Ο Γιάννης Σερέτης γράφει τις άγνωστες λεπτομέρειες
από τη προχθεσινή εκδίκαση της υπόθεσης του ΠΑΟΚ από την πειθαρχική
επιτροπή της UEFA και για τον χειρισμό της κατάστασης από τον Θοδωρή
Ζαγοράκη.
Ετυχε και έψαξα κάπως περισσότερο την ιστορία του ΠΑΟΚ με την
πειθαρχική επιτροπή της UEFA. Μίλησα και με δημοσιογράφους από τη
Θεσσαλονίκη και με στέλεχος της ΠΑΕ, προσπάθησα να «μπω» στην τρέλα που
επικρατεί εκεί πάνω με τα media. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα να μπω στη
θέση του Ζαγοράκη, με τον οποίο δεν έχω μιλήσει ποτέ. Εμαθα αρκετά. Ηταν
πολύ αγχωμένος, πιέστηκε περισσότερο όταν στήθηκε μπροστά στα μέλη της
πειθαρχικής. Ηξερε ότι ήταν «ένοχος».
Δεν είχε συνειδητοποιήσει εξ αρχής τον κίνδυνο για την ντροπή του αποκλεισμού από τα ματς με την Ουντινέζε. Το κατάλαβε την ημέρα της κλήρωσης, όταν με μεσολάβηση του Θοδωρή Θεοδωρίδη συζήτησε με τον επικεφαλής της επιτροπής αδειοδότησης, Αντρέα Τραβέρσο. Τότε αντιλήφθηκε ότι τα πράγματα είναι ζόρικα. Ότι κάτι πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ άμεσα, αλλιώς θα είχε την τύχη της Μαγιόρκα. Η UEFA το αξιοποιεί αυτό το επιχείρημα: «αποκλείσαμε ομάδα από την ισπανική ομοσπονδία». Την ομοσπονδία της παγκόσμιας πρωταθλήτριας δηλαδή. Για να τρίξει τα δόντια στις «Ελλαδίτσες»...
Είχε μια σπουδαία τύχη ο ΠΑΟΚ στη συγκεκριμένη συγκυρία. Μάλλον δύο. Μια μεγαλύτερη και μια μικρότερη. Η μεγαλύτερη ήταν ότι τού επέτρεψαν να απολογηθεί. Το άψυχο «υπόμνημα» που θα έστελνε ο ΠΑΟΚ αν δεν είχε συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, δεν θα έπειθε με τίποτα τον «εισαγγελέα» που ακόμη και χθες υποστήριξε κατά τη διάρκεια της εκδίκασης ότι ο Δικέφαλος ουσιαστικά παράνομα και με «τρικ» συμμετείχε εφέτος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και αυτός θα μπορούσε εύκολα να επηρεάσει τα υπόλοιπα μέλη της πειθαρχικής επιτροπής.
Αντ’ αυτού, ο Ζαγόρ πήρε τον δικηγόρο και των υπεύθυνο επί των οικονομικών και πήγε στη Γενεύη. Εκεί είχε την ευκαιρία να τους αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο. Είχε τη δυνατότητα να τους εξηγήσει όλη την καλοκαιρινή ιστορία με τον Φλωρίδη. Να τους πείσει στο ερώτημα «γιατί κύριε ΠΑΟΚ δεν τα έκανες το καλοκαίρι αυτά που έκανες τώρα με τον Βιεϊρίνια και τους υπόλοιπους παίκτες;» Να τους αναλύσει πώς ο ίδιος είχε πειστεί ότι ο ΠΑΟΚ επρόκειτο να πωληθεί και να καλύψει τις τρύπες του μέσω της αύξησης του Μ.Κ. Να τους αποδείξει ότι η πλευρά Φλωρίδη έβαλε κάποια χρήματα και για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούσε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Να τους πει ότι η αύξηση ολοκληρωνόταν στα τέλη Σεπτεμβρίου. Να τους δείξει την καλοκαιρινή πρόταση της Μπλάκμπερν για τον Αντελίνο. Να πάρει πάνω του την ευθύνη κοιτάζοντάς τους.
Και αυτή ήταν η δεύτερη, μικρότερη τύχη του. Διότι τα μέλη της επιτροπής δεν είχαν απέναντί τους έναν άγνωστο. Έναν επιχειρηματία. Έναν Αραβα. Έναν ιδιοκτήτη κατασκευαστικής, έναν «πετρελαιά», ή έναν εκπρόσωπο fund ή έναν υπάλληλο του μεγαλομετόχου, ο οποίος απλώς εκτελεί χρέη προέδρου στην ομάδα. Ειλικρινά, και χωρίς να έχω κανένα προσωπικό «θέμα» με τον Σταύρο Αδαμίδη, δεν νομίζω ότι εκείνος, αν και νομικός, θα τα κατάφερνε στην ίδια περίπτωση.
Επαιξε ρόλο και το «πρόσωπο» του Ζαγοράκη. Δεν… προσκύνησαν κιόλας τα μέλη της πειθαρχικής (παρεμπιπτόντως είχε μεγάλη πλάκα όταν χθες μια ρεπόρτερ της Ουντινέζε μου τηλεφώνησε για το θέμα και δεν τον θυμόταν ως αρχηγό της Εθνικής, αλλά όταν της είπα «Μπολόνια» τον θυμήθηκε!), αλλά είχαν απέναντί τους κάποιον με «καθαρό κούτελο». Αθλητής που δεν είχε δώσει δικαιώματα. Στα υπέρ του «κατηγορούμενου». Στα μεγάλα υπέρ του.
Ο ΠΑΟΚτσής δεν θα πρέπει να αισθάνεται «προδομένος». Οσο άντεξε το πήγε ο Ζαγόρ και στο τέλος με τη βοήθεια καλών φίλων του τα κατάφερε. Ειλικρινά, μπορώ να αντιληφθώ από μεγάλη απόσταση ότι πολλοί φίλοι του ΠΑΟΚ δικαιούνται να έχουν ενστάσεις και αμφιβολίες για τη διαχείριση των οικονομικών τα τελευταία χρόνια. Ξόδεψε πολλά ο ΠΑΟΚ, αλλά μπήκε χρήμα στο ταμείο του. Ρίσκαρε, όπως είχε ρισκάρει και ο Ντέμης, για να επενδύσει στην ομάδα και να τα «βγάλει» η ίδια η ομάδα από τις επιτυχίες της. Εκανε υπερβάσεις. Μα, από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να θυμηθώ πολλούς προέδρους που ανά τακτά χρονικά διαστήματα δίνουν λόγο δημοσίως για τη διαχείριση και μιλούν ειλικρινά και για χοντρά σφάλματα και για ψέματα…
Ότι άλλαξε ο ΠΑΟΚ, ότι «μεγάλωσε» στη συνείδηση όλης της φίλαθλης Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, είναι προφανές. Το μη προφανές είναι ότι αλλάζει και η νοοτροπία του ΠΑΟΚτσή. Ισως επειδή βλέπει τα χειρότερα γύρω του. Ισως επειδή δεν ξεχνά τα απίστευτα χειρότερα που είχε περάσει τα προηγούμενα 15 χρόνια. Ισως επειδή ουδέποτε ήταν οπαδός της νίκης με κάθε τρόπο και μέσο, όπως και ο ΑΕΚτσής, αλλά περισσότερο οπαδός του «ταξιδιού».
Μα τώρα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος και για τις… άλλες υπερβάσεις. Για το πιθανό διαζύγιο με τον «Σάλπι» αν βρεθεί αξιόλογη πρόταση, για νέες αποδεσμεύσεις και μεγάλη ανανέωση το καλοκαίρι, για πολλούς πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα. Αλλά, τουλάχιστον, μπορεί να αισθάνεται βέβαιος ότι ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει να υπάρχει και να στέκεται στο ύψος του, έστω κι αν δεν έχει βρεθεί αξιόπιστος επενδυτής (αυτό ουδέποτε το κατάλαβα, αλλά μετά από όσα συνέβησαν στον Παναθηναϊκό με τους πολυμετοχικούς και στην ΑΕΚ μετά την εποχή Ντέμη ίσως να΄ ναι καλύτερα έτσι…). Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό γενικά, αλλά και ειδικότερα στις μέρες μας: η ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ επιβίωση.
Δεν είχε συνειδητοποιήσει εξ αρχής τον κίνδυνο για την ντροπή του αποκλεισμού από τα ματς με την Ουντινέζε. Το κατάλαβε την ημέρα της κλήρωσης, όταν με μεσολάβηση του Θοδωρή Θεοδωρίδη συζήτησε με τον επικεφαλής της επιτροπής αδειοδότησης, Αντρέα Τραβέρσο. Τότε αντιλήφθηκε ότι τα πράγματα είναι ζόρικα. Ότι κάτι πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ άμεσα, αλλιώς θα είχε την τύχη της Μαγιόρκα. Η UEFA το αξιοποιεί αυτό το επιχείρημα: «αποκλείσαμε ομάδα από την ισπανική ομοσπονδία». Την ομοσπονδία της παγκόσμιας πρωταθλήτριας δηλαδή. Για να τρίξει τα δόντια στις «Ελλαδίτσες»...
Είχε μια σπουδαία τύχη ο ΠΑΟΚ στη συγκεκριμένη συγκυρία. Μάλλον δύο. Μια μεγαλύτερη και μια μικρότερη. Η μεγαλύτερη ήταν ότι τού επέτρεψαν να απολογηθεί. Το άψυχο «υπόμνημα» που θα έστελνε ο ΠΑΟΚ αν δεν είχε συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, δεν θα έπειθε με τίποτα τον «εισαγγελέα» που ακόμη και χθες υποστήριξε κατά τη διάρκεια της εκδίκασης ότι ο Δικέφαλος ουσιαστικά παράνομα και με «τρικ» συμμετείχε εφέτος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και αυτός θα μπορούσε εύκολα να επηρεάσει τα υπόλοιπα μέλη της πειθαρχικής επιτροπής.
Αντ’ αυτού, ο Ζαγόρ πήρε τον δικηγόρο και των υπεύθυνο επί των οικονομικών και πήγε στη Γενεύη. Εκεί είχε την ευκαιρία να τους αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο. Είχε τη δυνατότητα να τους εξηγήσει όλη την καλοκαιρινή ιστορία με τον Φλωρίδη. Να τους πείσει στο ερώτημα «γιατί κύριε ΠΑΟΚ δεν τα έκανες το καλοκαίρι αυτά που έκανες τώρα με τον Βιεϊρίνια και τους υπόλοιπους παίκτες;» Να τους αναλύσει πώς ο ίδιος είχε πειστεί ότι ο ΠΑΟΚ επρόκειτο να πωληθεί και να καλύψει τις τρύπες του μέσω της αύξησης του Μ.Κ. Να τους αποδείξει ότι η πλευρά Φλωρίδη έβαλε κάποια χρήματα και για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούσε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Να τους πει ότι η αύξηση ολοκληρωνόταν στα τέλη Σεπτεμβρίου. Να τους δείξει την καλοκαιρινή πρόταση της Μπλάκμπερν για τον Αντελίνο. Να πάρει πάνω του την ευθύνη κοιτάζοντάς τους.
Και αυτή ήταν η δεύτερη, μικρότερη τύχη του. Διότι τα μέλη της επιτροπής δεν είχαν απέναντί τους έναν άγνωστο. Έναν επιχειρηματία. Έναν Αραβα. Έναν ιδιοκτήτη κατασκευαστικής, έναν «πετρελαιά», ή έναν εκπρόσωπο fund ή έναν υπάλληλο του μεγαλομετόχου, ο οποίος απλώς εκτελεί χρέη προέδρου στην ομάδα. Ειλικρινά, και χωρίς να έχω κανένα προσωπικό «θέμα» με τον Σταύρο Αδαμίδη, δεν νομίζω ότι εκείνος, αν και νομικός, θα τα κατάφερνε στην ίδια περίπτωση.
Επαιξε ρόλο και το «πρόσωπο» του Ζαγοράκη. Δεν… προσκύνησαν κιόλας τα μέλη της πειθαρχικής (παρεμπιπτόντως είχε μεγάλη πλάκα όταν χθες μια ρεπόρτερ της Ουντινέζε μου τηλεφώνησε για το θέμα και δεν τον θυμόταν ως αρχηγό της Εθνικής, αλλά όταν της είπα «Μπολόνια» τον θυμήθηκε!), αλλά είχαν απέναντί τους κάποιον με «καθαρό κούτελο». Αθλητής που δεν είχε δώσει δικαιώματα. Στα υπέρ του «κατηγορούμενου». Στα μεγάλα υπέρ του.
Ο ΠΑΟΚτσής δεν θα πρέπει να αισθάνεται «προδομένος». Οσο άντεξε το πήγε ο Ζαγόρ και στο τέλος με τη βοήθεια καλών φίλων του τα κατάφερε. Ειλικρινά, μπορώ να αντιληφθώ από μεγάλη απόσταση ότι πολλοί φίλοι του ΠΑΟΚ δικαιούνται να έχουν ενστάσεις και αμφιβολίες για τη διαχείριση των οικονομικών τα τελευταία χρόνια. Ξόδεψε πολλά ο ΠΑΟΚ, αλλά μπήκε χρήμα στο ταμείο του. Ρίσκαρε, όπως είχε ρισκάρει και ο Ντέμης, για να επενδύσει στην ομάδα και να τα «βγάλει» η ίδια η ομάδα από τις επιτυχίες της. Εκανε υπερβάσεις. Μα, από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να θυμηθώ πολλούς προέδρους που ανά τακτά χρονικά διαστήματα δίνουν λόγο δημοσίως για τη διαχείριση και μιλούν ειλικρινά και για χοντρά σφάλματα και για ψέματα…
Ότι άλλαξε ο ΠΑΟΚ, ότι «μεγάλωσε» στη συνείδηση όλης της φίλαθλης Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, είναι προφανές. Το μη προφανές είναι ότι αλλάζει και η νοοτροπία του ΠΑΟΚτσή. Ισως επειδή βλέπει τα χειρότερα γύρω του. Ισως επειδή δεν ξεχνά τα απίστευτα χειρότερα που είχε περάσει τα προηγούμενα 15 χρόνια. Ισως επειδή ουδέποτε ήταν οπαδός της νίκης με κάθε τρόπο και μέσο, όπως και ο ΑΕΚτσής, αλλά περισσότερο οπαδός του «ταξιδιού».
Μα τώρα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος και για τις… άλλες υπερβάσεις. Για το πιθανό διαζύγιο με τον «Σάλπι» αν βρεθεί αξιόλογη πρόταση, για νέες αποδεσμεύσεις και μεγάλη ανανέωση το καλοκαίρι, για πολλούς πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα. Αλλά, τουλάχιστον, μπορεί να αισθάνεται βέβαιος ότι ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει να υπάρχει και να στέκεται στο ύψος του, έστω κι αν δεν έχει βρεθεί αξιόπιστος επενδυτής (αυτό ουδέποτε το κατάλαβα, αλλά μετά από όσα συνέβησαν στον Παναθηναϊκό με τους πολυμετοχικούς και στην ΑΕΚ μετά την εποχή Ντέμη ίσως να΄ ναι καλύτερα έτσι…). Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό γενικά, αλλά και ειδικότερα στις μέρες μας: η ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ επιβίωση.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου