Οχι γιατί δεν του άρεσε το ποδόσφαιρο που κατά καιρούς έπαιξε, αλλά
γιατί τη θεωρεί μία κραυγαλέα υπερβολή του μάρκετινγκ. Εστειλε προχθές
το βράδυ στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο τέσσερις φωτογραφίες με τον
τίτλο Reds turn to Blue(s).
Ενα παιχνιδάκι γλωσσικό όπου «κόκκινοι» είναι οι φίλοι της Γιουνάιτεντ και «μπλε» οι φίλοι της Σίτι. Εκείνο το s στην παρένθεση, όμως, μπορεί να σημαίνει επίσης ότι οι «κόκκινοι» στεναχωρήθηκαν. Τα έβαψαν μαύρα. Τους πήρε από κάτω. Προφανώς γιατί έχασαν το πρωτάθλημα, πράγμα που εύχονταν όλοι όσοι δεν είναι οπαδοί της Γιουνάιτεντ, χωρίς απαραίτητα να είναι οπαδοί της Σίτι.
Ετσι συμβαίνει με τις μεγάλες ομάδες. Τις απεχθάνονται βαθιά ή τις αγαπούν παράφορα. Η Γιουνάιτεντ έχασε το φετινό πρωτάθλημα από τη συμπολίτισσά της, τη Σίτι. Μία απώλεια με πολλές ιδιαιτερότητες. Η Γιουνάιτεντ, στα δύο μεταξύ τους παιχνίδια στο πρωτάθλημα, δεχθηκε 7 γκολ και φυσικά, τα έχασε και τα δύο. Η Γιουνάιτεντ έχει χειρότερο συντελεστή από τη Σίτι και παράλληλα έχει πετύχει περισσότερα γκολ από αυτήν, στο πρώτο ημίχρονο, ενώ υστερεί από τη Σίτι, σε μία μεγάλη ποικιλία στατιστικών.
Παρ' όλα αυτά, η Σίτι δεν συγκέντρωσε περισσότερους βαθμούς. Η ομάδα του Φέργκιουσον έχασε το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία. Αυτό, μπορεί να υποθέσει κάποιος, σημαίνει «πολύ σκληρή για να πεθάνει». Μπορεί. Αν είναι, όμως, θα το δείξει στο νέο πρωτάθλημα. Μιά άλλη ιδιομορφία έχει να κάνει με το σπάνιο γεγονός, ότι δύο ομάδες που ανταγωνίζονται για τον τίτλο στο αγγλικό πρωτάθλημα, προέρχονται απ' την ίδια πόλη, που δεν είναι το Λονδίνο. Μία ακόμη ιδιομορφία αφορά το ύψος της επένδυσης που πραγματοποιήθηκε στην αγγλική ομάδα για να φτάσει στον τίτλο. Από τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι τώρα, σχεδόν τέσσερα χρόνια, κοντά στο 1 δισ. ευρώ.
Η Σίτι είναι μία ομάδα που κτίζεται και γι' αυτό ακόμη δεν έχει αυτό που λέμε «χαρακτήρα». Αν είχε, θα βρισκόταν στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τον τρόπο που θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας της Σίτι, πράγμα που θα αποκαλύψει και το σχέδιο που έχουν για την ομάδα οι ιδιοκτήτες της. Το πρωτάθλημα της Σίτι έρχεται με μία ακόμη ιδιομορφία, που δεν βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Συμπίπτει με την ευρωπαϊκή υποχώρηση του αγγλικού ποδοσφαίρου από το Τσάμπιονς Λιγκ.
Η άλλη πλευρά
Αν για κάτι θαυμάζεται ο Αλεξ Φέργκιουσον είναι για το reloaded που κάνει από καιρό σε καιρό στις ομάδες της Γιουνάιτεντ. Είναι τόσο πετυχημένος ο ανασχηματισμός και η ανανέωσή τους, που έχω φθάσει, πλέον, να πιστεύω ότι το κάνει από μνήμης. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση. Είναι μία διαδικασία που γίνεται φυσικά, όπως η αναπνοή.
Οταν πέρυσι στο παιχνίδι για το community shield με τη Μάντσεστερ Σίτι έβλεπα τον Γκιγκς με το κοστούμι του στην κερκίδα, κατάλαβα ότι η εποχή της νέας ομάδας, έχει ήδη ξεκινήσει. Και το έχει καταλάβει και ο Ράιαν Γκιγκς, ο οποίος πριν λίγο καιρό σε μία συνέντευξή του μίλησε κολακευτικά γι' αυτούς τους νέους πιτσιρικάδες «με τα φανταχτερά παπούτσια που έχουν φέρει μία απίστευτη ζωντάνια στα αποδυτήρια». Τους πιτσιρικάδες που όταν αρχίζουν να μιλούν για βιντεοπαιχνίδια, ομολογεί με χιούμορ, ότι δεν τους καταλαβαίνει καθόλου. «Είναι σαν να μιλάνε μία ξένη γλώσα», είχε πει.
Τώρα, στο τέλος της χρονιάς αντιλαμβάνεται κάποιος ότι αυτή τη φορά, η διαδικασία δεν λειτούργησε όπως στο παρελθόν. Πιθανόν γιατί ο οργανισμός κουράστηκε. Η μετάκληση του Σκόουλς στα μέσα της χρονιάς, αυτό μαρτυράει. Οπως και η αγωνιστική παρουσία των νεαρών που δεν προσέφερε τα αναμενόμενα. Το βάρος της φανέλας και η αδυναμία των αντιπάλων πολλές φορές καμουφλάρουν αδυναμίες. Τόσο η Τσέλσι όσο και η Αρσεναλ είχαν τις χειρότερες ομάδες της τελευταίας πενταετίας.
Τέλος εποχής
H στήριξη στον Ντε Χέα και στους άλλους νεαρούς της ομάδας του, ο ψυχολογικός χειρισμός του Ρούνεϊ μετα την περσινή ένταση όπως και του Νάνι που έβγαζε μάτια φέτος, είναι μία απόδειξη της συνεισφοράς του Φέργκιουσον στη διάπλαση του χαρακτήρα της ομάδας. Ο Σκωτσέζος είναι το ορατό «χέρι του Θεού» σε μία ομάδα που είναι ένα τεραστιο αθλητικό και επιχειρηματικό σχέδιο.
Μιά αθλητική επιχείριση που κοστίζει σχεδόν 1,9 δισ. δολάρια. Μία τιμή που χωρίς τις επιτυχίες της ομάδας και το θέαμα που προσφέρει, φυσικά, θα ήταν σημαντικά χαμηλότερη. Ο Φέργκιουσον, νομίζω πως είναι φανερό, ότι έχει μία συνταγή σε αυτό που κάνει. Εκείνο που αμφισβητείται είναι η λειτουργικότητα αυτής της συνταγής. Που δεν μπορεί να κρίνεται πολύ βιαστικά ή μονομερώς. Να απορρίπτεται, με την απώλεια ενός τίτλου. Είναι μάλλον προτιμότερο να περιμένουμε έναν ακόμη χρόνο. Πολλά αλλάζουν σε ένα τέτοιο χρονικό διάστημα.
ΠΗΓΗ: Sportday
Ενα παιχνιδάκι γλωσσικό όπου «κόκκινοι» είναι οι φίλοι της Γιουνάιτεντ και «μπλε» οι φίλοι της Σίτι. Εκείνο το s στην παρένθεση, όμως, μπορεί να σημαίνει επίσης ότι οι «κόκκινοι» στεναχωρήθηκαν. Τα έβαψαν μαύρα. Τους πήρε από κάτω. Προφανώς γιατί έχασαν το πρωτάθλημα, πράγμα που εύχονταν όλοι όσοι δεν είναι οπαδοί της Γιουνάιτεντ, χωρίς απαραίτητα να είναι οπαδοί της Σίτι.
Ετσι συμβαίνει με τις μεγάλες ομάδες. Τις απεχθάνονται βαθιά ή τις αγαπούν παράφορα. Η Γιουνάιτεντ έχασε το φετινό πρωτάθλημα από τη συμπολίτισσά της, τη Σίτι. Μία απώλεια με πολλές ιδιαιτερότητες. Η Γιουνάιτεντ, στα δύο μεταξύ τους παιχνίδια στο πρωτάθλημα, δεχθηκε 7 γκολ και φυσικά, τα έχασε και τα δύο. Η Γιουνάιτεντ έχει χειρότερο συντελεστή από τη Σίτι και παράλληλα έχει πετύχει περισσότερα γκολ από αυτήν, στο πρώτο ημίχρονο, ενώ υστερεί από τη Σίτι, σε μία μεγάλη ποικιλία στατιστικών.
Παρ' όλα αυτά, η Σίτι δεν συγκέντρωσε περισσότερους βαθμούς. Η ομάδα του Φέργκιουσον έχασε το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία. Αυτό, μπορεί να υποθέσει κάποιος, σημαίνει «πολύ σκληρή για να πεθάνει». Μπορεί. Αν είναι, όμως, θα το δείξει στο νέο πρωτάθλημα. Μιά άλλη ιδιομορφία έχει να κάνει με το σπάνιο γεγονός, ότι δύο ομάδες που ανταγωνίζονται για τον τίτλο στο αγγλικό πρωτάθλημα, προέρχονται απ' την ίδια πόλη, που δεν είναι το Λονδίνο. Μία ακόμη ιδιομορφία αφορά το ύψος της επένδυσης που πραγματοποιήθηκε στην αγγλική ομάδα για να φτάσει στον τίτλο. Από τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι τώρα, σχεδόν τέσσερα χρόνια, κοντά στο 1 δισ. ευρώ.
Η Σίτι είναι μία ομάδα που κτίζεται και γι' αυτό ακόμη δεν έχει αυτό που λέμε «χαρακτήρα». Αν είχε, θα βρισκόταν στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τον τρόπο που θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας της Σίτι, πράγμα που θα αποκαλύψει και το σχέδιο που έχουν για την ομάδα οι ιδιοκτήτες της. Το πρωτάθλημα της Σίτι έρχεται με μία ακόμη ιδιομορφία, που δεν βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Συμπίπτει με την ευρωπαϊκή υποχώρηση του αγγλικού ποδοσφαίρου από το Τσάμπιονς Λιγκ.
Η άλλη πλευρά
Αν για κάτι θαυμάζεται ο Αλεξ Φέργκιουσον είναι για το reloaded που κάνει από καιρό σε καιρό στις ομάδες της Γιουνάιτεντ. Είναι τόσο πετυχημένος ο ανασχηματισμός και η ανανέωσή τους, που έχω φθάσει, πλέον, να πιστεύω ότι το κάνει από μνήμης. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση. Είναι μία διαδικασία που γίνεται φυσικά, όπως η αναπνοή.
Οταν πέρυσι στο παιχνίδι για το community shield με τη Μάντσεστερ Σίτι έβλεπα τον Γκιγκς με το κοστούμι του στην κερκίδα, κατάλαβα ότι η εποχή της νέας ομάδας, έχει ήδη ξεκινήσει. Και το έχει καταλάβει και ο Ράιαν Γκιγκς, ο οποίος πριν λίγο καιρό σε μία συνέντευξή του μίλησε κολακευτικά γι' αυτούς τους νέους πιτσιρικάδες «με τα φανταχτερά παπούτσια που έχουν φέρει μία απίστευτη ζωντάνια στα αποδυτήρια». Τους πιτσιρικάδες που όταν αρχίζουν να μιλούν για βιντεοπαιχνίδια, ομολογεί με χιούμορ, ότι δεν τους καταλαβαίνει καθόλου. «Είναι σαν να μιλάνε μία ξένη γλώσα», είχε πει.
Τώρα, στο τέλος της χρονιάς αντιλαμβάνεται κάποιος ότι αυτή τη φορά, η διαδικασία δεν λειτούργησε όπως στο παρελθόν. Πιθανόν γιατί ο οργανισμός κουράστηκε. Η μετάκληση του Σκόουλς στα μέσα της χρονιάς, αυτό μαρτυράει. Οπως και η αγωνιστική παρουσία των νεαρών που δεν προσέφερε τα αναμενόμενα. Το βάρος της φανέλας και η αδυναμία των αντιπάλων πολλές φορές καμουφλάρουν αδυναμίες. Τόσο η Τσέλσι όσο και η Αρσεναλ είχαν τις χειρότερες ομάδες της τελευταίας πενταετίας.
Τέλος εποχής
H στήριξη στον Ντε Χέα και στους άλλους νεαρούς της ομάδας του, ο ψυχολογικός χειρισμός του Ρούνεϊ μετα την περσινή ένταση όπως και του Νάνι που έβγαζε μάτια φέτος, είναι μία απόδειξη της συνεισφοράς του Φέργκιουσον στη διάπλαση του χαρακτήρα της ομάδας. Ο Σκωτσέζος είναι το ορατό «χέρι του Θεού» σε μία ομάδα που είναι ένα τεραστιο αθλητικό και επιχειρηματικό σχέδιο.
Μιά αθλητική επιχείριση που κοστίζει σχεδόν 1,9 δισ. δολάρια. Μία τιμή που χωρίς τις επιτυχίες της ομάδας και το θέαμα που προσφέρει, φυσικά, θα ήταν σημαντικά χαμηλότερη. Ο Φέργκιουσον, νομίζω πως είναι φανερό, ότι έχει μία συνταγή σε αυτό που κάνει. Εκείνο που αμφισβητείται είναι η λειτουργικότητα αυτής της συνταγής. Που δεν μπορεί να κρίνεται πολύ βιαστικά ή μονομερώς. Να απορρίπτεται, με την απώλεια ενός τίτλου. Είναι μάλλον προτιμότερο να περιμένουμε έναν ακόμη χρόνο. Πολλά αλλάζουν σε ένα τέτοιο χρονικό διάστημα.
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου