Για την εθνική μας ομάδα πόλο των ανδρών ωστόσο (τη συνεπέστερη σε
Ολυμπιακές παρουσίες) εξήγηση υπάρχει πολλές δεκαετίες τώρα, καθώς όσα
χρόνια συμμετέχει στα κορυφαία τουρνουά, των Ολυμπιακών, τα παγκόσμια
και τα Ευρωπαϊκά, δοκιμάζει τα όριά της (και τα νεύρα των ανθρώπων της).
Των λίγων και φανατικών οπαδών, των δημοσιογράφων που την παρακολουθούν
πολλές δεκαετίες και φυσικά των προπονητών της, Ελλήνων και ξένων, που
έχουν αναλάβει το τιμόνι της κατά καιρούς. Όποιος λοιπόν αναζητά τη
λογική σε μία ομάδα που μπορεί, όπως το διαβάζετε ακριβώς, να νικήσει
και να χάσει από οποιονδήποτε, ας επιλέξει διαφορετικό άθλημα.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν! Στο πόλο «είμαστε»... ολίγον με τις μέρες μας. Μία (πολύ καλή από αυτές) ήταν και η μάχη της πρεμιέρας του Λονδίνου κόντρα στους Κροάτες. Με συγκροτημένη εμφάνιση, η οποία θα μπορούσε, εάν διαρκούσε έως το τέλος, να μας οδηγήσει και στη νίκη επί ενός από τα φαβορί για την κατάκτηση του μεταλλίου, εάν αξιοποιούσαμε τις λίγες (αλλά πολύ μεγάλες) ευκαιρίες μας για γκολ. Κι αν επίσης δεν κλατάραμε στο τελευταίο οκτάλεπτο. Το τελικό εις βάρος μας 8-6 λέει λιγότερη από τη μίση αλήθεια του αγώνα, αφού στα τρία από τα τέσσερα οκτάλεπτα η Ελλάδα ήταν απρόσμενα και εντυπωσιακά ορθή, συγκεντρωμένη και αποφασισμένη. Δηλαδή αγνώριστη προς το καλύτερο, σε σχέση με προηγούμενα τουρνουά και το Πεκίνο πάντως σίγουρα. Με απλές κουβέντες είμαστε πολύ καλύτεροι!
Η άμυνα των τριών πρώτων περιόδων ήταν εφάμιλλη ομάδας παγκόσμιου επιπέδου, που πραγματικά θα ζήλευε και ο απών από τον πάγκο των αντιπάλων μας (λόγω τιμωρίας) τεράστιος προπονητής τους Ράτκο Ρούντιτς. Με τέτοιας στιβαρότητας αμυντική φιλοσοφία δασκάλεψε άλλωστε δύο δεκαετίες πίσω τους μετρ του είδους- και στο πόλο- Ιταλούς και είναι κατά συνέπεια πραγματικά πολύ κρίμα που δεν μας επέτρεψε αυτή η άμυνα αυτή την ώρα να πάρουμε τη νίκη από την Κροατία.
Η πίεση στην περιφέρεια, που επιλέγει ο Άντριτς και συνοδεύεται από ζώνη με κίνηση σε συγκεκριμένες θέσεις, υποχρέωσε τους Κροάτες σε περιφερειακά σουτ, τέσσερα εκ των οποίων όμως κατέληξαν σε γκολ, λόγω της εξαιρετικής ατομικής ικανότητας των Κροατών. Έτσι κι αλλιώς ο Νίκος Δεληγιάννης στα Ελληνικά δοκάρια δεν μπορούσε να τα πιάσει όλα, σ ένα παιχνίδι που ήταν από την αρχή εντυπωσιακός και δεν επέτρεπε στους αντιπάλους της Ελλάδας να θεωρήσουν πως θα έβρισκαν με ευκολία το δρόμο προς τα δίχτυα. Στην Ελληνική επίθεση ωστόσο το πρόβλημα εντοπίζεται στις προσπάθειες που στην υδατοσφαίριση αποκαλούνται «στα ίσα».
Γι αυτό από τα 6 γκολ της Εθνικής τα 2 ήταν με πέναλτι και τα άλλα 4 με παίκτη παραπάνω. Το 4/9 δεν είναι βέβαια κακό ποσοστό, ωστόσο δεν αρκεί για την υπέρβαση. Η Εθνική απέδειξε αυτό που οι ίδιοι οι παίκτες της έλεγαν πριν φύγουν από την Αθήνα. Δηλαδή πως δεν μπορούν να προχωρήσουν σε καμία πρόβλεψη, αφού η Ελληνική ομάδα εξαρτάται από τις καλές ημέρες της και τις στιγμές της. Ας ελπίσουμε πως ο αγώνας της επόμενης Τρίτης κόντρα στην Ιταλία θα είναι μία από αυτές...
Πηγή: pamesports.gr
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν! Στο πόλο «είμαστε»... ολίγον με τις μέρες μας. Μία (πολύ καλή από αυτές) ήταν και η μάχη της πρεμιέρας του Λονδίνου κόντρα στους Κροάτες. Με συγκροτημένη εμφάνιση, η οποία θα μπορούσε, εάν διαρκούσε έως το τέλος, να μας οδηγήσει και στη νίκη επί ενός από τα φαβορί για την κατάκτηση του μεταλλίου, εάν αξιοποιούσαμε τις λίγες (αλλά πολύ μεγάλες) ευκαιρίες μας για γκολ. Κι αν επίσης δεν κλατάραμε στο τελευταίο οκτάλεπτο. Το τελικό εις βάρος μας 8-6 λέει λιγότερη από τη μίση αλήθεια του αγώνα, αφού στα τρία από τα τέσσερα οκτάλεπτα η Ελλάδα ήταν απρόσμενα και εντυπωσιακά ορθή, συγκεντρωμένη και αποφασισμένη. Δηλαδή αγνώριστη προς το καλύτερο, σε σχέση με προηγούμενα τουρνουά και το Πεκίνο πάντως σίγουρα. Με απλές κουβέντες είμαστε πολύ καλύτεροι!
Η άμυνα των τριών πρώτων περιόδων ήταν εφάμιλλη ομάδας παγκόσμιου επιπέδου, που πραγματικά θα ζήλευε και ο απών από τον πάγκο των αντιπάλων μας (λόγω τιμωρίας) τεράστιος προπονητής τους Ράτκο Ρούντιτς. Με τέτοιας στιβαρότητας αμυντική φιλοσοφία δασκάλεψε άλλωστε δύο δεκαετίες πίσω τους μετρ του είδους- και στο πόλο- Ιταλούς και είναι κατά συνέπεια πραγματικά πολύ κρίμα που δεν μας επέτρεψε αυτή η άμυνα αυτή την ώρα να πάρουμε τη νίκη από την Κροατία.
Η πίεση στην περιφέρεια, που επιλέγει ο Άντριτς και συνοδεύεται από ζώνη με κίνηση σε συγκεκριμένες θέσεις, υποχρέωσε τους Κροάτες σε περιφερειακά σουτ, τέσσερα εκ των οποίων όμως κατέληξαν σε γκολ, λόγω της εξαιρετικής ατομικής ικανότητας των Κροατών. Έτσι κι αλλιώς ο Νίκος Δεληγιάννης στα Ελληνικά δοκάρια δεν μπορούσε να τα πιάσει όλα, σ ένα παιχνίδι που ήταν από την αρχή εντυπωσιακός και δεν επέτρεπε στους αντιπάλους της Ελλάδας να θεωρήσουν πως θα έβρισκαν με ευκολία το δρόμο προς τα δίχτυα. Στην Ελληνική επίθεση ωστόσο το πρόβλημα εντοπίζεται στις προσπάθειες που στην υδατοσφαίριση αποκαλούνται «στα ίσα».
Γι αυτό από τα 6 γκολ της Εθνικής τα 2 ήταν με πέναλτι και τα άλλα 4 με παίκτη παραπάνω. Το 4/9 δεν είναι βέβαια κακό ποσοστό, ωστόσο δεν αρκεί για την υπέρβαση. Η Εθνική απέδειξε αυτό που οι ίδιοι οι παίκτες της έλεγαν πριν φύγουν από την Αθήνα. Δηλαδή πως δεν μπορούν να προχωρήσουν σε καμία πρόβλεψη, αφού η Ελληνική ομάδα εξαρτάται από τις καλές ημέρες της και τις στιγμές της. Ας ελπίσουμε πως ο αγώνας της επόμενης Τρίτης κόντρα στην Ιταλία θα είναι μία από αυτές...
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου