Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης...
Όπως υποψιάζομαι δεν άρεσε ιδιαίτερα και σε κανέναν άλλο εκτός των Βρετανών. Δεν τη βρήκα και μαύρα χάλια βέβαια, μπορώ να πω ότι ίσως τη συμπάθησα περισσότερο από την -αποστομωτικής τελειότητας και εκθαμβωτικής μεγαλομανίας – τελετή των Κινέζων, διότι διέθετε νεανική φρεσκάδα κι ένα ξεσηκωτικό φινάλε: Το άναμα της φλόγας, όχι από έναν Ολυμπιονίκη αλλά από επτά εφήβους και πολλές μικρές δάδες, μαζί με τον σερ Πολ και το «Hey Jude» έδωσαν στη βραδιά τη σπουδαία τελευταία ανάμνηση που χρειαζόταν. Οι πινελιές βρετανικού χιούμορ, με τον Mr Bean και κυρίως με τον Τζέιμς Μποντ – Ντάνιελ Κρέγκ να βάζει τη Βασίλισσα Ελισάβετ σε ελικόπτερο και παρέα να πέφτουν στο στάδιο με αλεξίπτωτο, επίσης ήταν ευπρόσδεκτες. Από εκεί και πέρα, τα μεγάλα θεάματα της τελετής, όπως το πέρασμα από την αγροτική εποχή στην βιομηχανική επανάσταση ή το πάντρεμα του βρετανικού συστήματος υγείας με την βρετανική παιδική λογοτεχνία, δεν με άγγιξαν καθόλου. Ούτε ως μεγάλα, ούτε ως θεάματα , ούτε φυσικά ως θεματολογία.
Όσο κι αν βαρέθηκα πάντως, ακόμη χειρότερο (αλλά δυστυχώς αναμενόμενο) και από το σόου, βρήκα τον κομπλεξισμό που ξεχύθηκε στα ελληνικά social media κατά τη διάρκεια του. Και εντάξει, η σύγκριση της χθεσινής με την υπέροχη τελετή του Δημήτρη Παπαϊωάννου το 2004 προέκυψε αυθόρμητα στους περισσότερους από εμάς. Τα διαρκή απαξιωτικά σχόλια για τους Αγγλους όμως, τον πολιτισμό που δεν έχουν και για αυτό αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν τον Mr Bean, καθώς και την αδιάφορη ιστορία τους, έδειξαν για μια ακόμη φορά πόσο βαθιά συμπλέγματα εξακολουθούμε να διαθέτουμε απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Κάθεται ο Ελληνάρας στον καναπέ του, βρίζει τους Άγγλους που δεν έχουν ένα Σοφοκλή, έναν Ευριπίδη, έναν Αριστοφάνη να επιδείξουν και μετά, από την πολύ ελληνική περηφάνια, πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι!
Αλήθεια, ως πότε θα συνεχίσουμε να υπερηφανευόμαστε για έναν πολιτισμό που δεν μας ανήκει (υπάρχουν χώρες που τιμούν την κληρονομιά του πολύ ουσιαστικότερα από ότι εμείς ) και δεν αντιπροσωπεύει σε καμία περίπτωση τη σημερινή Ελλάδα;
Ναι, ο Παπαϊωάννου ανέδειξε με κομψό τρόπο τα θαύματα της ελληνικής αρχαιότητας. ‘Ωστόσο όπως δήλωσε αργότερα και ο ίδιος, όταν έπρεπε να διαλέξει κάτι από την πρόσφατη ιστορία μας, δεν βρήκε τίποτα. Πιθανότατα επειδή, πλην του Μάνου Χατζιδάκη και κάποιων ποιητών, δεν υπάρχει κάτι άξιο παρουσίασης. Όχι ότι δεν θα είχε πλάκα μια φαντασμαγορική αναπαράσταση του ελληνικού δημοσίου μπροστά σε δισεκατομμύρια μάτια βέβαια, απλώς ίσως οι ξένοι να μην έπιαναν το αστείο…
Στην τελετή λήξης, προσπάθησε να δείξει μερικές πιο σύγχρονες – έστω και εξωραϊσμένες – εικόνες της χώρας, το ντάτσουν με τα καρπούζια, τον Σάκη Ρουβά κ.α. Σας άρεσαν; Αν θυμάμαι καλά από τις τότε αντιδράσεις, όχι και τόσο.
Οι Βρετανοί λοιπόν, εκτός του Σαίξπηρ δεν έχουν και πολλά πράγματα να ανασύρουν από το παρελθόν τους. Κι εμείς, ως πρωτοξάδελφοι του Σωκράτη, σπεύσαμε πρώτοι από όλους να τους χλευάσουμε. Οι Βρετανοί όμως γέμισαν δυο ώρες με πράγματατα που κατάφεραν τα τελευταία εκατό χρόνια – θα μπορούσαν να γεμίσουν και δέκα-: Ταινίες, βιβλία , μουσική, εξαιρετική μουσική, Ντέιβιντ Μπάουι, Rolling Stones, Beatles. Όλοκληρη η ποπ κουλτούρα του πλανήτη σε ένα στάδιο!
Όσο βαρετή ή επιφανειακή κι αν ήταν, η τελετή των Βρετανών, βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της σύγχρονης Μεγάλης Βρετανίας. Έδειξε ποια είναι η χώρα σήμερα, τι έχει δώσει στον κόσμο, τι συνεχίζει να δίνει.
Όσο μαγική ή όμορφη κι αν ήταν, η δική μας τελετή βγήκε από τα σπλάχνα μιας Ελλάδας που έπαψε να υπάρχει πριν από χιλιάδες χρόνια.
Αν θέλετε να χαρείτε με αυτό, αν θέλετε να νιώσετε υπερήφανοι, ανώτεροι, δικαίωμα σας…
Πηγή: theinsiders.gr
Όπως υποψιάζομαι δεν άρεσε ιδιαίτερα και σε κανέναν άλλο εκτός των Βρετανών. Δεν τη βρήκα και μαύρα χάλια βέβαια, μπορώ να πω ότι ίσως τη συμπάθησα περισσότερο από την -αποστομωτικής τελειότητας και εκθαμβωτικής μεγαλομανίας – τελετή των Κινέζων, διότι διέθετε νεανική φρεσκάδα κι ένα ξεσηκωτικό φινάλε: Το άναμα της φλόγας, όχι από έναν Ολυμπιονίκη αλλά από επτά εφήβους και πολλές μικρές δάδες, μαζί με τον σερ Πολ και το «Hey Jude» έδωσαν στη βραδιά τη σπουδαία τελευταία ανάμνηση που χρειαζόταν. Οι πινελιές βρετανικού χιούμορ, με τον Mr Bean και κυρίως με τον Τζέιμς Μποντ – Ντάνιελ Κρέγκ να βάζει τη Βασίλισσα Ελισάβετ σε ελικόπτερο και παρέα να πέφτουν στο στάδιο με αλεξίπτωτο, επίσης ήταν ευπρόσδεκτες. Από εκεί και πέρα, τα μεγάλα θεάματα της τελετής, όπως το πέρασμα από την αγροτική εποχή στην βιομηχανική επανάσταση ή το πάντρεμα του βρετανικού συστήματος υγείας με την βρετανική παιδική λογοτεχνία, δεν με άγγιξαν καθόλου. Ούτε ως μεγάλα, ούτε ως θεάματα , ούτε φυσικά ως θεματολογία.
Όσο κι αν βαρέθηκα πάντως, ακόμη χειρότερο (αλλά δυστυχώς αναμενόμενο) και από το σόου, βρήκα τον κομπλεξισμό που ξεχύθηκε στα ελληνικά social media κατά τη διάρκεια του. Και εντάξει, η σύγκριση της χθεσινής με την υπέροχη τελετή του Δημήτρη Παπαϊωάννου το 2004 προέκυψε αυθόρμητα στους περισσότερους από εμάς. Τα διαρκή απαξιωτικά σχόλια για τους Αγγλους όμως, τον πολιτισμό που δεν έχουν και για αυτό αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν τον Mr Bean, καθώς και την αδιάφορη ιστορία τους, έδειξαν για μια ακόμη φορά πόσο βαθιά συμπλέγματα εξακολουθούμε να διαθέτουμε απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Κάθεται ο Ελληνάρας στον καναπέ του, βρίζει τους Άγγλους που δεν έχουν ένα Σοφοκλή, έναν Ευριπίδη, έναν Αριστοφάνη να επιδείξουν και μετά, από την πολύ ελληνική περηφάνια, πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι!
Αλήθεια, ως πότε θα συνεχίσουμε να υπερηφανευόμαστε για έναν πολιτισμό που δεν μας ανήκει (υπάρχουν χώρες που τιμούν την κληρονομιά του πολύ ουσιαστικότερα από ότι εμείς ) και δεν αντιπροσωπεύει σε καμία περίπτωση τη σημερινή Ελλάδα;
Ναι, ο Παπαϊωάννου ανέδειξε με κομψό τρόπο τα θαύματα της ελληνικής αρχαιότητας. ‘Ωστόσο όπως δήλωσε αργότερα και ο ίδιος, όταν έπρεπε να διαλέξει κάτι από την πρόσφατη ιστορία μας, δεν βρήκε τίποτα. Πιθανότατα επειδή, πλην του Μάνου Χατζιδάκη και κάποιων ποιητών, δεν υπάρχει κάτι άξιο παρουσίασης. Όχι ότι δεν θα είχε πλάκα μια φαντασμαγορική αναπαράσταση του ελληνικού δημοσίου μπροστά σε δισεκατομμύρια μάτια βέβαια, απλώς ίσως οι ξένοι να μην έπιαναν το αστείο…
Στην τελετή λήξης, προσπάθησε να δείξει μερικές πιο σύγχρονες – έστω και εξωραϊσμένες – εικόνες της χώρας, το ντάτσουν με τα καρπούζια, τον Σάκη Ρουβά κ.α. Σας άρεσαν; Αν θυμάμαι καλά από τις τότε αντιδράσεις, όχι και τόσο.
Οι Βρετανοί λοιπόν, εκτός του Σαίξπηρ δεν έχουν και πολλά πράγματα να ανασύρουν από το παρελθόν τους. Κι εμείς, ως πρωτοξάδελφοι του Σωκράτη, σπεύσαμε πρώτοι από όλους να τους χλευάσουμε. Οι Βρετανοί όμως γέμισαν δυο ώρες με πράγματατα που κατάφεραν τα τελευταία εκατό χρόνια – θα μπορούσαν να γεμίσουν και δέκα-: Ταινίες, βιβλία , μουσική, εξαιρετική μουσική, Ντέιβιντ Μπάουι, Rolling Stones, Beatles. Όλοκληρη η ποπ κουλτούρα του πλανήτη σε ένα στάδιο!
Όσο βαρετή ή επιφανειακή κι αν ήταν, η τελετή των Βρετανών, βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της σύγχρονης Μεγάλης Βρετανίας. Έδειξε ποια είναι η χώρα σήμερα, τι έχει δώσει στον κόσμο, τι συνεχίζει να δίνει.
Όσο μαγική ή όμορφη κι αν ήταν, η δική μας τελετή βγήκε από τα σπλάχνα μιας Ελλάδας που έπαψε να υπάρχει πριν από χιλιάδες χρόνια.
Αν θέλετε να χαρείτε με αυτό, αν θέλετε να νιώσετε υπερήφανοι, ανώτεροι, δικαίωμα σας…
Πηγή: theinsiders.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου