Το ξεκίνημα της καριέρας του, τον Μπάγεβιτς, τους Τζιοβάνι, Ζάχοβιτς, τον Σωκράτη Κόκκαλη, τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, την «κατάρα» στα Νέα Φιλαδέλφεια.
Ακόμα για τις σχέσεις με τους συμπαίκτες του, την αλαζονεία, το γκολ του Κόντε, την καριέρα στην Ιταλία και πολλά άλλα.
Διαβάστε αποσπάσματα από την συνέντευξη του Δημήτρη Ελευθερόπουλου στην κάμερα της Nova.
Κεφάλαιο Ολυμπιακός... Πως άνοιξε;
"Κεφάλαιο Ολυμπιακός... Έχουμε πάει με τον αδερφό μου, τον μεγαλύτερο, που έπαιζε και αυτός αμυντικός χαφ και με τον πατέρα μου να παίξουμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μόνοι μας. Οι τρεις μας... Και ενώ παίζουμε κανένα μισάωρο, έρχεται το εφηβικό του Ολυμπιακού ή το παιδικό να κάνει προπόνηση και έπρεπε να βγούμε έξω. Στενοχωρήθηκε ο πατέρας μου, γιατί ήταν Σάββατο και ήθελε να παίξουμε οικογενειακά και ζήτησε από τον τότε προπονητή, αν μπορούμε να συμμετάσχουμε. Η ηλικία ήταν για τον αδερφό μου που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος, αλλά έβαλαν και εμένα. Μετά από μία ώρα προπόνηση, ο προπονητής έπιασε τον πατέρα μου και του είπε ότι αύριο το πρωί να υπογράψουμε. Αργότερα, βέβαια, ο αδερφός μου ακολούθησε τη νομική, ήταν πιο πολύ των γραμμάτων..."
Μέχρι να αρχίσεις να παίζεις, γιατί πήγες στον Ολυμπιακό το 1992, σε ηλικία 16 χρόνων, πως κρατιόσουν ψυχολογικά και λες θα έρθει η ευκαιρία μου και εγώ πρέπει να βελτιώνομαι να δουλεύω...
"Εντάξει, τότε ήταν εύκολο. Το να κάνεις προπόνηση με τα ινδάλματά σου από μόνο του είναι ένα τεράστιο κίνητρο. Εγώ ήμουν και οπαδός του Ολυμπιακού, δεν το έχω κρύψει ποτέ, οπότε πήγαινα κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Το να βλέπεις όλα αυτά τα ινδάλματά σου και να κάνεις προπόνηση... Βέβαια, ήταν δύσκολο μέσα μου. Έπρεπε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος κάποια στιγμή. Και αργότερα λειτούργησε ανασταλτικά στην καριέρα μου αυτό... Το συναισθηματικό κομμάτι ήταν και το πιο δύσκολο γιατί ναι μεν ήταν ινδάλματά μου, αλλά από την άλλη και έπρεπε να τους πιάσω τα σουτ και έπρεπε να τους την πω, με τον τρόπο μου, με σεβασμό βέβαια πάντα. Προς τιμήν τους, όμως, όλα τα παιδιά όσες φορές κι αν δημιουργήθηκαν μικροεντάσεις, μετά μου μίλαγαν, μου ζητούσαν συγγνώμη. Θυμάμαι, χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Παναγιώτη Σοφιανόπουλο, με τον οποίο τσακωθήκαμε σε μια προπόνηση, μου μίλησε άσχημα και του είπα σε παρακαλώ μη μου μιλάς έτσι, δεν στο επιτρέπω και ήρθε μετά στα ντους και μου είπε μικρέ σου ζητάω συγγνώμη. Και ήμουν 16 ετών".
8 Δεκεμβρίου του 1996 παίζεις το πρώτο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Για φίλαθλο του Ολυμπιακού σε ηλικία 20 χρόνων, φαντάζομαι δεν είναι ένα οποιοδήποτε ματς.
"Όχι. Τι με βοήθησε σε εκείνο το παιχνίδι; Μέναμε στο Ουράνιο Τόξο στη Κηφισιά. Κατεβαίναμε και ήταν μεσημέρι για να πάμε πιο νωρίς στο γήπεδο και είναι κάτι εργάτες, στον Κηφισό τότε, ακόμα υπήρχε ο Κηφισός και δουλεύουνε ντάλα μεσημέρι. Δεν θυμάμαι τι καιρό είχε, αλλά δουλεύανε. Και όπως ήμουν τόσο αγχωμένος τους βλέπω και λέω τι αγχώνεσαι ρε μεγάλε. Κοίτα τι κάνουν οι άνθρωποι μέσα στο μεσημέρι. Εσύ τυχερός είσαι. Και αυτό ήταν ο καταλύτης για να πάω καλά".
Στις αρχές Απριλίου, με το 2-0 επί του Παναθηναϊκού, επί της ουσίας κλείνει μια κακή δεκαετία για τον Ολυμπιακό. Τι άλλαξε ο Μπάγεβιτς; Γιατί ο Ολυμπιακός έφτασε στο πρωτάθλημα;
"Ο Μπάγεβιτς ήταν και φαντάζομαι είναι ακόμα και σήμερα, προσωποκεντρικός. Ήθελε να περνούν όλα από τα χέρια του. Έχει σωστές απόψεις για το πως πρέπει να λειτουργεί μια ομάδα. Αρκετά μπροστά από την εποχή του, σε ότι αφορά την πειθαρχία και τη σοβαρότητα της προπόνησης, πράγματα που έρχονται τώρα στην επιφάνεια και τα ακολουθούν όλοι. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους για το τι άλλαξε. Και με τον Ολυμπιακό και με την ΑΕΚ".
Θέλω ένα παράδειγμα να μου πεις. Δηλαδή μια διαφορά προ Μπάγεβιτς, που ζούσες την ομάδα και μια διαφορά σημαντική από τη στιγμή που ανέλαβε ο Μπάγεβιτς.
"Ο προπονητής οφείλει να είναι ηγέτης. Είχε την ηγετική φυσιογνωμία. Δεν φοβάται να πάρει πάνω του όλες τις ευθύνες. Αναλαμβάνει αυτός τις ευθύνες του. Επηρεάζει τους πάντες. Από τον φροντιστή, μέχρι τον άνθρωπο που κουρεύει το χορτάρι. Τελειομανής. Ένα παράδειγμα. Τι έχω πάρει από εκείνον τώρα που είμαι προπονητής και το κάνω. Δύο ώρες πριν την προπόνηση, τσέκαρε το γήπεδο της προπόνησης, να μην υπάρχει ούτε μία μικρή λακούβα. Αυτό δείχνει πόσο νοιάζεσαι για τους παίκτες σου".
Και πόσο θέλεις όλα να λειτουργούν στην εντέλεια...
"Ναι. Απ' όλους έχω κλέψει πράγματα. Και από τον Αντσελότι, τον Σπαλέτι, τον Μπάγεβιτς, τον Κάτανετς. Απ' όλους".
Το καλοκαίρι του 98 έζησες μια μεγάλη εμπειρία με την Εθνική Ελπίδων, με την οποία φτάσατε στον τελικό στο Βουκουρέστι...
"Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Με διαφορά από τη δεύτερη. Ο τελικός. Κυρίως γιατί είχαμε υποσχεθεί στον πατέρα του Παναγιώτη Κατσούρη, ότι θα του φέρουμε το Χρυσό. Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Ήμασταν μια φουρνιά πολύ δεμένοι. Παιδιά του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, αλλά πραγματικά ήμασταν μια οικογένεια. Φτάσαμε μέχρι τον τελικό, αποκλείοντας μεγάλες ομάδες και μεγάλους παίκτες. Στα τελευταία λεπτά κάνω ένα λάθος γιατί είχα στο μυαλό μου δεύτερη σκέψη. Είναι τελευταία λεπτά, είναι τόσο εύκολο το σουτ, που σκέφτομαι να δω αν ο Λυμπερόπουλος είναι μόνος του. Που ήταν μόνος του. Αλλά, όχι, δεν είναι έτσι. Τελειώνει η μία φάση και μετά ξεκινάει η άλλη".
Ποια επέμβαση σου έχει μείνει; Γιατί στον κόσμο έχει μείνει αυτή στο Τορίνο, η τριπλή...
"Ναι... Ξέρετε, είναι από τις επεμβάσεις που είναι καλές, αλλά είναι εντυπωσιακές για τον κόσμο. Γιατί είναι και τρεις. Υπάρχουν άλλες επεμβάσεις που έχουν μείνει σε μένα. Επεμβάσεις που έχουν να κάνουν με την τεχνική περισσότερο. Δηλαδή, υπήρχε ένα παιχνίδι μέσα στη Φιλαδέλφεια που γίνετε ένα φάουλ. Μέσα σε λάσπη, τρομερή λάσπη. Και παρεμβαίνουν 7-8 πόδια και πρέπει να περιμένω μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και τελευταία στιγμή το βγάζω με το δεξί μου χέρι, έχει κάνει προβολή και ο Ντέμης... Τέτοιες φάσεις είναι οι πιο δύσκολες".
Το μόνο κακό που είχες εκείνη τη σεζόν, ήταν αυτό το ματς με τη Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ. Αυτή η φάση με το γκολ του Κόντε...
"Ήταν η συγκυρία. Ήταν το παιχνίδι, τέτοια η κρισιμότητα. Ήταν το λεπτό. Το καταλαβαίνω. Κ εγώ αν ήμουν οπαδός του Ολυμπιακού τα ίδια θα ένιωθα. Αντικειμενικά, καθαρά ποδοσφαιρικά, ανεξάρτητα από τα αστεία που ακούγονται, καθαρά ποδοσφαιρικά, δεν έχω κάνει λάθος. Καθαρά ποδοσφαιρικά".
Γιατί άλλαξε και τροχιά η μπάλα...
"Πέρα απ' αυτό. Δεν έχω κάνει λάθος. Έχει να κάνει μ' αυτό που σας είπα, με τη πίσω κάμερα. Δεν έχω κάνει λάθος. Έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Το να καθόμουν στην εστία μου και να μη βγω, θα ήμουν λιγόψυχος. Έπρεπε να βγω. Όποιος ήταν εκείνο το βράδυ στο γήπεδο, ξέρει πως ήταν οι καιρικές συνθήκες, ξέρει το τι είχε συμβεί. Αλλά ήταν όλα μαζί εκείνο το βράδυ. Έχω φάει το γκολ, σε εκείνη τη φάση έχω φάει μια κλωτσιά στο πρόσωπό μου και έχει πρηστεί, δεν βλέπω τίποτα... Συνέβη...".
Ήταν η πιο δύσκολη αγωνιστικά στιγμή ως τότε;
"Ναι, ναι... Φυσικά".
Πως σε επηρέασε ψυχολογικά;
"Στενοχωρήθηκα. Ήμουν κ' εγώ οπαδός του Ολυμπιακού. Το ότι θα έφτανε ο Ολυμπιακός στα ημιτελικά εκείνη τη σεζόν, για λίγα λεπτά... Δεν θα στεναχωριόμουν; Έπρεπε όμως να το ξεπεράσω. Δεν μπορούσα να μείνω εκεί".
Εκείνη η σεζόν έχει σημαδευτεί από δύο μεγάλες νίκες επί του Παναθηναϊκού...
"Το 2-4".
Το 2-4, από 2-0. Πως βρίσκεις αποθέματα στο 2-0 που είναι στο 32' και δεν παρατάς το ματς;
"Εκπληκτικό παιχνίδι. Αυτό και της Λεωφόρου, το 1-4. Μου έχουν μείνει χαραγμένα".
Αυτό πως το γυρνάς; Τι σκέφτεσαι; Βλέπεις τη μπάλα στα δίχτυα σου για δεύτερη φορά στο 32'. Τι λες;
"Πήγαινε η ομάδα όλη τη χρονιά τόσο καλά, ήμασταν τόσο σίγουροι γι' αυτό που κάναμε και το μόνο που ζητάγαμε ήταν ένα γκολ. Να γίνει 2-1. Τίποτα άλλο. Ξέραμε πως μόλις γίνει 2-1 δεν χάνουμε ποτέ".
Γιατί η σιγουριά αυτή; Θα πιέσεις τον αντίπαλο...
"Ξέραμε τις δυνατότητές μας. Και ξέραμε πως αν γίνει το 2-1, είναι αυτό που λένε οι Ιταλοί, κάνε το 3-0 να κλειδώσεις το ματς. Όσο μένει ανοικτό το παιχνίδι στο 2-0, με το που κάνεις το 2-1, αυτοί ψυχολογικά κλείνονται. Εσύ ξέρεις να λειτουργείς με κλειστές άμυνες, οπότε θα έχεις ευκαιρίες να βάλεις γκολ".
Και το γύρισε η ομάδα. Ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή που είχε γίνει σε ντέρμπι...
"Εκπληκτική νίκη γιατί είχαν αρκετό καιρό τα παιδιά του Παναθηναϊκού να μας κερδίσουν και στο ημίχρονο ήταν σχεδόν σίγουροι για τη νίκη τους... Ήταν ωραία νίκη".
Σ' εκείνη την τριετία, της απόλυτης κυριαρχίας του Ολυμπιακού με φοβερό ποδόσφαιρο, το μόνο μελανό σημείο εντός των τειχών είναι η ΑΕΚ. Εκεί ο Ολυμπιακός είχε κάποια προβλήματα, παίζοντας κυρίως στη Νέα Φιλαδέλφεια.
"Έχετε δίκιο. Γυρίζει η συζήτηση σ' αυτό που λέγαμε πριν. Ότι ήταν τόσο ηγετική η φυσιογνωμία του προπονητή μας και τόσο προσωποκεντρικός που το βιώναμε όλοι ότι εκείνη τη βδομάδα ήταν κάτι διαφορετικό. Έτσι δένει το παζλ. Τα κομμάτια".
Πως; Σας προετοίμαζε διαφορετικά;
"Όχι. Απλά το νιώθαμε. Υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αυτή η ενέργεια".
Σας επηρέαζε τόσο πολύ;
"Ναι, επηρέαζε. Απ' ότι φάνηκε. Και όχι μόνο εμάς. Και τους αντιπάλους μας. Δηλαδή, για την ΑΕΚ εκείνη την περίοδο, όλη η χρονιά ήταν να κερδίσουμε τον Ολυμπιακό και ας πέσουμε Β' Εθνική".
1999-00 έρχονται οι πρώτοι μεγάλοι παίκτες στην ομάδα. Ζιοβάνι, Ζάχοβιτς...
"Λάθος επιλογή το να έρθουν και οι δύο μαζί".
Γιατί;
"Γιατί ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ούτε σέντερ φορ, ούτε δεκάρι. Παικταράδες. Για το μεν Ζιοβάνι το ξέρει όλη η Ελλάδα, για τον Ζάχοβιτς πάρα πολύ μεγάλος παίκτης. Αλλά ήταν λάθος να έρθουν και οι δύο. Άλλαξαν και οι ισορροπίες στα αποδυτήρια. Τα οικονομικά".
Στην επόμενη σεζόν, νομίζω ότι η στιγμή που τη σημάδεψε, είναι η αντίδρασή σου σε εκείνο το ματς με τη Λίβερπουλ στο ΟΑΚΑ. Κράτησες τη μπάλα σε κάποιες αποδοκιμασίες...
"Αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Πρέπει να είναι και η μοναδική που έχω κάνει. Λάθος μου. Επαγγελματικά. Αλλά έχει να κάνει με το συναίσθημά μου και με τον χαρακτήρα μου. Δηλαδή, όταν θεωρώ ότι με αδικούν, γίνομαι αυτοκαταστροφικός. Είχα πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Αλλά ήταν λάθος μου. Αντιεπαγγελματικό. Είναι απ' τα πράγματα που έχω μετανιώσει".
Μετά από εκείνο το παιχνίδι παραιτήθηκες από αρχηγός, είχες φύγει 3-4 μέρες να ηρεμήσεις. Τόσο πολύ σε επηρέαζε όλο αυτό, η σχέση με τον Ολυμπιακό, με τους φιλάθλους. Ήταν τόσο έντονη;
"Ήταν έντονη ναι. Σχέση λατρείας, μίσους, αγάπης. Ήταν έντονη".
Ευχή και κατάρα μου φαίνεται...
"Στο ρεζουμέ ευχή. Στη ζυγαριά αν τα βάλουμε, ευλογημένος. Κανονικά. Αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς και η προσωπικότητά μου είναι έντονη και ο χαρακτήρας μου και η ζωή μου. Μάλλον, εγώ την προκαλώ να είναι έντονη, έχει αρκετές διακυμάνσεις".
Το βάρος του παίκτη-οπαδού, που σε βλέπει σαν έναν από εμάς, πως το παλεύεις;
"Είναι κάτι που είχα πει σε κάποιους φίλους... Ότι η απόσταση από την 7 μέχρι το τέρμα είναι λίγα μέτρα, αλλά είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα, επί της ουσίας. Αυτός ο διαχωρισμός".
Εκ των υστέρων κρίνοντας, το να χεις έντονη προσωπικότητα, να εκφράζεις δημόσια τη σκέψη σου, υπήρχαν στιγμές που σου έκανε κακό στη ζωή σου;
"Πολλές. Και είχα την ευφυΐα να καταλάβω ότι δεν με βοηθάει, αλλά από την άλλη το πιο σημαντικό ήταν να τα χω καλά με τον εαυτό μου. Το να βγω και να πω ψέματα, θα μου έκανε χειρότερο κακό μετά".
Πιστεύεις ότι κάποιος σε αδίκησε επειδή μίλαγες έτσι;
"Εντάξει, λογικό είναι να μ' αδικήσει κάποιος γιατί και εγώ δεν είμαι άνθρωπος που ανοιγόμουν πάρα πολύ. Δεν με γνωρίζανε πάρα πολύ. Έχω μηχανισμούς άμυνας που βγάζουν το ακριβώς αντίθετο, μια αλαζονεία, κάτι το αρνητικό. Πολύ εύκολα μπορώ να παρεξηγηθώ. Βέβαια, από την άλλη φυσικά έχω και τα μειονεκτήματά μου τα πολύ έντονα. Υπάρχουν τα μειονεκτήματά μου που ο άλλος δεν μπορεί να τα ανεχτεί, να τα αντέξει".
Θέλω λίγο να μου πεις, αυτή την ανισορροπία, την αντιδιαστολή: Στα καλά παίκτες όπως εσύ, ο Γεωργάτος, ο Ανατολάκης, Γιαννακόπουλος, Τζόλε κτλ. αλλά κυρίως οι πρώτοι τρεις ήσασταν οι θεοί και στα άσχημα αυτοί που φταίγατε... Πως δημιουργήθηκε; Πως εσύ την εκλάμβανες;
"Κυρίως με τον Γρηγόρη εγώ περνούσα αρκετές ώρες. Φυσιολογικό είναι. Από τη στιγμή που είσαι στον Ολυμπιακό βασικός για αρκετά χρόνια, έχεις μια έντονη προσωπικότητα. Οι παλιοί δεν τα ακούνε συνήθως; Νομίζω πως είναι φυσιολογικό για τον οπαδό. Ο καινούργιος έχει το άλλοθι, ο ξένος έχει το άλλοθι. Είχαμε αρχίσει να γινόμαστε οι παλιοί. Από ποιον έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις; Από σένα. Είσαι 5 χρόνια βασικός τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Πρέπει να τα πιάνεις όλα. Στα μάτια τους".
Όλα αυτά που τότε ακούγονταν, περί κλίκας, ότι εσείς κάνετε κουμάντο στα αποδυτήρια... Σε επηρέαζαν καθόλου;
"Όχι, αλλά ξέρεις, αυτό που τους εξηγούσα είναι ότι αυτό μικραίνει τον Ολυμπιακό. Το να θεωρείς ότι δύο παιδάκια, 25 ο ένας, 27 ο άλλος μπορούν να κάνουν κουμάντο στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, κάνεις μικρότερο το μέγεθος του Ολυμπιακού. Και η αλήθεια είναι ότι με το μόνο που δεν ασχολούμασταν με τον Γρηγόρη εκτός γηπέδου ήταν με το αγωνιστικό. Είχαμε και αυτή την τεράστια αυτοπεποίθηση ότι είμαστε παικταράδες. Ποτέ δεν ασχολούμασταν με τίποτα".
Ανέφερες πριν το 1-4. Πριν το 1-4 έχεις κάνει εκπληκτική εμφάνιση στο 1-1, το πρώτο παιχνίδι, ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο, είναι σα να παίζουν 11 με έναν.
"Είναι αλήθεια. Απ' τα καλά μου παιχνίδια. Τα πολύ καλά. Και το 1-4 ήταν πάρα πολύ ωραία βραδιά. Εκπληκτική νύχτα".
Όλο αυτό με τη φανέλα του Λυμπερόπουλου, που την έδειξε στους οπαδούς του Ολυμπιακού, πως λειτουργούσε;
"Είναι όμορφα αυτά. Στο ποδόσφαιρο είναι ωραία αυτά. Και γενικά είμαι πολύ υπέρ την επόμενη ημέρα να σε πειράξω, να με πειράξεις. Τα άσχημα είναι η βία. Αυτά είναι ωραία. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Έχει μείνει η κίνηση του Νίκου και του Γρηγόρη μαζί με τ' άλλα παιδιά. Αυτά είναι τα ωραία του ποδοσφαίρου. Ή οι πανηγυρισμοί των παικτών. του Αλέκου τότε που προσπαθούσε να εφεύρει νέους τρόπους πανηγυρισμού και όλη τη βδομάδα γελάγαμε. Αυτά είναι τα ωραία".
Εκεί είναι η πιο δύσκολη σεζόν για σένα γιατί έχεις πολλούς τραυματισμούς, αλλά έχεις και ένα εκπληκτικό παιχνίδι στο "Ολντ Τράφορντ"...
"Στο "Όλντ Τράφορντ" είχε κοπεί τελείως το δάκτυλο του χεριού μου. Το είχα σπάσει Κυριακή σε ματς με τον Ιωνικό, παίζουμε Τετάρτη, κόβεται το δάκτυλο τελείως. Δεν υπάρχει κόκαλο. Οι γιατροί μου λένε πρέπει να μπεις χειρουργείο. Εγώ σε αυτά είμαι για... δέσιμο που λέμε. Λέω θα πάω, θα βρω τρόπο, θα κάνω, θα ράνω... Κάναμε ξυλοκαΐνη την Τετάρτη το πρωί, πήραμε δύο ξύλα, τα ενώσαμε αυτά τα δάχτυλα, τα δέσαμε, πήραμε το γάντι το κόψαμε και έμειναν τέσσερα δάχτυλα και δοκιμάσαμε την Τετάρτη το πρωί στο ξενοδοχείο, μου βάραγε ο φυσιοθεραπευτής σουτ στο δωμάτιο για να δούμε αν μπορώ να την πιάσω ή όχι. Δεν βόλευε. Βγάλαμε τα ξύλα. Βάλαμε ένα πάνω, ένα κάτω... Τέλος πάντων, τα καταφέραμε...".
Την επόμενη σεζόν, 2002-03, το πιο περίεργο που θυμάμαι, είναι το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στο ημίχρονο, ο Κάτανετς σε έχει αντικαταστήσει...
"Αφού χτύπησα".
Ήταν θέμα τραυματισμού;
"Ναι. Σας είπα είχα πολλούς τραυματισμούς. Ο Σρέτσκο ήταν πολύ straight. Αδικήθηκε ο Σρέτσκο. Και σαν προπονητής και σαν άνθρωπος".
Γιατί; Επειδή είπε αυτό το περιβόητο: Δεν καταλαβαίνω τη ψύχωση;
"Ναι. Και κάποιος δεν τον βοήθησε κιόλας. Φταίει και ο πρόεδρος βέβαια γιατί είναι φανατικός οπαδός. Όμως, κάποιος που ήταν δίπλα του, δεν τον βοήθησε να του πει μεγάλε μη τα λες αυτά. Εδώ έχουμε ψύχωση και είμαστε περήφανοι που έχουμε ψύχωση".
Ο προπονητής είναι μεγάλο κεφάλαιο για μια ομάδα. Μπορεί να είναι το "Α" και το "Ω". Ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει τρεις προπονητής εκείνη τη σεζόν. Ξεκίνησε με Λεμονή, ήρθε ο Κάτανετς, τελείωσε με Προτάσοφ. Πως μέσα στο γήπεδο κατακτούσε τίτλους; Τα χρόνια περνούσαν, αλλά οι τίτλοι συνέχιζαν να έρχονται.
"Ήμασταν ίδια ομάδα. Ξέραμε ο ένας το παιχνίδι του άλλου με κλειστά μάτια".
Και ότι υπήρχε αυτή η βάση με τους Έλληνες παίκτες συν τον Τζόρτζεβιτς;
"Πολύ σημαντικό. Ήμασταν δεμένοι σαν ομάδα. Ήξερε ο Γρηγόρης όταν θα σηκώσει το πόδι του, που είναι ο Τζόλε πριν καν φύγει αυτός. Ο Γιαννακόπουλος από δεξιά με τον Μαυρογενίδη, έκαναν ό,τι ήθελαν. Κατά καιρούς, είχαμε τον Καραπιάλη, όπως ήθελε μοίραζε τη μπάλα. Ο Γκόγκιτς, ο Αλέκος βάζει πολλά γκολ. Γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Και χαρακτήρα και αγωνιστικά".
Μεγάλο παιχνίδι είναι και αυτό της "Ριζούπολης" όπου κρίθηκε ένας τίτλος. Δεν έχεις παίξει εσύ...
"Είμαι στον πάγκο... Είναι σαν να το έχω παίξει αυτό. Ίδια ένταση".
Έχουν ειπωθεί πολλά γι' αυτό το ματς. Εσύ πως το 'χεις ζήσει;
"Κι όταν πηγαίναμε εμείς στη Τούμπα να παίξουμε τα ίδια ζούσαμε. Δεν ήταν και η πιο ειρηνική κατάσταση που θα μπορούσε να συμβεί. Από την άλλη την είχα βιώσει εγώ αντίστροφα 6-7 φορές. Δεν ήταν τόσο τραγικό. Από την ώρα που σφυρίζει την έναρξη του αγώνα, τελειώνουν όλα. Βέβαια, δεν φταίνε οι παίκτες του ΠΑΟ για αυτό. Δεν τους συνόδεψε κανείς. Σαν διοίκηση τι δείχνεις; Λιγόψυχος".
Παίζουν ρόλο αυτά;
"Ε δεν παίζουν; Είμαι στο πούλμαν και πάω στον "πόλεμο" και δεν είναι κανείς από τη διοίκηση; Που πάω;".
Νιώθεις απροστάτευτος; Το παίρνεις μέσα σου;
"Φυσικά".
Εκεί υπάρχει και το 7-0 με τη Γιουβέντους. Στο μοναδικό ευρωπαϊκό παιχνίδι που έχεις παίξει...
"Για εκείνο το παιχνίδι, είναι αδιανόητο ότι κανείς δεν θυμάται πως έχω γυρίσει μετά από χειρουργείο. Μου έχει ζητήσει ο Όλεγκ να παίξω. Του απάντησα ότι δεν έχω πρόβλημα για την υστεροφημία μου να αγωνιστώ, αλλά δεν είμαι έτοιμος. Έχω τόσους μήνες ν' αγωνιστώ. Και ότι δεν ευθύνομαι σε κανένα γκολ. Ήταν όμως μια συγκυρία πραγμάτων που θα έπεφταν όλα πάνω σε μένα. Όπως κι έγινε. Μόνο έτσι θα τελείωνε. "Βελούδινο" διαζύγιο δεν θα υπήρχε. Θα γινόταν με πολύ βίαιο τρόπο. Όπως και έγινε".
Δεν κατάλαβα, αφού μιλάς με τον προπονητή σου, του λες δεν είσαι 100% έτοιμος, γιατί σε βάζει;
"Είχε το σκεπτικό του ο Όλεγκ. Και μόνο η παρουσία μου θα έδινε μεγαλύτερη ασφάλεια στην άμυνα. Λογικό το σκεπτικό του".
Έγινε με βίαιο τρόπο όπως είπες. Γιατί 31 Ιανουαρίου η αποδέσμευσή σου;
"Ήταν συνέπειες αυτών που είπαμε. Έχει φύγει οποιοδήποτε συναισθηματικό θετικό δέσιμο και έχει έρθει όλο το αρνητικό. Είναι σαν τα αντρόγυνα που όταν χωρίζουν φτάνουν στην εκδίκηση, να σου κάνει κακό. Ανθρώπινο και αυτό".
Η σχέση σου με τον πρόεδρο ήταν αυτή που είχε χαλάσει και έφτασε η κατάσταση σε αυτό το σημείο;
"Ε, ναι. Έφταιγα κι εγώ βέβαια εκεί. Έχω εμφανιστεί σε μια εκδήλωση με σκούφο και γυαλιά. Όταν μ' έπνιγε το δίκιο ήμουν αντιδραστικός".
Και φαντάζομαι αυτά δεν είναι και το πιο εύκολο να τα χωνέψει κάποιος...
"Και όχι μόνο αυτό. Ειδικά, ο συγκεκριμένος που για μένα υπήρξε σαν πατέρας μου".
Στο ξεκίνημα ήσουν το αγαπημένο του παιδί...
"Και αργότερα. Απλά μια τέτοια σχέση, έντονη, πέρασε απ' όλα τα στάδια. Τον είδα πριν έναν χρόνο, άνοιξε η καρδιά μου που τον είδα πάλι".
Συγχωρείς γενικά ανθρώπους;
"Αν συγχωρώ...Εξαρτάται τι έχεις υπάρξει για τη ζωή μου. Δηλαδή τον πρόεδρο τι να συγχωρήσω; Έφτιαξε εμένα και την οικογένειά μου. Ζούμε και θα ζούμε μια αξιοπρεπέστατη ζωή. Είναι ένας από τους κυριότερους λόγους. Εγώ να τον συγχωρήσω; Τι να συγχωρήσω;".
Τι αλλαγές συνάντησες στην Ιταλία και φεύγοντας από τον απόλυτο πρωταθλητισμό;
"Τίποτα. Στο ποδοσφαιρικό κομμάτι καμία αλλαγή. Επαγγελματίες τρομεροί. Απλά η νοοτροπία μου άρεσε τρομερά και ήθελα να τη "ρουφήξω". Ήθελα να μάθω πολύ γρήγορα Ιταλικά γιατί ήξερα ότι θα μείνω πολλά χρόνια. Αναζωογονήθηκα. Αναγεννήθηκα. Τα βρήκα με τον εαυτό μου. Ό,τι είχα χάσει το τελευταίο διάστημα. Πάρα πολύ ωραίος χρόνος".
Το κεφάλι σου καθάρισε;
"Καθάρισε, ναι".
Έζησες αυτό που λένε όλοι οι ποδοσφαιριστές όταν πάνε στο εξωτερικό, ότι ασχολούμαι πια μόνο με το ποδόσφαιρο;
"Ένα αυτό και ένα το σημαντικότερο δεύτερο, είχε γράψει κάποια στιγμή ο Αντώνης ο Καρπετόπουλος, παρότι δεν γνωριζόμαστε ιδιαίτερα, ελάχιστα για την ακρίβεια. Είχε γράψει τη μεγαλύτερη αλήθεια. Ότι αυτοεξορίστηκα. Τελικά αυτό έκανα. Απλά αυτοεξορίστηκα εκεί που εγώ ήθελα. Πήγα στην Ιταλία για να βελτιωθώ και σαν τερματοφύλακας. Αυτοεξορίστηκα μεν για να τα βρω με τον εαυτό μου, αλλά για να επωφεληθώ και σαν τερματοφύλακας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου