FC: Καθείς και τα όπλα του. Ακούς Ζοσέ;

Ό,τι και να λένε για τον Ντι Ματέο, για την αμυντική του τακτική κόντρα στη Μπαρτσελόνα, το πούλμαν που πάρκαρε μπροστά στην εστία του Τσεχ, το φάρδος του, το αντι-ποδόσφαιρο, την κακοποίηση της ποδοσφαιρικής αισθητικής και τα άλλα χαριτωμένα, είμαι σίγουρος ότι τα ακούει και γελάει: το ποδόσφαιρο είναι τακτική, στρατηγική και προσαρμογή στις απαιτήσεις του εκάστοτε παιχνιδιού και δεν είναι Playstation, όσο κι αν θυμίζουν τέτοιο οι παίκτες της Μπαρτσελόνα.
Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.
Όποιος θέλει θέαμα να νοικιάσει την τριλογία ταινιών «Goal», τη «Μεγάλη Απόδραση των 11», να καλέσει τους φίλους του σπίτι να παίξουν Pro ή FIFA, να δει τους Harlem Globetroters ή κάτι ανάλογο. Κι όποιου του χαλάει ο κάθε Ντι Ματέο την ποδοσφαιρική αισθητική, να φάει μόνο τις πατάτες. Και να γυρίσει τον χρόνο πίσω, ώστε να μην βγει να πανηγυρίσει το «έπος της Πορτογαλίας» στους δρόμους και τις πλατείες.

Καθείς και τα όπλα του λένε. Και τα όπλα της Τσέλσι κόντρα στην - ανώτερη - Μπαρτσελόνα, αυτά ήταν. Ο Ντι Ματέο μπορεί στο τέλος της σεζόν να φύγει, να μείνει σαν βοηθός ή να πάει κάπου αλλού σαν πρώτος προπονητής, αλλά ό,τι και να γίνει θα έχει να λέει ότι κατάφερε κάτι που ελάχιστοι «κανονικοί προπονητές» κατάφεραν τα τελευταία χρόνια: όχι απλά να κερδίσει τη σπουδαία Μπαρτσελόνα, αλλά να την κρατήσει στο «μηδέν», έστω και με συμμάχους του τα δοκάρια. Και το πρόβλημα κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι του Ντι Ματέο και της Τσέλσι, που «πρέπει» να παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά της Μπαρτσελόνα που πρέπει να αντιμετωπίσει το ταμπούρι και να σπάσει την αμυντική τακτική. Όπως ακριβώς δεν είναι πρόβλημα της Μπαρτσελόνα ότι είναι καλύτερη ομάδα από τις υπόλοιπες αλλά πρόβλημα των υπόλοιπων να βρουν τρόπους να την περιορίσουν. Και μην ξεχνάμε ότι κοτζάμ Μουρίνιο, «Special One» ή όπως αλλιώς τον λέμε, έτσι έπαιξε όταν ήταν στην Ίντερ για να την αποκλείσει κι έτσι παίζει συνήθως κόντρα στους Καταλανούς όσο είναι στη Ρεάλ.

Μόνο που παίζοντας έτσι, προκοπή δεν έχει δει - αν προκοπή είναι μια νίκη σε σχεδόν δυο χρόνια και ένα κύπελλο Ισπανίας, τότε πάω πάσο. Και την αισθητική μας χάλασε και νίκες δεν πήρε και φρέναρε μια ομάδα προικισμένη σαν τη Ρεάλ και μας στέρησε παιχνίδια υψηλού επιπέδου, θυσιάζοντας το θέαμα στον βωμό αποτελεσμάτων που δεν ήρθαν ποτέ. Αντιθέτως, στα λιγοστά παιχνίδια όπου η Ρεάλ προσπάθησε να παίξει σαν Ρεάλ, σαν τα δυο φετινά παιχνίδια του ισπανικού Σούπερ - Καπ ή τον φετινό επαναληπτικού του κυπέλλου και κοντά στην πηγή έφτασε και ωραία μπάλα είδαμε και στην τελική στις λεπτομέρειες κρίθηκαν τα ματς.

Κυρίως, στα παιχνίδια όπου η Ρεάλ έπαιξε σαν ισότιμος αντίπαλος κι όχι σαν φτωχός συγγενής, ξε-μιζέριασαν κι οι παίκτες της. Αισθάνθηκαν κανονικοί ποδοσφαιριστές κι όχι άβουλα πιόνια στη σκακιέρα του Μουρίνιο, έτοιμα να θυσιαστούν στα χέρια του όχι για να σώσουν τη «Βασίλισσα», αλλά την υστεροφημία του. Κι αν έχασαν, έχασαν με ψηλά το κεφάλι και χωρίς κανείς να τους κατηγορεί για παθητική στάση, κλωτσιές, πάγωμα ρυθμού και αδυναμία να ακολουθήσουν τον μεγάλο τους αντίπαλο. Δεν ξέρω τι θα επιλέξει να κάνει στο «classico» ο Ζοσέ, όπου μια ισοπαλία ουσιαστικά του δίνει τίτλο και μια ήττα φέρνει τους Καταλανούς στο σβέρκο της Ρεάλ, έναν βαθμό πίσω. Ελπίζω να θυμάται επίσης ότι μια νίκη, θα έφερνε την ομάδα του στο +7 και θα αποκαθιστούσε μέρος της πληγωμένης μαδριλένικης περηφάνειας.

Στο κάτω - κάτω Ζοσέ, θυμίσου ένα πράγμα και πράξε ανάλογα: Ρεάλ είσαι!

πηγή: sport-fm.gr