Η Σάλκε έχει το μερίδιό της στο ιλιγγιώδες τηλεοπτικό συμβόλαιο της
Μπούντεσλιγκα, εδώ και χρόνια έχει τη χορηγία που όπως είπε πρόσφατα ο
κύριος Ιβάν «όλοι θα ήθελαν να έχουν» (Gazprom), έχει γήπεδο που με τον
Πλατανιά να παίξουν θα το γεμίσουν 60.000 άνθρωποι. Ο Ολυμπιακός όλ’
αυτά, πράγματι, τα έχει σε μικρογραφία. Όπως στους χάρτες. Υπό κλίμακα.
Οικονομικά, για να σταθούμε στην pregame δήλωση του Λεονάρντο Ζαρντίμ, η
ήττα θα ερχόταν άνευ αγώνος.
Όταν ο ποδοσφαιρικός, όχι ο οικονομικός, αγώνας την Τετάρτη ξεκίνησε, το πρώτο που μου κίνησε την προσοχή να μετρήσω έτσι όπως τον χάζευα στην TV, ήταν πόσοι απ’ τους 11+11 δεν έπαιζαν πέρυσι σ’ αυτές τις ομάδες. Μανωλάς, Σιόβας, Γκρέκο, Πάουλο Μασάντο, Μήτρογλου. Η μισή ενδεκάδα. Κι απ’ τους άλλους ο εξής ένας, Νόιστεντερ. Οι έχοντες και κατέχοντες του Γκέλζενκιρχεν, ένα νέο πρόσωπο. Οι έχοντες και κατέχοντες του Πειραιά, πέντε. Μωρέ μπράβο…
Ο Χούντελααρ, κατά τη γνώμη μου ένας μεγάλος σκόρερ αλλ’ όχι ένας αληθινά μεγάλος σέντερ-φορ, περισσότερο ένας rabbit-killer, εν πάση περιπτώσει είναι η μοναδική «προκλητική» πολυτέλεια της ευημερούσας Σάλκε. Την επέτρεψαν στον εαυτό τους, πριν τρία καλοκαίρια. Τον Μπαρνέτα τον πήραν όπως και τον Νόιστεντερ, τζάμπα. Τον Χόλτμπι τον έχουν όπως και τον Κυριάκο, το ίδιο και τον τερματοφύλακά τους, από 18 ετών. Τον Χέβεντες, τον αρχηγό τους, από 13. Τον Ντράξλερ, όπως και τον Μάτιπ, από…8. Δεν είναι, λοιπόν, όλα «απ’ τα λεφτά».
Είναι ο συνδυασμός γνώση+δουλειά. Αυτό εξελίσσει. Είναι ο συνδυασμός που κοστίζει λιγότερα απ’ όσα φέρνει. Ο Παπαδόπουλος, το πρώτο εξάμηνό του εκεί, δεν μπορούσε να βγάλει την προπόνηση. Έκλαιγε απ’ την εξάντληση. Εμείς είδαμε, και καμαρώνουμε ως Ελληνες και εκμεταλλευόμαστε στην Εθνική, το μετά. Για να έλθει αυτό το μετά, όμως, προϋπήρξε κάτι. Αυτό, το πριν, δεν το είδαμε. Το είδε, εκείνος, μονάχος. Τα είδε…όλα, που λένε. Σήμερα ξέρει, μπορεί να κατανοήσει και να μας πει, τι καλό του έκανε. Το πριν. Στο μετά.
Το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο. Ένα ενενηντάλεπτο, ίσως όχι. Αλλά σε σειρά έξι αγωνιστικών ομίλου, δύσκολα γίνεται να στρεβλωθεί η πραγματικότητα. Η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου έδωσε στον Ολυμπιακό την κατάταξη που, στον όμιλο, όντως του αντιστοιχούσε. Την τρίτη θέση. Ήταν, δίχως καν να παίξει καλά, σε ανώτερο επίπεδο απ’ τη Μονπελιέ. Ήταν, και στο Καραΐσκάκη και στη Γερμανία, σε κατώτερο επίπεδο απ’ τη Σάλκε. Ο,τι δίνεις, το παιγνίδι θα σ’ το δώσει πίσω. Διότι το παιγνίδι, μόνον αυτό «αναγνωρίζει». Τι δίνεις. Όχι ποιος είσαι, όχι τι έχεις κάνει στο παρελθόν.
Η Μονπελιέ είναι πρωταθλήτρια Γαλλίας. Καμία σημασία. Αφού παρουσίασε ό,τι παρουσίασε, το παιγνίδι την έβαλε στην τέταρτη θέση. Η Μάντσεστερ Σίτι είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας. Το παιγνίδι την άφησε εκτός, και πέρυσι και τώρα ξανά. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ είναι πρωταθλήτρια Γερμανίας. Πέρυσι, το παιγνίδι την έκανε…Μονπελιέ, ουραγό. Εφέτος, πρώτη στο γκρουπ. Μπροστά απ’ τη Ρεάλ. Ο,τι έδωσε, και το κακό και το καλό, τα εισέπραξε. Ο ΑΠΟΕΛ τον Μάρτιο έπαιζε προημιτελικό και τον Αύγουστο αποκλείστηκε απ’ τη Νεφτσί. Η κάτοχος Τσέλσι, η φιναλίστ Αθλέτικ Μπιλμπάο, και λοιπά και λοιπά. Του χρόνου δε, πάλι όλα θ’ αρχίσουν με το κοντέρ μηδενισμένο.
Ως τότε, ο Ολυμπιακός θα περάσει εκ νέου, όπως πέρυσι, απ’ τον στίβο μάχης του Γιουρόπα Λιγκ. Απέναντι στα όποια λαμπερά ονόματα της λίστας των «32», ο Ολυμπιακός ανήκει στις ομάδες που μπορούν ν’ αντισταθμίσουν το χάντικαπ των δυνατοτήτων με κάτι που, ιδίως σ’ αυτόν τον θεσμό, αποδεδειγμένα είναι ατού. Ότι μπορεί, ότι τον παίρνει, ν’ αφοσιωθεί στη διοργάνωση. Έχει το άνετο περιθώριο να χρησιμοποιήσει το εθνικό πρωτάθλημα, την εποχή που θα έχει σημασία, δηλαδή Φεβρουάριο με Απρίλιο, απλώς για συντήρηση. Είναι το ατού που διέθεταν ομάδες οι οποίες, τα προηγούμενα χρόνια, άρπαξαν την ευκαιρία να διακριθούν. Εννοώ, διάκριση, ημιτελικό ή τελικό. Μετράει πιο πολύ, στο Γιουρόπα Λιγκ, η αφοσίωση απ’ όσο μετράει η αντικειμενική ισχύς. Ο ισχυρός, μπλεγμένος αλλού, εύκολα χάνει τον δρόμο. Ο αφοσιωμένος, πιο δύσκολα.
Αλλά, πάλι, το κακό με τον Ολυμπιακό είναι ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα «απαγορεύεται» να κάνει, όχι ήττα, ισοπαλία. Μία να φέρει, όπως έφερε π.χ. στον Αρη, μονομιάς σείεται όλο το κόκκινο μικροσύμπαν…
πηγή: gazzetta.gr
Όταν ο ποδοσφαιρικός, όχι ο οικονομικός, αγώνας την Τετάρτη ξεκίνησε, το πρώτο που μου κίνησε την προσοχή να μετρήσω έτσι όπως τον χάζευα στην TV, ήταν πόσοι απ’ τους 11+11 δεν έπαιζαν πέρυσι σ’ αυτές τις ομάδες. Μανωλάς, Σιόβας, Γκρέκο, Πάουλο Μασάντο, Μήτρογλου. Η μισή ενδεκάδα. Κι απ’ τους άλλους ο εξής ένας, Νόιστεντερ. Οι έχοντες και κατέχοντες του Γκέλζενκιρχεν, ένα νέο πρόσωπο. Οι έχοντες και κατέχοντες του Πειραιά, πέντε. Μωρέ μπράβο…
Ο Χούντελααρ, κατά τη γνώμη μου ένας μεγάλος σκόρερ αλλ’ όχι ένας αληθινά μεγάλος σέντερ-φορ, περισσότερο ένας rabbit-killer, εν πάση περιπτώσει είναι η μοναδική «προκλητική» πολυτέλεια της ευημερούσας Σάλκε. Την επέτρεψαν στον εαυτό τους, πριν τρία καλοκαίρια. Τον Μπαρνέτα τον πήραν όπως και τον Νόιστεντερ, τζάμπα. Τον Χόλτμπι τον έχουν όπως και τον Κυριάκο, το ίδιο και τον τερματοφύλακά τους, από 18 ετών. Τον Χέβεντες, τον αρχηγό τους, από 13. Τον Ντράξλερ, όπως και τον Μάτιπ, από…8. Δεν είναι, λοιπόν, όλα «απ’ τα λεφτά».
Είναι ο συνδυασμός γνώση+δουλειά. Αυτό εξελίσσει. Είναι ο συνδυασμός που κοστίζει λιγότερα απ’ όσα φέρνει. Ο Παπαδόπουλος, το πρώτο εξάμηνό του εκεί, δεν μπορούσε να βγάλει την προπόνηση. Έκλαιγε απ’ την εξάντληση. Εμείς είδαμε, και καμαρώνουμε ως Ελληνες και εκμεταλλευόμαστε στην Εθνική, το μετά. Για να έλθει αυτό το μετά, όμως, προϋπήρξε κάτι. Αυτό, το πριν, δεν το είδαμε. Το είδε, εκείνος, μονάχος. Τα είδε…όλα, που λένε. Σήμερα ξέρει, μπορεί να κατανοήσει και να μας πει, τι καλό του έκανε. Το πριν. Στο μετά.
Το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο. Ένα ενενηντάλεπτο, ίσως όχι. Αλλά σε σειρά έξι αγωνιστικών ομίλου, δύσκολα γίνεται να στρεβλωθεί η πραγματικότητα. Η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου έδωσε στον Ολυμπιακό την κατάταξη που, στον όμιλο, όντως του αντιστοιχούσε. Την τρίτη θέση. Ήταν, δίχως καν να παίξει καλά, σε ανώτερο επίπεδο απ’ τη Μονπελιέ. Ήταν, και στο Καραΐσκάκη και στη Γερμανία, σε κατώτερο επίπεδο απ’ τη Σάλκε. Ο,τι δίνεις, το παιγνίδι θα σ’ το δώσει πίσω. Διότι το παιγνίδι, μόνον αυτό «αναγνωρίζει». Τι δίνεις. Όχι ποιος είσαι, όχι τι έχεις κάνει στο παρελθόν.
Η Μονπελιέ είναι πρωταθλήτρια Γαλλίας. Καμία σημασία. Αφού παρουσίασε ό,τι παρουσίασε, το παιγνίδι την έβαλε στην τέταρτη θέση. Η Μάντσεστερ Σίτι είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας. Το παιγνίδι την άφησε εκτός, και πέρυσι και τώρα ξανά. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ είναι πρωταθλήτρια Γερμανίας. Πέρυσι, το παιγνίδι την έκανε…Μονπελιέ, ουραγό. Εφέτος, πρώτη στο γκρουπ. Μπροστά απ’ τη Ρεάλ. Ο,τι έδωσε, και το κακό και το καλό, τα εισέπραξε. Ο ΑΠΟΕΛ τον Μάρτιο έπαιζε προημιτελικό και τον Αύγουστο αποκλείστηκε απ’ τη Νεφτσί. Η κάτοχος Τσέλσι, η φιναλίστ Αθλέτικ Μπιλμπάο, και λοιπά και λοιπά. Του χρόνου δε, πάλι όλα θ’ αρχίσουν με το κοντέρ μηδενισμένο.
Ως τότε, ο Ολυμπιακός θα περάσει εκ νέου, όπως πέρυσι, απ’ τον στίβο μάχης του Γιουρόπα Λιγκ. Απέναντι στα όποια λαμπερά ονόματα της λίστας των «32», ο Ολυμπιακός ανήκει στις ομάδες που μπορούν ν’ αντισταθμίσουν το χάντικαπ των δυνατοτήτων με κάτι που, ιδίως σ’ αυτόν τον θεσμό, αποδεδειγμένα είναι ατού. Ότι μπορεί, ότι τον παίρνει, ν’ αφοσιωθεί στη διοργάνωση. Έχει το άνετο περιθώριο να χρησιμοποιήσει το εθνικό πρωτάθλημα, την εποχή που θα έχει σημασία, δηλαδή Φεβρουάριο με Απρίλιο, απλώς για συντήρηση. Είναι το ατού που διέθεταν ομάδες οι οποίες, τα προηγούμενα χρόνια, άρπαξαν την ευκαιρία να διακριθούν. Εννοώ, διάκριση, ημιτελικό ή τελικό. Μετράει πιο πολύ, στο Γιουρόπα Λιγκ, η αφοσίωση απ’ όσο μετράει η αντικειμενική ισχύς. Ο ισχυρός, μπλεγμένος αλλού, εύκολα χάνει τον δρόμο. Ο αφοσιωμένος, πιο δύσκολα.
Αλλά, πάλι, το κακό με τον Ολυμπιακό είναι ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα «απαγορεύεται» να κάνει, όχι ήττα, ισοπαλία. Μία να φέρει, όπως έφερε π.χ. στον Αρη, μονομιάς σείεται όλο το κόκκινο μικροσύμπαν…
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου