Πολύ το χάρηκα μέσα από τη σύνθεση των αντιθέσεων...
Στο παρθενικό μου, το '88 στη Γάνδη ήμουν 25 χρονών, ελεύθερος, αδέσμευτος και έχανα την τελευταία ευκαιρία μου να στρώσω τον κώλο μου στο διάβασμα και να πάρω το πτυχίο της Νομικής...
Στο 28ο έχω πατήσει τα 52, έχω ένα γιο και η μόνη ενοχή μου είναι ότι μένει ακόμη άδεια η κορνίζα στην οποία φιλοδοξούσε να το μοστράρει η μάνα μου...
Τότε τελούσα υπό τας διαταγάς του Συρίγου στη συχωρεμένη την ΕΡΤ, σπάγαμε το εμπάργκο του Ιωαννίδη στο «Auberge du Pecheur», πηγαινοερχόμασταν από τις Βρυξέλλες στη Γάνδη και τούμπαλιν με μια σούπερ ντούπερ μπλε «Mercedes» που οδηγούσε ένας καπελαδούρας Ελληνας εμιγκρές, ονόματι Κώστα, ενώ τα βράδια ξεσκιζόμασταν με τα φιλέτα και τα καλά κρασιά!
Τώρα ταξίδεψα με τον γιο του Φίλιππα, τον Γιώργο και στριμώχτηκα σε ένα ταξί με τον Αντώνη Καλκαβούρα και τον Νίκο Λινάρδο, ο οποίος αίφνης έβγαλε κάτι αλμυρά μπισκοτάκια από την τσάντα του για να κοροϊδέψουμε την πείνα μας!
Τότε είχαμε μείνει δέκα μέρες στη Γάνδη και στέλναμε κάθε μέρα ρεπορτάζ για μια ωριαία ζωντανή εκπομπή, τώρα μακαρίζω την τύχη μου που βρίσκεται ακόμη κανείς Χριστιανός (του OTE TV) και πληρώνει τις δαπάνες του ταξιδιού το οποίο, διάβολε, θαρρώ πως κατάντησε πολυτέλεια!
Τότε ήταν Μεγάλη Τρίτη και Μεγάλη Πέμπτη, έβρεχε και θυμάμαι τον τίτλο «Ω γλυκέ μου Αρη», που έβαλε στην προαναγγελία του ημιτελικού στον «Ελεύθερο Τύπο» ο αείμνηστος δάσκαλος μου Χρήστος Ράπτης, αραφράζοντας το «Ω γλυκέ μου έαρ»...
Τώρα είναι 13 Μαίου, έξω σκάει ο τζίτζικας και μεθαύριο που παίζει ο Ολυμπιακός με την ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ Μαδρίτης με τη Φενέρμπαχτσε εορτάζονται, λέει, οι παγκόσμιες ημέρες της οικογένειας και των αντιρρησιών συνείδησης, ένας από τους οποίους θα ήθελε να γίνει -κόντρα στα προγνωστικά (που ούτως ή άλλως ο Ολυμπιακός τα ρεζίλεψε στην Πόλη και στο Λονδίνο) ο Σφαιρόπουλος!
Τότε βάραγα τα πλήκτρα μιας καινούργιας γραφομηχανής Olivetti και έστελνα τις ανταποκρίσεις μου από το «Flanders Expo» με τέλεφαξ, μάλιστα το πρώτο βράδυ αργήσαμε τόσο πολύ να τελειώσουμε που δεν μας πήραν χαμπάρι οι Βέλγοι, μας κλείδωσαν στο Γραφείο Τύπου και βαράγαμε τις πόρτες για να μας ανοίξει ο φύλακας!
Τώρα, μετά από 27 χρόνια, και... γαμώ την τεχνολογία! Με τα lap top, με τα κινητά, με της Παναγιάς τα μάτια!
Tότε μπορεί να ξεψαχνίζαμε κανέναν λαγό (είδηση εννοώ) και να την ξεφουρνίζαμε την άλλη μέρα στην εφημερίδα ως αποκλειστική...
Τώρα φτερνίζεται ο Σπανούλης και τα σκάγια έχουν αποτυπωθεί στο... Instragram!
Tότε έπαιζαν στο Φάιναλ Φορ (με σειρά κατάταξης) η Τρέισερ Μιλάνο, η Μακαμπί Τελ Αβίβ, η Παρτίζαν Βελιγραδίου και ο Αρης...
Τώρα στην εκκίνηση βρίσκονται ο Ολυμπιακός, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η (πολυνίκης του θεσμού, αλλά με το ρολόι του χρόνου να 'χει σταματήσει εδώ και είκοσι χρόνια στη Σαραγόσα) Ρεάλ Μαδρίτης και η πρωτάρα Φενέρμπαχτσε Ούλκερ...
Τότε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ήταν πλέι μέικερ στην Παρτίζαν του Βουγιόσεβιτς...
Τώρα ο λεγάμενος έχει οκτώ παράσημα στη συλλογή του και εκστρατεύει για το ένατο...
Τότε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είχε αποτύχει να εισαχθεί στην Οδοντιατρική Σχολή και έβγαζε το άχτι του ως προπονητής στα παιδικοεφηβικά τμήματα του Απόλλωνα Καλαμαριάς...
Τώρα ο «Coach Βullet» οδηγεί τον Ολυμπιακό στο ένατο Φάιναλ Φορ της ιστορίας του και ελπίζει πως βρίσκεται πλέον στη σωστή πλευρά και η θλίψη του τελικού της Πόλης θα δώσει τη θέση της στην τέρψη του ημιτελικού της Μαδρίτης...
Τότε ο Αγραβάνης, ο Παπαπέτρου, (που αμφότεροι γεννήθηκαν τη χρονιά του Τελ Αβίβ), ο Χριστοδούλου (της Σαραγόσα) και ο Μουράτος (της Ρώμης) δεν υπήρχαν ούτε καν ως ιδέα στα μυαλά των μπαμπάδων τους...
Τώρα και οι τέσσερις μαζί με τους επίσης αγέννητους το 1988, Σλούκα, Μάντζαρη, Καββαδά, Κατσίβελη και τον μόλις ...σαραντισμένο Τσαϊρέλη είναι στελέχη του υποψήφιου πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακού!
Τότε οι γιοι του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου πήγαιναν στο λύκειο, τώρα ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος συστήνονται ως τα αφεντικά μιας ομάδας η οποία επί των ημερών τους πήγε σε πέντε Φάιναλ Φορ, έπαιξε σε τρεις τελικούς, πέτυχε το σπανίζον repeat και καταφτάνουν στη Μαδρίτη για να τη δουν να βαδίζει στα δικά της ίχνη...
Τότε ο Βασίλης Σπανούλης πήγαινε στην πρώτη Δημοτικού και μετά από λίγους μήνες ο συχωρεμένος ο πατέρας του, Θανάσης, τον έβαλε στο αυτοκίνητο κι από τη Λάρισα πήγαν στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα πρωταθλήματος ανάμεσα στον Αρη και στον Παναθηναϊκό και να του δείξει ποιος ήταν αυτός ο Γκάλης!
Τώρα «ο μπαμπάς πηγαίνει ταξίδι για δουλειές κι εμείς γινόμαστε οι προπομποί του»! Εδώ ήρθαμε που λένε και στο σινεμά, διότι σήμερα το πρωί που μπήκα στο αεροπλάνο με τον πόθο να κοιμηθώ όπως το συνηθίζω (από τότε που απαγορεύτηκε το κάπνισμα), δεν έκλεισα μάτι, καθότι ακριβώς μπροστά μου καθόντουσαν τρία... διαολάκια ή μάλλον... Σπανουλάκια που φορούσαν μπλουζάκια του Ολυμπιακού, είχαν τις ίδιες δυο γραμμές χαραγμένες στα μαλλιά τους και δεν σταμάτησαν να φωνάζουν σε όλη τη διάρκεια της πτήσης!
Κάποια στιγμή ο μεσαίος από δαύτους άρχισε να ωρύεται προς τη μαμά και τη γιαγιά του «κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Τα βλέπω»! Μέσα στη νύστα και στην απόγνωση μου να κοιμηθώ νόμιζα ότι εννοούσε πως βλέπει κι άλλα αδερφάκια ή και άλλα Κύπελλα. Το τέταρτο αδερφάκι είναι στην κοιλιά της μαμάς τους, όσο για το τέταρτο Κυπελλάκι μπορεί να το 'χει βγάλει με καισαρική τομή ως την Κυριακή ο μπαμπάς τους!
Εντέλει εκ των συμφραζομένων κατάλαβα ότι ο (γεννημένος τη χρονιά της Πόλης) Δημητράκης δεν εννοούσε τα αδερφάκια ή τα Κυπελλάκια, αλλά τα... αεροπλανάκια που προσγειώνονταν κι απογειώνονταν εκείνη τη στιγμή στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»! Όμως, όπως λένε και οι Αμερικανοί, είναι κρίμα να αφήσεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια όμορφη ιστορία, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για μια παιδική ιστορία που μπορεί κιόλας να γίνει όμορφο παραμυθάκι... Μ' αυτά και μ' αυτά, έφτασα στη Μαδρίτη για το 28ο (στα 28 κιόλας) Φάιναλ Φορ μου και νιώθω πως είναι κρίμα να αφήσω τα 52 χρόνια και τα ψαρά μαλλιά να μου χαλάσουν το παραμύθι που ζω από εκείνο τον κρύο και βροχερό Απρίλιο του '88...
Δεν έχω ωστόσο καμιά ροπή προς τον παλιμπαιδισμό, ίσα ίσα που πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει πολύ πιο φάλτσα από την Τάνια Τσανακλίδου το «μαμά γερνάω» Τσανακλίδου. Αλλά διάβολε, τουλάχιστον γερνάω επιτυχώς (όπως τιτλοφόρησε ένα βιβλίο του ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης), κυρίως όμως γερνάω μπασκετικώς και προς χάριν τούτου νιώθω ευλογημένος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου