Η έλλειψη ευκαιριών του Παναθηναϊκού είναι έργο του Φάμπρι. Όχι γιατί χρησιμοποίησε ιδιαίτερα αμυντική ενδεκάδα, αφού την ίδια ενδεκάδα εύκολα θα χρησιμοποιούσαν ο Ζεσουάλντο Φερέιρα ή ο Ρότσα, αλλά γιατί ο προσανατολισμός της ομάδας ήταν αμυντικός. Αγκυροβολημένα πλάγια μπακ, τα αμυντικά χαφ να διασταυρώνονται στο κέντρο, για να βγει παίκτης στο πλάι της επίθεσης έπρεπε να τρέξει 20-30 μέτρα και μόνο ο Τοτσέ στην επίθεση και αυτός ορισμένες φορές να βγαίνει στο πλάι, μια εικόνα πρωτόγνωρη. Η τόσο αμυντική λογική σε αυτό το ματς ήταν λογική, αφού ο Παναθηναϊκός στο ματς με τον ΠΑΣ περισσότερο από τη νίκη χρειαζόταν να αποφύγει την ήττα, αλλά σε μεγάλη ομάδα τέτοιες τακτικές είναι της ανάγκης, αφού μία-δύο τέτοιες εμφανίσεις στο ΟΑΚΑ και οι αποδοκιμασίες θα ακουστούν.
Από πλευράς ΠΑΣ το αξιοσημείωτο εκτός του ότι η επιδημία των Moncler που ξεκίνησε ο Δώνης χτύπησε και τον Χριστόπουλο, ήταν η εμφάνιση του ντε Βινσέντι. Ιδιαίτερα για εκείνο το σουτ που έπιασε μετά την απόκρουση στο δικό του κόρνερ. Σουτ-τούβλο των 20 μέτρων, με την μπάλα να πέφτει κατακόρυφα σαν το τούβλο, που να πηγαίνει στο τέρμα, θα πρέπει να έχουν πιάσει και άλλοι, αλλά κανένας που να μου έρχεται στο μυαλό.
Οπως και θυμάμαι άλλα ματς να φτάνουν στο 97ο λεπτό, αλλά κανένα με τόσες λίγες αιτίες όσο το ματς της Λιβαδειάς. Εκτός αν κάποιοι μετράνε αλλιώς τους νεκρούς χρόνους, που σε αυτή την περίπτωση ο Βοσκάκης έπρεπε να κρατήσει ένα ακόμα μισάωρο. Για τον Ζαρντίμ να πω ότι τρία φορ με τον Τζεμπούρ, τον Πάντελιτς και τον Μήτρογλου στα τελευταία λεπτά δεν ήταν απλή υπερβολή, αλλά πανικός. Φυσικά η ψυχολογία έλεγε ότι όσο πέρναγε η μπάλα τόσο τα χαφ θα τη σήκωναν με γιόμες, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να μείνει και κάποιο χαφ. Και δεν είναι συμπτωματικό ότι η σέντρα στον Τζεμπούρ έρχεται από στημένο. Τέλος για τον Μήτρογλου, έδειξε πόσο αγαπάει τον Ολυμπιακό. Με τέτοιες εμφανίσεις καμία ξένη ομάδα δεν πρόκειται να τον πάρει.
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου