H ουσία είναι όμως ότι κατάλαβαν ακόμα και οι πιο νοσταλγικοί, ότι δεν
γίνεται πλέον να κάνεις τα πάντα μόνο με το ταλέντο και τη
δημιουργικότητα. Οι ιδιοφυΐες των γηπέδων χρειάζονταν δίπλα τους παίκτες
ικανούς να επιτελέσουν άλλους ρόλους και μία τακτική προσέγγιση που θα
τους επιτρέψει την ισορροπία. Ο Τζόναθαν Γουίλσον, συγγραφέας του
εκπληκτικού βιβλίου «Αντιστρέφοντας την πυραμίδα», το οποίο εξιστορεί
την ιστορία της τακτικής στο ποδόσφαιρο, με άρθρο του στον Guardian
περιγράφει τη μετάβαση στη νέα εποχή της Σελεσάο.
Ήταν στις 5 Ιουλίου του 1982 όταν η Ιταλία κέρδιζε με 3-2 τους Βραζιλιάνους και κατά πολλούς σηματοδοτούσε το τέλος της ομάδας που κέρδισε τρία Μουντιάλ από το 1958 μέχρι το 1970. Αν και ποτέ η Σελεσάο δεν ήταν τόσο «άναρχη». Η ομάδα του 1970 για παράδειγμα, ήταν λεπτομερώς προετοιμασμένη και τρομερά ισορροπήμένη. Οι προωθήσεις του Κάρλος Αλμπέρτο από το δεξί άκρο της άμυνας, βοηθούνταν από το ότι ο αριστερός μπακ, Εβεράλντο, είχε σαφώς περισσότερο αμυντικό ρόλο. Συνέκλινε, με τους αμυντικούς να γίνονται τρεις και να καλύπτουν τις προωθήσεις. Ο χώρος που έβρισκε ο Κάρλος Αλμπέρτο, οφειλόταν στην κίνηση στο χώρο του Ζαϊρζίνιο, ο οποίος «έκοβε» στον άξονα. Φυσικά και αυτός για να κάνει τις κινήσεις αυτές εκμεταλλευόταν το χώρο που του άνοιγαν ο Πελέ με τον Τοστάο.
Ο Κλοδοάλδο έκανε τη «βρώμικη» δουλειά μπροστά από τους αμυντικούς, ενώ ο Γκέρσον που βρισκόταν στο πλάι του είχε περισσότερο δημιουργικό ρόλο. Ο Ριβελίνο ήξερε ότι είχε πίσω του τον Εβεράλντο, γεγονός που του άφηνε χώρο για επιθετική ελευθερία. Προφανώς, η συγκεκριμένη ομάδα είχε πλάνο, σχέδιο και διακριτούς ρόλους. Δεν μπήκαν απλά στο γήπεδο 11 ποδοσφαιριστές και… εκφράζονταν όπως ήθελαν. Παρόλα αυτά, η ελευθερία στο παιχνίδι τους ήταν περισσότερη από ότι το 1974 και το 1978.
Το 1982 σηματοδότησε την επιστροφή στο παλιό στυλ. Τα τριγωνάκια στο κέντρο, την ξαφνική έξαρση του ρυθμού, την αίσθηση της αυτοέκφρασης. Ο Φαλκάο, για παράδειγμα, ξεκίνησε στην πρεμιέρα με την ΕΣΣΔ γιατί ο Σερέζο ήταν τραυματίας, αλλά έπαιξε τόσο καλά που… αναγκαστικά έμεινε στην 11άδα και μετά την επιστροφή του συμπαίκτη του. Με την παρουσία των Σόκρατες και Ζίκο να είναι δεδομένη, η Βραζιλία είχε τέσσερις δημιουργικούς μέσους με τρομερό ταλέντο, αλλά κανείς δεν έπαιζε στα άκρα. Μόνο ο Έντερ έβγαινε στα «φτερά», που έπαιζε στην κορυφή μαζί με τον Σερτζίνιο, ελέω και των απουσιών του Καρέκα και του Ρεινάλντο. Το 4-2-2-2 με την υποστήριξη των δυνατών μπακ Λεάντρο και Ζούνιορ για τους Ευρωπαίους δεν είχε πλάτος, αλλά η δημιουργικότητα και η ισορροπία στην κατοχή των Βραζιλιάνων τους βοηθούσε να το καλύψουν με τις κινήσεις τους.
Έπαιξαν το πιο ευχάριστο ποδόσφαιρο που είχε εμφανιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά το 1970. Κέρδισαν την Σοβιετική Ένωση με 2-1 και μοίρασαν τεσσάρες σε Σκωτία και Νέα Ζηλανδία. Κέρδισαν την προηγούμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή στη δεύτερη φάση των ομίλων και ήθελαν μόνο μια ισοπαλία με την Ιταλία για να προκριθούν στα ημιτελικά, κάτι που θεωρούταν δεδομένο.
Οι Ατζούρι είχαν εξελίξει το ποδόσφαιρο τους και είχαν περάσει από τη φάση του κατενάτσιο σε αυτή του gioco all’Italiana, αλλά και πάλι η αμυντική λειτουργία είχε τον πρώτο λόγο. Η μάχη των δυο τους θύμιζε αλληγορία. Ο κόσμος της επίθεσης με τον κόσμο της άμυνας συγκρούονταν. Η Ιταλία είχε τρεις ισοπαλίες στο ξεκίνημά της στη διοργάνωση και προκρίθηκε μόνο λόγω του ότι είχε ένα γκολ παραπάνω από το Καμερούν. Η νίκη της με 2-1 επί της Αργεντινής ωστόσο ανέβασε την αυτοπεποίθηση των παικτών και έδειξε στους αντίπαλους ότι είναι εκεί. Ο Πάολο Ρόσι είχε μόλις επιστρέψει μετά από τιμωρία για σκάνδαλο στημένων αγώνων και έδειχνε μακριά από τον καλό του εαυτό. Σε μια προφητική δήλωση, ο τερματοφύλακας της Σελεσάο, Ουαλντίρ Πέρες είχε δηλώσει ότι ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν μήπως και ξυπνήσει ξαφνικά ο Ρόσι.
Οι φόβοι του έγιναν πραγματικότητα μόλις στο 5ο λεπτό. Ο Μπρούνο Κόντι χτύπησε τα επιθετικογενή μπακ με μία κούρσα από τα δεξιά και έστειλε την μπάλα στο κεφάλι του Ρόσι, ο οποίος άνοιξε το σκορ. Και αμέσως το παιχνίδι πήρε την αναμενόμενη εικόνα του. Την Βραζιλία να επιτίθεται και την Ιταλία να αντιστέκεται. Η Βραζιλία ισοφάρισε μέσα σε επτά λεπτά, το μομέντουμ ήταν με το μέρος της, αλλά ο Ρόσι σκόραρε ξανά μετά από τραγικό λάθος γύρισμα του Σερέζο, το οποίο δεν άφησε ανεκμετάλλευτο. Η Βραζιλία ισοφάρισε ξανά στο δεύτερο μέρος με τον Φαλκάο. Το 2-2 της ήταν αρκετό για να προκριθεί, οπότε ίσως περίμενε κανείς μία πιο επιφυλακτική προσέγγιση στο υπόλοιπο ματς. Η Σελεσάο όμως είναι Σελεσάο. Η επίθεση είναι στη φύση της. Οπότε συνέχισε την ίδια τακτική και το πλήρωσε ξανά από τον Ρόσι. «Ήταν το παιχνίδι όπου η δοξασμένη μεσαία γραμμή της Βραζιλίας, έδειξε ότι δεν μπορεί να καλύψει τα κενά πίσω της και μπροστά της», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο μεγάλος συγγραφέας για το ποδόσφαιρο Μπράιαν Γκλέινβιλ.
Ο χαρακτηρισμός η μέρα που πέθανε το ποδόσφαιρο, είναι σίγουρα υπερβολικός. Αλλά όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Τζόναθαν Γουίλσον, ήταν η μέρα που πέθανε η ποδοσφαιρική αφέλεια. Μετά από το ματς αυτό η σκέψη του απλά επιλέγω τους καλύτερους και αφήνω την κλάση τους να κάνει τα υπόλοιπα, έπαψε να υπάρχει. Ο χώρος για τους δημιουργικούς παίκτες φυσικά και ήταν εκεί, μόνο που πλέον φάνηκε η επιτακτικότητα της πλαισίωσής τους από ποδοσφαιριστές ικανούς να καλύψουν τα κενά τους. Οι τεχνοκράτες σταδιακά εισήχθησαν στο ποδόσφαιρο και το Μουντιάλ του 1982 περισσότερο και του 1986 λιγότερο ήταν τα τελευταία αποτυχημένα του παλιού στυλ. ‘Αλλωστε, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, το άναρχο ποδόσφαιρο του 1970 ίσως δεν λειτουργούσε πουθενά άλλου πέραν του Μεξικού, όπου και έγινε το Μουντιάλ, αφού η ζέστη και το υψόμετρο λειτουργούσαν κατά του υψηλού πρέσινγκ και επομένως οι Βραζιλιάνοι δεν πιέστηκαν ιδιαίτερα. Ίσως δηλαδή, αν ο τόπος ήταν διαφορετικός, η μετάβαση να είχε γίνει και νωρίτερα!
πηγή: othersidefootball.com
Ήταν στις 5 Ιουλίου του 1982 όταν η Ιταλία κέρδιζε με 3-2 τους Βραζιλιάνους και κατά πολλούς σηματοδοτούσε το τέλος της ομάδας που κέρδισε τρία Μουντιάλ από το 1958 μέχρι το 1970. Αν και ποτέ η Σελεσάο δεν ήταν τόσο «άναρχη». Η ομάδα του 1970 για παράδειγμα, ήταν λεπτομερώς προετοιμασμένη και τρομερά ισορροπήμένη. Οι προωθήσεις του Κάρλος Αλμπέρτο από το δεξί άκρο της άμυνας, βοηθούνταν από το ότι ο αριστερός μπακ, Εβεράλντο, είχε σαφώς περισσότερο αμυντικό ρόλο. Συνέκλινε, με τους αμυντικούς να γίνονται τρεις και να καλύπτουν τις προωθήσεις. Ο χώρος που έβρισκε ο Κάρλος Αλμπέρτο, οφειλόταν στην κίνηση στο χώρο του Ζαϊρζίνιο, ο οποίος «έκοβε» στον άξονα. Φυσικά και αυτός για να κάνει τις κινήσεις αυτές εκμεταλλευόταν το χώρο που του άνοιγαν ο Πελέ με τον Τοστάο.
Ο Κλοδοάλδο έκανε τη «βρώμικη» δουλειά μπροστά από τους αμυντικούς, ενώ ο Γκέρσον που βρισκόταν στο πλάι του είχε περισσότερο δημιουργικό ρόλο. Ο Ριβελίνο ήξερε ότι είχε πίσω του τον Εβεράλντο, γεγονός που του άφηνε χώρο για επιθετική ελευθερία. Προφανώς, η συγκεκριμένη ομάδα είχε πλάνο, σχέδιο και διακριτούς ρόλους. Δεν μπήκαν απλά στο γήπεδο 11 ποδοσφαιριστές και… εκφράζονταν όπως ήθελαν. Παρόλα αυτά, η ελευθερία στο παιχνίδι τους ήταν περισσότερη από ότι το 1974 και το 1978.
Το 1982 σηματοδότησε την επιστροφή στο παλιό στυλ. Τα τριγωνάκια στο κέντρο, την ξαφνική έξαρση του ρυθμού, την αίσθηση της αυτοέκφρασης. Ο Φαλκάο, για παράδειγμα, ξεκίνησε στην πρεμιέρα με την ΕΣΣΔ γιατί ο Σερέζο ήταν τραυματίας, αλλά έπαιξε τόσο καλά που… αναγκαστικά έμεινε στην 11άδα και μετά την επιστροφή του συμπαίκτη του. Με την παρουσία των Σόκρατες και Ζίκο να είναι δεδομένη, η Βραζιλία είχε τέσσερις δημιουργικούς μέσους με τρομερό ταλέντο, αλλά κανείς δεν έπαιζε στα άκρα. Μόνο ο Έντερ έβγαινε στα «φτερά», που έπαιζε στην κορυφή μαζί με τον Σερτζίνιο, ελέω και των απουσιών του Καρέκα και του Ρεινάλντο. Το 4-2-2-2 με την υποστήριξη των δυνατών μπακ Λεάντρο και Ζούνιορ για τους Ευρωπαίους δεν είχε πλάτος, αλλά η δημιουργικότητα και η ισορροπία στην κατοχή των Βραζιλιάνων τους βοηθούσε να το καλύψουν με τις κινήσεις τους.
Έπαιξαν το πιο ευχάριστο ποδόσφαιρο που είχε εμφανιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά το 1970. Κέρδισαν την Σοβιετική Ένωση με 2-1 και μοίρασαν τεσσάρες σε Σκωτία και Νέα Ζηλανδία. Κέρδισαν την προηγούμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή στη δεύτερη φάση των ομίλων και ήθελαν μόνο μια ισοπαλία με την Ιταλία για να προκριθούν στα ημιτελικά, κάτι που θεωρούταν δεδομένο.
Οι Ατζούρι είχαν εξελίξει το ποδόσφαιρο τους και είχαν περάσει από τη φάση του κατενάτσιο σε αυτή του gioco all’Italiana, αλλά και πάλι η αμυντική λειτουργία είχε τον πρώτο λόγο. Η μάχη των δυο τους θύμιζε αλληγορία. Ο κόσμος της επίθεσης με τον κόσμο της άμυνας συγκρούονταν. Η Ιταλία είχε τρεις ισοπαλίες στο ξεκίνημά της στη διοργάνωση και προκρίθηκε μόνο λόγω του ότι είχε ένα γκολ παραπάνω από το Καμερούν. Η νίκη της με 2-1 επί της Αργεντινής ωστόσο ανέβασε την αυτοπεποίθηση των παικτών και έδειξε στους αντίπαλους ότι είναι εκεί. Ο Πάολο Ρόσι είχε μόλις επιστρέψει μετά από τιμωρία για σκάνδαλο στημένων αγώνων και έδειχνε μακριά από τον καλό του εαυτό. Σε μια προφητική δήλωση, ο τερματοφύλακας της Σελεσάο, Ουαλντίρ Πέρες είχε δηλώσει ότι ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν μήπως και ξυπνήσει ξαφνικά ο Ρόσι.
Οι φόβοι του έγιναν πραγματικότητα μόλις στο 5ο λεπτό. Ο Μπρούνο Κόντι χτύπησε τα επιθετικογενή μπακ με μία κούρσα από τα δεξιά και έστειλε την μπάλα στο κεφάλι του Ρόσι, ο οποίος άνοιξε το σκορ. Και αμέσως το παιχνίδι πήρε την αναμενόμενη εικόνα του. Την Βραζιλία να επιτίθεται και την Ιταλία να αντιστέκεται. Η Βραζιλία ισοφάρισε μέσα σε επτά λεπτά, το μομέντουμ ήταν με το μέρος της, αλλά ο Ρόσι σκόραρε ξανά μετά από τραγικό λάθος γύρισμα του Σερέζο, το οποίο δεν άφησε ανεκμετάλλευτο. Η Βραζιλία ισοφάρισε ξανά στο δεύτερο μέρος με τον Φαλκάο. Το 2-2 της ήταν αρκετό για να προκριθεί, οπότε ίσως περίμενε κανείς μία πιο επιφυλακτική προσέγγιση στο υπόλοιπο ματς. Η Σελεσάο όμως είναι Σελεσάο. Η επίθεση είναι στη φύση της. Οπότε συνέχισε την ίδια τακτική και το πλήρωσε ξανά από τον Ρόσι. «Ήταν το παιχνίδι όπου η δοξασμένη μεσαία γραμμή της Βραζιλίας, έδειξε ότι δεν μπορεί να καλύψει τα κενά πίσω της και μπροστά της», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο μεγάλος συγγραφέας για το ποδόσφαιρο Μπράιαν Γκλέινβιλ.
Ο χαρακτηρισμός η μέρα που πέθανε το ποδόσφαιρο, είναι σίγουρα υπερβολικός. Αλλά όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Τζόναθαν Γουίλσον, ήταν η μέρα που πέθανε η ποδοσφαιρική αφέλεια. Μετά από το ματς αυτό η σκέψη του απλά επιλέγω τους καλύτερους και αφήνω την κλάση τους να κάνει τα υπόλοιπα, έπαψε να υπάρχει. Ο χώρος για τους δημιουργικούς παίκτες φυσικά και ήταν εκεί, μόνο που πλέον φάνηκε η επιτακτικότητα της πλαισίωσής τους από ποδοσφαιριστές ικανούς να καλύψουν τα κενά τους. Οι τεχνοκράτες σταδιακά εισήχθησαν στο ποδόσφαιρο και το Μουντιάλ του 1982 περισσότερο και του 1986 λιγότερο ήταν τα τελευταία αποτυχημένα του παλιού στυλ. ‘Αλλωστε, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, το άναρχο ποδόσφαιρο του 1970 ίσως δεν λειτουργούσε πουθενά άλλου πέραν του Μεξικού, όπου και έγινε το Μουντιάλ, αφού η ζέστη και το υψόμετρο λειτουργούσαν κατά του υψηλού πρέσινγκ και επομένως οι Βραζιλιάνοι δεν πιέστηκαν ιδιαίτερα. Ίσως δηλαδή, αν ο τόπος ήταν διαφορετικός, η μετάβαση να είχε γίνει και νωρίτερα!
πηγή: othersidefootball.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου