιριάζει στην πραγματική ελληνοποίηση που θα πρέπει να κάνει μια ομάδα επιπέδου Παναθηναϊκού και που παράλληλα έχει την ποιότητα και την εμπειρία για να βοηθήσει. Κι όταν λέμε για «πραγματική ελληνοποίηση» εννοούμε παίκτες που έχουν ποιότητα, εμπειρία, υψηλό κασέ και παραστάσεις για να ανταποκριθούν σε επίπεδο Ευρωλίγκας.
Ο Καϊμακόγλου θα ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις και με την απόκτησή του ο Παναθηναϊκό θα πρόσθετε έναν ακόμη «σωματοφύλακα» δίπλα στους Διαμαντίδη, Φώτση. Θα έβαζε έναν έτοιμο κρίκο στην αλυσίδα του ελληνικού κορμού (Γιάνκοβιτς, Παππάς, Χαραλαμπόπουλο, Μποχωρίδη) και παράλληλα θα αύξανε την ποιότητα στην προπόνηση για να γίνονται οι μικροί ολοένα και καλύτεροι.
Ακόμη κι αν δεν προχωρήσει όπως φαίνεται το «φλερτ», η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός κινήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση, δείχνοντας διάθεση να αυξήσει κατακόρυφα το μπάτζετ της νέας περιόδου, αποκτώντας παίκτες έτοιμους για διακρίσεις.
Τώρα, το ότι μια αξιόλογη πρόταση μετατράπηκε σε «έτοιμη βόμβα», καθώς και το γνωστό σενάριο για την εμπλοκή του γνωστού «κακού μάνατζερ που πάντα μας χαλάει τις δουλειές», λες και οι σοβαροί παίκτες είναι τυχοδιώκτες που αλλάζουν τους εκπροσώπους τους ανάλογα με τις διαθέσεις των ομάδων, είναι αταίριαστο επιχείρημα για μια τόσο μεγάλη ομάδα.
Από 'κει και πέρα, ο Ντι Τζέι Κούπερ είναι το άλλο μισό του Μάρκους Νέλσον. Αν μπορούσαν δηλαδή αυτοί οι δύο παίκτες να μπουν σ' ένα σώμα θα συνδύαζαν αυτό που θα παρουσιάσουν στο παρκέ, αν βρεθούν μαζί στην ίδια πεντάδα.
Ο πρώην παίκτης του ΠΑΟΚ θα δώσει το εύκολο σουτ που τόσο έλειψε από τη θέση «1», με αποκορύφωμα την αστειότητα στους αγώνες με την ΤΣΣΚΑ, όταν ο Τεόντοσιτς μάρκαρε σε απόσταση πέντε μέτρων από τον Νέλσον, θα βοηθήσει στο δημιουργικό κομμάτι και θα χρειαστεί τη βοήθεια του Νέλσον για να καλύψει την αδυναμία στην άμυνα και τη δύναμη. Με Κούπερ και Νέλσον στον άσο, ο Παναθηναϊκός έχει δύο πόιντ γκαρντ με διαφορετικά χαρακτηριστικά κι αυτό είναι πάντα το μεγάλο ζητούμενο για τον οποιονδήποτε προπονητή.
Για την περίπτωση του Κένιον Μάρτινς έχω τις επιφυλάξεις μου. Θεωρώ πως η μεταγραφή είναι περισσότερο για επικοινωνιακούς σκοπούς και λιγότερο για αγωνιστικούς, αλλά θα μπορούμε να κρίνουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια, όταν και αν αγωνιστεί στα πρώτα παιχνίδια των πλέι οφ.
Η επιφύλαξη δεν έχει να κάνει βεβαίως με την ποιότητα του παίκτη, αλλά με την αγωνιστική του κατάσταση, τον χαρακτήρα του και το γεγονός ότι η καριέρα του έχει φθίνουσα πορεία. Είναι χωρίς ομάδα από τις αρχές Φεβρουαρίου, θα κληθεί να κολυμπήσει στα βαθιά, να παίξει σε γήπεδα και καταστάσεις (ΣΕΦ, ΟΑΚΑ) που δεν τα έχει φανταστεί στη ζωή του και μέσα σε ένα μήνα να καταλάβει πως η Ευρώπη δεν είναι Κίνα που θα κερδίσει με τον αέρα του ΝΒΑ.
Υ.Γ.: Με τρεις φράσεις ο Πεδουλάκης είπε το αυτονόητο για την περιβόητη ελληνοποίηση του Παναθηναϊκού και το πώς θα έπρεπε να γίνει. Από την πρώτη φράση μέχρι την τελευταία, συμφωνώ απόλυτα... «Ο Παναθηναϊκός είχε 5 χρόνια να πάρει Έλληνα νέο παίκτη. Ήταν ένα μεγάλο λάθος. Μετά μπήκε σ' αυτή τη διαδικασία, αλλά δεν είναι εύκολο για έναν παίκτη να πάει σ' αυτό το επίπεδο. Όχι μόνο αγωνιστικά. Είναι ένα σοκ για τον παίκτη, οι καταπονήσεις, τα ταξίδια, όλο το πρόγραμμα. Είναι κάτι νέο για αυτόν και απαιτείται χρόνος προσαρμογής. Ο Βασίλης (Χαραλαμπόπουλος) είναι πολύ ώριμος, έχει καλό μυαλό και νοοτροπία. Είναι θέμα χρόνου για αυτό.
Για τα άλλα τα παιδιά τα μικρότερα, η άποψη μου είναι η ίδια: πρέπει να πάρουν παιχνίδια όπως ο Σλούκας. Να πάρουν χρόνο σε ομάδες, να παίξουν, να κάνουν τα λάθη τους και μετά να επιστρέψουν. Δεν γίνεται παίκτης χωρίς παιχνίδια. Όσο ταλαντούχος και να είσαι. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να μπει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα να έχει μια ομάδα για να παίζουν δυνατά παιχνίδια οι νεαροί παίκτες και μετά όσοι κάνουν να επιστρέφουν. Είναι κάτι αναγκαίο και το οποίο κάνουν κι άλλες ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός».
*Πηγή: gazzetta.gr*
Την ύστατη ώρα, πριν ο Παναθηναϊκός μπει στην τελική ευθεία για το πρωτάθλημα, η διοίκηση αποφάσισε να ξεκαθαρίσει τους στόχους στο μυαλό της και να προχωρήσει στην άμεση ενίσχυση του ρόστερ, ώστε να αισθάνεται πως τουλάχιστον το πάλεψε, ακόμη κι αν στο τέλος δεν τα καταφέρει.
Σαφέστατα, το να αποφασίζεις παραμονή της τελευταίας αγωνιστικής να ενισχύσεις την ομάδα με τρεις παίκτες (δηλαδή τα 3/10 του βασικού κορμού και πιθανώς τα 3/5 της πεντάδας σου) δεν μπορεί να σε γεμίζει περηφάνια ή να αισθάνεσαι πως ο προγραμματισμός πήγε όπως ήθελες, αλλά τουλάχιστον το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός αντιλήφθηκε πως ο βασικός στόχος είναι οι τίτλοι κι όχι η ανάπτυξη, σε κάνει να αισιοδοξείς πως η επόμενη χρονιά θα έχει τουλάχιστον ξεκάθαρο προσανατολισμό.
Ανεξάρτητα από το αν οι κινήσεις είναι καλές ή όχι (σ.σ. θα το αναλύσουμε παρακάτω), αυτό που κρατάει κανείς από το διπλό «χτύπημα» που ετοιμάζεται να κάνει ο Παναθηναϊκός, είναι πως έστω και καθυστερημένα κατάλαβε τι επιτάσσει το DNA του συλλόγου.
Τα περί ελληνοποίησης με 16χρονους, τα «φτιάχνουμε κάτι καινούριο» που όμως « θα διεκδικεί και πρωτάθλημα» πάνε σιγά - σιγά περίπατο (απολύτως λογικό, εκτός αν οι εν λόγω 16χρονοι είναι οι επίγονοι του Κούκοτς και του Ράτζα), μπροστά στο φάσμα της αποτυχίας που έμοιαζε πιο πιθανή από κάθε άλλη φορά. Πολύ σωστά, η διοίκηση αποφάσισε να αφήσει τις «ντεμί» καταστάσεις και τις αντιφατικές ατάκες «θέλουμε τους τίτλους, αλλά και τους νεαρούς να παίζουν» και προχωρά σε κινήσεις που αντιστοιχούν σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό.
Οι κινήσεις αυτές είναι η απόδειξη πως την αποτυχία δεν την αντέχει κανείς στον Παναθηναϊκό κι όλα αυτά τα περί «ας χάσουμε και κανέναν τίτλο, αρκεί να φτιάξουμε κάτι καινούριο» μπήκαν στο περιθώριο, μόλις είδαν τον Ολυμπιακό να ετοιμάζεται να πάρει τα σκήπτρα.
Και για να προλάβω κάποιους, αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα των μεταγραφών που πιθανώς να γίνουν, αλλά με την προσέγγιση να αποκτηθούν έτοιμοι παίκτες που θα προσφέρουν «εδώ και τώρα».
Η καλύτερη μεταγραφή απ' όλες θα ήταν χωρίς αμφιβολία αυτή του Κώστα Καϊμακόγλου. Είναι ο παίκτης που ταιριάζει στην πραγματική ελληνοποίηση που θα πρέπει να κάνει μια ομάδα επιπέδου Παναθηναϊκού και που παράλληλα έχει την ποιότητα και την εμπειρία για να βοηθήσει. Κι όταν λέμε για «πραγματική ελληνοποίηση» εννοούμε παίκτες που έχουν ποιότητα, εμπειρία, υψηλό κασέ και παραστάσεις για να ανταποκριθούν σε επίπεδο Ευρωλίγκας.
Ο Καϊμακόγλου θα ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις και με την απόκτησή του ο Παναθηναϊκό θα πρόσθετε έναν ακόμη «σωματοφύλακα» δίπλα στους Διαμαντίδη, Φώτση. Θα έβαζε έναν έτοιμο κρίκο στην αλυσίδα του ελληνικού κορμού (Γιάνκοβιτς, Παππάς, Χαραλαμπόπουλο, Μποχωρίδη) και παράλληλα θα αύξανε την ποιότητα στην προπόνηση για να γίνονται οι μικροί ολοένα και καλύτεροι.
Ακόμη κι αν δεν προχωρήσει όπως φαίνεται το «φλερτ», η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός κινήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση, δείχνοντας διάθεση να αυξήσει κατακόρυφα το μπάτζετ της νέας περιόδου, αποκτώντας παίκτες έτοιμους για διακρίσεις.
Τώρα, το ότι μια αξιόλογη πρόταση μετατράπηκε σε «έτοιμη βόμβα», καθώς και το γνωστό σενάριο για την εμπλοκή του γνωστού «κακού μάνατζερ που πάντα μας χαλάει τις δουλειές», λες και οι σοβαροί παίκτες είναι τυχοδιώκτες που αλλάζουν τους εκπροσώπους τους ανάλογα με τις διαθέσεις των ομάδων, είναι αταίριαστο επιχείρημα για μια τόσο μεγάλη ομάδα.
Από 'κει και πέρα, ο Ντι Τζέι Κούπερ είναι το άλλο μισό του Μάρκους Νέλσον. Αν μπορούσαν δηλαδή αυτοί οι δύο παίκτες να μπουν σ' ένα σώμα θα συνδύαζαν αυτό που θα παρουσιάσουν στο παρκέ, αν βρεθούν μαζί στην ίδια πεντάδα.
Ο πρώην παίκτης του ΠΑΟΚ θα δώσει το εύκολο σουτ που τόσο έλειψε από τη θέση «1», με αποκορύφωμα την αστειότητα στους αγώνες με την ΤΣΣΚΑ, όταν ο Τεόντοσιτς μάρκαρε σε απόσταση πέντε μέτρων από τον Νέλσον, θα βοηθήσει στο δημιουργικό κομμάτι και θα χρειαστεί τη βοήθεια του Νέλσον για να καλύψει την αδυναμία στην άμυνα και τη δύναμη. Με Κούπερ και Νέλσον στον άσο, ο Παναθηναϊκός έχει δύο πόιντ γκαρντ με διαφορετικά χαρακτηριστικά κι αυτό είναι πάντα το μεγάλο ζητούμενο για τον οποιονδήποτε προπονητή.
Για την περίπτωση του Κένιον Μάρτινς έχω τις επιφυλάξεις μου. Θεωρώ πως η μεταγραφή είναι περισσότερο για επικοινωνιακούς σκοπούς και λιγότερο για αγωνιστικούς, αλλά θα μπορούμε να κρίνουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια, όταν και αν αγωνιστεί στα πρώτα παιχνίδια των πλέι οφ.
Η επιφύλαξη δεν έχει να κάνει βεβαίως με την ποιότητα του παίκτη, αλλά με την αγωνιστική του κατάσταση, τον χαρακτήρα του και το γεγονός ότι η καριέρα του έχει φθίνουσα πορεία. Είναι χωρίς ομάδα από τις αρχές Φεβρουαρίου, θα κληθεί να κολυμπήσει στα βαθιά, να παίξει σε γήπεδα και καταστάσεις (ΣΕΦ, ΟΑΚΑ) που δεν τα έχει φανταστεί στη ζωή του και μέσα σε ένα μήνα να καταλάβει πως η Ευρώπη δεν είναι Κίνα που θα κερδίσει με τον αέρα του ΝΒΑ.
Υ.Γ.: Με τρεις φράσεις ο Πεδουλάκης είπε το αυτονόητο για την περιβόητη ελληνοποίηση του Παναθηναϊκού και το πώς θα έπρεπε να γίνει. Από την πρώτη φράση μέχρι την τελευταία, συμφωνώ απόλυτα... «Ο Παναθηναϊκός είχε 5 χρόνια να πάρει Έλληνα νέο παίκτη. Ήταν ένα μεγάλο λάθος. Μετά μπήκε σ' αυτή τη διαδικασία, αλλά δεν είναι εύκολο για έναν παίκτη να πάει σ' αυτό το επίπεδο. Όχι μόνο αγωνιστικά. Είναι ένα σοκ για τον παίκτη, οι καταπονήσεις, τα ταξίδια, όλο το πρόγραμμα. Είναι κάτι νέο για αυτόν και απαιτείται χρόνος προσαρμογής. Ο Βασίλης (Χαραλαμπόπουλος) είναι πολύ ώριμος, έχει καλό μυαλό και νοοτροπία. Είναι θέμα χρόνου για αυτό.
Για τα άλλα τα παιδιά τα μικρότερα, η άποψη μου είναι η ίδια: πρέπει να πάρουν παιχνίδια όπως ο Σλούκας. Να πάρουν χρόνο σε ομάδες, να παίξουν, να κάνουν τα λάθη τους και μετά να επιστρέψουν. Δεν γίνεται παίκτης χωρίς παιχνίδια. Όσο ταλαντούχος και να είσαι. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να μπει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα να έχει μια ομάδα για να παίζουν δυνατά παιχνίδια οι νεαροί παίκτες και μετά όσοι κάνουν να επιστρέφουν. Είναι κάτι αναγκαίο και το οποίο κάνουν κι άλλες ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου