Τριάντα εκατομμύρια ευρώ δεν έχω. Αν είχα ή,
καλύτερα, αν τα έβρισκα, πρώτα θα ξεχρέωνα το στεγαστικό για το τριάρι
στην Αγ. Παρασκευή. Γράφει ο Χρήστος Κυριαζής.
Μετά θα αγόραζα μια μηχανή που έχω βάλει στο μάτι, θα έπαιρνα
κοψοχρονιά ένα-δύο εξοχικά σε αγαπημένα νησιά για να στέλνω τα
καλοκαίρια την οικογένεια (κατά προτίμηση Σπέτσες και Σαντορίνη), θα
έβαζα στην άκρη τα λεφτά για τα χαράτσια των σπιτιών μέχρι το 2020 (και
λίγα λέω), θα έκλεινα ένα σεβαστό ποσό σε τράπεζα της Ελβετίας το οποίο
θα αρκούσε για να ζήσουν και τα τρισέγγονά μου (αποδίδοντας τον νόμιμο
φόρο κύριε Παπαδήμο, μην ανησυχείτε), θα βοηθούσα ανθρώπους που το έχουν
ανάγκη, θα έδινα υποτροφίες σε φτωχά παιδιά να κυνηγήσουν το όνειρο για
μόρφωση και καλύτερη ζωή και θα έπαιρνα ενάμισι μήνα άδεια (άνευ
αποδοχών γιατί είμαι large) για να ταξιδέψω: Αθήνα - Λονδίνο - Νέα Υόρκη
- Μαϊάμι - Λος Αντζελες - Μπουένος Αϊρες - Ριο ντε Τζανέιρο - Τόκιο -
Μπανγκόκ - Μαλδίβες - Ντουμπάι - Μαγαδασκάρη - Μαυρίκιος - Ταγγέρη -
Βαρκελώνη - Παρίσι - Βερολίνο - Μόσχα - Αθήνα. Και επειδή είμαι μεγάλος
παναθηναϊκός, αν μου έμεναν τίποτα «ψιλά» θα πλήρωνα και έναν χρόνο από
το συμβόλαιο του Λέτο.
Τον Ροναλντίνιο, πάντως, δεν θα τον αγόραζα, όχι για ποδοσφαιριστή στον ΠΑΟ, αλλά ούτε για οριεντάλ χορευτή σε πίστα της παραλιακής, σαν εκείνες που «όργωνε» όταν έπαιζε συμπαίκτης με τον Βέρτη και τον Κιάμο στη μεικτή του «Πρωτοτραπεζιακού». Ακόμα και αν είχα ρε παιδί μου 30 εκατ. για πέταμα, μπορεί να έκανα ανάληψη μετρητών και να τα έκαιγα ως προσάναμμα στο τζάκι.
Αλλά δεν θα τα σπαταλούσα για να κάνω μεταγραφή έναν (κάτι σαν) ποδοσφαιριστή, απολύτως προβληματικό, η παρουσία του οποίου σε συνδυασμό με το συμβόλαιό του θα δημιουργούσε από την πρώτη ώρα παρουσίας του στην Παιανία μια αξεπέραστη ανισότητα έναντι των υπολοίπων παικτών της ομάδας.
Δεν θα ξόδευα προκλητικά (στην πτωχευμένη Ελλάδα είμαστε) πακτωλούς για έναν ποδοσφαιριστή που έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν μπόρεσε να σεβαστεί τις ομάδες που του έδωσαν δεύτερες ευκαιρίες. Δεν το έκανε στη Μίλαν του Καμπιονάτο και του «μπαρουτοκαπνισμένου» ποδοσφαιρικά Μπερλουσκόνι, γιατί να το κάνει τρία χρόνια μεγαλύτερος στον ΠΑΟ της Σούπερ Λίγκας, του νέου, φιλόδοξου, πλην άπειρου, Αλ Σαούντ;
Πάνω απ' όλα όμως, δεν θα τολμούσα ούτε να… ψελλίσω τη μεταγραφική «βόμβα» μόλις τέσσερις μέρες πριν από τη «μητέρα των μαχών» στο «Καραϊσκάκης». Πόσω μάλλον να την επιβεβαιώσω κιόλας, προσβάλλοντας ξανά με την ακατάσχετη πολυλογία μου την ομάδα και τον προπονητή της, εκείνον που οι οπαδοί αποθεώνουν στα γήπεδα και οι παίκτες αποδέχονται ομόθυμα ως «προφεσόρε».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τσάκας ξεπερνάει τα όρια και γι αυτό τείνω να καταλήξω ότι ακόμα και αν ο πρίγκιπας έχει τις καλύτερες προθέσεις, ο εκπρόσωπός του δεν είναι στη σωστή κατεύθυνση για να τις υλοποιήσει. Μόλις προ 15νηθμέρου ζήτησε συγνώμη επειδή είχε δώσει ο ίδιος αφορμές για καφενειακή κουβέντα περί μεταγραφών παραμονές των διαδοχικών ντέρμπι. Και σήμερα, επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος με πολλαπλάσια ένταση και ρίσκο, πριν από το ντέρμπι των ντέρμπι, με το γνωστό ασυγκράτητο ύφος του, απόρροια του οποίου ήταν να μπει στο ίδιο τσουβάλι ο Βλαχοδήμος της Ξάνθης με τον… Βλαχοντίνιο της Κόπα Καμπάνα και τον Σισέ - αν τον θέλει ο Φερέιρα, ο οποίος ωστόσο ούτε ρωτήθηκε, ούτε αναμένεται να ερωτηθεί για μια μεταγραφή 30 εκατ. ευρώ και βάλε, τα οποία -θυμίζω- είναι μεν λεφτά του πρίγκιπα (τα 14 εκατ., γιατί τα άλλα -κατά τον Τσάκα- θα τα βάλουν χορηγοί) αλλά από εκείνα που έχει υποσχεθεί να βάλει στην ομάδα. Σα να λέμε, ξοδεύει τα 14 για τον Ροναλντίνιο, άλλα 5 για τον Σικαμπάλα (τον «μάθε στον Ριβάλντο λίγη μπάλα») και με τα υπόλοιπα 50 εκατ. το «παλεύει» για Μπαλοτέλι και φτιάχνει την πρώτη ομάδα στην Ευρώπη που θα κατεβαίνει στα γήπεδα φορώντας ζουρλομανδύα…
Παραλείπω τις απολύτως προκλητικές προβλέψεις για το σκορ του ντέρμπι, περί 0-2 στο 65ο λεπτό και «1-3 χαλαρά» τελικό, οι οποίες ρίχνουν νερό στον μύλο του κάθε ανεγκέφαλου που περιμένει πως και τι μια αφορμή για να βάλει φωτιά στον αγώνα-κορωνίδα του ποδοσφαίρου μας. Για να μην επισημάνω -αλλά το κάνω γιατί είμαι αδιόρθωτος- ότι τέτοιες συμπεριφορές εμφανίζουν τον Παναθηναϊκό ως σύλλογο-καφενείο, δεδομένου ότι προέρχονται από έναν εν δυνάμει παράγοντα της ΠΑΕ, ο οποίος συγκροτεί ήδη -άγνωστο με ποια κριτήρια- το νέο ΔΣ, στο οποίο φαίνεται πως θα συμμετέχουν ξεχασμένοι πολιτικοί, βετεράνοι στρατιωτικοί και πλείστοι λοιποί άσχετοι με τον Παναθηναϊκό, με το ποδόσφαιρο ή και με τα δυο.
Δεν έχω τίποτα με τον πρίγκιπα και δεν αμφισβητώ τις πραγματικές και αγαθές προθέσεις του να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό. Αλλωστε σε μια χώρα που καταρρέει και δεν έχει ζήσει ακόμα τα χειρότερα, η απλοχεριά ενός Ελ Σαούντ που θέλει να ξοδέψει για χάρη μιας χρεωμένης ΠΑΕ, αποτελεί ιδεατή λύση. Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος για τη σωτηρία (με δουλειά, περικοπές και αναγκαστικές εκπτώσεις σε στόχους) είναι μεν εφικτός αλλά στρωμένος με «αγκάθια», από εκείνα που οι παναθηναϊκοί δεν ήταν μέχρι σήμερα συνηθισμένοι να πατάνε ξυπόλυτοι.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο υποψήφιος σωτήρας μπορεί να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από την ομάδα με σκοπό να τη… σώσει. Και σε κάθε περίπτωση, αν ο ίδιος δεν έχει τέτοια πρόθεση, οφείλει να βάλει χαλινάρι στον εν Ελλάδι εκπρόσωπό του, τον οποίο θα τιμούμε πάντα για τη συνδρομή του στο deal (εφόσον ολοκληρωθεί), αλλά μέχρι εκεί. Στο πρόσφατο παρελθόν, σχολιάσαμε και κάποιες στιγμές απολαύσαμε -το ομολογώ- το πληθωρικό ταπεραμέντο και τον αυθορμητισμό του Τσάκα, μετανιώσαμε -προσωπικά τουλάχιστον- για τη σχεδόν ρατσιστική αμφισβήτηση με την οποία τον υποδεχθήκαμε στην καθημερινότητά μας λόγω του παρουσιαστικού του και στο τέλος, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, τον πήραμε στα σοβαρά. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να μας αντιμετωπίσει με την ίδια σοβαρότητα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα παραμείνει «μέγεθος» χάρη σε όσους προσέφεραν και θα προσφέρουν στο ταμείο του αλλά, κυρίως, χάρη στον κόσμο του. Η φετινή ποδοσφαιρική «αναγέννησή» του είναι η απόδειξη ότι η σωστή δοσολογία δουλειάς και χρημάτων (γιατί ο ΠΑΟ ακόμα και σήμερα δεν είναι «φτηνό» προϊόν) αποτελεί τη μαγική συνταγή. Η δουλειά από μόνη της δεν αρκεί για μια ομάδα επιπέδου και απαιτήσεων Παναθηναϊκού, οπότε ο γαλαντόμος πρίγκιπας είναι ευπρόσδεκτος. Ωστόσο, τα χρήματα δεν αγοράζουν τα πάντα. Και, εν προκειμένω, δεν μπορούν και δεν πρέπει να «αγοράσουν» την ανοχή του διψασμένου για μεγαλεία κόσμου, σε συμπεριφορές τύπου Τσάκα…
Πηγή: Sentragoal.gr
Τον Ροναλντίνιο, πάντως, δεν θα τον αγόραζα, όχι για ποδοσφαιριστή στον ΠΑΟ, αλλά ούτε για οριεντάλ χορευτή σε πίστα της παραλιακής, σαν εκείνες που «όργωνε» όταν έπαιζε συμπαίκτης με τον Βέρτη και τον Κιάμο στη μεικτή του «Πρωτοτραπεζιακού». Ακόμα και αν είχα ρε παιδί μου 30 εκατ. για πέταμα, μπορεί να έκανα ανάληψη μετρητών και να τα έκαιγα ως προσάναμμα στο τζάκι.
Αλλά δεν θα τα σπαταλούσα για να κάνω μεταγραφή έναν (κάτι σαν) ποδοσφαιριστή, απολύτως προβληματικό, η παρουσία του οποίου σε συνδυασμό με το συμβόλαιό του θα δημιουργούσε από την πρώτη ώρα παρουσίας του στην Παιανία μια αξεπέραστη ανισότητα έναντι των υπολοίπων παικτών της ομάδας.
Δεν θα ξόδευα προκλητικά (στην πτωχευμένη Ελλάδα είμαστε) πακτωλούς για έναν ποδοσφαιριστή που έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν μπόρεσε να σεβαστεί τις ομάδες που του έδωσαν δεύτερες ευκαιρίες. Δεν το έκανε στη Μίλαν του Καμπιονάτο και του «μπαρουτοκαπνισμένου» ποδοσφαιρικά Μπερλουσκόνι, γιατί να το κάνει τρία χρόνια μεγαλύτερος στον ΠΑΟ της Σούπερ Λίγκας, του νέου, φιλόδοξου, πλην άπειρου, Αλ Σαούντ;
Πάνω απ' όλα όμως, δεν θα τολμούσα ούτε να… ψελλίσω τη μεταγραφική «βόμβα» μόλις τέσσερις μέρες πριν από τη «μητέρα των μαχών» στο «Καραϊσκάκης». Πόσω μάλλον να την επιβεβαιώσω κιόλας, προσβάλλοντας ξανά με την ακατάσχετη πολυλογία μου την ομάδα και τον προπονητή της, εκείνον που οι οπαδοί αποθεώνουν στα γήπεδα και οι παίκτες αποδέχονται ομόθυμα ως «προφεσόρε».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τσάκας ξεπερνάει τα όρια και γι αυτό τείνω να καταλήξω ότι ακόμα και αν ο πρίγκιπας έχει τις καλύτερες προθέσεις, ο εκπρόσωπός του δεν είναι στη σωστή κατεύθυνση για να τις υλοποιήσει. Μόλις προ 15νηθμέρου ζήτησε συγνώμη επειδή είχε δώσει ο ίδιος αφορμές για καφενειακή κουβέντα περί μεταγραφών παραμονές των διαδοχικών ντέρμπι. Και σήμερα, επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος με πολλαπλάσια ένταση και ρίσκο, πριν από το ντέρμπι των ντέρμπι, με το γνωστό ασυγκράτητο ύφος του, απόρροια του οποίου ήταν να μπει στο ίδιο τσουβάλι ο Βλαχοδήμος της Ξάνθης με τον… Βλαχοντίνιο της Κόπα Καμπάνα και τον Σισέ - αν τον θέλει ο Φερέιρα, ο οποίος ωστόσο ούτε ρωτήθηκε, ούτε αναμένεται να ερωτηθεί για μια μεταγραφή 30 εκατ. ευρώ και βάλε, τα οποία -θυμίζω- είναι μεν λεφτά του πρίγκιπα (τα 14 εκατ., γιατί τα άλλα -κατά τον Τσάκα- θα τα βάλουν χορηγοί) αλλά από εκείνα που έχει υποσχεθεί να βάλει στην ομάδα. Σα να λέμε, ξοδεύει τα 14 για τον Ροναλντίνιο, άλλα 5 για τον Σικαμπάλα (τον «μάθε στον Ριβάλντο λίγη μπάλα») και με τα υπόλοιπα 50 εκατ. το «παλεύει» για Μπαλοτέλι και φτιάχνει την πρώτη ομάδα στην Ευρώπη που θα κατεβαίνει στα γήπεδα φορώντας ζουρλομανδύα…
Παραλείπω τις απολύτως προκλητικές προβλέψεις για το σκορ του ντέρμπι, περί 0-2 στο 65ο λεπτό και «1-3 χαλαρά» τελικό, οι οποίες ρίχνουν νερό στον μύλο του κάθε ανεγκέφαλου που περιμένει πως και τι μια αφορμή για να βάλει φωτιά στον αγώνα-κορωνίδα του ποδοσφαίρου μας. Για να μην επισημάνω -αλλά το κάνω γιατί είμαι αδιόρθωτος- ότι τέτοιες συμπεριφορές εμφανίζουν τον Παναθηναϊκό ως σύλλογο-καφενείο, δεδομένου ότι προέρχονται από έναν εν δυνάμει παράγοντα της ΠΑΕ, ο οποίος συγκροτεί ήδη -άγνωστο με ποια κριτήρια- το νέο ΔΣ, στο οποίο φαίνεται πως θα συμμετέχουν ξεχασμένοι πολιτικοί, βετεράνοι στρατιωτικοί και πλείστοι λοιποί άσχετοι με τον Παναθηναϊκό, με το ποδόσφαιρο ή και με τα δυο.
Δεν έχω τίποτα με τον πρίγκιπα και δεν αμφισβητώ τις πραγματικές και αγαθές προθέσεις του να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό. Αλλωστε σε μια χώρα που καταρρέει και δεν έχει ζήσει ακόμα τα χειρότερα, η απλοχεριά ενός Ελ Σαούντ που θέλει να ξοδέψει για χάρη μιας χρεωμένης ΠΑΕ, αποτελεί ιδεατή λύση. Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος για τη σωτηρία (με δουλειά, περικοπές και αναγκαστικές εκπτώσεις σε στόχους) είναι μεν εφικτός αλλά στρωμένος με «αγκάθια», από εκείνα που οι παναθηναϊκοί δεν ήταν μέχρι σήμερα συνηθισμένοι να πατάνε ξυπόλυτοι.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο υποψήφιος σωτήρας μπορεί να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από την ομάδα με σκοπό να τη… σώσει. Και σε κάθε περίπτωση, αν ο ίδιος δεν έχει τέτοια πρόθεση, οφείλει να βάλει χαλινάρι στον εν Ελλάδι εκπρόσωπό του, τον οποίο θα τιμούμε πάντα για τη συνδρομή του στο deal (εφόσον ολοκληρωθεί), αλλά μέχρι εκεί. Στο πρόσφατο παρελθόν, σχολιάσαμε και κάποιες στιγμές απολαύσαμε -το ομολογώ- το πληθωρικό ταπεραμέντο και τον αυθορμητισμό του Τσάκα, μετανιώσαμε -προσωπικά τουλάχιστον- για τη σχεδόν ρατσιστική αμφισβήτηση με την οποία τον υποδεχθήκαμε στην καθημερινότητά μας λόγω του παρουσιαστικού του και στο τέλος, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, τον πήραμε στα σοβαρά. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να μας αντιμετωπίσει με την ίδια σοβαρότητα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα παραμείνει «μέγεθος» χάρη σε όσους προσέφεραν και θα προσφέρουν στο ταμείο του αλλά, κυρίως, χάρη στον κόσμο του. Η φετινή ποδοσφαιρική «αναγέννησή» του είναι η απόδειξη ότι η σωστή δοσολογία δουλειάς και χρημάτων (γιατί ο ΠΑΟ ακόμα και σήμερα δεν είναι «φτηνό» προϊόν) αποτελεί τη μαγική συνταγή. Η δουλειά από μόνη της δεν αρκεί για μια ομάδα επιπέδου και απαιτήσεων Παναθηναϊκού, οπότε ο γαλαντόμος πρίγκιπας είναι ευπρόσδεκτος. Ωστόσο, τα χρήματα δεν αγοράζουν τα πάντα. Και, εν προκειμένω, δεν μπορούν και δεν πρέπει να «αγοράσουν» την ανοχή του διψασμένου για μεγαλεία κόσμου, σε συμπεριφορές τύπου Τσάκα…
Πηγή: Sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου