Του «Αγίου προδότη» μου είπε ένας φίλος Παναθηναϊκός και μου γύρισε τα μάτια.
Δηλαδή αγαπητοί μου ένας επαγγελματίας - κατά την άποψή σας - δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει τι είναι καλύτερο για την καριέρα του, για να μην το πείτε προδότη. Ο Στράτος - κατά την άποψή σας - δεν έπρεπε να δει την καλύτερη προοπτική στους ερυθρόλευκους. Έπρεπε να αγνοήσει ότι ο Πεδουλάκης δεν τρελαινόταν κιόλας να συνεργαστούν. Θα θέλατε να κλείσει τα μάτια στα γυμνάσια που του έκαναν και λόγω του μανατζέρ του. Πολύ καλά έκανε το παιδί και πήρε την απόφαση να παίξει μπάσκετ εκεί που τον θέλουν κι εκεί που έχει καλύτερη προοπτική η ομάδα. Όπως πολύ καλά είχε κάνει και ο Σπανούλης για αντίστοιχους λόγους.
Φυσικά σε τούτη τη χώρα όλοι έχουμε άποψη για όλα. Ακόμα και για πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ. Άκουσα σχόλια ακόμα και για την έξοδο του Τσολακίδη στον τελικό του δίζυγου. Τρελάθηκα. Όχι γιατί ήταν καλός, αλλά για την ευκολία στην κρίση. Ο Τσολακίδης λοιπόν στην πρώτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες στα 33 του έκανε άθλο προκρινόμενος στον τελικό. Έχοντας το φορτίο της ελπίδας του (είδους εν ανεπαρκεία φέτος) μεταλλίου, μπήκε στον αγώνα του αγχωμένος. Τόσο αγχωμένος που πάνω στο όργανο αφαίρεσε ξανά την τελευταία άσκηση. Σε συνδυασμό με την μέτρια έξοδο έχασε το μετάλλιο. Έκτος Ολυμπιονίκης, όμως, διάολε δεν είναι και λίγο πράγμα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Βύρωνα Κοκκαλάνη που ήταν έκτος στα RSX της ιστιοπλοΐας. Το ίδιο και για το ντουέτο της συγχρονισμένης που κατετάγη στην όγδοη θέση. Κακομαθημένοι μεταλλιολάγνοι μου, σ΄ αυτά τα παιδιά θα στείλει κανείς συγχαρητήριο τηλεγράφημα;
Θα πει κανείς μπράβο στον Τσάκωνα και στον Δουβαλίδη που πέρασαν γύρο στα 200 και τα 110 εμπόδια αντιστοίχως; Ίσως ούτε καν το μάθαμε. Σωστά;
Οι στρεβλώσεις της «κοινής γνώμης» πρέπει κάποια στιγμή να διορθωθούν. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να αποκτήσουμε αθλητική Παιδεία. Δύσκολα πράγματα θα μου πείτε, αφού για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να μετρήσουμε σωστά το μπόι του αθλητισμού μας, που στην πραγματικότητα ισούται με ύψος νάνου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου ας είναι η αφορμή να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα και να αγκαλιάσουμε αυτούς που δίνουν τη ζωή τους γι΄ αυτό που εμείς αγνοούμε, για τον αθλητισμό.
Πηγή: pamesports.gr
Δηλαδή αγαπητοί μου ένας επαγγελματίας - κατά την άποψή σας - δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει τι είναι καλύτερο για την καριέρα του, για να μην το πείτε προδότη. Ο Στράτος - κατά την άποψή σας - δεν έπρεπε να δει την καλύτερη προοπτική στους ερυθρόλευκους. Έπρεπε να αγνοήσει ότι ο Πεδουλάκης δεν τρελαινόταν κιόλας να συνεργαστούν. Θα θέλατε να κλείσει τα μάτια στα γυμνάσια που του έκαναν και λόγω του μανατζέρ του. Πολύ καλά έκανε το παιδί και πήρε την απόφαση να παίξει μπάσκετ εκεί που τον θέλουν κι εκεί που έχει καλύτερη προοπτική η ομάδα. Όπως πολύ καλά είχε κάνει και ο Σπανούλης για αντίστοιχους λόγους.
Φυσικά σε τούτη τη χώρα όλοι έχουμε άποψη για όλα. Ακόμα και για πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ. Άκουσα σχόλια ακόμα και για την έξοδο του Τσολακίδη στον τελικό του δίζυγου. Τρελάθηκα. Όχι γιατί ήταν καλός, αλλά για την ευκολία στην κρίση. Ο Τσολακίδης λοιπόν στην πρώτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες στα 33 του έκανε άθλο προκρινόμενος στον τελικό. Έχοντας το φορτίο της ελπίδας του (είδους εν ανεπαρκεία φέτος) μεταλλίου, μπήκε στον αγώνα του αγχωμένος. Τόσο αγχωμένος που πάνω στο όργανο αφαίρεσε ξανά την τελευταία άσκηση. Σε συνδυασμό με την μέτρια έξοδο έχασε το μετάλλιο. Έκτος Ολυμπιονίκης, όμως, διάολε δεν είναι και λίγο πράγμα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Βύρωνα Κοκκαλάνη που ήταν έκτος στα RSX της ιστιοπλοΐας. Το ίδιο και για το ντουέτο της συγχρονισμένης που κατετάγη στην όγδοη θέση. Κακομαθημένοι μεταλλιολάγνοι μου, σ΄ αυτά τα παιδιά θα στείλει κανείς συγχαρητήριο τηλεγράφημα;
Θα πει κανείς μπράβο στον Τσάκωνα και στον Δουβαλίδη που πέρασαν γύρο στα 200 και τα 110 εμπόδια αντιστοίχως; Ίσως ούτε καν το μάθαμε. Σωστά;
Οι στρεβλώσεις της «κοινής γνώμης» πρέπει κάποια στιγμή να διορθωθούν. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να αποκτήσουμε αθλητική Παιδεία. Δύσκολα πράγματα θα μου πείτε, αφού για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να μετρήσουμε σωστά το μπόι του αθλητισμού μας, που στην πραγματικότητα ισούται με ύψος νάνου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου ας είναι η αφορμή να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα και να αγκαλιάσουμε αυτούς που δίνουν τη ζωή τους γι΄ αυτό που εμείς αγνοούμε, για τον αθλητισμό.
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου