Bαρέθηκα, κουράστηκα, αηδίασα, λέει ένα παλιό τραγούδι, και τα νιάτα
συμπληρώνουν το -σοφό- στίχο. Σήμερα, πάντως, οι περισσότεροι που
ασχολούμαστε με τη μπαλίτσα, νιώσαμε το λιγότερο... αηδειοδότηση.
Μικροί-μεγάλοι, νιοι και... γέροι. Τι άλλο να αισθανθείς όταν το ένα τρίτο των ομάδων της Σούπερ Λίγκας δεν εξασφάλισαν την άδεια που κυνηγούσαν, όπως οι (για λύπηση) πολιτικοί αρχηγοί την ψήφο του λαού;
Ολοι φωνάζουν γιατί δεν πήραν το χαρτί. Κάποιοι δεν κοιτάζουν την καμπούρα τους, αλλά ουρλιάζουν με το βλέμμα στον Παναθηναϊκό, ο οποίος τα... κατάφερε (για άθλο μιλάμε, όχι αστεία). Λες κι αν ο Παναθηναϊκός δεν έβγαινε Ευρώπη, τα μούτρα τους θα γίνονταν καλύτερα.
Λες και τα μύρια όσα προβλήματα της ΑΕΚ θα λύνονταν από σήμερα το απόγευμα. Είπε κανείς τίποτα για Νοτιά, Μελισσανίδη και σία; Μάλλον όχι...
Λες και τα θέματα των Πανιωνίου, Κέρκυρας, Αρη, ΠΑΣ και ΟΦΗ θα εξαφανίζονταν σε μια νύχτα. Μάλλον για όνειρα θερινής νυκτός, των παραπάνω, πρέπει να μιλάμε.
Λέω, λοιπόν, να προσπαθήσω να αποδράσω από αυτό το «αριστούργημα», από αυτό το κομψοτέχνημα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι τόση αρτιότητα και τελειότητα δεν την αντέχω. Ειδικά από τη στιγμή που όλοι πλακώνονται όχι για το καλό το δικό τους, αλλά για το κακό των άλλων...
Αν βγάλουμε, λοιπόν, τους έξι από τους 16, τι μας μένει; Οι υπόλοιποι 10 βεβαίως. Ξέρετε τι λέω; Αν, έστω και στη θεωρεία, αυτό το... top-10 που μας μένει αμανάτι είναι υγιής, να συνεχιστεί το πρωτάθλημα μόνο με αυτούς. Οχι για... φέτος. Εσαεί και για μια ζωή. Και με κανόνες που θα εφαρμόζονται και θα τηρούνται με αγγλική ευλάβεια. Να απαρτίζουν τη μεγάλη κατηγορία εκείνοι που θα αντέχουν στα δύσκολα, που θα είναι πιο συνεπείς και οργανωμένοι. Τουλάχιστον στα βασικά.
Πριν προλάβω και παρεξηγηθώ, ξεκαθαρίζω ότι οι σκέψεις μου, αυτές οι φευγάτες και ονειροπόλες, οι άπιαστες, οι ατεκμηρίωτες ενίοτε που καμιά φορά κάνουμε όλοι μας στην προσπάθεια για διέξοδο από τη μίζερη πραγματικότητα, δεν έχουν τίποτα... προσωπικό με τα σωματεία που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και τίθενται σε κίνδυνο να ξεφτιλίζονται του χρόνου κάθε Κυριακή, όλο και πιο πολύ.
Σκέφτομαι μήπως ακριβώς για τον παραπάνω λόγο, της εβδομαδιαίας ξεφτίλας δηλαδή, ήρθε η ώρα για το μεγάλο... μπραφ. Η ώρα του... Βαρουφάκη. Τι έχει πει από την πρώτη στιγμή ο καθηγητής οικονομίας για τη χώρα; Χρεοκοπία εδώ και τώρα. Να πιάσουμε πάτο για να κοιτάξουμε προς τα πάνω.
Γι' αυτό και αναρωτιέμαι: μήπως το timing είναι σωστό και ιδανικό; Ok, πιθανόν η ΕΠΟ να φέρει τούμπα το ματσάκι και οι ομαδάρες που χρωστάνε ακόμα και στον θυρωρό των γραφείων τους, να μπορέσουν να κάνουν μεταγραφές και ανανεώσεις συμβολαίων.
Τρομάρα τους. Ευρώ τσακιστό δεν έχουν στο ταμείο και το πιθανότερο είναι από τις 4-5 μεταγραφές που θα κάνουν, να πιάσει η μία. Κι αντί να ξεφτιλίζονται κάθε αγωνιστική, να το πηγαίνουν μία μέσα-μία έξω, σαν το στρατό. Ικανοποιημένες θα 'ναι. Τι κι αν η... Καλλιόπη είναι στην ημερήσια διάταξη...
Από αυτήν ακριβώς (σ.σ. την... Καλλιόπη) ήθελα και είπα να ξεφύγω. Εστω και νοητά, “καλοκαιρινά”. Αλλά γιατί να φαντάζομαι τέτοιες ασυναρτησίες και ανοησίες; Αφού υπάρχει η ΕΠΟ που κατά πάσα πιθανότητα αγαπάει το ποδόσφαιρο περισσότερο από εμένα και σε λίγες ώρες θα τακτοποιήσει το ζήτημα.
Γιατί να περιμένω αλλαγές; Γιατί να απαιτώ πλήρη απόδοση ευθυνών από το ελληνικό κράτος στους μετόχους των ομάδων, σε αυτούς που πούλησαν όνειρα; Γιατί να προσδοκώ να τους δω να πληρώνουν για το ουσιαστικό λουκέτο μιας επιχείρησης; Αφού -τελικά- το εγχώριο football system δε διαφέρει και πολύ από τους πολιτικούς...
Μικροί-μεγάλοι, νιοι και... γέροι. Τι άλλο να αισθανθείς όταν το ένα τρίτο των ομάδων της Σούπερ Λίγκας δεν εξασφάλισαν την άδεια που κυνηγούσαν, όπως οι (για λύπηση) πολιτικοί αρχηγοί την ψήφο του λαού;
Ολοι φωνάζουν γιατί δεν πήραν το χαρτί. Κάποιοι δεν κοιτάζουν την καμπούρα τους, αλλά ουρλιάζουν με το βλέμμα στον Παναθηναϊκό, ο οποίος τα... κατάφερε (για άθλο μιλάμε, όχι αστεία). Λες κι αν ο Παναθηναϊκός δεν έβγαινε Ευρώπη, τα μούτρα τους θα γίνονταν καλύτερα.
Λες και τα μύρια όσα προβλήματα της ΑΕΚ θα λύνονταν από σήμερα το απόγευμα. Είπε κανείς τίποτα για Νοτιά, Μελισσανίδη και σία; Μάλλον όχι...
Λες και τα θέματα των Πανιωνίου, Κέρκυρας, Αρη, ΠΑΣ και ΟΦΗ θα εξαφανίζονταν σε μια νύχτα. Μάλλον για όνειρα θερινής νυκτός, των παραπάνω, πρέπει να μιλάμε.
Λέω, λοιπόν, να προσπαθήσω να αποδράσω από αυτό το «αριστούργημα», από αυτό το κομψοτέχνημα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι τόση αρτιότητα και τελειότητα δεν την αντέχω. Ειδικά από τη στιγμή που όλοι πλακώνονται όχι για το καλό το δικό τους, αλλά για το κακό των άλλων...
Αν βγάλουμε, λοιπόν, τους έξι από τους 16, τι μας μένει; Οι υπόλοιποι 10 βεβαίως. Ξέρετε τι λέω; Αν, έστω και στη θεωρεία, αυτό το... top-10 που μας μένει αμανάτι είναι υγιής, να συνεχιστεί το πρωτάθλημα μόνο με αυτούς. Οχι για... φέτος. Εσαεί και για μια ζωή. Και με κανόνες που θα εφαρμόζονται και θα τηρούνται με αγγλική ευλάβεια. Να απαρτίζουν τη μεγάλη κατηγορία εκείνοι που θα αντέχουν στα δύσκολα, που θα είναι πιο συνεπείς και οργανωμένοι. Τουλάχιστον στα βασικά.
Πριν προλάβω και παρεξηγηθώ, ξεκαθαρίζω ότι οι σκέψεις μου, αυτές οι φευγάτες και ονειροπόλες, οι άπιαστες, οι ατεκμηρίωτες ενίοτε που καμιά φορά κάνουμε όλοι μας στην προσπάθεια για διέξοδο από τη μίζερη πραγματικότητα, δεν έχουν τίποτα... προσωπικό με τα σωματεία που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και τίθενται σε κίνδυνο να ξεφτιλίζονται του χρόνου κάθε Κυριακή, όλο και πιο πολύ.
Σκέφτομαι μήπως ακριβώς για τον παραπάνω λόγο, της εβδομαδιαίας ξεφτίλας δηλαδή, ήρθε η ώρα για το μεγάλο... μπραφ. Η ώρα του... Βαρουφάκη. Τι έχει πει από την πρώτη στιγμή ο καθηγητής οικονομίας για τη χώρα; Χρεοκοπία εδώ και τώρα. Να πιάσουμε πάτο για να κοιτάξουμε προς τα πάνω.
Γι' αυτό και αναρωτιέμαι: μήπως το timing είναι σωστό και ιδανικό; Ok, πιθανόν η ΕΠΟ να φέρει τούμπα το ματσάκι και οι ομαδάρες που χρωστάνε ακόμα και στον θυρωρό των γραφείων τους, να μπορέσουν να κάνουν μεταγραφές και ανανεώσεις συμβολαίων.
Τρομάρα τους. Ευρώ τσακιστό δεν έχουν στο ταμείο και το πιθανότερο είναι από τις 4-5 μεταγραφές που θα κάνουν, να πιάσει η μία. Κι αντί να ξεφτιλίζονται κάθε αγωνιστική, να το πηγαίνουν μία μέσα-μία έξω, σαν το στρατό. Ικανοποιημένες θα 'ναι. Τι κι αν η... Καλλιόπη είναι στην ημερήσια διάταξη...
Από αυτήν ακριβώς (σ.σ. την... Καλλιόπη) ήθελα και είπα να ξεφύγω. Εστω και νοητά, “καλοκαιρινά”. Αλλά γιατί να φαντάζομαι τέτοιες ασυναρτησίες και ανοησίες; Αφού υπάρχει η ΕΠΟ που κατά πάσα πιθανότητα αγαπάει το ποδόσφαιρο περισσότερο από εμένα και σε λίγες ώρες θα τακτοποιήσει το ζήτημα.
Γιατί να περιμένω αλλαγές; Γιατί να απαιτώ πλήρη απόδοση ευθυνών από το ελληνικό κράτος στους μετόχους των ομάδων, σε αυτούς που πούλησαν όνειρα; Γιατί να προσδοκώ να τους δω να πληρώνουν για το ουσιαστικό λουκέτο μιας επιχείρησης; Αφού -τελικά- το εγχώριο football system δε διαφέρει και πολύ από τους πολιτικούς...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου