Όλα αυτά έχουν μετατρέψει μια τεράστια νίκη, ένα σπουδαίο κατόρθωμα, σε μύθο.
Όλα αυτά έκαναν όχι τους Ελληνες δημοσιογράφους, αλλά τους Σέρβους, τους Ιταλούς, τους Τούρκους, να ουρλιάζουν, να αναφωνούν «μάμα μία».
Τους έκανε να παρασυρθούν στους τρελούς ρυθμούς μιας ομάδας που ξεπέρασε την φαντασία και έφτασε στην απόλυτη στιγμή δόξας.
Του Μιχάλη Τσόχου
Όλα αυτά μέσα σε ένα διήμερο, στο οποίο όμως για να φτάσουμε χρειάστηκε να γίνουν πολλά. Πριν φτάσουμε σε αυτό το περίφημο «χουκ» (μέχρι και εγώ έμαθα τον όρο) του Πρίντεζη που χάρισε την κούπα στον Ολυμπιακό είχαν συμβεί πολλά. Και όχι μόνο φέτος, αλλά χρόνια τώρα.
Οι πρώτοι που ΔΙΚΑΙΩΝΟΝΤΑΙ είναι οι ιδιοκτήτες και χρηματοδότες αυτής της ομάδας, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι. Όχι γιατί πάντα σε ένα τρόπαιο παίζει καθοριστικό ρόλο η διοίκηση και αυτός που πληρώνει, αλλά γιατί στην δική τους περίπτωση συνέβησαν διάφορα. Και κυρίως μετά από τόσα χρόνια γεμάτα πίκρες και μετά από δεκάδες εκατ. ευρώ, αρκετά από αυτά πεταμένα, ήρθε η φετινή χρονιά για να δείξει (και στους ίδιους) ότι ο επιμένων νικά.
Και λέω και στους ίδιους, διότι ακριβώς πριν από ένα χρόνο οι δυο τους έφτιαξαν από κοινού μία επιστολή με την οποία εξηγούσαν γιατί αποχωρούν από τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ. Ευτυχώς και γι’ αυτούς και για τον Ολυμπιακό, δεν βρέθηκε κανείς να τους διαδεχτεί, έμειναν και έφτασαν στην απόλυτη δικαίωση, με την θεωρητικά ασθενέστερη ομάδα που έφτιαξαν ποτέ στον Ολυμπιακό και σίγουρα με την λιγότερο δαπανηρή, αυτή με το μικρότερο μπάτζετ.
Αυτός ο τίτλος για τους ανθρώπους που τόσα χρόνια ξόδεψαν τόσα πολλά από τα χρήματα τους, τον χρόνο τους και κυρίως την ψυχική ηρεμία τους (και τι δεν άκουσαν) ο θρίαμβος της Πόλης ήταν η πιο γλυκιά δικαίωση. Ακόμη και οι ίδιοι να είχαν σχεδιάσει την δικαίωση-εκδίκησή τους, τόσο όμορφα δεν θα την είχαν πάρει.
Η δεύτερη μεγάλη ΔΙΚΑΙΩΣΗ είναι του Βασίλη Σπανούλη. Σε αυτά τα επίπεδα και σε διαπραγματεύσεις για συμβόλαιο εκατ. ευρώ δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι ο Σπανούλης έφυγε από τον ΠΑΟ για κάποιες χιλιάδες ευρώ. Έφυγε γιατί είχε την φιλοδοξία (και αυτό στον αθλητισμό δεν είναι αντικείμενο για να το κριτικάρεις κατά την άποψη μου) να γίνει αυτός ο ηγέτης μίας ομάδας. Να δείξει ότι αυτός είναι ο leader, αυτός είναι ο ηγέτης και κακώς δεν του το αναγνώριζαν στον ΠΑΟ.
Δύο χρόνια τώρα, από την ώρα που πήρε αυτή την απόφαση χλευάστηκε, χαρακτηρίστηκε από τυχοδιώκτης το λιγότερο, ως φραγκοφονιάς και φυσικά ως αποτυχημένος που μόνος του δεν μπορεί να οδηγήσει μία ομάδα πουθενά. Στην Πόλη δικαιώθηκε όσο κανείς άλλος. Πήρε από το χέρι το μεγαλύτερο αουτσάιντερ, μία παρέα μικρών αμούστακων μπασκετικά παιδιών και δύο τριών άσημων Αμερικανών και τους οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης. Το ότι μέχρι τώρα δεν έχει ξεσπάσει και παραμένει τόσο ταπεινός και προσγειωμένος δείχνει ίσως και τον χαρακτήρα του.
Αντίθετα από τους υπόλοιπους, νομίζω ότι αυτή η κούπα δεν είναι ΔΙΚΑΙΩΣΗ για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Επιβεβαίωση ναι, δικαίωση όχι. Αυτός ο κύριος έχει κάνει τόσα χρόνια τόσα πράγματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ που δεν νομίζω ότι μία ακόμη ευρω-κούπα αλλάζει την προσωπική ιστορία του ή την καριέρα του ως προπονητής. Απλώς σε όσους το είχαν ξεχάσει, ο Ντούντα υπενθύμισε πόσο μεγάλος προπονητής είναι.
Όσο για τους υπόλοιπους παίκτες, τεχνικό τιμ και όσους τέλος πάντων εργάζονται για αυτήν την ομάδα περισσότερο από ΔΙΚΑΙΩΣΗ νομίζω ότι είναι ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ. Μία καταξίωση που για κάποιους ίσως και να άργησε να έρθει (Πρίντεζης) ή μία ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ που για κάποιους ήρθε πολύ νωρίς (Παπανικολάου, Μάντζαρης, κ.λ.π)
πηγή: sportfm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου