Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό. Και, μάλιστα, κρατάει χρόνια η κολόνια. Έτσι, μάλιστα, όπως προσπαθώ να θυμηθώ, μπορεί να ξεκίνησε κιόλας από τότε που ανέλαβε το μαγαζί ο Τζίγγερ με τους Φιλιππίδηδες, με την φιλοσοφία των κολλεγιόπαιδων και πάει λέγοντας.
Μιλάμε τώρα για νοοτροπία εντελώς αντιποδοσφαιρική. Ή μήπως δεν φαίνεται ότι η επιλογή των παικτών κάθε καλοκαίρι γίνεται με βάση κυρίως το αν είναι καλά παιδιά; Που ποτέ δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι, να αντιμιλήσουν, να μανουριάσουν, να πούνε μια κουβέντα παραπάνω, να τσαντιστούν. Τίποτα. Μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει, χάσουν - κερδίσουν, ένα και το αυτό είναι.
Άλλο, όμως, προσλαμβάνω υπαλλήλους για μια εταιρεία κι άλλο αγοράζω ποδοσφαιριστές. Και το λέω αυτό με αφορμή και το «φύγε εσύ – έλα εσύ» που θα γίνει τώρα μέσα στις γιορτές.
Οι μπαλαδόφατσες
Όταν αγοράζεις παίκτες, λοιπόν, πρέπει να λαμβάνεις υπ’ όψιν σου κάποια πράγματα. Ότι την διαφορά στο ποδόσφαιρο την κάνουν συνήθως τα αλάνια. Οι μπαλαδόφατσες. Οι μαχαλόμαγκες. Αυτοί που γουστάρουν σαν πιτσιρίκια να σπάνε τα γόνατά τους στις αλάνες και να το σκάνε καμία φορά από το σχολείο για να παίξουν μπαλίτσα. Όχι οι μη μου άπτου, που μπαίνουν μέσα στα αποδυτήρια και τους ενοχλεί η ιδρωτίλα και η ποδαρίλα.
Είναι φυσικοί ηγέτες
Η ιστορία του ποδοσφαίρου έχει γραφτεί σε μεγάλο ποσοστό από τέτοιους τύπους. Που σιχαίνονται την ήττα. Που θα τσαντιστούν επειδή χάνουν. Που δεν είναι υπάκουοι σώνει και καλά όταν ακούνε μπαρούφες. Που είναι και προσωπικότητες και παικταράδες για να κάνουν τη διαφορά. Κι άμα λάχει θα καθαρίσουν και για τους συμπαίκτες του στην δύσκολη.
Τέτοιοι παίκτες μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους ολόκληρες ομάδες. Και γι’ αυτό τους γουστάρει ο κόσμος. Είναι φυσικοί ηγέτες. Τους φοβάται ο αντίπαλος και τους σέβεται ο συμπαίκτης. Ούτε, όμως, θα κωλώσουν να τα χώσουν αν χρειαστεί. Ακόμα και στον πρόεδρο.
Σίγουρα θα βελτιωθούν
Στον Παναθηναϊκό, όμως, από τότε που έφυγε ο Σισέ, που έβγαζε μαγκιά στο γήπεδο και τον έβλεπες και γυάλιζε το μάτι του, δεν υπάρχει άλλος τέτοιος. Και γενικά εκεί μέσα στον Παναθηναϊκό όποιος δείχνει λίγο διαφορετικός, λίγο πιο νταής, με τον άλφα ή βήτα τρόπο φεύγει. Και κρατάνε όσους δηλώνουν μετά από συντριβές «Θα βελτιωθούμε στο επόμενο ματς».
Θεριά ανήμερα
Κι όταν λέω αλάνια δεν εννοώ εκτός γηπέδων, που υπάρχουν και πολλά τέτοια παραδείγματα. Εγώ μιλάω για τις μπαλαδόφατσες μέσα στο γήπεδο. Που στην κανονική τους ζωή μπορεί να είναι Παναγίες, αλλά όταν φοράνε σορτσάκι και φανέλα γίνονται θεριά ανήμερα. Με τις ιδιορρυθμίες τους, τις ιδιοτροπίες τους, αλλά και τα προσωπικά τους κυβικά.
Δεν είναι της πιάτσας
Στον Παναθηναϊκό, λοιπόν, μην απορούν που έχουν τέτοια αποδυτήρια που ακόμα και μετά από τριάρες στην Βέροια δεν τρέχει τίποτα. Οι περισσότεροι παίκτες είναι βουτυρόπαιδα. Ακόμα κι όταν πλακώνονται, άγαρμπα το κάνουν. Δεν είναι σκληραγωγημένοι από την ίδια την ζωή. Δεν είναι της πιάτσας. Δεν είναι φάτσες.
Δίχως ποδοσφαιρικό εγωϊσμό
Κι έτσι μπορεί τα αποδυτήρια να είναι εκκλησία, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Είναι λες και μπαίνεις σε γραφεία ΔΕΚΟ. Όχι σε ομάδα που τα αποδυτήριά της βράζουν επειδή οι παίκτες είναι φτιαγμένοι για να κερδίσουν ή τους γύρισε το μάτι επειδή χάσανε. Δεν βγάζουν νταηλίκι, δηλαδή. Δεν έχουν ποδοσφαιρικό εγωϊσμό, που ακόμα κι αν πονάνε ή αν δεν έχουν να φάνε, θα σκυλιάσουν για το αποτέλεσμα επειδή έτσι έχουν μάθει.
Δεν χάθηκε ο κόσμος
Πάρτε, λοιπόν, και κανένα αλάνι, ρε. Κι ας κάνει και κανένα τσαλιμάκι εντός ή εκτός γηπέδου. Κι ας κάνει και καμία τρέλα. Κι ας χαλάει που και που την ησυχία. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Αυτός θα βγάζει το φίδι από την τρύπα, όχι όσοι περιμένουν ότι μόνο από δυο, τρία καλά ματς τον χρόνο θα γεμίζει ο τραπεζικός λογαριασμός. Ο μισθός να πέφτει, δηλαδή, κι ο μήνας έχει 9 (ή 19 από την κορυφή).
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου