Να επιτεθούν όπως μπορούν, να αμυνθούν όπως μπορούν (αν μπορούν). Και
φυσιολογικά, βάσει της σύγκρισης στην ποιότητα και την ικανότητα του
δυναμικού τους, ο ΠΑΟΚ πήγε στα αποδυτήρια με σαφές προβάδισμα.
Λίγη σημασία έχει αν το προβάδισμα ήταν τελικά 4-1 ή αν (θα) ήταν 2-0. Σημασία έχει ότι οι γηπεδούχοι σ' αυτό το «μνημονιακό πρωτάθλημα» μπήκαν στον «μαραθώνιο» με προβλήματα μεν (οικονομικά) αλλά ως φυσιολογική ομάδα, ενώ οι φιλοξενούμενοι -όπως και άλλες ομάδες σαν τον Αρη, βυθισμένες- με αλλαγή κανονισμών, με απαγόρευση μεταγραφών, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες...
Ε, αυτές οι διαφορετικές συνθήκες βγαίνουν (και θα βγαίνουν) στο χορτάρι. Είναι τόσο καθοριστικές που δεν γίνεται να κρύβονται, να καμουφλάρονται ή και να ξεπερνιούνται, όσο κι αν οι οπαδοί επιθυμούν να παραμυθιάζονται.
Στην παραπάνω ρεαλιστική διαφορά των ρόστερ και του υφιστάμενου περιβάλλοντος σε κάθε ομάδα, προσθέστε και την ιδιαιτερότητα που έχει κάθε αναμέτρηση των δύο στη Θεσσαλονίκη, προσθέστε και την ένταση τις προηγούμενες ημέρες με την άκομψη ανάρτηση του Αθανασιάδη στο Τwitter και εύκολα (στο άθροισμα) συμπεραίνεται γιατί στο 30' ο πίνακας έγραφε 3-0.
Κι αν δεν το είχε «στάξει» ο Λόρενς (θύμισε κάτι από Βιεϊρίνια η εκτέλεση), θα είχε μπει σε μια άλλη επίθεση. Κι αν δεν το «κάρφωνε» με κεφαλιά ο Κατσικάς, θα συνέβαινε σε μεταγενέστερη φάση. Ακόμα και το εντυπωσιακότατο βολ πλανέ του Κλάους για την «τεσσάρα» έρχεται από το πάθος και τη θέληση ενός ικανού να σκοράρει έτσι φορ, για να δώσει απαντήσεις. Πάθος και θέληση είχαν και οι Αρειανοί, αλλά οι ικανότητες δεν είναι όμοιες. Οπως δεν είναι π.χ. αυτές του «δικέφαλου» με εκείνες των «ερυθρόλευκων».
Για το β' μέρος, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Αντί για ποδόσφαιρο εξελίχθηκε κλωτσοπατινάδα χωρίς καμία ουσία, απόρροια σίγουρα της πώρωσης για αντίδραση που επί 15λεπτο θα κυριάρχησε στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα. Κλωτσοπατινάδα και ψευτοτσαμπουκάδες που με έκαναν να σκεφτώ κάποια στιγμή ότι «ευτυχώς που δεν υπήρξαν εν τέλει οπαδοί και των δύο ομάδων στο γήπεδο».
Πηγή: Goal
Λίγη σημασία έχει αν το προβάδισμα ήταν τελικά 4-1 ή αν (θα) ήταν 2-0. Σημασία έχει ότι οι γηπεδούχοι σ' αυτό το «μνημονιακό πρωτάθλημα» μπήκαν στον «μαραθώνιο» με προβλήματα μεν (οικονομικά) αλλά ως φυσιολογική ομάδα, ενώ οι φιλοξενούμενοι -όπως και άλλες ομάδες σαν τον Αρη, βυθισμένες- με αλλαγή κανονισμών, με απαγόρευση μεταγραφών, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες...
Ε, αυτές οι διαφορετικές συνθήκες βγαίνουν (και θα βγαίνουν) στο χορτάρι. Είναι τόσο καθοριστικές που δεν γίνεται να κρύβονται, να καμουφλάρονται ή και να ξεπερνιούνται, όσο κι αν οι οπαδοί επιθυμούν να παραμυθιάζονται.
Στην παραπάνω ρεαλιστική διαφορά των ρόστερ και του υφιστάμενου περιβάλλοντος σε κάθε ομάδα, προσθέστε και την ιδιαιτερότητα που έχει κάθε αναμέτρηση των δύο στη Θεσσαλονίκη, προσθέστε και την ένταση τις προηγούμενες ημέρες με την άκομψη ανάρτηση του Αθανασιάδη στο Τwitter και εύκολα (στο άθροισμα) συμπεραίνεται γιατί στο 30' ο πίνακας έγραφε 3-0.
Κι αν δεν το είχε «στάξει» ο Λόρενς (θύμισε κάτι από Βιεϊρίνια η εκτέλεση), θα είχε μπει σε μια άλλη επίθεση. Κι αν δεν το «κάρφωνε» με κεφαλιά ο Κατσικάς, θα συνέβαινε σε μεταγενέστερη φάση. Ακόμα και το εντυπωσιακότατο βολ πλανέ του Κλάους για την «τεσσάρα» έρχεται από το πάθος και τη θέληση ενός ικανού να σκοράρει έτσι φορ, για να δώσει απαντήσεις. Πάθος και θέληση είχαν και οι Αρειανοί, αλλά οι ικανότητες δεν είναι όμοιες. Οπως δεν είναι π.χ. αυτές του «δικέφαλου» με εκείνες των «ερυθρόλευκων».
Για το β' μέρος, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Αντί για ποδόσφαιρο εξελίχθηκε κλωτσοπατινάδα χωρίς καμία ουσία, απόρροια σίγουρα της πώρωσης για αντίδραση που επί 15λεπτο θα κυριάρχησε στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα. Κλωτσοπατινάδα και ψευτοτσαμπουκάδες που με έκαναν να σκεφτώ κάποια στιγμή ότι «ευτυχώς που δεν υπήρξαν εν τέλει οπαδοί και των δύο ομάδων στο γήπεδο».
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου