Το 2001, ο νεαρός Αντρέι Κιριλένκο κρατούσε δύο
επιλογές καριέρας: το ΝΒΑ (είχε γίνει ντραφτ δύο χρόνια νωρίτερα) και
τον Παναθηναϊκό. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος τον...κυνηγούσε από το 2000
αλλά η παρουσία του Μποντίρογκα μπέρδευε τα πράγματα. Γράφει ο Τάσος
Μαγουλάς.
Το 2001, μετά το χαμένο φάιναλ φορ της σουπρολίγκας, ο γνωστός ατζέντης
Μαρκ Φλάισερ είχε στα χέρια του την πρόταση του Παναθηναϊκού. «έχω
πάρει την απόφασή μου να φύγω από την Ρωσία. Ο Παναθηναϊκός είναι η
επιλογή μου από την Ευρώπη αλλά ξέρω ότι οι Τζαζ ενδιαφέρονται σοβαρά.
Θα δούμε» ήταν η δήλωση του 20χρονου φόργουορντ σε γαλλικά μεσα
ενημέρωσης.
Όντως ο Παναθηναϊκός θα έντυνε στα πράσινα τον κορυφαίο Ευρωπαίο αν δεν έμπαιναν στην μέση οι Τζαζ. Μετά από 10 χρόνια, o αραχνοΰφαντος μπασκετικός δεκαθλητής επέστρεψε στην Ελλάδα, πάλι όμως ως αντίπαλος της ομάδας με την οποία θα συνεργαζόταν αν δεν τον πίεζε η Γιούτα.
Οι πρωταθλητές τότε, και ο Ομπράντοβιτς που το σκεφτόταν πολύ σοβαρά, έβλεπαν έναν άνθρωπο ο οποίος μόνος του πήγαινε ένα σύνολο δύο, τρία επίπεδα πιο πάνω. Αυτό που συνέβη την Πέμπτη. Αυτό που θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο Στερν και παίκτες δεν υποχωρούν στις απαιτήσεις τους.
Η ΤΣΣΚΑ της Πέμπτης είναι καλύτερη από τον Παναθηναϊκό, αλλά η ΤΣΣΚΑ χωρίς τον Κιριλένκο είναι μια απλά καλή ομάδα. Σε καμία περίπτωση καλύτερη από τον Παναθηναϊκού, που ειρήσθω εν πάροδω δεν είναι στα καλύτερά του τόσο νωρίς. Άσχετα με το αν θα μείνει ή θα φύγει ο Κιριλένκο, οι πρωταθλητές Ελλάδας είδαν αρκετά πράγματα για τα δικά τους ζητήματα.
Ο Παναθηναϊκός είδε τον Διαμάντιδη να βγαίνει νωρίς από το παιχνίδι κυρίως λόγω της τακτικής της ΤΣΣΚΑ. Οι Ρώσοι επέλεξαν να προσαρμόσουν την άμυνά τους στον ηγέτη του Παναθηναϊκού. Πάντα υπήρχε κάποιος παίκτης αλλά και βοήθεια που τον έβγαζαν από την ρακέτα. Παράλληλα φρόντισαν να δίνουν την μπάλα στον παίκτη που μάρκαρε για να τον κουράζει ή να του παίρνει φάουλ.
Ο Παναθηναϊκός είδε ότι απέναντι σε ψηλούς και αθλητικούς αντιπάλους δεν έχει σίγουρο σκοράρισμα κοντά στο καλάθι. Ο Μπατίστ υπερέβαλε εαυτόν, στο τέλος όμως δεν γινόταν να νικήσει τον Κιριλένκο ή τον Κρίστιτς.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα ήταν οι επιλογές του Καλάθη στο τέλος. Ένα παιδί με τεράστια πια αυτοπεποίθηση αλλά χωρίς βελτίωση σε κάποιες παραμέτρους. Στους πρωταθλητές κόστισε το γεγονός ότι ο νεαρός παίζει συνέχεια με τρίπλα(πολύ τρίπλα) και όταν δεν υπάρχει ο διάδρομος για το μπάσιμο ή το κενό στην ρακέτα για την ψηλή πασα του, δεν λειτουργεί ως πλέι μέικερ. Δεν μοιράζει την μπαλα. Ένα πρόβλημα που το κουβαλάει από την Αμερική, ο Παναθηναϊκός το κάλυψε μεν πέρυσι όταν μετά από έναν χρόνο του έδωσε χρόνο συμμετοχής, δεν το βελτίωσε επί του παρόντος. Μοιραία βγήκε από τον αγώνα, επιθετικά, ο Σάτο και κόλλησε όλη η ομάδα.
Ουσιαστικά το ζήτημα πάντως δεν είναι ο Καλάθης αλλά ο... Νικόλας. Ο παίκτης που θα παίξει χωρίς την μπαλα, θα χαλάσει την ισορροπία της αντίπαλης άμυνας και θα βάλει τα σουτ. Το κενό του Φώτση είναι πιο σημαντικό αλλά με τον καλό Καϊμακόγλου, τον υγιή Τσαρτσαρή, πιο ομαδική προσπάθεια ίσως καλυφθεί. Την θέση του σουτιγκ γκαρντ όμως; Ο Λόγκαν θα προσπαθήσει να την μάθει, θα προσπαθήσει να παίξει χωρίς μπάλα, είναι όμως κάτι που δεν του έρχεται αυθόρμητα.
Ο Παναθηναϊκός έχει σαφές προβάδισμα, ακόμα και από αυτή την ΤΣΣΚΑ, διότι είναι πιο έτοιμος, ως σύνολο βρίσκεται πιο μπροστά κι έχει το μέταλλο του νικητή. Αν όμως, με αυτό το μπάσκετ που θέλει να παίξει, δεν πάρει από τον Λόγκαν ότι του έδινε ο Νικόλας, θα έχει πρόβλημα διότι δεν καλύπτεται από την ομάδα, το στυλ παιχνδιού ενός παίκτη.
Πρόβλημα...αλλοίωσης έχει ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ με τους παίκτες από το ΝΒΑ. Σταρ, όπως ο Κιριλένκο, ο Μπατούμ, ο Φάρμαρ βρίσκονται σε πολύ ψηλότερο επίπεδο ακόμα και από τους καλύτερους Ευρωπαίους, οι ομάδες τους δε εμφανίζονται πιο ποιοτικές από ότι πραγματικά είναι και μόλις αυτοί φύγουν, τότε οι συσχετισμοί αλλάζουν δραματικά.
Το λοκάουτ δεν μας στερεί μόνο το πραγματικό μπάσκετ, παραποιεί και την εικόνα της Ευρωλίγκας. Γι αυτό βρείτε τα, κι αφήστε μας στο ...ξύλο μας.
Το μοναδικό θετικό από την όλη ιστορία είναι ότι βλέπουμε την πρόοδο όσων Ευρωπαίων πήγαν στην Αμερική τόσο αγωνιστικά όσο και σε θέματα συμπεριφοράς. Ο Κιριλένκο μπορεί να πίστευε ότι έπρεπε να πάρει περισσότερα σφυρίγματα, ωστόσο δεν άρχισε να διαμαρτύρεται, δεν παρασύρθηκε, έμεινε συγκεντρωμένος, δυστυχώς, κι έκανε την δουλειά του. Το ίδιο ισχύει και για τον Φαρμαρ, όσοι έχουν δει παιχνίδια της Μακάμπι. Γι αυτό το μπάσκετ θα συνεχίσει να ...παίζεται, σε όλες του τις παραμέτρους, στις ΗΠΑ.
Πηγή: contra.gr
Όντως ο Παναθηναϊκός θα έντυνε στα πράσινα τον κορυφαίο Ευρωπαίο αν δεν έμπαιναν στην μέση οι Τζαζ. Μετά από 10 χρόνια, o αραχνοΰφαντος μπασκετικός δεκαθλητής επέστρεψε στην Ελλάδα, πάλι όμως ως αντίπαλος της ομάδας με την οποία θα συνεργαζόταν αν δεν τον πίεζε η Γιούτα.
Οι πρωταθλητές τότε, και ο Ομπράντοβιτς που το σκεφτόταν πολύ σοβαρά, έβλεπαν έναν άνθρωπο ο οποίος μόνος του πήγαινε ένα σύνολο δύο, τρία επίπεδα πιο πάνω. Αυτό που συνέβη την Πέμπτη. Αυτό που θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο Στερν και παίκτες δεν υποχωρούν στις απαιτήσεις τους.
Η ΤΣΣΚΑ της Πέμπτης είναι καλύτερη από τον Παναθηναϊκό, αλλά η ΤΣΣΚΑ χωρίς τον Κιριλένκο είναι μια απλά καλή ομάδα. Σε καμία περίπτωση καλύτερη από τον Παναθηναϊκού, που ειρήσθω εν πάροδω δεν είναι στα καλύτερά του τόσο νωρίς. Άσχετα με το αν θα μείνει ή θα φύγει ο Κιριλένκο, οι πρωταθλητές Ελλάδας είδαν αρκετά πράγματα για τα δικά τους ζητήματα.
Ο Παναθηναϊκός είδε τον Διαμάντιδη να βγαίνει νωρίς από το παιχνίδι κυρίως λόγω της τακτικής της ΤΣΣΚΑ. Οι Ρώσοι επέλεξαν να προσαρμόσουν την άμυνά τους στον ηγέτη του Παναθηναϊκού. Πάντα υπήρχε κάποιος παίκτης αλλά και βοήθεια που τον έβγαζαν από την ρακέτα. Παράλληλα φρόντισαν να δίνουν την μπάλα στον παίκτη που μάρκαρε για να τον κουράζει ή να του παίρνει φάουλ.
Ο Παναθηναϊκός είδε ότι απέναντι σε ψηλούς και αθλητικούς αντιπάλους δεν έχει σίγουρο σκοράρισμα κοντά στο καλάθι. Ο Μπατίστ υπερέβαλε εαυτόν, στο τέλος όμως δεν γινόταν να νικήσει τον Κιριλένκο ή τον Κρίστιτς.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα ήταν οι επιλογές του Καλάθη στο τέλος. Ένα παιδί με τεράστια πια αυτοπεποίθηση αλλά χωρίς βελτίωση σε κάποιες παραμέτρους. Στους πρωταθλητές κόστισε το γεγονός ότι ο νεαρός παίζει συνέχεια με τρίπλα(πολύ τρίπλα) και όταν δεν υπάρχει ο διάδρομος για το μπάσιμο ή το κενό στην ρακέτα για την ψηλή πασα του, δεν λειτουργεί ως πλέι μέικερ. Δεν μοιράζει την μπαλα. Ένα πρόβλημα που το κουβαλάει από την Αμερική, ο Παναθηναϊκός το κάλυψε μεν πέρυσι όταν μετά από έναν χρόνο του έδωσε χρόνο συμμετοχής, δεν το βελτίωσε επί του παρόντος. Μοιραία βγήκε από τον αγώνα, επιθετικά, ο Σάτο και κόλλησε όλη η ομάδα.
Ουσιαστικά το ζήτημα πάντως δεν είναι ο Καλάθης αλλά ο... Νικόλας. Ο παίκτης που θα παίξει χωρίς την μπαλα, θα χαλάσει την ισορροπία της αντίπαλης άμυνας και θα βάλει τα σουτ. Το κενό του Φώτση είναι πιο σημαντικό αλλά με τον καλό Καϊμακόγλου, τον υγιή Τσαρτσαρή, πιο ομαδική προσπάθεια ίσως καλυφθεί. Την θέση του σουτιγκ γκαρντ όμως; Ο Λόγκαν θα προσπαθήσει να την μάθει, θα προσπαθήσει να παίξει χωρίς μπάλα, είναι όμως κάτι που δεν του έρχεται αυθόρμητα.
Ο Παναθηναϊκός έχει σαφές προβάδισμα, ακόμα και από αυτή την ΤΣΣΚΑ, διότι είναι πιο έτοιμος, ως σύνολο βρίσκεται πιο μπροστά κι έχει το μέταλλο του νικητή. Αν όμως, με αυτό το μπάσκετ που θέλει να παίξει, δεν πάρει από τον Λόγκαν ότι του έδινε ο Νικόλας, θα έχει πρόβλημα διότι δεν καλύπτεται από την ομάδα, το στυλ παιχνδιού ενός παίκτη.
Πρόβλημα...αλλοίωσης έχει ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ με τους παίκτες από το ΝΒΑ. Σταρ, όπως ο Κιριλένκο, ο Μπατούμ, ο Φάρμαρ βρίσκονται σε πολύ ψηλότερο επίπεδο ακόμα και από τους καλύτερους Ευρωπαίους, οι ομάδες τους δε εμφανίζονται πιο ποιοτικές από ότι πραγματικά είναι και μόλις αυτοί φύγουν, τότε οι συσχετισμοί αλλάζουν δραματικά.
Το λοκάουτ δεν μας στερεί μόνο το πραγματικό μπάσκετ, παραποιεί και την εικόνα της Ευρωλίγκας. Γι αυτό βρείτε τα, κι αφήστε μας στο ...ξύλο μας.
Το μοναδικό θετικό από την όλη ιστορία είναι ότι βλέπουμε την πρόοδο όσων Ευρωπαίων πήγαν στην Αμερική τόσο αγωνιστικά όσο και σε θέματα συμπεριφοράς. Ο Κιριλένκο μπορεί να πίστευε ότι έπρεπε να πάρει περισσότερα σφυρίγματα, ωστόσο δεν άρχισε να διαμαρτύρεται, δεν παρασύρθηκε, έμεινε συγκεντρωμένος, δυστυχώς, κι έκανε την δουλειά του. Το ίδιο ισχύει και για τον Φαρμαρ, όσοι έχουν δει παιχνίδια της Μακάμπι. Γι αυτό το μπάσκετ θα συνεχίσει να ...παίζεται, σε όλες του τις παραμέτρους, στις ΗΠΑ.
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου