Γράφει ο Βασίλης Σκουντής...
Παρεμπιπτόντως, γι' αυτούς τους μπαγάσες τους Ισπανούς η ατάκα ισχύει πλέον και στο ποδόσφαιρο, που το αφήνω όμως στην άκρη, διότι δεν είναι της παρούσης, όπως το μπάσκετ.
Απλώς, στα προχθές αποδείχθηκε πως η ατάκα έχει διπλή ανάγνωση, καθότι «το μπάσκετ είναι ένα άθλημα στο οποίο παίζουν πέντε εναντίον πέντε και στο τέλος νικούν οι Ισπανοί και χάνουν οι Γάλλοι»!
Σαν deja vu από πλείστες όσες φορές στο παρελθόν (με εξαίρεση τον μικρό τελικό στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι, όπου οι «τρικολόρ» έριξαν τριάντα πόντους στο κεφάλι των Ισπανών, 98-68), ο προημιτελικός του ολυμπιακού τουρνουά του Λονδίνου ανέδειξε και πάλι την ίδια συνθήκη: οι μεν νικούν, οι δε χάνουν από συνήθεια!
Γαλβανισμένοι με το μέταλλο των πρωταθλητών, οι Ισπανοί μπορεί να ρετάρουν σε αυτό το τουρνουά, όπου ήδη ηττήθηκαν από τη Ρωσία και (κατ' επιλογήν, όπως φάνηκε) από τη Βραζιλία, αλλά δεν φοβούνται να χάσουν, ενώ των Γάλλων τρέμει το φυλλοκάρδι τους μπας και νικήσουν!
Αυτός ο φόβος (όχι της ήττας αλλά) της νίκης, η οποία θα τους έστελνε στην τετράδα, τους έκανε για άλλη μια φορά λιπόψυχους και όμηρους μιας κατάρας που τους κυνηγάει εδώ και χρόνια και απλώς πού και πού κάνει διάλειμμα για να ξεκουραστεί από τις πολλές υπερωρίες!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά νομίζω πως μια ανατομική εξέταση στους Γάλλους θα αποδείξει το αυτονόητο: ότι μέσα στα πολύ αθλητικά κορμιά τους βρίσκεται μια ψυχή που ζυγίζει όσο τα συκωτάκια πουλιών.
Κοινώς, πιο loser πεθαίνεις!
Βεβαίως, το θέμα δεν είναι μόνο η καρδιά αλλά και το μυαλό: με το σκορ στο 58-57 υπέρ της Γαλλίας, οι Ισπανοί πήραν πρέφα ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν με την επίθεσή τους και τότε ενδύθηκαν την αμυντική λεοντή τους και καθάρισαν στο πι και φι την μπουγάδα!
Το πήραν αλλιώς, έτρεξαν ένα σερί 8-0 και κλείδωσαν την πρόκρισή τους στην τετράδα, τη στιγμή που τα λευκά σορτσάκια των Γάλλων είχαν αρχίσει να παίρνουν εκείνη τη συνηθισμένη καφετί απόχρωση
Ούτως ειπείν, οι λεγάμενοι έκαναν πάλι κακά τους!
Και οι Ισπανοί, βεβαίως, δεν έκαναν τα καλά τους, αλλά τουλάχιστον έσωσαν την παρτίδα των ημιτελικών και τώρα (ξανα)πέφτουν στο στόμα της ρώσικης αρκούδας, που νωρίτερα είχε καταβροχθίσει τους Λιθουανούς, εξοβελίζοντάς τους για πρώτη φορά από καταβολής του νεότερου έθνους τους από την τετράδα!
Πράγματι, η «λιέτουβα» ήταν μέχρι προχθές ο μονιμότερος θαμώνας των ημιτελικών των ολυμπιακών τουρνουά, αλλά έπειτα από τρία χάλκινα μετάλλια (1992, 1996, 2000) και δύο τέταρτες θέσεις (2004, 2008) την πάτησαν και μάλιστα από τους άλλοτε συντρόφους τους
Α, για να μην το ξεχάσω: στην παρθενική εμφάνισή τους το 1992 στη Βαρκελώνη είχαν βγει τρίτοι, νικώντας με 82-78 στον μικρό τελικό την ομάδα της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, που περιελάμβανε κάθε (πρώην σοβιετικό) πικραμένο: Ρώσους, Ουκρανούς, Γεωργιανούς, Αζέρους, Μολδαβούς, Λευκορώσους, Αρμένιους, Καζάκους και όλους τους υπόλοιπους λαούς που είχαν μείνει αμανάτι από το κομμάτιασμα της μπαμπούσκας!
Ολους πλην (Λιθουανών) Λακεδαιμονίων
Γελώ τώρα που το γράφω, όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι από αγωνιστικής αλλά από ενδυματολογικής πλευράς: τότε οι Λιθουανοί προκάλεσαν αίσθηση με τις χαβανέζικες στολές τους, που ύστερα από είκοσι χρόνια τις ζήλεψαν οι Ρώσοι, οι οποίοι στο Λονδίνο λανσάρουν τις λαχουρέ μπλούζες!
Θα τις βλέπει από εκεί ψηλά ο Γκομέλσκι που πάντοτε φορούσε πουκάμισα και θα τρίζουν τα κόκαλά του!
Οι Ισπανοί αναδείχθηκαν «ασημένιοι» ολυμπιονίκες το 1984 και το 2008 (γνωρίζοντας και τις δυο φορές την ήττα από τους Αμερικανούς, πρώτα από τους κολεγιόπαιδες με τον Μάικλ Τζόρνταν κι ύστερα από τους επαγγελματίες με τον Κόμπι Μπράιαντ), ενώ οι Ρώσοι ζουν με αυτό το απωθημένο σε ολόκληρη τη μετακομμουνιστική περίοδο: από το χρυσό μετάλλιο στη Σεούλ, με ήρωα τον επανακάμψαντα έπειτα από απουσία 14 μηνών, λόγω της ρήξης αχιλλείου τένοντα, Αρβιντας Σαμπόνις, που τον έκαναν καλά οι Αμερικανοί (γιατροί των Μπλέιζερς) και αυτός τους πήρε αμπάριζα στον ημιτελικό
και έστειλε τον Τζον Τόμπσον για χόρτα στα περβόλια του Τζορτζτάουν!
Προσπερνώ τους Αμερικανούς και στέκομαι στην Αργεντινή, για την οποία η επιστήμη (ξανα)σηκώνει τα χέρια ψηλά: είναι λίγοι αλλά τόσο καλοί και κυρίως τόσο ανθεκτικοί που αρχίζω να πιστεύω πώς όταν πέθανε η διάσημη Ρουμάνα βιολόγος-γεροντολόγος Αννα Ασλάν, σε αυτούς άφησε κληρονομιά τη μυστική συνταγή του Gerovital H3!
M' αυτά και μ' αυτά, το μπάσκετ παραμένει ένα άθλημα στο οποίο παίζουν πέντε εναντίον πέντε και στο τέλος (νικούν οι Αμερικανοί, οι Ισπανοί, οι Αργεντινοί, οι Ρώσοι και) χάνουν οι Γάλλοι!
Πηγή: Goal
Παρεμπιπτόντως, γι' αυτούς τους μπαγάσες τους Ισπανούς η ατάκα ισχύει πλέον και στο ποδόσφαιρο, που το αφήνω όμως στην άκρη, διότι δεν είναι της παρούσης, όπως το μπάσκετ.
Απλώς, στα προχθές αποδείχθηκε πως η ατάκα έχει διπλή ανάγνωση, καθότι «το μπάσκετ είναι ένα άθλημα στο οποίο παίζουν πέντε εναντίον πέντε και στο τέλος νικούν οι Ισπανοί και χάνουν οι Γάλλοι»!
Σαν deja vu από πλείστες όσες φορές στο παρελθόν (με εξαίρεση τον μικρό τελικό στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι, όπου οι «τρικολόρ» έριξαν τριάντα πόντους στο κεφάλι των Ισπανών, 98-68), ο προημιτελικός του ολυμπιακού τουρνουά του Λονδίνου ανέδειξε και πάλι την ίδια συνθήκη: οι μεν νικούν, οι δε χάνουν από συνήθεια!
Γαλβανισμένοι με το μέταλλο των πρωταθλητών, οι Ισπανοί μπορεί να ρετάρουν σε αυτό το τουρνουά, όπου ήδη ηττήθηκαν από τη Ρωσία και (κατ' επιλογήν, όπως φάνηκε) από τη Βραζιλία, αλλά δεν φοβούνται να χάσουν, ενώ των Γάλλων τρέμει το φυλλοκάρδι τους μπας και νικήσουν!
Αυτός ο φόβος (όχι της ήττας αλλά) της νίκης, η οποία θα τους έστελνε στην τετράδα, τους έκανε για άλλη μια φορά λιπόψυχους και όμηρους μιας κατάρας που τους κυνηγάει εδώ και χρόνια και απλώς πού και πού κάνει διάλειμμα για να ξεκουραστεί από τις πολλές υπερωρίες!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά νομίζω πως μια ανατομική εξέταση στους Γάλλους θα αποδείξει το αυτονόητο: ότι μέσα στα πολύ αθλητικά κορμιά τους βρίσκεται μια ψυχή που ζυγίζει όσο τα συκωτάκια πουλιών.
Κοινώς, πιο loser πεθαίνεις!
Βεβαίως, το θέμα δεν είναι μόνο η καρδιά αλλά και το μυαλό: με το σκορ στο 58-57 υπέρ της Γαλλίας, οι Ισπανοί πήραν πρέφα ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν με την επίθεσή τους και τότε ενδύθηκαν την αμυντική λεοντή τους και καθάρισαν στο πι και φι την μπουγάδα!
Το πήραν αλλιώς, έτρεξαν ένα σερί 8-0 και κλείδωσαν την πρόκρισή τους στην τετράδα, τη στιγμή που τα λευκά σορτσάκια των Γάλλων είχαν αρχίσει να παίρνουν εκείνη τη συνηθισμένη καφετί απόχρωση
Ούτως ειπείν, οι λεγάμενοι έκαναν πάλι κακά τους!
Και οι Ισπανοί, βεβαίως, δεν έκαναν τα καλά τους, αλλά τουλάχιστον έσωσαν την παρτίδα των ημιτελικών και τώρα (ξανα)πέφτουν στο στόμα της ρώσικης αρκούδας, που νωρίτερα είχε καταβροχθίσει τους Λιθουανούς, εξοβελίζοντάς τους για πρώτη φορά από καταβολής του νεότερου έθνους τους από την τετράδα!
Πράγματι, η «λιέτουβα» ήταν μέχρι προχθές ο μονιμότερος θαμώνας των ημιτελικών των ολυμπιακών τουρνουά, αλλά έπειτα από τρία χάλκινα μετάλλια (1992, 1996, 2000) και δύο τέταρτες θέσεις (2004, 2008) την πάτησαν και μάλιστα από τους άλλοτε συντρόφους τους
Α, για να μην το ξεχάσω: στην παρθενική εμφάνισή τους το 1992 στη Βαρκελώνη είχαν βγει τρίτοι, νικώντας με 82-78 στον μικρό τελικό την ομάδα της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, που περιελάμβανε κάθε (πρώην σοβιετικό) πικραμένο: Ρώσους, Ουκρανούς, Γεωργιανούς, Αζέρους, Μολδαβούς, Λευκορώσους, Αρμένιους, Καζάκους και όλους τους υπόλοιπους λαούς που είχαν μείνει αμανάτι από το κομμάτιασμα της μπαμπούσκας!
Ολους πλην (Λιθουανών) Λακεδαιμονίων
Γελώ τώρα που το γράφω, όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι από αγωνιστικής αλλά από ενδυματολογικής πλευράς: τότε οι Λιθουανοί προκάλεσαν αίσθηση με τις χαβανέζικες στολές τους, που ύστερα από είκοσι χρόνια τις ζήλεψαν οι Ρώσοι, οι οποίοι στο Λονδίνο λανσάρουν τις λαχουρέ μπλούζες!
Θα τις βλέπει από εκεί ψηλά ο Γκομέλσκι που πάντοτε φορούσε πουκάμισα και θα τρίζουν τα κόκαλά του!
Οι Ισπανοί αναδείχθηκαν «ασημένιοι» ολυμπιονίκες το 1984 και το 2008 (γνωρίζοντας και τις δυο φορές την ήττα από τους Αμερικανούς, πρώτα από τους κολεγιόπαιδες με τον Μάικλ Τζόρνταν κι ύστερα από τους επαγγελματίες με τον Κόμπι Μπράιαντ), ενώ οι Ρώσοι ζουν με αυτό το απωθημένο σε ολόκληρη τη μετακομμουνιστική περίοδο: από το χρυσό μετάλλιο στη Σεούλ, με ήρωα τον επανακάμψαντα έπειτα από απουσία 14 μηνών, λόγω της ρήξης αχιλλείου τένοντα, Αρβιντας Σαμπόνις, που τον έκαναν καλά οι Αμερικανοί (γιατροί των Μπλέιζερς) και αυτός τους πήρε αμπάριζα στον ημιτελικό
και έστειλε τον Τζον Τόμπσον για χόρτα στα περβόλια του Τζορτζτάουν!
Προσπερνώ τους Αμερικανούς και στέκομαι στην Αργεντινή, για την οποία η επιστήμη (ξανα)σηκώνει τα χέρια ψηλά: είναι λίγοι αλλά τόσο καλοί και κυρίως τόσο ανθεκτικοί που αρχίζω να πιστεύω πώς όταν πέθανε η διάσημη Ρουμάνα βιολόγος-γεροντολόγος Αννα Ασλάν, σε αυτούς άφησε κληρονομιά τη μυστική συνταγή του Gerovital H3!
M' αυτά και μ' αυτά, το μπάσκετ παραμένει ένα άθλημα στο οποίο παίζουν πέντε εναντίον πέντε και στο τέλος (νικούν οι Αμερικανοί, οι Ισπανοί, οι Αργεντινοί, οι Ρώσοι και) χάνουν οι Γάλλοι!
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου