Ο Γιάννης Γιαννιώτας για παράδειγμα σκοράρει στο Αγρίνιο, σε ένα δύσκολο σημείο για τον Άρη, με τον δείκτη του σκορ να είναι ήδη 4-0 υπέρ του Παναιτωλικού, και τρέχει σαν τρελός ψάχνοντας να βρει μία κάμερα για να δείξει τι ακριβώς κρύβει. μέσα του. Τόσο κάτω από την φανέλα του, όσο στο μυαλό του και στην ψυχή του. Το μήνυμα: «Θα σε θυμόμαστε για πάντα κ. ΣΤΕΦΑΝΕ» για πολλούς μπορεί να ήταν κάτι το απλό, για τον 20χρονο όμως επιθετικό του Άρη σήμαινε πολλά.
ΓΡΑΦΕΙ Ο: Γιώργος Στράντζαλης
Η σχέση των δύο ήταν σχέση ποδοσφαιρικού πατέρα και ποδοσφαιρικού γιού. Μία σχέση που δεν θα ξεχαστεί, γιατί ο Στέφανος Γιώρης ήταν στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που βοήθησε τον Γιάννη να εγκλιματιστεί στην ομάδα του Άρη και σιγά-σιγά να ανδρωθεί ποδοσφαιρικά σε αυτήν, φτάνοντας σήμερα να λογίζεται ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του συλλόγου και δη του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Θυμηθείτε τη στιγμή που ο Γιαννιώτας παρέλαβε το πρώτο του βραβείο για φέτος, μετά το «χρυσό» γκολ που σημείωσε κατά του ΟΦΗ, στην Κρήτη. Μετά από επιθυμία του ίδιου η βράβευση πραγματοποιήθηκε στο Διαβαλκανικό Κέντρο, στο κρεβάτι του πόνου που ανάρρωνε ο κ. Στέφανος!
«Είναι ο δεύτερος πατέρας μας. Μας μεγάλωσε ποδοσφαιρικά. Του αφιερώνω αυτό το βραβείο», είχε πει ο 20χρονος ποδοσφαιριστής, με τον Στέφανο Γιώρη να συμπληρώνει: «Είμαι πολύ συγκινημένος που αυτά τα παιδιά είναι δικά μου. Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον. Ήθελα πάρα πολύ να κρατήσω τον Γιάννη στον Άρη. Έκανε τεράστια θυσία ο πατέρας του αλλά και ο ίδιος ο Γιάννης».
Για τον Γιαννιώτα, μπορεί η φετινή περίοδο να είναι μία από τις καλύτερες της ζωής του, αφού ένα από τα παιδικά του όνειρα πραγματοποιήθηκαν με την εδραίωσή του στην επαγγελματική ομάδας, όμως υπήρξε και ένα μελανό σημείο. Ένα σημείο που θα τον ακολουθεί για πάντα. Συγκλονισμένος από τον χαμό του Στέφανου, ο Γιάννης, μπαίνει μπροστά στην πιο δύσκολη ώρα. Την ώρα του αποχαιρετισμού του «πατέρα» του. Αποφασίζει να μπει πρώτος στην σειρά για να απευθύνει το ύστατο χαίρε στον Γιώρη, σηκώνοντας μαζί με άλλα παιδιά της Κ-20, την σορό μετακινώντας την για λίγα μέτρα. Έτσι επιθυμούσε να τιμήσει και να αποχαιρετήσει τον κύριο Στέφανο, όπως τον έλεγε.
Όλα αυτά, το κρεβάτι του πόνου και το δύσκολο Μ. Σάββατο στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, γυρνάνε στο μυαλό του όλες τις μέρες. Ακόμη και στον αγωνιστικό χώρο του Αγρινίου, την στιγμή που είναι παθιασμένος, τρέχει σαν τρελός. Σε ένα παιχνίδια μάλιστα... αξέχαστο για τον Άρη, αφού καμία ώρα προηγούμενος οι «κίτρινοι» είχαν πληροφορηθεί την καταδικαστική απόφαση τιμωρίας της ομάδας, που στην ουσία τελείωσε την σεζόν. Επιπλέον, η εξέλιξη του αγώνα παίρνει εφιαλτική μορφή για τον Άρη και γίνονται. πράγματα και θαύματα για να φτάσει ο Παναιτωλικός να προηγείται 4-0. Στο 2-0 προηγήθηκε μία κάρτα (δεύτερη κίτρινη) στον Κούσα που δεν υπέδειξε ποτέ ο κ. Βοσκάκης, ενώ το γκολ επιτυγχάνεται μετά από επιθετικό φάουλ του Πασά στον Σανκαρέ, το οποίο και πάλι δεν καταλογίζεται, με την μπάλα να φτάνει στον Καμαρά και σε κρίσιμο σημείο να πετυχαίνει το δεύτερο γκολ του Παναιτωλικού.
Άπαντες στα αποδυτήρια του Άρη έχουν σκύψει το κεφάλι. Το νεύρο και ο εκνευρισμός στον Γιαννιώτα όμως βγαίνει διαφορετικά. Σε πάθος, δύναμη και ενεργητικότητα. Κυνηγάει όλες τις μονομαχίες, παλεύει. Όπως πρέπει να κάνει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, που σέβεται τον εαυτό του και την φανέλα που φοράει. Στο μυαλό του φυσικά πάντοτε τριγυρίζει η προσωπική υποχρέωση που έχει να πει ένα «ευχαριστώ» και να το δουν όλοι, απέναντι σε έναν άνθρωπο που τόσο πολύ τον βοήθησε. Είναι μία αναγνώριση για τα όσα του πρόσφερε αυτός ο άνθρωπος. Και όταν φτάνει η στιγμή που η μπάλα από δικά του πόδια καταλήγει στο πλεκτό, κάνει την κίνηση. Τρέχει, αποφεύγει όσους συμπαίκτες του τρέχουν πάνω του, ψάχνει να βρει μία κάμερα και σηκώνοντας την φανέλα εμφανίζει το χειρόγραφο μήνυμα: «Θα σε θυμόμαστε για πάντα κ. ΣΤΕΦΑΝΕ».
Οι δικοί του άνθρωποι, αυτοί που του στάθηκαν στα καλά και τα άσχημα της μέχρι τώρα καριέρα τους, επιβεβαιώνουν: «Ένιωθε υποχρεωμένος να το κάνει. Μας είχε ενημερώσει ότι θα φορέσει αυτό το μπλουζάκι για να πει το δικό του ευχαριστώ και αντίο στον Στέφανο», μας λένε οι δικοί του. Ακόμη και στην οικογένειά του αναγνωρίζουν τη συνδρομή του Στέφανου Γιώρη στην σταδιοδρομία του Γιάννη. «Τον αγαπούσε σαν δικό του παιδί, όπως και όλα τα υπόλοιπα. Τον πρόσεχε. Κάποιες φορές μπορεί να τον μάλωνε, αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή τον αγκάλιαζε. Ήταν για το καλό του Γιάννη».
Εκτός του ότι ο Στέφανος βοήθησε τον 20χρονο ποδοσφαιριστή να εξελιχθεί και να πάρει την κατάλληλη ποδοσφαιρική παιδεία που θα τον ακολουθεί στην καριέρα του, τον έκανε και Αρειανό! Του πέρασε το «μικρόβιο» που κουβαλούσε πάντα ο Στέφανος. «Κατάφερε να κάνει και εμάς Αρειανούς. Όλο το χωριό. Σε κάθε αγώνα μαζευόμαστε για να δούμε τον Άρη», λέει το στενό του περιβάλλον, νιώθοντας τον πόνο και την οδύνη για τον χαμό του Στέφανου Γιώρη, την περασμένη Παρασκευή, αναγνωρίζοντας επιπλέον την συνδρομή που είχε στην εξέλιξη του γιού τους.
πηγή: metrosport.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου