Eίναι ο μόνος που ξέρω που έχει παραιτηθεί σε συνέντευξη Τύπου έπειτα
από κατάκτηση Τσάμπιονς Λιγκ, καταγγέλλοντας μάλιστα τη νοοτροπία των
παικτών της ομάδας του αλλά και τη διοίκηση που τους κακομαθαίνει. Ο
Γερμανός το έκανε το 1998 στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό Ρεάλ
Μαδρίτης - Γιουβέντους 1-0 στο Αμστερνταμ. Η «Βασίλισσα», υπό τις
οδηγίες του, είχε κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ στηριζόμενη σχεδόν
αποκλειστικά στη δύναμη της έδρας της: είχε μόλις μια εκτός έδρας νίκη
(επί της Πόρτο) και είχε χάσει ακόμα και από τη Ρόζενμποργκ στο
Τροντχάιμ. Επίσης είχε κάνει μια μέτρια σεζόν στην Ισπανία, μένοντας
πολύ μακριά από την κορυφή. Ο Χάινκες είχε πει ότι η δουλειά του είναι
να φτιάχνει ομάδες και όχι να παριστάνει την νταντά (τον νηπιαγωγό για
την ακρίβεια...) σε κακομαθημένα παιδιά. Πήρε το μεγάλο κύπελλο κι έφυγε
σαν κύριος.
Δουλειά
Η Μπάγερν που βρήκε (ουσιαστικά από τον Λουίς φαν Χάαλ) δεν είναι μια εύκολη ομάδα. Μολονότι κουβαλάει την κουλτούρα της σκληρής δουλειάς από τα χρόνια του Ολλανδού, εν τούτοις έχει μερικά «μπουμπούκια» που ποτέ δεν άνθισαν: από τον Ριμπερί, τον Ρομπέν, τον Γκόμεζ λείπει η μεγάλη καταξίωση, το σούπερ τρόπαιο. Ειδικά οι δύο πρώτοι υπήρξαν τρομερά ταλέντα που κέρδισαν γρήγορα φήμη, δόξα και λεφτά, χωρίς καλά καλά να κερδίσουν τίποτα το σημαντικό: όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατοι καυγάδες τους (ιστορίες αποδυτηρίων που οι Γερμανοί βγάζουν πάντα στη δημοσιότητα...), τα νεύρα ποτέ δεν λείπουν. Ο Χάινκες δεν θέλει να κάνει την νταντά, αλλά μοιάζει να έχει αποκτήσει ειδικότητα: σε μια ακόμα ομάδα χρειάστηκε να ασχοληθεί με δύσκολους χαρακτήρες και να βάλει τάξη σε αποδυτήρια. Μολονότι δεν τα κατάφερε κι άσχημα, εν τούτοις έχασε την Μπουντεσλίγκα: το οργανωμένο, επιθετικό και ομαδικό ποδόσφαιρο της Μπορούσια Ντόρτμουντ δικαιώθηκε, καθώς η Μπάγερν παρέμεινε μια ομάδα με ακαλούπωτες προσωπικότητες. Μεταξύ μας, αφού δεν τους έπεισε να υπηρετήσουν με το ταλέντο τους το σχήμα ο μεγάλος Φαν Χάαλ, δεν πρόκειται να τα καταφέρει κανείς.
Εύκολο
Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ευκολότερο για ομάδες με προσωπικότητες, ωστόσο. Αν στην Μπουντεσλίγκα χρειάζεται ομαδικότητα, επανάληψη τρόπων και εν τέλει αγωνιστική ταυτότητα (δηλαδή οργανωμένο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας), στο Τσάμπιονς Λιγκ το κίνητρο των παικτών και οι εμπειρίες τους πολλές φορές αρκούν για να μασκαρέψουν αδυναμίες: όσο κι αν ακούγεται παράξενο, για τις μεγάλες ομάδες το Τσάμπιονς Λιγκ είναι πιο εύκολο. Ο Ρομπέν, ο Ριμπερί και ο Γκόμεζ υπήρξαν συχνά απόλυτοι πρωταγωνιστές κι απόψε στο «Μπερναμπέου» έχει ο καθένας ραντεβού με την προσωπική του ιστορία: ο αποκλεισμός της Ρεάλ Μαδρίτης στην έδρα της είναι το αποτέλεσμα που σε κάνει από καλό παίκτη πρωταθλητή. Απόψε θα δούμε οι τύποι τι ψάρια πιάνουν.
Ταχύτητα
Η Ρεάλ έρχεται με την κεκτημένη ταχύτητα, αλλά και την παραζάλη του θριάμβου στο «Καμπ Νόου» –θριάμβου που της έδωσε το πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από τρία χρόνια. Ο Μουρίνιο μπορεί να ενορχηστρώσει το καλύτερο αμυντικό παιγνίδι, όμως δεν θυμάμαι στην ιστορία του να έχει πολλές φορές προκριθεί σε τελικό με νίκη: οι προκρίσεις του είναι προκρίσεις αντοχής. Η Ιντερ του άντεξε κάποτε στο «Καμπ Νόου» με την Μπάρτσα και πήρε το τρόπαιο στον τελικό της Μαδρίτης, η Πόρτο του άντεξε με την πανίσχυρη τότε Κορούνια στο πηγάδι του «Ριαθόρ» και πήρε το Κύπελλο από τη Μονακό στο Γκεζελκίρχεν: αν ήθελε σκορ πρόκρισης συγκεκριμένο, παίζοντας στο Μόναχο, εκτιμώ ότι το πράγμα θα του ήταν ευκολότερο.
Σκακιστής
Στο πρώτο ματς ο Χάινκες έμπλεξε τη Ρεάλ με το σούπερ επιθετικό του σχήμα: ο Μου αιφνιδιάστηκε από την -έστω για μισή ώρα- ταυτόχρονη παρουσία του Μίλερ, του Κρόος, του Ριμπερί, του Γκόμεζ και του Ρομπέν. Ο Χάινκες πόνταρε στις βεντέτες του και στις φιλοδοξίες τους –δεν αποκλείω να κάνει το ίδιο κι απόψε, όπως όλοι οι στοργικοί παιδονόμοι που καταλαβαίνουν την ψυχολογία των πιτσιρίκων και τα καπρίτσια τους. Ο Μουρίνιο από τη μεριά του είναι στρατηγός και σκακιστής. Αν ο Χάινκες επιχειρήσει να φέρει την αναμέτρηση στο επίπεδο της τακτικής, θα χάσει. Αν αφήσει τα παιδιά να κάνουν τα γούστα τους, η Μπάγερν θα φιλοξενήσει τον τελικό σπίτι της ως πρωταγωνίστρια...
Βίαια
Στα όσα διαβάζουμε κι ακούμε για Χρυσαυγίτες, «αγανακτισμένους» κ.λπ. τοποθετήθηκε μιλώντας στο «Βήμα» ο Στέλιος Ράμφος, μιλώντας ψύχραιμα για το τι είναι και τι δεν είναι πολιτική βία:
«Κατά τη δική μου αντίληψη, οι ζώνες ανομίας σε μία κοινωνία διαμορφώνονται όταν η δυναμική ας πούμε της βίας είναι απερίσταλτη. Τι θέλω να πω. Θέλω να πω ότι η στοιχειώδης λειτουργία ενός πολιτισμού είναι με κάποιους κανόνες να αποτρέπει τη βία. Ενας πολιτισμός είναι μια αποτροπή της βίας κατά το μέτρο του δυνατού. Υπάρχουν όμως στιγμές μέσα στην ιστορία, οι οποίες είναι στιγμές κρίσεως. Μπορεί να είναι μια καταστροφή, να είναι ένας πόλεμος, μια οικονομική κρίση πολύ σοβαρή σαν αυτή την οποία ζούμε τώρα. Και μάλιστα όχι απλώς οικονομική ή δημοσιονομική, αλλά με προεκτάσεις σε δομικά προβλήματα μιας κοινωνίας, όπως είναι η δική μας. Τότε υπάρχουν δύο συμπεριφορές. Η μία συμπεριφορά είναι να δημιουργούνται καταστάσεις παρανομίας και η δεύτερη συμπεριφορά να δημιουργούνται καταστάσεις ανομίας. Οι καταστάσεις παρανομίας, για να το πω πιο απλά, είναι καταστάσεις τύπου Γιάννη Αγιάννη στους "Αθλιους". Δηλαδή, δεν έχω να φάω, κλέβω, παίρνω μια φρατζόλα ή δύο φρατζόλες, μπορώ να συντηρηθώ ζώντας παράνομα και μετά να γίνω ένας πολύ προκομμένος δήμαρχος, να προσφέρω κοινωνικό έργο, ανεξαρτήτως ότι κάποιος αστυνομικός μονομανής θυμάται ότι έχω κλέψει μια φρατζόλα κ.λπ. Η δεύτερη περίπτωση είναι του Ρασκόλνικοφ, του ήρωα του Ντοστογέφσκι. Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτή; Εμφανίζονται αυτοί που επιθυμούν την επιθυμία του άλλου. Βίαια απαιτούν κάτι στο όνομα ενός δικαιώματος, ας πούμε λαϊκού. (…) Αυτό που λέμε λαϊκισμός είναι μια αυταξία του λαού με ιδεολογικό χαρακτήρα...».
Πολύ ψιλά, σωστά γράμματα.
➜Ο δεύτερος ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ είναι η αναμέτρηση δύο πολύ διαφορετικών ομάδων. Η Μπάγερν μοιάζει λίγο παιδική χαρά, στην οποία πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές περνάνε ωραία, με προπονητή έναν ευγενικό κύριο που υπάρχει για να μην τους αφήνει να καυγαδίζουν περισσότερο από όσο πρέπει. Η Ρεάλ Μαδρίτης μοιάζει στρατιωτικός λόχος με σκληρή πειθαρχία κι έναν «τρελό», μανιακό διοικητή που όλοι ακούν με κομμένη την ανάσα για να μην τους ταράξει στις στερήσεις εξόδου.
Κόκκινο πανί
➜Γιατί στον Ολυμπιακό τα έχουν τόσο πολύ με τον Πάνο Μπιτσαξή; Για έναν απλό λόγο: θεωρούν ότι είναι ο πρώτος που, ήδη από το περασμένο καλοκαίρι, συνέδεσε την «κάθαρση» με την έκβαση του πρωταθλήματος, πιέζοντας την ΕΠΟ. Πιστεύουν ότι ο γ.γ. Αθλητισμού έμενε σιωπηλός όταν ήταν πρώτος ο ΠΑΟ, πανηγυρίζοντας στο στενό του κύκλο για την... πρόοδο στη διαιτησία, και τώρα που το πρωτάθλημα τελείωσε προσπαθεί να το «δηλητηριάσει», μιλώντας για παραρτήματα, μονοπώλια και άλλα τέτοια ωραία, επειδή το πήρε ο Ολυμπιακός. Ετσι απλά.
ΠΗΓΗ: Sportday
Δουλειά
Η Μπάγερν που βρήκε (ουσιαστικά από τον Λουίς φαν Χάαλ) δεν είναι μια εύκολη ομάδα. Μολονότι κουβαλάει την κουλτούρα της σκληρής δουλειάς από τα χρόνια του Ολλανδού, εν τούτοις έχει μερικά «μπουμπούκια» που ποτέ δεν άνθισαν: από τον Ριμπερί, τον Ρομπέν, τον Γκόμεζ λείπει η μεγάλη καταξίωση, το σούπερ τρόπαιο. Ειδικά οι δύο πρώτοι υπήρξαν τρομερά ταλέντα που κέρδισαν γρήγορα φήμη, δόξα και λεφτά, χωρίς καλά καλά να κερδίσουν τίποτα το σημαντικό: όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατοι καυγάδες τους (ιστορίες αποδυτηρίων που οι Γερμανοί βγάζουν πάντα στη δημοσιότητα...), τα νεύρα ποτέ δεν λείπουν. Ο Χάινκες δεν θέλει να κάνει την νταντά, αλλά μοιάζει να έχει αποκτήσει ειδικότητα: σε μια ακόμα ομάδα χρειάστηκε να ασχοληθεί με δύσκολους χαρακτήρες και να βάλει τάξη σε αποδυτήρια. Μολονότι δεν τα κατάφερε κι άσχημα, εν τούτοις έχασε την Μπουντεσλίγκα: το οργανωμένο, επιθετικό και ομαδικό ποδόσφαιρο της Μπορούσια Ντόρτμουντ δικαιώθηκε, καθώς η Μπάγερν παρέμεινε μια ομάδα με ακαλούπωτες προσωπικότητες. Μεταξύ μας, αφού δεν τους έπεισε να υπηρετήσουν με το ταλέντο τους το σχήμα ο μεγάλος Φαν Χάαλ, δεν πρόκειται να τα καταφέρει κανείς.
Εύκολο
Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ευκολότερο για ομάδες με προσωπικότητες, ωστόσο. Αν στην Μπουντεσλίγκα χρειάζεται ομαδικότητα, επανάληψη τρόπων και εν τέλει αγωνιστική ταυτότητα (δηλαδή οργανωμένο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας), στο Τσάμπιονς Λιγκ το κίνητρο των παικτών και οι εμπειρίες τους πολλές φορές αρκούν για να μασκαρέψουν αδυναμίες: όσο κι αν ακούγεται παράξενο, για τις μεγάλες ομάδες το Τσάμπιονς Λιγκ είναι πιο εύκολο. Ο Ρομπέν, ο Ριμπερί και ο Γκόμεζ υπήρξαν συχνά απόλυτοι πρωταγωνιστές κι απόψε στο «Μπερναμπέου» έχει ο καθένας ραντεβού με την προσωπική του ιστορία: ο αποκλεισμός της Ρεάλ Μαδρίτης στην έδρα της είναι το αποτέλεσμα που σε κάνει από καλό παίκτη πρωταθλητή. Απόψε θα δούμε οι τύποι τι ψάρια πιάνουν.
Ταχύτητα
Η Ρεάλ έρχεται με την κεκτημένη ταχύτητα, αλλά και την παραζάλη του θριάμβου στο «Καμπ Νόου» –θριάμβου που της έδωσε το πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από τρία χρόνια. Ο Μουρίνιο μπορεί να ενορχηστρώσει το καλύτερο αμυντικό παιγνίδι, όμως δεν θυμάμαι στην ιστορία του να έχει πολλές φορές προκριθεί σε τελικό με νίκη: οι προκρίσεις του είναι προκρίσεις αντοχής. Η Ιντερ του άντεξε κάποτε στο «Καμπ Νόου» με την Μπάρτσα και πήρε το τρόπαιο στον τελικό της Μαδρίτης, η Πόρτο του άντεξε με την πανίσχυρη τότε Κορούνια στο πηγάδι του «Ριαθόρ» και πήρε το Κύπελλο από τη Μονακό στο Γκεζελκίρχεν: αν ήθελε σκορ πρόκρισης συγκεκριμένο, παίζοντας στο Μόναχο, εκτιμώ ότι το πράγμα θα του ήταν ευκολότερο.
Σκακιστής
Στο πρώτο ματς ο Χάινκες έμπλεξε τη Ρεάλ με το σούπερ επιθετικό του σχήμα: ο Μου αιφνιδιάστηκε από την -έστω για μισή ώρα- ταυτόχρονη παρουσία του Μίλερ, του Κρόος, του Ριμπερί, του Γκόμεζ και του Ρομπέν. Ο Χάινκες πόνταρε στις βεντέτες του και στις φιλοδοξίες τους –δεν αποκλείω να κάνει το ίδιο κι απόψε, όπως όλοι οι στοργικοί παιδονόμοι που καταλαβαίνουν την ψυχολογία των πιτσιρίκων και τα καπρίτσια τους. Ο Μουρίνιο από τη μεριά του είναι στρατηγός και σκακιστής. Αν ο Χάινκες επιχειρήσει να φέρει την αναμέτρηση στο επίπεδο της τακτικής, θα χάσει. Αν αφήσει τα παιδιά να κάνουν τα γούστα τους, η Μπάγερν θα φιλοξενήσει τον τελικό σπίτι της ως πρωταγωνίστρια...
Βίαια
Στα όσα διαβάζουμε κι ακούμε για Χρυσαυγίτες, «αγανακτισμένους» κ.λπ. τοποθετήθηκε μιλώντας στο «Βήμα» ο Στέλιος Ράμφος, μιλώντας ψύχραιμα για το τι είναι και τι δεν είναι πολιτική βία:
«Κατά τη δική μου αντίληψη, οι ζώνες ανομίας σε μία κοινωνία διαμορφώνονται όταν η δυναμική ας πούμε της βίας είναι απερίσταλτη. Τι θέλω να πω. Θέλω να πω ότι η στοιχειώδης λειτουργία ενός πολιτισμού είναι με κάποιους κανόνες να αποτρέπει τη βία. Ενας πολιτισμός είναι μια αποτροπή της βίας κατά το μέτρο του δυνατού. Υπάρχουν όμως στιγμές μέσα στην ιστορία, οι οποίες είναι στιγμές κρίσεως. Μπορεί να είναι μια καταστροφή, να είναι ένας πόλεμος, μια οικονομική κρίση πολύ σοβαρή σαν αυτή την οποία ζούμε τώρα. Και μάλιστα όχι απλώς οικονομική ή δημοσιονομική, αλλά με προεκτάσεις σε δομικά προβλήματα μιας κοινωνίας, όπως είναι η δική μας. Τότε υπάρχουν δύο συμπεριφορές. Η μία συμπεριφορά είναι να δημιουργούνται καταστάσεις παρανομίας και η δεύτερη συμπεριφορά να δημιουργούνται καταστάσεις ανομίας. Οι καταστάσεις παρανομίας, για να το πω πιο απλά, είναι καταστάσεις τύπου Γιάννη Αγιάννη στους "Αθλιους". Δηλαδή, δεν έχω να φάω, κλέβω, παίρνω μια φρατζόλα ή δύο φρατζόλες, μπορώ να συντηρηθώ ζώντας παράνομα και μετά να γίνω ένας πολύ προκομμένος δήμαρχος, να προσφέρω κοινωνικό έργο, ανεξαρτήτως ότι κάποιος αστυνομικός μονομανής θυμάται ότι έχω κλέψει μια φρατζόλα κ.λπ. Η δεύτερη περίπτωση είναι του Ρασκόλνικοφ, του ήρωα του Ντοστογέφσκι. Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτή; Εμφανίζονται αυτοί που επιθυμούν την επιθυμία του άλλου. Βίαια απαιτούν κάτι στο όνομα ενός δικαιώματος, ας πούμε λαϊκού. (…) Αυτό που λέμε λαϊκισμός είναι μια αυταξία του λαού με ιδεολογικό χαρακτήρα...».
Πολύ ψιλά, σωστά γράμματα.
➜Ο δεύτερος ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ είναι η αναμέτρηση δύο πολύ διαφορετικών ομάδων. Η Μπάγερν μοιάζει λίγο παιδική χαρά, στην οποία πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές περνάνε ωραία, με προπονητή έναν ευγενικό κύριο που υπάρχει για να μην τους αφήνει να καυγαδίζουν περισσότερο από όσο πρέπει. Η Ρεάλ Μαδρίτης μοιάζει στρατιωτικός λόχος με σκληρή πειθαρχία κι έναν «τρελό», μανιακό διοικητή που όλοι ακούν με κομμένη την ανάσα για να μην τους ταράξει στις στερήσεις εξόδου.
Κόκκινο πανί
➜Γιατί στον Ολυμπιακό τα έχουν τόσο πολύ με τον Πάνο Μπιτσαξή; Για έναν απλό λόγο: θεωρούν ότι είναι ο πρώτος που, ήδη από το περασμένο καλοκαίρι, συνέδεσε την «κάθαρση» με την έκβαση του πρωταθλήματος, πιέζοντας την ΕΠΟ. Πιστεύουν ότι ο γ.γ. Αθλητισμού έμενε σιωπηλός όταν ήταν πρώτος ο ΠΑΟ, πανηγυρίζοντας στο στενό του κύκλο για την... πρόοδο στη διαιτησία, και τώρα που το πρωτάθλημα τελείωσε προσπαθεί να το «δηλητηριάσει», μιλώντας για παραρτήματα, μονοπώλια και άλλα τέτοια ωραία, επειδή το πήρε ο Ολυμπιακός. Ετσι απλά.
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου