Όλοι ξέραμε (και ξέρατε) ότι υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί. Ήρθε όμως η ώρα που το κλισέ μας ανταποκρίνεται στην αλήθεια.
Και τώρα ποιός είναι το φαβορί για την κατάκτηση της ελληνικής Α1; Αν ήμουν φίλαθλος-οπαδός του Ολυμπιακού, δεν θα με απασχολούσε καν η κατάληξη των πέντε τελικών του ανυπόληπτου πρωταθλήματός μας. Επειδή όμως δεν είμαι, δεν μπορώ να κατανοήσω ότι στη μάχη των αιώνιων του ελληνικού αθλητισμού κάθε άλλο τρόπαιο (ακόμα και το κορυφαίο ευρωπαϊκό) μπαίνει στην άκρη και τίθεται θέμα τιμής και επιβεβαίωσης.
Στο ερώτημα ''ποιός είναι στ' αλήθεια καλύτερος'' έχω απάντηση, αλλά επισημαίνω ότι οι διαφορές είναι ελάχιστες και τα παιχνίδια θα κριθούν στα σημεία, στο σουτ, στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Θα κριθούν δηλαδή ακριβώς όπως κρίθηκε το παιχνίδι στο ΣΕΦ, ο τελικός του κυπέλλου, οι ημιτελικοί και ο τελικός της Ευρωλίγκας. Στο τελευταίο σουτ, στην λεπτομέρεια, σε μια άμυνα, ίσως και σε ένα σφύριγμα των τελευταίων δευτερολέπτων (ελπίζω πως όχι, αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος).
Συν και πλην:
Ο Παναθηναϊκός υπερτερεί (στην τρίχα) στο στήσιμο (πριν) και στο διάβασμα (κατά την διάρκεια) ενός αγώνα. Ο Ομπράντοβιτς με τον Ιτούδη έχουν τον τρόπο να αναλύουν, να προβλέπουν, να στήνουν και να αλλάζουν, αφουγγραζόμενοι ένα μεγάλο αγώνα. Αντιθέτως, ο Ίβκοβιτς σε σχέση με τον κουμπάρο του αργεί να αντιδράσει σε καταστάσεις. Λίγο (ελάχιστα), αλλά αργεί. Άποψή μου.
Ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει ένα στυλ μπάσκετ που μου αρέσει πολύ περισσότερο. Το βρίσκω πιο γοητευτικό. Απεδείχθη ότι είναι και πιο αποτελεσματικό. Η εξήγηση βρίσκεται στην επόμενη βούλα.
Στο Φάιναλ Φορ απεδείχθη ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν πολύ πιο δυνατά και ανθεκτικά πνευμόνια σε σχέση με τους πράσινους. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους (όχι ο βασικός) που νίκησαν την ΤΣΣΚΑ ενώ οι αντίπαλοί τους ηττήθηκαν (έστω κι αν χρειάστηκαν τα απίθανα σφυρίγματα των προκλητικών διαιτητών). Πάντως αν ο Παναθηναϊκός δεν ξέμενε από δυνάμεις, θα είχε αποφύγει τα λάθη, θα είχε νικήσει και τους ανεκδιήγητους πορτοκαλό-γκρι με την σφυρίχτρα. Πιο νεανική ομάδα ο Ολυμπιακός, πιο φρέσκια, με πιο δυνατά πόδια.
Και πάλι θα τεθεί το ερώτημα αν η εμπειρία κερδίζει την φρεσκάδα, το πάθος και την ορμή. Εδώ θα πάμε στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή για να εξετάσουμε τις εξωμπασκετικές παραμέτρους της σειράς των τελικών.
Αναμφισβήτητα (που λέει συχνά κι ο Ιτούδης όταν κάνει δηλώσεις) ο Ολυμπιακός έχει το ψυχολογικό αβαντάζ μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Ναι, αλλά ο Παναθηναϊκός τώρα έχει θυμώσει. Το πληγωμένο θηρίο είναι πάντα επικίνδυνο. Ο τσαλακωμένος εγωϊσμός στους πράσινους πάντα λειτουργεί ευεργετικά. Ναι, αλλά από την άλλη το πάθος είναι μεγάλο και το μάτι γυαλισμένο. Duce.
Φυσικά, εδώ θα τεθεί θέμα διαχείρισης της δικαιολογημένης παράκρουσης από την μυθικότερη ανατροπή στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Θα φανεί κατά πόσο ο ''σοφός'' έχει καταφέρει να επαναφέρει τους νεαρούς (κυρίως) παίκτες από το διάστημα του ενθουσιασμού στη γη του ρεαλισμού. Όσο γνωρίζω τα παιδιά, είμαι βέβαιος ότι το θέμα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Πιστεύω ότι η προσγείωση έχει γίνει ακριβώς την ώρα που μπήκαν στα σπίτια τους, μετά τη φιέστα του Ειρήνης και Φιλίας. Αυτό βεβαίως θα φανεί μέσα στο ΣΕΦ στο πρώτο ματς. Αυτό ίσως είναι και το σημαντικότερο παιχνίδι από τα 5 για τον Ολυμπιακό. Εάν το πάρει, τότε η ψυχολογία είναι μαζί του 100%. Εάν το χάσει, νομίζω ότι θα έχει χάσει και το πρωτάθλημα. Αυτή όμως είναι μόνο μια υπόθεση.
Στην αντιπαράθεση παικτών έχω την εντύπωση ότι υπάρχει απόλυτη ισορροπία και για κάθε πλεονέκτημα του ενός υπάρχει κάποιο αντίδοτο από τον άλλον. Το ζητούμενο λοιπόν στην πραγματικότητα είναι πως θα αντιδράσουν την συγκεκριμένη ημέρα της καθεμιάς από της πέντε αναμετρήσεις.
Συγκρίσεις... Χθες όλη μέρα σκοτωνόμουν με έναν φίλο (μελλοντικό συνάδελφο), καθώς επιχειρούσαμε να συγκρίνουμε τον Διαμαντίδη με τον Σπανούλη. Χαζές αντιπαραθέσεις καφενειακών συζητήσεων. Άλλωστε, πιστεύω ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα αντικειμενικό. Όλα κρίνονται και αναθεωρούνται καθημερινά. Στην πραγματικότητα κάθε επιχείρημα έχει την απάντησή του, κάθε θεώρημα ''στουκάρει'' πάνω σε κάποιο αξίωμα και τούμπαλιν. Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνεται κουβέντα. Από τη στιγμή που γίνεται κουβέντα, σημαίνει ότι υπάρχει αντιπαράθεση, γιατί υπάρχει αντικείμενο. Δηλαδή υπάρχει μπάσκετ και είναι στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος.
Και θα συνεχίσει να υπάρχει, αφού επιμένω ότι αυτή η εξέλιξη της Ευρωλίγκας θα κρατήσει στο μπάσκετ τις δυο οικογένειες που ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ (ναι κύριε Οικονομίδη μην εξανίστασθε, δεν είστε εσείς το μπάσκετ... σόρρυ). Αν ο Παναθηναϊκός έπαιρνε το 7ο οι Γιαννακόπουλοι θα αποχωρούσαν νικητές και τροπαιούχοι, ασύγκριτοι και άπιαστοι εις τους αιώνας των αιώνων (όπως και τώρα το ίδιο συμβαίνει, αλλά δεν χωνεύεται η ήττα) κι οι Αγγελόπουλοι μάλλον ξενερωμένοι (εφόσον έχαναν και το πρωτάθλημα) θα τους ακολουθούσαν απογοητευμένοι στην έξοδο. Τώρα όμως τα κόζια έχουν αλλάξει. Υπάρχει ζήτημα και για τους δύο. Υπάρχει θέμα εγωϊσμού, τιμής και αυτοεπιβεβαίωσης. Κάπου εκεί παίζεται το παιχνίδι στους... έχοντες αυτά που (τελικώς) δεν υπάρχουν. Το μπάσκετ λοιπόν θα υπάρχει και μετά το τέλος του τελευταίου τελικού (του 3ου, του 4ου ή του 5ου... θα δείξει) προς μεγάλη ικανοποίηση όλων ημών. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος της Κωνσταντινούπολης.
Και τώρα που είπα ότι άλλαξαν τα κόζια, έρχομαι να συνυπογράψω απόλυτα το κείμενο του Βαρδ-Άρεως περί κωλοτούμπας. Άλλωστε εκείνος (παλαιότερος και μπαρουτοκαπνισμένος γαρ) έχει δει πολλούς να προσπάθούν να πηδήσ(ξ)ουν στο καράβι της... επόμενης αυτοκρατορίας. Και μάλιστα χωρίς να πέφτουν τελικώς στη θάλασσα. Μάγκες είναι. Από την στιγμή που άλλαξαν τα κόζια νομίζω ότι θα υπάρχει και ακόμα μεγαλύτερη ένταση στο θέμα διαιτησία. Από τη μία οι Αγγελόπουλοι δικαίως θα απαιτούν σεβασμό, από την άλλη οι Γιαννακόπουλοι ίσως ψυχανεμίζονται το επερχόμενο απόλυτο 50-50 που σε κάθε έδρα μπορεί να μεταλλάσσετται... αναλόγως. Ευαίσθητη ισορροπία.
Μετά από όλα αυτά δικαίως θα ρωτήσετε: ''και τί βλέπεις ρε Περπερίδη;''
Βλέπω μόνο ότι το πιο καθοριστικό παιχνίδι θα είναι το πρώτο, της Πέμπτης. Εάν ο Ολυμπιακός το πάρει, βλέπω να κατακτά και το πρωτάθλημα. Εάν το χάσει, μπορεί να γίνει ακόμα και ... σκούπα. Κι αν αυτό είναι υπερβολή, άντε να το ισιώσω, προβλέποντας 1-3.
Στην εξέδρα ελπίζω ότι θα επικρατήσει ο νόμος των ''πολιτισμένων μπασκετικών'' που θέλουν στο γήπεδο οι Αγγελόπουλοι. Ο νόμος αυτών των λίγων που πήγαιναν στο ΣΕΦ όταν όλοι προέβλεπαν για τον Ολυμπιακό μόνο... γκρεμίλες. Μου έλεγε φίλος (έχων πρόσβαση σε ''μαγικά χαρτάκια'') ότι από την Κυριακή τον θυμήθηκαν ξαφνικά και οι ''πλάτανοι'', για να τους βρει ένα εισιτήριο. Όταν έρχονται νίκες και κούπες, όλοι θέλουν γήπεδο. Στα δύσκολα είναι εκεί μόνο οι κανονικοί άνθρωποι. Αυτούς θα ήθελα να δω και στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ. Δεν βλέπω όμως να βλέπω μόνο αυτούς, γι' αυτό ας φροντίσουν οι διοικήσεις να μην έχουμε φαινόμενα Κωνσταντινούπολης.
Επίσης δεν θέλω να ακούσω καραγκιοζιλίκια σε δηλώσεις μετά από κάθε αγώνα.
Ακόμα, θέλω να δω τους διαιτητές να κάνουν μόνο ανθρώπινα λάθη και να είναι ''γάτοι'' όταν κρίνονται τα ματς. ''Γάτοι'' όχι ''λύκοι''.
Κλείνω με μια διευκρίνιση. Άλλο ο κορυφαίος, άλλο ο καλύτερος, άλλο ο αποδοτικότερος, άλλο ο πιο αποτελεσματικός, άλλο ο πληρέστερος. Όλα κρίνονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον (χώρο, χρόνο, συνθήκες, περιστατικά) και είναι τεράστιο λάθος να γενικεύονται. Όλα τα στοιχεια σύγκρισης αποτελούν μεταβλητές ευμετάβλητες. Άρα κι αυτό το κείμενο ίσως είναι ''να μασας και να φτύνεις'' (που λέει κι ο Παπαδημητρίου) μετά από δύο εβδομάδες. Ίσως να είναι και προφητικό.
Δεν είμαι ούτε γκουρού, ούτε ο μάντης Κάλχας. Ούτε διεκδικώ το αλάθητο. Αυτό που θέλω, είναι να δω καλά παιχνίδια (και από την στιγμή που τα διευθύνουν Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς καλά θα είναι), χωρίς διαιτητολογία και χωρίς ζούγκλα στις εξέδρες.
Δεν σας φτάνει που και του χρόνου οι αιώνιοι θα είναι εδώ ως έχουν (του Ζοτς συμπεριλαμβανομένου... τολμώ να ρισκάρω); Εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει...
ΜΠΑΣΚΕΤ ΡΕ!
Πηγή: pamesports.gr
Και τώρα ποιός είναι το φαβορί για την κατάκτηση της ελληνικής Α1; Αν ήμουν φίλαθλος-οπαδός του Ολυμπιακού, δεν θα με απασχολούσε καν η κατάληξη των πέντε τελικών του ανυπόληπτου πρωταθλήματός μας. Επειδή όμως δεν είμαι, δεν μπορώ να κατανοήσω ότι στη μάχη των αιώνιων του ελληνικού αθλητισμού κάθε άλλο τρόπαιο (ακόμα και το κορυφαίο ευρωπαϊκό) μπαίνει στην άκρη και τίθεται θέμα τιμής και επιβεβαίωσης.
Στο ερώτημα ''ποιός είναι στ' αλήθεια καλύτερος'' έχω απάντηση, αλλά επισημαίνω ότι οι διαφορές είναι ελάχιστες και τα παιχνίδια θα κριθούν στα σημεία, στο σουτ, στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Θα κριθούν δηλαδή ακριβώς όπως κρίθηκε το παιχνίδι στο ΣΕΦ, ο τελικός του κυπέλλου, οι ημιτελικοί και ο τελικός της Ευρωλίγκας. Στο τελευταίο σουτ, στην λεπτομέρεια, σε μια άμυνα, ίσως και σε ένα σφύριγμα των τελευταίων δευτερολέπτων (ελπίζω πως όχι, αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος).
Συν και πλην:
Ο Παναθηναϊκός υπερτερεί (στην τρίχα) στο στήσιμο (πριν) και στο διάβασμα (κατά την διάρκεια) ενός αγώνα. Ο Ομπράντοβιτς με τον Ιτούδη έχουν τον τρόπο να αναλύουν, να προβλέπουν, να στήνουν και να αλλάζουν, αφουγγραζόμενοι ένα μεγάλο αγώνα. Αντιθέτως, ο Ίβκοβιτς σε σχέση με τον κουμπάρο του αργεί να αντιδράσει σε καταστάσεις. Λίγο (ελάχιστα), αλλά αργεί. Άποψή μου.
Ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει ένα στυλ μπάσκετ που μου αρέσει πολύ περισσότερο. Το βρίσκω πιο γοητευτικό. Απεδείχθη ότι είναι και πιο αποτελεσματικό. Η εξήγηση βρίσκεται στην επόμενη βούλα.
Στο Φάιναλ Φορ απεδείχθη ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν πολύ πιο δυνατά και ανθεκτικά πνευμόνια σε σχέση με τους πράσινους. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους (όχι ο βασικός) που νίκησαν την ΤΣΣΚΑ ενώ οι αντίπαλοί τους ηττήθηκαν (έστω κι αν χρειάστηκαν τα απίθανα σφυρίγματα των προκλητικών διαιτητών). Πάντως αν ο Παναθηναϊκός δεν ξέμενε από δυνάμεις, θα είχε αποφύγει τα λάθη, θα είχε νικήσει και τους ανεκδιήγητους πορτοκαλό-γκρι με την σφυρίχτρα. Πιο νεανική ομάδα ο Ολυμπιακός, πιο φρέσκια, με πιο δυνατά πόδια.
Και πάλι θα τεθεί το ερώτημα αν η εμπειρία κερδίζει την φρεσκάδα, το πάθος και την ορμή. Εδώ θα πάμε στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή για να εξετάσουμε τις εξωμπασκετικές παραμέτρους της σειράς των τελικών.
Αναμφισβήτητα (που λέει συχνά κι ο Ιτούδης όταν κάνει δηλώσεις) ο Ολυμπιακός έχει το ψυχολογικό αβαντάζ μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Ναι, αλλά ο Παναθηναϊκός τώρα έχει θυμώσει. Το πληγωμένο θηρίο είναι πάντα επικίνδυνο. Ο τσαλακωμένος εγωϊσμός στους πράσινους πάντα λειτουργεί ευεργετικά. Ναι, αλλά από την άλλη το πάθος είναι μεγάλο και το μάτι γυαλισμένο. Duce.
Φυσικά, εδώ θα τεθεί θέμα διαχείρισης της δικαιολογημένης παράκρουσης από την μυθικότερη ανατροπή στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Θα φανεί κατά πόσο ο ''σοφός'' έχει καταφέρει να επαναφέρει τους νεαρούς (κυρίως) παίκτες από το διάστημα του ενθουσιασμού στη γη του ρεαλισμού. Όσο γνωρίζω τα παιδιά, είμαι βέβαιος ότι το θέμα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Πιστεύω ότι η προσγείωση έχει γίνει ακριβώς την ώρα που μπήκαν στα σπίτια τους, μετά τη φιέστα του Ειρήνης και Φιλίας. Αυτό βεβαίως θα φανεί μέσα στο ΣΕΦ στο πρώτο ματς. Αυτό ίσως είναι και το σημαντικότερο παιχνίδι από τα 5 για τον Ολυμπιακό. Εάν το πάρει, τότε η ψυχολογία είναι μαζί του 100%. Εάν το χάσει, νομίζω ότι θα έχει χάσει και το πρωτάθλημα. Αυτή όμως είναι μόνο μια υπόθεση.
Στην αντιπαράθεση παικτών έχω την εντύπωση ότι υπάρχει απόλυτη ισορροπία και για κάθε πλεονέκτημα του ενός υπάρχει κάποιο αντίδοτο από τον άλλον. Το ζητούμενο λοιπόν στην πραγματικότητα είναι πως θα αντιδράσουν την συγκεκριμένη ημέρα της καθεμιάς από της πέντε αναμετρήσεις.
Συγκρίσεις... Χθες όλη μέρα σκοτωνόμουν με έναν φίλο (μελλοντικό συνάδελφο), καθώς επιχειρούσαμε να συγκρίνουμε τον Διαμαντίδη με τον Σπανούλη. Χαζές αντιπαραθέσεις καφενειακών συζητήσεων. Άλλωστε, πιστεύω ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα αντικειμενικό. Όλα κρίνονται και αναθεωρούνται καθημερινά. Στην πραγματικότητα κάθε επιχείρημα έχει την απάντησή του, κάθε θεώρημα ''στουκάρει'' πάνω σε κάποιο αξίωμα και τούμπαλιν. Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνεται κουβέντα. Από τη στιγμή που γίνεται κουβέντα, σημαίνει ότι υπάρχει αντιπαράθεση, γιατί υπάρχει αντικείμενο. Δηλαδή υπάρχει μπάσκετ και είναι στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος.
Και θα συνεχίσει να υπάρχει, αφού επιμένω ότι αυτή η εξέλιξη της Ευρωλίγκας θα κρατήσει στο μπάσκετ τις δυο οικογένειες που ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ (ναι κύριε Οικονομίδη μην εξανίστασθε, δεν είστε εσείς το μπάσκετ... σόρρυ). Αν ο Παναθηναϊκός έπαιρνε το 7ο οι Γιαννακόπουλοι θα αποχωρούσαν νικητές και τροπαιούχοι, ασύγκριτοι και άπιαστοι εις τους αιώνας των αιώνων (όπως και τώρα το ίδιο συμβαίνει, αλλά δεν χωνεύεται η ήττα) κι οι Αγγελόπουλοι μάλλον ξενερωμένοι (εφόσον έχαναν και το πρωτάθλημα) θα τους ακολουθούσαν απογοητευμένοι στην έξοδο. Τώρα όμως τα κόζια έχουν αλλάξει. Υπάρχει ζήτημα και για τους δύο. Υπάρχει θέμα εγωϊσμού, τιμής και αυτοεπιβεβαίωσης. Κάπου εκεί παίζεται το παιχνίδι στους... έχοντες αυτά που (τελικώς) δεν υπάρχουν. Το μπάσκετ λοιπόν θα υπάρχει και μετά το τέλος του τελευταίου τελικού (του 3ου, του 4ου ή του 5ου... θα δείξει) προς μεγάλη ικανοποίηση όλων ημών. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος της Κωνσταντινούπολης.
Και τώρα που είπα ότι άλλαξαν τα κόζια, έρχομαι να συνυπογράψω απόλυτα το κείμενο του Βαρδ-Άρεως περί κωλοτούμπας. Άλλωστε εκείνος (παλαιότερος και μπαρουτοκαπνισμένος γαρ) έχει δει πολλούς να προσπάθούν να πηδήσ(ξ)ουν στο καράβι της... επόμενης αυτοκρατορίας. Και μάλιστα χωρίς να πέφτουν τελικώς στη θάλασσα. Μάγκες είναι. Από την στιγμή που άλλαξαν τα κόζια νομίζω ότι θα υπάρχει και ακόμα μεγαλύτερη ένταση στο θέμα διαιτησία. Από τη μία οι Αγγελόπουλοι δικαίως θα απαιτούν σεβασμό, από την άλλη οι Γιαννακόπουλοι ίσως ψυχανεμίζονται το επερχόμενο απόλυτο 50-50 που σε κάθε έδρα μπορεί να μεταλλάσσετται... αναλόγως. Ευαίσθητη ισορροπία.
Μετά από όλα αυτά δικαίως θα ρωτήσετε: ''και τί βλέπεις ρε Περπερίδη;''
Βλέπω μόνο ότι το πιο καθοριστικό παιχνίδι θα είναι το πρώτο, της Πέμπτης. Εάν ο Ολυμπιακός το πάρει, βλέπω να κατακτά και το πρωτάθλημα. Εάν το χάσει, μπορεί να γίνει ακόμα και ... σκούπα. Κι αν αυτό είναι υπερβολή, άντε να το ισιώσω, προβλέποντας 1-3.
Στην εξέδρα ελπίζω ότι θα επικρατήσει ο νόμος των ''πολιτισμένων μπασκετικών'' που θέλουν στο γήπεδο οι Αγγελόπουλοι. Ο νόμος αυτών των λίγων που πήγαιναν στο ΣΕΦ όταν όλοι προέβλεπαν για τον Ολυμπιακό μόνο... γκρεμίλες. Μου έλεγε φίλος (έχων πρόσβαση σε ''μαγικά χαρτάκια'') ότι από την Κυριακή τον θυμήθηκαν ξαφνικά και οι ''πλάτανοι'', για να τους βρει ένα εισιτήριο. Όταν έρχονται νίκες και κούπες, όλοι θέλουν γήπεδο. Στα δύσκολα είναι εκεί μόνο οι κανονικοί άνθρωποι. Αυτούς θα ήθελα να δω και στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ. Δεν βλέπω όμως να βλέπω μόνο αυτούς, γι' αυτό ας φροντίσουν οι διοικήσεις να μην έχουμε φαινόμενα Κωνσταντινούπολης.
Επίσης δεν θέλω να ακούσω καραγκιοζιλίκια σε δηλώσεις μετά από κάθε αγώνα.
Ακόμα, θέλω να δω τους διαιτητές να κάνουν μόνο ανθρώπινα λάθη και να είναι ''γάτοι'' όταν κρίνονται τα ματς. ''Γάτοι'' όχι ''λύκοι''.
Κλείνω με μια διευκρίνιση. Άλλο ο κορυφαίος, άλλο ο καλύτερος, άλλο ο αποδοτικότερος, άλλο ο πιο αποτελεσματικός, άλλο ο πληρέστερος. Όλα κρίνονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον (χώρο, χρόνο, συνθήκες, περιστατικά) και είναι τεράστιο λάθος να γενικεύονται. Όλα τα στοιχεια σύγκρισης αποτελούν μεταβλητές ευμετάβλητες. Άρα κι αυτό το κείμενο ίσως είναι ''να μασας και να φτύνεις'' (που λέει κι ο Παπαδημητρίου) μετά από δύο εβδομάδες. Ίσως να είναι και προφητικό.
Δεν είμαι ούτε γκουρού, ούτε ο μάντης Κάλχας. Ούτε διεκδικώ το αλάθητο. Αυτό που θέλω, είναι να δω καλά παιχνίδια (και από την στιγμή που τα διευθύνουν Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς καλά θα είναι), χωρίς διαιτητολογία και χωρίς ζούγκλα στις εξέδρες.
Δεν σας φτάνει που και του χρόνου οι αιώνιοι θα είναι εδώ ως έχουν (του Ζοτς συμπεριλαμβανομένου... τολμώ να ρισκάρω); Εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει...
ΜΠΑΣΚΕΤ ΡΕ!
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου