Δύο από ομάδες της Super League, έναν της Football League και έναν της
League 2, ανάθεμα τα brand names του αρχοντοχωριάτη. Όπως ήταν φυσικό, η
συζήτηση επικεντρώθηκε στην οικονομική κρίση που πληγώνει βαθιά την
ελληνική κοινωνία και ειδικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είκοσι λεπτά
κουβέντας, όπου δεν χρειαζόταν να μιλώ παρά μόνο να ακούω, ήταν
αποκαλυπτικά.
Η κρίση, σύμφωνα με αυτούς τους φωτισμένους ανθρώπους, οφειλόταν στο κράτος που -κατά σειρά- δεν τους διευκολύνει να κάνουν τη «δουλειά» τους, που τους κλέβει έσοδα από το στοίχημα, που πολεμάει την ΕΠΟ, που δεν επενδύει -το κράτος- σε γήπεδα και που δεν τους προειδοποίησε γι' αυτό που ερχόταν. Θα αναρωτηθεί κάποιος «καλά επειδή τα έλεγαν τέσσερις άσχετοι, νομίζεις ότι αυτή είναι η εικόνα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου;». Όχι, φυσικά. Η εικόνα είναι πολύ χειρότερη και φαίνεται. Το έχω ξαναγράψει και δεν χρειάζονται παραδείγματα για την επιβεβαίωση του ισχυρισμού.
Η οικονομική κρίση έπιασε τους παράγοντες με «κατεβασμένα παντελόνια» για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν είχαν ιδέα από τις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες του αθλητικού επιχειρείν. Ο δεύτερος, ότι δεν τους ενδιέφεραν οι ομάδες, παρά μόνο σαν εργαλείο ικανοποίησης των φιλοδοξιών και των προσωπικών τους επιδιώξεων. Υπάρχει μία πραγματικότητα, που θα συνεχίσει να υφίσταται και να θέτει τους όρους της, όσο και αν αρκετοί την αγνοούν. Οι οικονομικές κρίσεις πάντοτε θέτουν τα όρια και τους όρους για τη λειτουργία των επιχειρήσεων και την ανάπτυξή τους. Πόσο μάλλον όταν είναι τόσο βαθιές και η συζήτηση αφορά μία οικονομία σαν τη δική μας.
Το ποδόσφαιρο, σαν επιχειρηματική δραστηριότητα, δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα της «αρπαχτής», της λεηλασίας του Δημοσίου, της θεσμικής χαλαρότητας που φτάνει τα όρια της ανομίας, της έλλειψης σοβαρότητας και σχεδιασμού, της φοροδιαφυγής και της ατιμωρησίας, που έχει ο κύριος όγκος της ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι εκείνα που διογκώνουν τις αδυναμίες ενός τομέα σε περίοδο κρίσης. Με έναν υπολογισμό που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί, από το 1992 μέχρι και το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς οι ελληνικές ομάδες θα έχουν εισπράξει από τα πριμ της ΟΥΕΦΑ περισσότερα από 350 εκατομμύρια ευρώ. Ποσό που αφορά μόνο τα πριμ.
Εκατομμύρια στον αέρα
Δεν υπολογίζονται έσοδα από εισιτήρια, διαφημίσεις και χορηγούς, που έδωσαν χρήματα υπολογίζοντας στο δέλεαρ της ευρωπαϊκής προβολής. Σε ποιες παραγωγικές επενδύσεις, άραγε, κατευθύνθηκαν κάποια από αυτά τα χρήματα; Ή για να το θέσω πιο σωστά, υπήρχε σχέδιο για την παραγωγική επένδυση μέρους αυτών των χρημάτων; Αν κοιτάξει κάποιος τα χρέη των ομάδων και την οικονομική τους κατάσταση, θα διαπιστώσει ότι τα επενδυτικά σχέδια ήταν οι μεταγραφές αεροδρομίου, θριαμβευτικά πρωτοσέλιδα, σπατάλες και «μαύρες τρύπες» που ρουφούσαν χρήματα ως εικονικές αμοιβές, προμήθειες και δαπάνες.
Οταν διαφημίζεις τα χρήματα που ξοδεύεις, αυτό βέβαια δημιουργεί ενθουσιασμό και ευχάριστες εντυπώσεις, που διαρκούν λίγο και όταν τελειώνουν προκαλούν μεγαλύτερο κενό προσδοκιών από εκείνο που υποτίθεται ότι θα γέμιζαν. Οταν στον οικονομικό έλεγχο που γίνεται στα βιβλία μίας ομάδας όπως η ΑΕΚ διαπιστώνεται ότι «έχουν χαθεί» τα βιβλία δύο ετών, μπορεί να φανταστεί κάποιος -αν έχει δυνατή φαντασία- τι συμβαίνει στην οικονομική εικόνα των ομάδων των μικρότερων κατηγοριών. Βέβαια, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, δικαιολογημένα, ότι τα πολλά χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ τα μοιράστηκαν, σχεδόν αποκλειστικά αλλά ανισομερώς, οι μεγάλοι του κέντρου. Σωστά. Τα χρήματα που πήραν οι μικρότεροι από τη Nova και τον ΟΠΑΠ πού πήγαν ή πιο σωστά πώς σπαταλήθηκαν;
Τώρα... που βρισκόμαστε στην καρδιά της κρίσης και φυσικά δεν υπάρχουν χρήματα που θα μπορούσαν να προσελκύσουν ποδοσφαιριστές με ποιοτικά χαρακτηριστικά, αναγορεύουμε σε εξαιρετικό οτιδήποτε ξεφεύγει από τον απογοητευτικό μέσο όρο της μετριότητας.
Διαχείριση Κρίσεων
Η τωρινή κατάσταση απαιτεί ανθρώπους που να γνωρίζουν από διαχείριση κρίσεων. Δεν γίνεται, όμως, να περιμένεις ότι θα βρουν τρόπο να διαχειριστούν την κρίση άνθρωποι που με την πολιτική τους την προκάλεσαν ή τη μεγάλωσαν. Όπως είναι αδύνατο να διαχειριστούν την κρίση διάφοροι αεριτζήδες που εμφανίζονται ως σωτήρες και διαφημίζουν την κρίση ως ευκαιρία, αλλά εννοούν δική τους ευκαιρία. Πέφτουν σαν όρνεα πάνω σε ομάδες με προβλήματα, ξεπουλάνε ό,τι μπορούν για ίδιον όφελος και αν τους ζητήσεις τον λόγο, σου λένε «η κρίση φταίει, δεν μπορούσα να κάνω θαύματα...». Αν στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορούσε με κάποιον υπερβατικό τρόπο να ανοίξει ένα παράθυρο διαφάνειας, θα είχαν αποφευχθεί αρκετές τραγωδίες και πολλοί απατεώνες θα είχαν πάει εκεί που τους αξίζει. Το δράμα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ότι, ειδικά σε αυτή την περίοδο, αποθαρρύνονται όλοι εκείνοι που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.
Πηγή: Sportday
Η κρίση, σύμφωνα με αυτούς τους φωτισμένους ανθρώπους, οφειλόταν στο κράτος που -κατά σειρά- δεν τους διευκολύνει να κάνουν τη «δουλειά» τους, που τους κλέβει έσοδα από το στοίχημα, που πολεμάει την ΕΠΟ, που δεν επενδύει -το κράτος- σε γήπεδα και που δεν τους προειδοποίησε γι' αυτό που ερχόταν. Θα αναρωτηθεί κάποιος «καλά επειδή τα έλεγαν τέσσερις άσχετοι, νομίζεις ότι αυτή είναι η εικόνα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου;». Όχι, φυσικά. Η εικόνα είναι πολύ χειρότερη και φαίνεται. Το έχω ξαναγράψει και δεν χρειάζονται παραδείγματα για την επιβεβαίωση του ισχυρισμού.
Η οικονομική κρίση έπιασε τους παράγοντες με «κατεβασμένα παντελόνια» για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν είχαν ιδέα από τις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες του αθλητικού επιχειρείν. Ο δεύτερος, ότι δεν τους ενδιέφεραν οι ομάδες, παρά μόνο σαν εργαλείο ικανοποίησης των φιλοδοξιών και των προσωπικών τους επιδιώξεων. Υπάρχει μία πραγματικότητα, που θα συνεχίσει να υφίσταται και να θέτει τους όρους της, όσο και αν αρκετοί την αγνοούν. Οι οικονομικές κρίσεις πάντοτε θέτουν τα όρια και τους όρους για τη λειτουργία των επιχειρήσεων και την ανάπτυξή τους. Πόσο μάλλον όταν είναι τόσο βαθιές και η συζήτηση αφορά μία οικονομία σαν τη δική μας.
Το ποδόσφαιρο, σαν επιχειρηματική δραστηριότητα, δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα της «αρπαχτής», της λεηλασίας του Δημοσίου, της θεσμικής χαλαρότητας που φτάνει τα όρια της ανομίας, της έλλειψης σοβαρότητας και σχεδιασμού, της φοροδιαφυγής και της ατιμωρησίας, που έχει ο κύριος όγκος της ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι εκείνα που διογκώνουν τις αδυναμίες ενός τομέα σε περίοδο κρίσης. Με έναν υπολογισμό που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί, από το 1992 μέχρι και το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς οι ελληνικές ομάδες θα έχουν εισπράξει από τα πριμ της ΟΥΕΦΑ περισσότερα από 350 εκατομμύρια ευρώ. Ποσό που αφορά μόνο τα πριμ.
Εκατομμύρια στον αέρα
Δεν υπολογίζονται έσοδα από εισιτήρια, διαφημίσεις και χορηγούς, που έδωσαν χρήματα υπολογίζοντας στο δέλεαρ της ευρωπαϊκής προβολής. Σε ποιες παραγωγικές επενδύσεις, άραγε, κατευθύνθηκαν κάποια από αυτά τα χρήματα; Ή για να το θέσω πιο σωστά, υπήρχε σχέδιο για την παραγωγική επένδυση μέρους αυτών των χρημάτων; Αν κοιτάξει κάποιος τα χρέη των ομάδων και την οικονομική τους κατάσταση, θα διαπιστώσει ότι τα επενδυτικά σχέδια ήταν οι μεταγραφές αεροδρομίου, θριαμβευτικά πρωτοσέλιδα, σπατάλες και «μαύρες τρύπες» που ρουφούσαν χρήματα ως εικονικές αμοιβές, προμήθειες και δαπάνες.
Οταν διαφημίζεις τα χρήματα που ξοδεύεις, αυτό βέβαια δημιουργεί ενθουσιασμό και ευχάριστες εντυπώσεις, που διαρκούν λίγο και όταν τελειώνουν προκαλούν μεγαλύτερο κενό προσδοκιών από εκείνο που υποτίθεται ότι θα γέμιζαν. Οταν στον οικονομικό έλεγχο που γίνεται στα βιβλία μίας ομάδας όπως η ΑΕΚ διαπιστώνεται ότι «έχουν χαθεί» τα βιβλία δύο ετών, μπορεί να φανταστεί κάποιος -αν έχει δυνατή φαντασία- τι συμβαίνει στην οικονομική εικόνα των ομάδων των μικρότερων κατηγοριών. Βέβαια, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, δικαιολογημένα, ότι τα πολλά χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ τα μοιράστηκαν, σχεδόν αποκλειστικά αλλά ανισομερώς, οι μεγάλοι του κέντρου. Σωστά. Τα χρήματα που πήραν οι μικρότεροι από τη Nova και τον ΟΠΑΠ πού πήγαν ή πιο σωστά πώς σπαταλήθηκαν;
Τώρα... που βρισκόμαστε στην καρδιά της κρίσης και φυσικά δεν υπάρχουν χρήματα που θα μπορούσαν να προσελκύσουν ποδοσφαιριστές με ποιοτικά χαρακτηριστικά, αναγορεύουμε σε εξαιρετικό οτιδήποτε ξεφεύγει από τον απογοητευτικό μέσο όρο της μετριότητας.
Διαχείριση Κρίσεων
Η τωρινή κατάσταση απαιτεί ανθρώπους που να γνωρίζουν από διαχείριση κρίσεων. Δεν γίνεται, όμως, να περιμένεις ότι θα βρουν τρόπο να διαχειριστούν την κρίση άνθρωποι που με την πολιτική τους την προκάλεσαν ή τη μεγάλωσαν. Όπως είναι αδύνατο να διαχειριστούν την κρίση διάφοροι αεριτζήδες που εμφανίζονται ως σωτήρες και διαφημίζουν την κρίση ως ευκαιρία, αλλά εννοούν δική τους ευκαιρία. Πέφτουν σαν όρνεα πάνω σε ομάδες με προβλήματα, ξεπουλάνε ό,τι μπορούν για ίδιον όφελος και αν τους ζητήσεις τον λόγο, σου λένε «η κρίση φταίει, δεν μπορούσα να κάνω θαύματα...». Αν στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορούσε με κάποιον υπερβατικό τρόπο να ανοίξει ένα παράθυρο διαφάνειας, θα είχαν αποφευχθεί αρκετές τραγωδίες και πολλοί απατεώνες θα είχαν πάει εκεί που τους αξίζει. Το δράμα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ότι, ειδικά σε αυτή την περίοδο, αποθαρρύνονται όλοι εκείνοι που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου