Η ομάδα που φτιάχτηκε από τον Γιώργο Μπαρτζώκα και παραδόθηκε τον Νοέμβριο στον Γιάννη Σφαιρόπουλο μετά την κρίση πανικού που δημιουργήθηκε από το πατατράκ του Κυπέλλου ήταν εξαρχής έτοιμη για μεγάλη πράγματα.
Έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκας με άλματα που πολλαπλασίασαν τον θρύλο της, κατέκτησε διά περιπάτου το πρωτάθλημα Ελλάδας και άφησε στίγμα απόλυτης κυριαρχίας χωρίς να γίνει η παραμικρή διορθωτική κίνηση μέσα στο χειμώνα. Χρειαζόταν, μόνο, υπομονή και μεθοδικότητα.
Πάνω απ'όλα, ο Ολυμπιακός όφειλε, σύσσωμος, να αφήσει στην άκρη την αυτοκαταστροφική πολιτική των διαμαρτυριών και του χαρτοπολέμου. Μόλις έπαψε να κυνηγάει ανεμομύλους, αφοσιώθηκε στην αποστολή του και αποτελείωσε έναν αντίπαλο που χρειαζόταν ένα γερό φύσημα για να πέσει.
Στα τέσσερα ντέρμπι του τελευταίου διμήνου, δεν ακούστηκε ούτε κιχ από "ερυθρόλευκο" παίκτη ή προπονητή ενάντια στη διαιτησία ή στην αόρατη παράγκα του ...Βασιλακόπουλου.
Όταν αποφάσισαν να υιοθετήσουν και οι Αγγελόπουλοι αυτή την τακτική, η νηφαλιότητα έγινε ισχυρότατο όπλο στη φαρέτρα του Ολυμπιακού.
Το μήνυμα προς τους απέναντι ήταν: "Δεν έχουμε λόγο να βάλουμε τις φωνές, αφού θα σας νικήσουμε ό,τι κι αν κάνετε, που ο κόσμος να χαλάσει". Κάποτε ήταν ο Παναθηναϊκός αυτός που έπαιζε αδυσώπητα τον ίδιο ζουρνά...
Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν ο ψύχραιμος μαέστρος και ο Γιώργος Πρίντεζης έπαιξε το δεύτερο βιολί, στην ίδια τζαζ ορχήστρα. Ναι, περισσότερο τζαζ ήταν ο φετινός Ολυμπιακός, παρά χέβι μέταλ: ήρεμη δύναμη.
Ο Κώστας Σλούκας και ο Βαγγέλης Μάντζαρης συμπληρώνουν το απόλυτα αξιόπιστο τετράγωνο Ελλήνων αστέρων, αλλά ήταν τέσσερις ξένοι ρολίστες αυτοί που πρόσθεσαν την παραπανίσια πινελιά.
Ο Ματ Λοτζέσκι, που αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά κέρδισε το επόμενο συμβόλαιό του. Το δίδυμο Ντάνστον-Χάντερ, που οχύρωσε τα μετόπισθεν και έγινε κλειδί ώστε να λειτουργήσει η άμυνα με τις συνεχείς "αλλαγές" στα μαρκαρίσματα.
Πρώτος απ'όλους ο Τρεμέλ Ντάρντεν, που αποκτήθηκε για να ολοκληρώσει το παζλ της τακτικής στους αγώνες με τον Παναθηναϊκό και έκανε ακριβώς αυτό που του ζητήθηκε. Με τι καρδιά θα αφήσει ο Ολυμπιακός ελεύθερο τον 33χρονο Αμερικανό;
Έτσι κι αλλιώς, ο πυρήνας των "ερυθρολεύκων" είναι στέρεος, νεανικός και ικανός να κρατήσει τη σημαία εξίσου ψηλά για άλλη μία διετία, ώστε να γίνει χωρίς κλυδωνισμούς η μετάβαση στη μετά Σπανούλη εποχή.
Το καλοκαίρι που έρχεται θα κυλήσει χωρίς βεγγαλικά στο λιμάνι. Δεν θα χρειαστούν μετεγγραφές αεροδρομίου.
Εγώ είχα καταθέσει τα προγνωστικά μου πριν έγκαιρα και δικαιώθηκα απόλυτα, παρά τη γκρίνια των φίλων Παναθηναϊκών . Ο,τιδήποτε παραπάνω από το 0-3 θα ήταν υπέρβαση για αυτόν τον αποδεκατισμένο ΠΑΟ.
Τέτοια ήταν, για να μη κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλό μας, και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, πόσω μάλλον η πρόκριση στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας και η μονάκριβη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ.
Mια σεζόν που άρχισε ιδανικά και υποτίθεται οτι θα έφερνε μαζί της φρεσκάδα και άρωμα ανανέωσης, ολοκληρώθηκε με αίσθηση παρακμής και άρωμα φορμόλης.
Φοβάμαι, μάλιστα, ότι η εικόνα των φετινών τελικών (ιδίως του χθεσινού) φέρνει πιο κοντά τη μοιραία μέρα της αποστρατείας του σπουδαίου Δημήτρη Διαμαντίδη. Εύχομαι να διαψευστώ και να τον δούμε ακμαίο στα παρκέ τον ερχόμενο Οκτώβριο, αν όχι νωρίτερα.
Μέχρι τότε, ο αρχηγός του "τριφυλλιού" μας αφήνει κληροδότημα την υπέροχη εικόνα των τελευταίων δευτερολέπτων, όταν συνεχάρη με χειραψία όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες και προπονητές του Ολυμπιακού.
Ο αγώνας δεν είχε τελειώσει καν, αλλά ο Δημήτρης Διαμαντίδης ξανάγινε για λίγο ο Διαμαντίδης της Εθνικής ομάδας. Μπράβο του.
Η εύκολη λύση για τη διοίκηση του Παναθηναϊκού θα είναι να βρει άλλοθι στις αναποδιές των τελευταίων εβδομάδων ή να εφεύρει φανταστικούς εχθρούς, όπως κάνουν σχεδόν κάθε χρόνο οι ηττημένοι των τελικών. Θα είναι μέγα σφάλμα.
Εάν ο άνευ χαρτοφυλακίου πρόεδρος θέλει να προσφέρει υπηρεσίες στην ομάδα που υπηρετεί, καλό θα είναι να ξεκινήσει με ειλικρινή και βαθιά αυτοκριτική.
Δεν ήταν τελικά αξιοσημείωτη η συνεισφορά της Ελλάδας στο φεστιβάλ μπάσκετ που εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Το επίπεδο των τελικών ήταν συγκριτικά χαμηλό και το σασπένς μηδενικό. Δεν θα έχουμε να θυμόμαστε πολλά από την άνοιξη του 2015, πέρα από την πρώτη "σκούπα" του Ολυμπιακού επί του ορκισμένου εχθρού.
Αν μη τι άλλο, οι τελικοί κύλησαν σε κλίμα σχετικής ηρεμίας, χωρίς επεισόδια, χωρίς κουραστικό χαρτοπόλεμο και χωρίς γελοία διαιτητολαγνεία. Οπότε, η προσωπική μου "wish list", για όσο γίνεται μικρότερη διάρκεια και όσο το δυνατόν ισχνότερο κύμα καφρίλας, έγινε -μέχρι που άναψαν τα βαρελότα των ανόητων στο Φάληρο- πραγματικότητα.
Και, το κυριότερο, τελειώσαμε χωρίς άλλους τραυματισμούς μετά το στραπάτσο του Νίκου Παππά. Η εικόνα του Νέναντ Κρστιτς, που έφυγε με φορείο από το χθεσινό Καρσίγιακα-Εφές, ήταν σοκαριστική για όσους σκέφτονται και την επόμενη μέρα.
Οι ουκ ολίγοι "κόκκινοι" και "πράσινοι" μπασκετμπολίστες που έχουν σοβαρές δουλειές τον Σεπτέμβρη κέρδισαν ουκ ολίγες, πολύτιμες, ημέρες ξεκούρασης και ανασυγκρότησης.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου