Σήμερα λέω να αφήσω στην άκρη τα «τρέχοντα» (πιεστικά, ανησυχητικά και επικίνδυνα) και να γυρίσω στα «παλιά».
Γράφει ο Δημήτρης Μπούζας...
Σε ένα «προσκύνημα» σεβασμού και μνήμης στις εποχές που σφυρηλάτησαν το μεγαλείο της προσφυγιάς και ανάδειξαν ομάδες εμβλήματα και παράγοντες που θυσίασαν τα πάντα, προκειμένου να τις στηρίξουν, να τις κρατήσουν όρθιες και να τις γαλουχήσουν με τις ιδέες, τις αρχές και τα ιδανικά ενός επαναστατικού ανατρεπτικού και ριζοσπαστικού αθλητικού κινήματος. Να ακουμπήσω για λίγο επάνω στον ΠΑΟΚ της προσφυγιάς. Να «ξαποστάσω», να «ξεδώσω» και να «απομακρυνθώ» για λίγο από την μαζική ψύχωση της εθνικής μας κατάθλιψης.
Στον ίσκιο της ιστορίας του και στις αναμνήσεις μιας χρυσής εποχής που καταγράφηκε σαν μία από τις κορυφαίες του ελληνικού ποδοσφαίρου, να αναζητήσω «ανάσες» και «μνήμες» που θα μου δώσουν το κουράγιο να αντιμετωπίσω το «γκρίζο» σήμερα, και το «σκοτεινό» αύριο. Διατηρούσα πάντοτε και διατηρώ και σήμερα, έναν απέραντο σεβασμό στους «μεγάλους» πρωταγωνιστές εκείνων των ανεπανάληπτων ιστορικών κατακτήσεων και επιτυχιών, μαζί με τις ενστάσεις μου, για την ανεύθυνη και άδικη αξιολόγηση της προσφοράς τους. Όπως και για την επίσης επιπόλαιη «διαχείριση» και «προβολή» της υστεροφημίας τους. Πολλές φορές στο παρελθόν διατύπωσα την άποψη (αποτέλεσμα βιωματικής γνώσης και εμπειρίας) ότι διαχρονικά στον ΠΑΟΚ «κάποιοι που δεν προσέφεραν τίποτε, εισέπραξαν τα πάντα, και άλλοι που προσέφεραν τα πάντα δεν εισέπραξαν απολύτως τίποτε». Συνήθως συνόδευα την διαπίστωση αυτή, καταθέτοντας – πάντοτε – και την αγωνία μου. Συγχρόνως και την πίκρα μου, για το αν θα βρεθεί κάποιος κάποτε, να αποκαταστήσει αλήθειες και πραγματικότητες τις οποίες δυστυχώς, δεν τις γνωρίζουν αυτοί που πρέπει.
Αλήθεια ποιοι ήταν οι «μεγάλοι» και ποιοι… οι κατ’ ευφημισμόν «κορυφαίοι» που καταχράσθηκαν τις θυσίες άλλων… άγνωστων,… οι οποίοι ετάφησαν επικοινωνιακά από ορισμένους ανιστόρητους; Εύκολες ερωτήσεις, δύσκολες απαντήσεις. Ιδιαίτερα για εκείνους που δεν είχαν καμία σχέση με τον ιστορικό σύλλογο και δεν έζησαν τις μεγάλες στιγμές του. Που και που και όχι σε τακτά διαστήματα και συνήθως όταν προκαλούμαι, επιχειρώ να ανασύρω από τα «αρχεία» της μνήμης μου, γεγονότα και πρωταγωνιστές, σε μία προσπάθεια αποκατάστασης της αλήθειας και δημόσιας καταγγελίας των πλαστογράφων που «γράφουν» και «λένε» ότι τους κατεβάσει η ανόητη και άδεια «κούτρα» τους. Μερικές φορές σ’ αυτήν την προσπάθειά μου, μου δίνεται και η ευκαιρία να αναφερθώ σε ονόματα τελείως άγνωστα (!!!), στους σημερινούς ΠΑΟΚτσήδες, οι οποίοι αγνοούν παντελώς τον καθοριστικό ρόλο και την τεράστια προσφορά τους στον σύλλογο.
Στην σημερινή μου απόφαση να απομακρυνθώ από τα «τρέχοντα» και «ζέοντα» της ασπρόμαυρης οικογένειας, μου δίνεται μια παρόμοια ευκαιρία να αναφερθώ σε δύο… μεγάλους (με όλη τη σημασία) ΠΑΟΚτσήδες, των οποίων η προσφορά ήταν ανεκτίμητη και παρέμεινε δεκαετίες ολόκληρες ενταφιασμένη σε κενοτάφια λήθης και αγνωμοσύνης. Άνγωστοι παντελώς στους σημερινούς, όπως το φρόντισαν δυστυχώς κάποιοι… περιστασιακοί ιστοριογράφοι του Δικεφάλου της προσφυγιάς. Αφοί Μαρτινίδη Κώστας (+) και Φούλης (+). Η παλιά ορθόδοξη ΠΑΟΚτσήδικη γενιά ασφαλώς κάτι θα θυμάται από την πολυετή πολύτιμη προσφορά τους. Χρόνια ολόκληρα ήταν οι οικονομικοί αιμοδότες όλων των διοικήσεων της εποχής τους. Πρωτοστάτησαν σχεδόν σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες του ΠΑΟΚ, ενισχύοντας με τεράστια ποσά τις τότε θεαματικές κινήσεις του «μαιτρ» όλων των μεγάλων μεταγραφών, Βαγγέλη Μυλωνά, οι οποίες κατέστησαν τον ΠΑΟΚ, κορυφαία ομάδα της χώρας. Σαράφης – Τερζανίδης – Παρίδης – Ασλανίδης – Αποστολίδης, Παύλος Παπαδόπουλος, ότι καλύτερο υπήρχε τότε, η «ΠΑΟΚτσήδικη τράπεζα» των αφών Μαρτινίδη, βοηθούσε για να αποκτηθεί.
Το μεγάλο μυστικό της επιστροφής του Κούδα, θα μπορούσαν να σας το πουν μόνον τα δύο αδέλφια, αν ζούσαν σήμερα. Τα σενάρια που διέρρευσαν απέχουν πολύ απ’ την πραγματικότητα. Φίλοι και συμπαραστάτες, οικονομικοί αρωγοί σε όλους τους παίκτες, αλλά και σε αναξιοπαθούντες οπαδούς, έγραψαν την δική τους ιστορία, μέσα στις ψυχές όλων. Μια ιστορία… που ετάφη… μαζί τους, σε δύο πανομοιότυπα μελαγχολικά δειλινά, με την παρουσία ελαχίστων φίλων. Η αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς των δύο πραγματικά μεγάλων ΠΑΟΚτσήδων… επαφίεται στο φιλότιμο των μελλοντικών (αν υπάρξουν) ιστοριογράφων της προσφυγιάς.
Προσωπικά, η σημερινή αναφορά μου στα δύο αδέλφια και στην σημαντική και πρωταγωνιστική παρουσία τους στην ενίσχυση και συγκρότηση εκείνης της μεγάλης ομάδας, δεν αποτελεί παρά ένα χρέος τιμής και την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης αποκατάστασης της άνισης και άδικης διαχείρισης της υστεροφημίας ορισμένων μεγάλων αλλά… άγνωστων και λησμονημένων παραγόντων του ιστορικού σωματείου.
Πηγή: Metrosport
Σε ένα «προσκύνημα» σεβασμού και μνήμης στις εποχές που σφυρηλάτησαν το μεγαλείο της προσφυγιάς και ανάδειξαν ομάδες εμβλήματα και παράγοντες που θυσίασαν τα πάντα, προκειμένου να τις στηρίξουν, να τις κρατήσουν όρθιες και να τις γαλουχήσουν με τις ιδέες, τις αρχές και τα ιδανικά ενός επαναστατικού ανατρεπτικού και ριζοσπαστικού αθλητικού κινήματος. Να ακουμπήσω για λίγο επάνω στον ΠΑΟΚ της προσφυγιάς. Να «ξαποστάσω», να «ξεδώσω» και να «απομακρυνθώ» για λίγο από την μαζική ψύχωση της εθνικής μας κατάθλιψης.
Στον ίσκιο της ιστορίας του και στις αναμνήσεις μιας χρυσής εποχής που καταγράφηκε σαν μία από τις κορυφαίες του ελληνικού ποδοσφαίρου, να αναζητήσω «ανάσες» και «μνήμες» που θα μου δώσουν το κουράγιο να αντιμετωπίσω το «γκρίζο» σήμερα, και το «σκοτεινό» αύριο. Διατηρούσα πάντοτε και διατηρώ και σήμερα, έναν απέραντο σεβασμό στους «μεγάλους» πρωταγωνιστές εκείνων των ανεπανάληπτων ιστορικών κατακτήσεων και επιτυχιών, μαζί με τις ενστάσεις μου, για την ανεύθυνη και άδικη αξιολόγηση της προσφοράς τους. Όπως και για την επίσης επιπόλαιη «διαχείριση» και «προβολή» της υστεροφημίας τους. Πολλές φορές στο παρελθόν διατύπωσα την άποψη (αποτέλεσμα βιωματικής γνώσης και εμπειρίας) ότι διαχρονικά στον ΠΑΟΚ «κάποιοι που δεν προσέφεραν τίποτε, εισέπραξαν τα πάντα, και άλλοι που προσέφεραν τα πάντα δεν εισέπραξαν απολύτως τίποτε». Συνήθως συνόδευα την διαπίστωση αυτή, καταθέτοντας – πάντοτε – και την αγωνία μου. Συγχρόνως και την πίκρα μου, για το αν θα βρεθεί κάποιος κάποτε, να αποκαταστήσει αλήθειες και πραγματικότητες τις οποίες δυστυχώς, δεν τις γνωρίζουν αυτοί που πρέπει.
Αλήθεια ποιοι ήταν οι «μεγάλοι» και ποιοι… οι κατ’ ευφημισμόν «κορυφαίοι» που καταχράσθηκαν τις θυσίες άλλων… άγνωστων,… οι οποίοι ετάφησαν επικοινωνιακά από ορισμένους ανιστόρητους; Εύκολες ερωτήσεις, δύσκολες απαντήσεις. Ιδιαίτερα για εκείνους που δεν είχαν καμία σχέση με τον ιστορικό σύλλογο και δεν έζησαν τις μεγάλες στιγμές του. Που και που και όχι σε τακτά διαστήματα και συνήθως όταν προκαλούμαι, επιχειρώ να ανασύρω από τα «αρχεία» της μνήμης μου, γεγονότα και πρωταγωνιστές, σε μία προσπάθεια αποκατάστασης της αλήθειας και δημόσιας καταγγελίας των πλαστογράφων που «γράφουν» και «λένε» ότι τους κατεβάσει η ανόητη και άδεια «κούτρα» τους. Μερικές φορές σ’ αυτήν την προσπάθειά μου, μου δίνεται και η ευκαιρία να αναφερθώ σε ονόματα τελείως άγνωστα (!!!), στους σημερινούς ΠΑΟΚτσήδες, οι οποίοι αγνοούν παντελώς τον καθοριστικό ρόλο και την τεράστια προσφορά τους στον σύλλογο.
Στην σημερινή μου απόφαση να απομακρυνθώ από τα «τρέχοντα» και «ζέοντα» της ασπρόμαυρης οικογένειας, μου δίνεται μια παρόμοια ευκαιρία να αναφερθώ σε δύο… μεγάλους (με όλη τη σημασία) ΠΑΟΚτσήδες, των οποίων η προσφορά ήταν ανεκτίμητη και παρέμεινε δεκαετίες ολόκληρες ενταφιασμένη σε κενοτάφια λήθης και αγνωμοσύνης. Άνγωστοι παντελώς στους σημερινούς, όπως το φρόντισαν δυστυχώς κάποιοι… περιστασιακοί ιστοριογράφοι του Δικεφάλου της προσφυγιάς. Αφοί Μαρτινίδη Κώστας (+) και Φούλης (+). Η παλιά ορθόδοξη ΠΑΟΚτσήδικη γενιά ασφαλώς κάτι θα θυμάται από την πολυετή πολύτιμη προσφορά τους. Χρόνια ολόκληρα ήταν οι οικονομικοί αιμοδότες όλων των διοικήσεων της εποχής τους. Πρωτοστάτησαν σχεδόν σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες του ΠΑΟΚ, ενισχύοντας με τεράστια ποσά τις τότε θεαματικές κινήσεις του «μαιτρ» όλων των μεγάλων μεταγραφών, Βαγγέλη Μυλωνά, οι οποίες κατέστησαν τον ΠΑΟΚ, κορυφαία ομάδα της χώρας. Σαράφης – Τερζανίδης – Παρίδης – Ασλανίδης – Αποστολίδης, Παύλος Παπαδόπουλος, ότι καλύτερο υπήρχε τότε, η «ΠΑΟΚτσήδικη τράπεζα» των αφών Μαρτινίδη, βοηθούσε για να αποκτηθεί.
Το μεγάλο μυστικό της επιστροφής του Κούδα, θα μπορούσαν να σας το πουν μόνον τα δύο αδέλφια, αν ζούσαν σήμερα. Τα σενάρια που διέρρευσαν απέχουν πολύ απ’ την πραγματικότητα. Φίλοι και συμπαραστάτες, οικονομικοί αρωγοί σε όλους τους παίκτες, αλλά και σε αναξιοπαθούντες οπαδούς, έγραψαν την δική τους ιστορία, μέσα στις ψυχές όλων. Μια ιστορία… που ετάφη… μαζί τους, σε δύο πανομοιότυπα μελαγχολικά δειλινά, με την παρουσία ελαχίστων φίλων. Η αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς των δύο πραγματικά μεγάλων ΠΑΟΚτσήδων… επαφίεται στο φιλότιμο των μελλοντικών (αν υπάρξουν) ιστοριογράφων της προσφυγιάς.
Προσωπικά, η σημερινή αναφορά μου στα δύο αδέλφια και στην σημαντική και πρωταγωνιστική παρουσία τους στην ενίσχυση και συγκρότηση εκείνης της μεγάλης ομάδας, δεν αποτελεί παρά ένα χρέος τιμής και την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης αποκατάστασης της άνισης και άδικης διαχείρισης της υστεροφημίας ορισμένων μεγάλων αλλά… άγνωστων και λησμονημένων παραγόντων του ιστορικού σωματείου.
Πηγή: Metrosport
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου