Oι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν, για την ταπεινότητά μου τουλάχιστον, ένα είδος αποτοξίνωσης.
Τις τοξίνες που εισπράττει ο οργανισμός του Ελληνα φιλάθλου το χειμώνα, από τα πρωταθλήματα του μίσους και την ατμόσφαιρα της παρακμής, δεν είναι εύκολο να τις αποβάλει με τα «μπάνια του λαού».
Το δίμηνο που συνήθως μεσολαβεί από το φινάλε των τελικών του μπάσκετ ως το ξεκίνημα των φιλικών ποδοσφαιρικών αγώνων προσφέρεται για επιστροφή στις αθλητικές ρίζες, αφού υπενθυμίζει ότι υπάρχει και στίβος και κολύμβηση και γυμναστική και δεκάδες άλλα σπορ που πασχίζουν για μία ματιά συμπάθειας.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα δικά τους αστέρια δεν λάμπουν το ίδιο με τα αντίστοιχα της ασπρόμαυρης ή της πορτοκαλί μπάλας. Τον αγώνα τους, οι αθλητές των Ολυμπιακών σπορ πολλές φορές τον συντηρούν από την τσέπη τους ή από το υστέρημα του μπαμπά.
Η δόξα τους, όποτε έρχεται, διαρκεί μερικά λεπτά της ώρας, μία βραδιά γεμάτη χαμόγελα, πέντε φλας που σβήνουν γρήγορα, ένα δανεικό κοστούμι για την επίσκεψη στο προεδρικό μέγαρο.
Αυτά, οι τυχεροί.
Οι κακότυχοι χάνουν μέσα σ'ένα δευτερόλεπτο τον ιδρώτα και τα όνειρα ολόκληρης τετραετίας, ολόκληρης ζωής.
Ο Βλάσης Μάρας βρέθηκε σε αυτή τη θέση όχι μία, αλλά τρεις φορές: στην Αθήνα αδικήθηκε από τους κριτές, στο Πεκίνο παραπάτησε, στο Λονδίνο έπεσε.
Η Ιουλιέτα Μπουκουβάλα πήγε στην Αγγλία για μετάλλιο και αποχώρησε κλαμμένη μετά από 5 λεπτά άγονης προσπάθειας.
Ο Παναγιώτης Γκιώνης έχασε από φημισμένο αντίπαλο επειδή το ρημάδι το μπαλάκι πήγε 2-3 εκατοστά πιο δεξιά στο match point του Ελληνα πρωταθλητή.
Μικρά δράματα που θα περάσουν απαρατήρητα μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών, αλλά θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό όσων παρακολούθησαν προσεκτικά τις προσπάθειες των αθλητών μας, έστω από την τηλεόραση.
Η τηλεθέαση είναι βεβαίως χαμηλή. Οι περισσότεροι Ελληνες φίλαθλοι δεν δίνουν πεντάρα τσακιστή για όλα αυτά. Αναπνέουν για τις γκολάρες του Τζιμπούρ ή για τα τρίποντα του Διαμαντίδη. Το δικό τους κατακαλόκαιρο αποκτά νόημα μόνο όταν έχει Μουντιάλ ή Εuro.
Οι αφανείς εργάτες του ελληνικού αθλητισμού, όμως, είναι αυτοί που κρατούν τη σημαία ψηλά οπλισμένοι με σφεντόνες. Οι περισσότερες Ομοσπονδίες είναι άφραγκες και διαλυμένες. Οι αθλητές και οι προπονητές χρησιμοποιούν για καύσιμο το προσωπικό τους μεράκι. Οι χορηγοί δίνουν πενταροδεκάρες ή αδιαφορούν.
Ειλικρινά απορώ πού βρίσκουμε το θράσος και ζητάμε μετάλλια…. Μολονότι έχασα τους Αγώνες του Λονδίνου και χάλασα ένα σερί που ξεκίνησε το 1996, οι μέρες μου γεμίζουν με κωπηλασία, με τζούντο, με πινγκ-πονγκ, με μπιτς βόλεϊ, με ξιφασκία.
Προσπαθώ να φρεσκάρω τη σκουριασμένη μνήμη για να θυμηθώ κανονισμούς και ορολογίες, χειροκροτώ εξ αποστάσεως τους Ελληνες, συγκινούμαι με την προσπάθεια αθλητών από μικροσκοπικές εξωτικές χώρες, διαβάζω με λαιμαργία τις μικρές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τις φανέλες και τα χρονόμετρα.
Το ξέρω ότι οι Ολυμπιάδες έχουν εξελιχθεί σε φεστιβάλ ντόπας, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Για μένα, Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι οι Μπεν Τζόνσον και οι Κεντέρηδες αυτού του κόσμου, αλλά οι κολυμβητές από το Λεσότο, οι σπρίντερ από τα Νησιά του Σολομώντος και οι αρσιβαρίστες από την Ντομινίκα.
Και βέβαια οι μικροί ήρωες από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα.
Πηγή: novasports.gr
Τις τοξίνες που εισπράττει ο οργανισμός του Ελληνα φιλάθλου το χειμώνα, από τα πρωταθλήματα του μίσους και την ατμόσφαιρα της παρακμής, δεν είναι εύκολο να τις αποβάλει με τα «μπάνια του λαού».
Το δίμηνο που συνήθως μεσολαβεί από το φινάλε των τελικών του μπάσκετ ως το ξεκίνημα των φιλικών ποδοσφαιρικών αγώνων προσφέρεται για επιστροφή στις αθλητικές ρίζες, αφού υπενθυμίζει ότι υπάρχει και στίβος και κολύμβηση και γυμναστική και δεκάδες άλλα σπορ που πασχίζουν για μία ματιά συμπάθειας.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα δικά τους αστέρια δεν λάμπουν το ίδιο με τα αντίστοιχα της ασπρόμαυρης ή της πορτοκαλί μπάλας. Τον αγώνα τους, οι αθλητές των Ολυμπιακών σπορ πολλές φορές τον συντηρούν από την τσέπη τους ή από το υστέρημα του μπαμπά.
Η δόξα τους, όποτε έρχεται, διαρκεί μερικά λεπτά της ώρας, μία βραδιά γεμάτη χαμόγελα, πέντε φλας που σβήνουν γρήγορα, ένα δανεικό κοστούμι για την επίσκεψη στο προεδρικό μέγαρο.
Αυτά, οι τυχεροί.
Οι κακότυχοι χάνουν μέσα σ'ένα δευτερόλεπτο τον ιδρώτα και τα όνειρα ολόκληρης τετραετίας, ολόκληρης ζωής.
Ο Βλάσης Μάρας βρέθηκε σε αυτή τη θέση όχι μία, αλλά τρεις φορές: στην Αθήνα αδικήθηκε από τους κριτές, στο Πεκίνο παραπάτησε, στο Λονδίνο έπεσε.
Η Ιουλιέτα Μπουκουβάλα πήγε στην Αγγλία για μετάλλιο και αποχώρησε κλαμμένη μετά από 5 λεπτά άγονης προσπάθειας.
Ο Παναγιώτης Γκιώνης έχασε από φημισμένο αντίπαλο επειδή το ρημάδι το μπαλάκι πήγε 2-3 εκατοστά πιο δεξιά στο match point του Ελληνα πρωταθλητή.
Μικρά δράματα που θα περάσουν απαρατήρητα μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών, αλλά θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό όσων παρακολούθησαν προσεκτικά τις προσπάθειες των αθλητών μας, έστω από την τηλεόραση.
Η τηλεθέαση είναι βεβαίως χαμηλή. Οι περισσότεροι Ελληνες φίλαθλοι δεν δίνουν πεντάρα τσακιστή για όλα αυτά. Αναπνέουν για τις γκολάρες του Τζιμπούρ ή για τα τρίποντα του Διαμαντίδη. Το δικό τους κατακαλόκαιρο αποκτά νόημα μόνο όταν έχει Μουντιάλ ή Εuro.
Οι αφανείς εργάτες του ελληνικού αθλητισμού, όμως, είναι αυτοί που κρατούν τη σημαία ψηλά οπλισμένοι με σφεντόνες. Οι περισσότερες Ομοσπονδίες είναι άφραγκες και διαλυμένες. Οι αθλητές και οι προπονητές χρησιμοποιούν για καύσιμο το προσωπικό τους μεράκι. Οι χορηγοί δίνουν πενταροδεκάρες ή αδιαφορούν.
Ειλικρινά απορώ πού βρίσκουμε το θράσος και ζητάμε μετάλλια…. Μολονότι έχασα τους Αγώνες του Λονδίνου και χάλασα ένα σερί που ξεκίνησε το 1996, οι μέρες μου γεμίζουν με κωπηλασία, με τζούντο, με πινγκ-πονγκ, με μπιτς βόλεϊ, με ξιφασκία.
Προσπαθώ να φρεσκάρω τη σκουριασμένη μνήμη για να θυμηθώ κανονισμούς και ορολογίες, χειροκροτώ εξ αποστάσεως τους Ελληνες, συγκινούμαι με την προσπάθεια αθλητών από μικροσκοπικές εξωτικές χώρες, διαβάζω με λαιμαργία τις μικρές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τις φανέλες και τα χρονόμετρα.
Το ξέρω ότι οι Ολυμπιάδες έχουν εξελιχθεί σε φεστιβάλ ντόπας, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Για μένα, Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι οι Μπεν Τζόνσον και οι Κεντέρηδες αυτού του κόσμου, αλλά οι κολυμβητές από το Λεσότο, οι σπρίντερ από τα Νησιά του Σολομώντος και οι αρσιβαρίστες από την Ντομινίκα.
Και βέβαια οι μικροί ήρωες από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα.
Πηγή: novasports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου