Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Όταν δεν τολμάς …χάνεις!

Ο Χρύσανθος Τσαλτίδης γράφει για την τζάμπα ήττα στο ΟΑΚΑ, τον Μασάδο και την επόμενη μέρα στον Άρη.
Όταν δεν τολμάς …χάνεις!
Μετά από παιχνίδια σαν αυτό στο ΟΑΚΑ, είναι πολλά που θέλεις να γράψεις, πολλά που μπορείς να πεις, αλλά την ίδια στιγμή έχω την αίσθηση ότι ο κάθε φίλος του Άρη με το που ολοκληρώθηκε το παιχνίδι ήταν και λίγο… μπερδεμένος.
Τέτοιο Παναθηναικό δύσκολα θα ξαναβρεί ο Άρης στο ΟΑΚΑ. Ακόμα και με 22χρονους να παίζει την νέα χρονιά ο Παναθηναικός θα είναι καλύτερος. Κι όμως ο Άρης έχασε όχι γιατί έκανε κάποια… κακή εμφάνιση. Έχασε γιατί δεν τόλμησε να χτυπήσει τη νίκη. Γιατί από το 60 ως το 90 δεν διαχειρίστηκε σωστά το αριθμητικό του πλεονέκτημα.
Στο πρώτο ημίχρονο είναι αλήθεια ότι ο Μανουέλ Μασάδο πέτυχε αυτό το οποίο ήθελε. Να κρατήσει το μηδέν στα μετόπισθεν κι αν του βγει κάποια κόντρα επίθεση έχει καλώς. Δεν του βγήκε η φάση του Νέτο, δεν απειλήθηκε όμως και σχεδόν καθόλου. Αν στο 90 έφευγες νικητής όλα θα ήταν ΟΚ.
Από την στιγμή όμως που έχασες, δικαιολογημένα όλοι σήμερα καταγράφουν ότι αντί του Τσουκάνη έπρεπε να ξεκινήσει ο Γιαννιώτας και πως ο Άρης θα έπρεπε από την αρχή να μπει στον αγωνιστικό χώρο με πιο επιθετικούς προσανατολισμούς.
Μετά Χριστό προφήτες φυσικά, αλλά ο ΑΡΗΣ έχασε. Δεν είναι δυνατόν  να χάνεις από αυτόν τον Παναθηναικό που παίζει μισή ώρα με παίκτη λιγότερο λόγω της δικαιολογημένης αποβολής του Σπυρόπουλου. Δεν είναι δυνατόν μέχρι και την φάση του γκολ από τον Παναθηναικό -και τον Ρούντολφ να σκοράρει ανάμεσα σε 3 παίκτες του ΑΡΗ, ενώ το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο για την κόντρα επίθεση του Κουίνσι- όλος ο ΑΡΗΣ να είναι εγκατεστημένος έξω από την περιοχή του Καρνέζη και να μην γίνεται ΕΝΑ σουτ.
Ο ΑΡΗΣ δεν βολεύονταν ούτε με την ισοπαλία χθες, αλλά δεν την πήρε ούτε αυτή στο τέλος γιατί δεν τόλμησε να διεκδικήσει τη νίκη. Κι αυτό είναι ένα θέμα φιλοσοφίας που πρέπει να το συζητήσουν διοίκηση, προπονητής και παίκτες. Να σημειώσω εδώ ότι αν ο ΑΡΗΣ έπαιρνε έστω τον ένα βαθμό ήθελε δυο ήττες του ΠΑΟΚ( με Ατρόμητο, Λεβαδειακό εκτός έδρας) ή δυο ήττες της ΑΕΚ και μία ισοπαλία της  για να μπει στα πλέι-οφ. Πλέον ρεαλιστικός στόχος είναι η 6η θέση που σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί την επόμενη Κυριακή στο Κλ. Βικελίδης με τον Αστέρα (σε συνάρτηση και με τον ημιτελικό κυπέλλου) και μετά αναμονή για τις αδειοδοτήσεις.
Σε σχέση με τον προπονητή θα σημειώσω ότι σίγουρα έχει τον δικό του τρόπο φιλοσοφίας προσέγγισης ενός αγώνα, αλλά πραγματικά είναι πολύ εύκολο(και άδικο) να κριθεί μόνο από το αποτέλεσμα της μη εισόδου στην πεντάδα.
Οι δικές του ευθύνες υπάρχουν σαφώς, αλλά είναι πολύ λιγότερες. Έχω την αίσθηση ότι χάνει πόντους στα μάτια του κόσμου λόγω του ότι προσεγγίζει τα παιχνίδια συγκρατημένα, σέβεται υπερβολικά τον αντίπαλο και αυτό το πλήρωσε στο παιχνίδι με τον Παναθηναικό.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένας πολύ καλός προπονητής και η κριτική που δέχεται είναι κάτι παραπάνω από υπερβολική ( προσέξτε σε συγκεκριμένα σημεία δεν είναι άδικη, αλλά υπερβολική). Δεν είναι όμως τολμηρός (τουλάχιστον μέχρι τώρα) και βάση βαθμολογικής θέσης θα έπρεπε να ρισκάρει περισσότερο.
Προσέξτε και κάτι ακόμα. Κι εγώ σημείωσα παραπάνω ότι περίμενα να μην… ξοδέψει το πρώτο ημίχρονο κρατώντας τον Γιαννιώτα στον πάγκο ( αν και είναι γνωστό ότι ο νεαρός όταν έρχεται από τον πάγκο πάει καλύτερα), δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες οι απουσίες Καστίγιο, Ακόστα (θα ήταν τελείως διαφορετικό το παιχνίδι), αλλά στο δεύτερο ημίχρονο θεωρώ ότι το ανακάτεμα της τράπουλας από την πλευρά του ήταν σωστό.
Ο Τριανταφυλλάκος ήταν εμφανέστατα κουρασμένος και τον αντιμετώπισε εύκολα ο Μπουμσόνγκ, ο Καζναφέρης αν και πολύ καλός βγήκε για να μην αποβληθεί αφού μόνο ο Κουίνσι υπήρχε χθες για τον Παναθηναικό. Οι αλλαγές και οι εσωτερικές αλλαγές ήταν – προσωπικά θεωρώ- προς την σωστή κατεύθυνση καθώς έδωσαν πολύ μεγαλύτερη επιθετικότητα με Γιαννιώτα, Κατίδη, Νέτο, Ουμπίντες μπροστά, δημιουργικό Πρίττα πίσω τους  και Παπαζαχαρία δεξί μπακ. Την ίδια όμως στιγμή αυτό που δεν διόρθωσε (δεν ξέρω αν έδωσε την εντολή και δεν έγινε ή δεν την έδωσε) ήταν ο λάθος τρόπος παιχνιδιού.
Με το τσίκι, τσίκι δεν μπαίνει γκολ. Ο ΑΡΗΣ για 20-25 λεπτά είχε κλείσει τον Παναθηναικό μέσα στην περιοχή του και η μπάλα γυρνούσε γύρω γύρω ή όταν έμπαινε η μπάλα στην περιοχή προσπαθούσαν ο Γιαννιώτας με τον Ούμπίντες και τον Κατίδη να πάρουν κεφαλιά από τον Μπουμσόνγκ και τον Κατέ. Και σωστά είπε ότι αυτός που φάνηκε αποδιοργανωμένος μετά την αποβολή ήταν ο ΑΡΗΣ. Και η ήττα ήρθε γιατί ο ΑΡΗΣ (δεν) έκανε ότι έκανε. Εκεί νομίζω ότι έπρεπε να επέμβει ο ίδιος και να πιέσει
Για να το κλείσω θα σημειώσω ότι προσωπικά και με αυτά που βλέπω ως τώρα θα τον ήθελα στον πάγκο της ομάδας ( άλλοι βέβαια αποφασίζουν) και τη νέα χρονιά. Με αλλαγή φιλοσοφίας σε ορισμένα θέματα βέβαια.  Είναι άλλο η επισήμανση λαθών και άλλο το χρέωμα στον Μασάδο για οτιδήποτε… κιτρινόμαυρο πόσο μάλλον όταν έχει πάρει σχεδόν τους διπλάσιους βαθμούς από όσους πήραν Τσιώλης και Πρόμπιερζ μαζί σε ένα ολόκληρο γύρο και έχει δυο ήττες από ΟΣΦΠ και ΠΑΟ εκτός έδρας (για μένα η… γκέλα του είναι με Εργοτέλη). Θα έχουμε την ευκαιρία όμως να επανέλθουμε και για τον Πορτογάλο στο τέλος της σεζόν…
Υ.Γ.1 Οι φάκελοι της αδειοδότησης θα κατατεθούν την Τετάρτη. Οι ιθύνοντες του ΑΡΗ περιμένουν και τα τελευταία… χαρτιά που έχουν υπογραφεί, να φτάσουν στα  χέρια τους ώστε να καταθέσουν ένα πλήρη φάκελο. Αν και με αυτά που βλέπω και διαβάζω για ΑΕΚ και Παναθηναικό μάλλον… χαζομάρα έκαναν που έτρεξαν και κάλυψαν όλες τις τρύπες.
Υ.Γ.2 Τι να γράψεις για την… κομπλεξική μοδίστρα; Δεν έχει και νόημα επί της ουσίας να ασχολείσαι με κακόψυχους.

πηγή: gazzetta.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: