Υπάρχει “Μασία” στην Ελλάδα;

Ο Βασίλης Σαμπράκος ακούει την τυπική ιστορία του γονιού που πρέπει να αποφασίσει αν ο γιος πρέπει να αφήσει στην άκρη “τα γράμματα” για χάρη της μπάλας.   

Βρέθηκα τυχαία, περίπου άγνωστος μεταξύ γνωστών, να ακούω έναν πατέρα να περιγράφει στους φίλους τον προβληματισμό του: ο γιος, στα 16 του, δοκιμάστηκε “λαθραία” σε μια επαρχιακή ομάδα που πρόκειται να συμμετέχει στο νέο πρωτάθλημα της football league, οι προπονητές εντυπωσιάστηκαν και ο σύλλογος πρότεινε στον “μικρό” μια θέση στο ρόστερ του. Ποια ήταν ακριβώς η πρόταση; Να μπει ο πιτσιρικάς στην U17 ομάδα του συλλόγου, να πάρει και τις ευκαιρίες του στην δεύτερη ομάδα και αν η εξέλιξή του είναι όσο ραγδαία προβλέπουν οι προπονητές να φτάσει η στιγμή του ακόμη και για το “βάπτισμα του πυρός”, δηλαδή μια συμμετοχή στην πρώτη ομάδα, στην football league.

Πάτα pause και βάλε τον εαυτό σου στη θέση του γονιού. Ακούει τον μικρό να ξεχειλίζει από ενθουσιασμό για την προοπτική να ενταχθεί στο δυναμικό μιας ομάδας της football league. Ακούει τους ιθύνοντες του συλλόγου να του λένε ότι “δεν πρέπει να σταθείς εμπόδιο στην εξέλιξη του παιδιού, δεν μπορείς να του κόψεις την τύχη του”. Και άντε τώρα ένας πατέρας, ο οποίος δεν έχει ιδέα από επαγγελματικό ποδόσφαιρο, να μπορέσει να εκτιμήσει ποιο είναι το συμφέρον του παιδιού, να προβλέψει όσα πρέπει να ζητήσει και να καταφέρει να επιμείνει σε αυτά, δηλαδή στους όρους που θα αφορούν τις συνθήκες ζωής του πιτσιρικά στην επαρχιακή πόλη. Ενας αμύητος στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο γονιός αναγκάζεται να κάνει στο πόδι μια βεβιασμένη συζήτηση ζωής για τον γιο του, με πολύ κακό σύμβουλό του τον ενθουσιασμό ενός 16χρονου που νομίζει ότι βλέπει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
Στο “Barca”, ένα βιβλίο που επιχειρεί να την εξηγήσει, ο Ιταλός Σάντρο Μοντέο αναλύει την φιλοσοφία της ακαδημίας ποδοσφαίρου της Μπαρτσελόνα. Και, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρεται στην απαίτηση του διευθυντή της ακαδημίας και την επιμονή του στις σπουδές που δεν πρέπει να εγκαταλείπουν οι εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιριστές. Γιατί το κάνει αυτό η Μπάρτσα; Εβαλε έναν πτυχιούχο παιδαγωγό, που ναι, ήταν και τερματοφύλακάς της, στη θέση του διευθυντή, μαζί με δύο δασκάλους και ακόμη έναν παιδαγωγό, για να φροντίζουν για την μορφωτική εκπαίδευση των πιτσιρικάδων, ακριβώς διότι δεν θέλει να αποκτήσει τη φήμη μιας ακαδημίας που βγάζει μερικούς σούπερ σταρ της μπάλας και ένα σωρό απαίδευτους 20αρηδες που “αποφοιτούν” από την ακαδημία της ως αποτυχημένοι ποδοσφαιριστές που εξελίσσονται σε αποτυχημένους ανθρώπους.
Εδώ όμως είναι Ελλάδα, και ο πιτσιρικάς της ιστορίας μας δεν πρόκειται να περάσει την πόρτα της “Μασία”. Αν λοιπόν ο πατέρας πιαστεί αδιάβαστος και δεν καταφέρει να εξασφαλίσει στον πιτσιρικά του ένα σχολείο της προκοπής στην επαρχιακή πόλη και μια μίνιμουμ φροντίδα που θα υποκαταστήσει την απουσία της καθημερινής επίβλεψης μαθητικής προόδου του πιτσιρικά από την οικογένειά του, τελικώς θα είναι ο μικρός που θα πάει αδιάβαστος, εκτός και αν πρόκειται για τον Μέσι, ο οποίος πράγματι στη “Μασία” είχε τη φήμη του κακού μαθητή, αλλά τα μαγικά με τη μπάλα ήταν αρκετά για να του εξασφαλίσουν το σημερινό παρόν και μέλλον του.
Υπάρχουν στην Ελλάδα ατζέντηδες με την κατάρτιση και την εμπειρία να καθοδηγήσουν τους γονιούς των 15χρονων; Ελάχιστοι, αλλά υπάρχουν. Υπάρχουν σύλλογοι που λειτουργούν με την αντίληψη της Μπάρτσα και φροντίζουν τουλάχιστον για τα βασικά της μόρφωσης των πιτσιρικάδων; Λίγοι, αλλά υπάρχουν. Ψάξε λοιπόν πατέρα να τους βρεις!
Σε μια κοινωνία σαν τη σημερινή ελληνική, είναι αντιληπτός ο τρόπος των γονιών: επενδύουν πάνω στο όποιο ταλέντο του πιτσιρικά τις ελπίδες τους να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας. Δεν θα το έκανα, αλλά το κατανοώ. Αυτό όμως που αρνούμαι να δεχθώ είναι το λάθος μιας απόφασης του ποδαριού, η οποία μπορεί να καθορίσει το μέλλον και, τελικώς, τη ζωή του παιδιού αν αυτό αποτύχει να γίνει διεθνής Ελληνας ποδοσφαιριστής.
Δώστε του, ή μη του στερήσετε την ευκαιρία να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά φροντίστε να του εξασφαλίσετε τουλάχιστον τα βασικά, για να σιγουρευτείτε ότι θα γίνει συγκροτημένος, καλοχτισμένος άνθρωπος και θα καταφέρει να διαχειριστεί ψυχοπνευματικά μια “αποτυχία”, για να μην τον βρουν τα 30 του σε μια οικοδομή, μελανιασμένο από το κουβαλητό, να τελειώνει τη δουλειά και να ξοδεύει το μεροκάματο στις μπύρες για να πνίξει τον καημό του για την καριέρα που δεν έκανε ποτέ, την ώρα που το υπόλοιπο καφενείο θα διηγείται ψιθυριστά την “μεγάλο ταλέντο ο Γιάννης, αλλά δεν είχε μυαλό και δεν έκανε καριέρα, τον πήρε στο λαιμό του κι ο πατέρας του που του επέτρεψε να κόψει το σχολείο για τη μπάλα” ιστορία.

Πηγή: gazzetta.gr