Αν υπήρχε Νόμπελ στη γελοιότητα και στο καραγκιοζιλίκι οι Έλληνες
πολιτικοί θα είχαν σαρώσει τα βραβεία. Ουδεμία έκπληξη ότι ο Σοφοκλής
Σχορτσιανίτης δεν ταιριάζει στα πρότυπα της Χρυσής Αυγής. Που ακολουθεί
κατά γράμμα τα πρότυπα του Αδόλφου Χίτλερ με την Άρια Φυλή. Κοινός,
άλλωστε, είναι άλλωστε είναι και ο αγώνας εναντίον Εβραίων κομμουνιστών
και ομοφυλοφίλων.
Όλα αυτά είναι και γνωστά και αυτονόητα. Και για αυτό είναι αυτονόητο, ότι τα θύματα αυτής της λογικής και πρακτικής δεν χρειάζονται αυτόκλητους συνηγόρους υπεράσπισης. Κι ειδικότερα μάλιστα από πολιτικούς. Άλλα πράγματα πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί σχετικά με το φαινόμενο. Τα ξόρκια είναι για τους παγανιστές ή για τους παπάδες. Οι πολιτικοί οφείλουν να αντιπαρατεθούν με τη Χρυσή Αυγή με πράξεις. Όχι με λόγια. Αν το πάμε ότι η λογική του Γιάννη Ιωαννίδη είναι πιο σωστή από τη λογική του Παναγιώταρου, χαιρετίσματα στις φασκομηλιές.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, λοιπόν, σαν Υφ. Αθλητισμού, σαν άνθρωπος του μπάσκετ πάνω από όλα, αισθάνθηκε την υποχρέωση να υπερασπισθεί το αυτονόητο. Την ελληνικότητα του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, που αμφισβήτησε ο Παναγιώταρος.
"Ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είναι Έλληνας, με Έλληνα πατέρα που φρόντισε ως γονέας να του δώσει ελληνικό όνομα... Ο διακεκριμένος αυτός αθλητής, συνειδητά αισθάνεται Έλληνας,έχει αγωνισθεί δεκάδες φορές με τα χρώματα της εθνικής ομάδας, έχει μοχθήσει για τις επιτυχίες."
Το ρολόι στον κύριο. Αν δηλαδή ο Σχορτσιανίτης δεν λεγόταν Σοφοκλής κι είχε πάρει το όνομα της Καμερουνέζας μητέρας του, θα ήταν λιγότερο Έλληνας ή καθόλου Έλληνας; Το Έλληνας, δηλαδή, καθορίζεται από το αν λέγεσαι Σοφοκλής ή Πήτερ; Το αν έχει φορέσει κάποιος τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, τον κάνει περισσότερο Έλληνα, από όλους τους άλλους; Κι αν ναι, πόσα γραμμάρια ή καντάρια ελληνικότητας προσθέτει η κάθε συμμετοχή με το εθνόσημο στη φανέλα;
Αν δηλαδή ο Σχορτσιανίτης ήταν κοντός και δεν είχε γίνει μπασκετμπολίστας θα ήταν λιγότερο Έλληνας από ότι είναι σήμερα; Αν αντί για επαγγελματίας αθλητής ήταν μούτσος ή λοστρόμος στα καράβια, δεν θα είχε επιχειρήματα να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί την ελληνικότητα του; Σε ότι έχει α κάνει πάντως με αυτούς που κατά καιρούς έχουν τιμήσει τη φανέλα της Εθνικής, τύποι σαν τον Γιάννη Ιωαννίδη, που έχουν βγάλει λεφτά από αυτόν τον συγκεκριμένο ελληνικό αθλητισμό, με τους Μισούνοφ, τους Σούμποτιτς, τους Τόμιτς και τους Τάρλατς, θα πρέπει να είναι προσεκτικοί.
Κατ' αυτή την έννοια Ελληνίδα είναι και η Μανιάνι (έστω κι εκ μεταγραφής από Αλβανία), όπως κι ο Κακιασβίλι εκ μεταγραφής από τη Γεωργία, ο Κρεάνκα εκ μεταγραφής από τη Ρουμανία κι αν πάμε στο μπάσκετ έχουμε τον "Έλληνα" Τσακαλίδη και παλιότερα τον Ντέιβιντ Νέλσον ή Στεργάκο.
Ζώντας σε μια εποχή που μετά το κεφάλαιο, όπως έχει πει ο Καρλ Μαρξ, δεν έχουν πατρίδα οι αθλητές, όσοι επικαλούνται τέτοια ανόητα επιχειρήματα, οφείλουν να μετράνε τα λόγια τους. Άλλα είναι αυτά που οφείλουν να κάνουν οι πολιτικοί για να κατοχυρώνουν τους θεσμούς και τη δημοκρατία με αυστηρές νομοθετικές ρυθμίσεις. Στην Αγγλία πχ. αν κάποιος άφηνε ανάλογο υπαινιγμό για Άγγλο πολίτη, όπως ο Παναγιώταρος για τον Σχορτσιανίτη, θα του είχε κόψει τον κώλο ο εισαγγελέας. Ίσως και να είχε συλληφθεί πάραυτα. Βλέπουμε την ανάλογη αυστηρότητα σε ανάλογες περιπτώσεις στα γήπεδα. Στην Ελλάδα οι Παναγιώταροι είναι ασύδοτοι. Όχι μόνο τραμπουκίζουν και ασχημονούν, αλλά μπορούν να αποφαίνονται δημόσια για την ελληνικότητα όποιου δεν διαθέτει λευκό δέρμα.
Σαφώς κι ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είναι Έλληνας. Και δεν έχει ανάγκη συνηγόρου υπεράσπισης για να αποδείξει την ελληνικότητα του. Όσο για τον Γιάννη Ιωαννίδη, έχει άλλους και καλύτερους τρόπους να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Και έχει την ικανότητα να τους χρησιμοποιεί σωστά, όπως με το να εξασφαλίσει την άδεια συμμετοχής του Άρη στη Σούπερλιγκα και την ένταξη του Ηρακλή στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής. Σε αυτά πράγματι είναι καλός και αποτελεσματικός. Ας ασχολείται, λοιπόν, με τα ρουσφέτια και το πως θα δώσει μεροκάματα στον Φασούλα και στον Σιγάλα στο ΣΕΦ και ας αφήσει τον Σχορτσιανίτη στην ησυχία του. Το αυτονόητο δεν θέλει συνηγόρους υπεράσπισης.
ΠΗΓΗ: Sport24.gr
Όλα αυτά είναι και γνωστά και αυτονόητα. Και για αυτό είναι αυτονόητο, ότι τα θύματα αυτής της λογικής και πρακτικής δεν χρειάζονται αυτόκλητους συνηγόρους υπεράσπισης. Κι ειδικότερα μάλιστα από πολιτικούς. Άλλα πράγματα πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί σχετικά με το φαινόμενο. Τα ξόρκια είναι για τους παγανιστές ή για τους παπάδες. Οι πολιτικοί οφείλουν να αντιπαρατεθούν με τη Χρυσή Αυγή με πράξεις. Όχι με λόγια. Αν το πάμε ότι η λογική του Γιάννη Ιωαννίδη είναι πιο σωστή από τη λογική του Παναγιώταρου, χαιρετίσματα στις φασκομηλιές.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, λοιπόν, σαν Υφ. Αθλητισμού, σαν άνθρωπος του μπάσκετ πάνω από όλα, αισθάνθηκε την υποχρέωση να υπερασπισθεί το αυτονόητο. Την ελληνικότητα του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, που αμφισβήτησε ο Παναγιώταρος.
"Ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είναι Έλληνας, με Έλληνα πατέρα που φρόντισε ως γονέας να του δώσει ελληνικό όνομα... Ο διακεκριμένος αυτός αθλητής, συνειδητά αισθάνεται Έλληνας,έχει αγωνισθεί δεκάδες φορές με τα χρώματα της εθνικής ομάδας, έχει μοχθήσει για τις επιτυχίες."
Το ρολόι στον κύριο. Αν δηλαδή ο Σχορτσιανίτης δεν λεγόταν Σοφοκλής κι είχε πάρει το όνομα της Καμερουνέζας μητέρας του, θα ήταν λιγότερο Έλληνας ή καθόλου Έλληνας; Το Έλληνας, δηλαδή, καθορίζεται από το αν λέγεσαι Σοφοκλής ή Πήτερ; Το αν έχει φορέσει κάποιος τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, τον κάνει περισσότερο Έλληνα, από όλους τους άλλους; Κι αν ναι, πόσα γραμμάρια ή καντάρια ελληνικότητας προσθέτει η κάθε συμμετοχή με το εθνόσημο στη φανέλα;
Αν δηλαδή ο Σχορτσιανίτης ήταν κοντός και δεν είχε γίνει μπασκετμπολίστας θα ήταν λιγότερο Έλληνας από ότι είναι σήμερα; Αν αντί για επαγγελματίας αθλητής ήταν μούτσος ή λοστρόμος στα καράβια, δεν θα είχε επιχειρήματα να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί την ελληνικότητα του; Σε ότι έχει α κάνει πάντως με αυτούς που κατά καιρούς έχουν τιμήσει τη φανέλα της Εθνικής, τύποι σαν τον Γιάννη Ιωαννίδη, που έχουν βγάλει λεφτά από αυτόν τον συγκεκριμένο ελληνικό αθλητισμό, με τους Μισούνοφ, τους Σούμποτιτς, τους Τόμιτς και τους Τάρλατς, θα πρέπει να είναι προσεκτικοί.
Κατ' αυτή την έννοια Ελληνίδα είναι και η Μανιάνι (έστω κι εκ μεταγραφής από Αλβανία), όπως κι ο Κακιασβίλι εκ μεταγραφής από τη Γεωργία, ο Κρεάνκα εκ μεταγραφής από τη Ρουμανία κι αν πάμε στο μπάσκετ έχουμε τον "Έλληνα" Τσακαλίδη και παλιότερα τον Ντέιβιντ Νέλσον ή Στεργάκο.
Ζώντας σε μια εποχή που μετά το κεφάλαιο, όπως έχει πει ο Καρλ Μαρξ, δεν έχουν πατρίδα οι αθλητές, όσοι επικαλούνται τέτοια ανόητα επιχειρήματα, οφείλουν να μετράνε τα λόγια τους. Άλλα είναι αυτά που οφείλουν να κάνουν οι πολιτικοί για να κατοχυρώνουν τους θεσμούς και τη δημοκρατία με αυστηρές νομοθετικές ρυθμίσεις. Στην Αγγλία πχ. αν κάποιος άφηνε ανάλογο υπαινιγμό για Άγγλο πολίτη, όπως ο Παναγιώταρος για τον Σχορτσιανίτη, θα του είχε κόψει τον κώλο ο εισαγγελέας. Ίσως και να είχε συλληφθεί πάραυτα. Βλέπουμε την ανάλογη αυστηρότητα σε ανάλογες περιπτώσεις στα γήπεδα. Στην Ελλάδα οι Παναγιώταροι είναι ασύδοτοι. Όχι μόνο τραμπουκίζουν και ασχημονούν, αλλά μπορούν να αποφαίνονται δημόσια για την ελληνικότητα όποιου δεν διαθέτει λευκό δέρμα.
Σαφώς κι ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είναι Έλληνας. Και δεν έχει ανάγκη συνηγόρου υπεράσπισης για να αποδείξει την ελληνικότητα του. Όσο για τον Γιάννη Ιωαννίδη, έχει άλλους και καλύτερους τρόπους να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Και έχει την ικανότητα να τους χρησιμοποιεί σωστά, όπως με το να εξασφαλίσει την άδεια συμμετοχής του Άρη στη Σούπερλιγκα και την ένταξη του Ηρακλή στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής. Σε αυτά πράγματι είναι καλός και αποτελεσματικός. Ας ασχολείται, λοιπόν, με τα ρουσφέτια και το πως θα δώσει μεροκάματα στον Φασούλα και στον Σιγάλα στο ΣΕΦ και ας αφήσει τον Σχορτσιανίτη στην ησυχία του. Το αυτονόητο δεν θέλει συνηγόρους υπεράσπισης.
ΠΗΓΗ: Sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου