Το ότι «άδειασε» τον ατζέντη του, που εν τέλει πήγε να του χαλάσει τη δουλειά και κυρίως τις σχέσεις με τον Μαρινάκη, τον Πειραιά και την «ερυθρόλευκη» εξέδρα, σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι κανένα συνταρακτικό νέο. Γιατί ο Αλγερινός αλλάζει μανατζαρέους κάθε λίγο και λιγάκι. Ο ένας του ξινίζει και ο άλλος του βρομάει. Κάθε 6 μήνες, χωρίς υπερβολή αναθέτει σε άλλο εκπρόσωπο τα δικαιώματά του.
Όντως είναι «περίεργος» τύπος. Ίσως ναι, ιδιόμορφος χαρακτήρας, με τις ιδιοτροπίες του, το μάτι του μπορεί να …βγάζει μια γυαλάδα, πιθανά και λιγάκι αντιδραστικός, «αναρχικός» (πολύ συχνά αυτό το στοιχείο αποτυπώνεται και στην κίνηση του στο γήπεδο, αφού η ποδοσφαιρική φτιαξιά του δεν είναι για καλούπια), γιατί έτσι μεγάλωσε εδώ που τα λέμε μέσα από κακουχίες και αντιξοότητες στις οποίες μεγαλώνουν οι Αλγερινοί στις γαλλικές γειτονιές. Ως εκφραστές μιας μειονότητας που ιστορικά δεν αγαπήθηκε από τους Γάλλους.
Επειδή βέβαια αυτό που λέμε ότι ο Ολυμπιακός εν τέλει «την έκανε λαχείο» αποκτώντας προ διετίας τον Τζεμπούρ, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ο τρόπος που χειρίστηκε την όλη υπόθεση η διοίκηση και προσωπικά ο πρόεδρος των «ερυθρολεύκων», όταν η πιάτσα βούιζε ότι αν τον έπαιρνε – έστω και σαν ελεύθερο που έμενε από την ΑΕΚ μετά την προσφυγή του παίκτη για τα οφειλόμενα – θα του ΄κανε τα αποδυτήρια «οίκο ανοχής» με τις παραξενιές και τις «τρέλες του».
Ο τότε αντιπρόεδρος της πειραϊκής ΠΑΕ και στενός φίλος του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Σωκράτης Κομινάκης, ήταν ο πρώτος που πήρε το τηλεφώνημα από τον μάνατζερ του Τζεμπούρ – τον τότε έτσι, τον Έλληνα, τον ίδιο αν δεν κάνω λάθος που έχει και ο Τοροσίδης – για να γίνει η μεταγραφή.
«Πάρτε τον στον Ολυμπιακό, μην ακούτε αυτά που κυκλοφορούν. Το παλικάρι θέλει να παίξει μπάλα» επέμενε ο ατζέντης του.
Το ένα και μοναδικό ραντεβού που πείστηκε από τον Κομινάκη να κάνει ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού με τον Αλγερινό επιθετικό και λίγα λεπτά συζήτησης, ήταν αρκετά για να πείσουν τον Βαγγέλη Μαρινάκη ότι ο Ραφίκ είχε σκοπό να διακριθεί με τους πρωταθλητές. Να στεριώσει κάπου, να αρπάξει την τελευταία (και κορυφαία) ευκαιρία της καριέρας του.
Του άρεσε, τον έπεισε, είχαν δίαυλο επικοινωνίας με φόντο το καλό του Ολυμπιακού. Όπως επαναλήφθηκε και τώρα, δύο χρόνια μετά, αυτή η ίδια, καταλυτικά καθοριστική «συνεννόηση» προέδρου και ποδοσφαιριστή για να πάρει αίσιο τέλος το σίριαλ.
Εκεί λοιπόν στα τέλη Δεκεμβρίου του ΄10 «πείθεται» με τη σειρά του και ο Βαλβέρδε να συναντηθεί με τον Τζεμπούρ. Τον προέτρεψε ο πρόεδρος, αφού οι φήμες για τον (υποτιθέμενο) χαρακτήρα του παίκτη φυσικά και είχαν φτάσει έως και τα αφτιά του Ερνέστο…
Πάλι ένα σύντομο meeting ήταν αρκετό για να κλείσει πια η μεταγραφή με τη συγκατάθεση και του Ισπανού προπονητή. Τον οποίο μπορεί και να «έριξε» ο Ραφίκ χάρη στα θαυμάσια ισπανικά του λένε οι τοίχοι που έχουν αφτιά. Καθώς μόλις έκανε τις συστάσεις, τους γνώρισε μεταξύ τους ο Μαρινάκης, άρχισαν οι δυο τους να μιλάνε στη μητρική γλώσσα του «τσινγκούρι» για αρκετή ώρα. Και «τα βρήκανε» μια χαρά.
Όπως «τα βρήκανε» πολύ σύντομα και ποδοσφαιρικά. Μέσα στην ομάδα. Όπως και οι παροικούντες το Ρέντη, γρήγορα απόρησαν για όλα αυτά, τα …φοβερά και τρομερά που συνόδευαν τον Τζεμπούρ. Που έβλεπαν και ζούσαν μια «άλλη πραγματικότητα». Έναν «άλλο άνθρωπο». Έναν «επαναστάτη» αλλά… με αιτία. Ποια; Να κερδίσει στην καριέρα του αυτά που του αναλογούσαν. Να γίνει πρωταγωνιστής και να πανηγυρίσει τίτλους. Να τον δει και να τον μάθει η Ευρώπη. Και γιατί όχι; Να γυρίσει κάποτε στη Γαλλία «νικητής και τροπαιούχος», αναγνωρισμένος, με μια πολυδάπανη μεταγραφή. Για …να πάρει το αίμα του πίσω ως Αλγερινός με τα δύσκολα παιδικά χρόνια εν μέσω της υπεροπτικής γαλλικής κοινωνίας απέναντι στην καταγωγή του…
Κλειδωμένη στην καρδιά
Έκανα αυτή την αναδρομή για να εξηγήσω ότι ο Ολυμπιακός δεν βρήκε κανένα λαχείο στο δρόμο. «Δεν μας πέφτει και το λαχείο» δεν λέμε; Ε, πώς να σου πέσει άμα δεν αγοράζεις;
Στην περίπτωση του Τζεμπούρ, ο μάνατζερ σε …ρόλο λαχειοπώλη ήρθε στο δρόμο των «ερυθρολεύκων» και τα πράματα πήραν το δρόμο τους, χάρη στην οξυδέρκεια, το feeling, δεν ξέρω πως ακριβώς χαρακτηρίζεται, αλλά πάντως το καρπώνεται ο Μαρινάκης που δεν έδωσε βερεσέ στην «κατινιά».
Έτσι ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Ραφίκ Τζεμπούρ για πολλά χρόνια όπως προκύπτει πλέον.
Η αιφνιδιαστική κίνηση του παίκτη να …βγάλει κόκκινη στον ατζέντη του – ο οποίος του είχε φουσκώσει τα μυαλά για πολλά εκατομμύρια ευρώ από το εξωτερικό ωστόσο επί της ουσίας ποτέ δεν του έφερε χειροπιαστή πρόταση, διατυπωμένη σε ένα mail ή σε μια κόλα χαρτί! - που απέφερε την επέκταση της συνεργασίας τους έως το 2016, με αυτό τον πολύ ιδιαίτερο, ξεχωριστό και ασυνήθιστο τρόπο, ήταν το σαφές στίγμα ανταπόδοσης, ηθικής αναγνώρισης από πλευράς του παίκτη προσωπικά στο Βαγγέλη Μαρινάκη και κατ’ επέκταση σε όλο τον Ολυμπιακό («στην οικογένεια» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στη δήλωση του) για όσα απέσπασε στον Πειραιά την τελευταία διετία της ποδοσφαιρικής ζωής του…
Και δεν είναι ασφαλώς μόνο το οικονομικό ζήτημα στα οφέλη του «τρομοκράτη» με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ήτανε που ήτανε από τότε που ο έφυγε ο Μιραλάς …«ο καλύτερος για μας», από τούδε και στο εξής θα είναι ο λατρεμένος του «Ναού». Φέρε στο νου σου δύο στιγμιότυπα μου έλεγε κάποιος πρόσφατα: Τις σκηνές πανηγυρισμού στην αγκαλιά των οπαδών του Ολυμπιακού στη Λιβαδειά, προ δύο εβδομάδων και, ξανά, στο επόμενο ματς στο Φάληρο, σκοράροντας κόντρα στον ΠΑΣ, πώς απευθύνεται στη Θύρα 7 και αφιερώνει αποκλειστικά το γκολ, βάζοντας το χέρι αριστερά, στην καρδιά του.
Εκεί που πλέον «κλειδώθηκε» με αμοιβαιότητα, η «ειδική σχέση» κόσμου και Ραφίκ Τζεμπούρ. Όπως ως «ειδική» …ορίστηκε και μεταξύ τους, με τον πρόεδρο, από την αρχική γνωριμία τους…
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου