Απ’ τον Τίτο στον Τάτα, με όλο
τον συναισθηματισμό που φυσιολογικά μεσολαβεί λόγω της ανείπωτης
ταλαιπωρίας του απερχόμενου, η Μπαρτσελόνα σώθηκε. Σώθηκε, από άλλη μία
χρονιά λειτουργίας «στον αυτόματο». Λειτουργίας, απλώς απ’ την κεκτημένη
ρουτίνα ετών. Αντιλαμβάνομαι πόσο σκληρό είναι να σκέπτεται κανείς
έτσι, ωστόσο η πραγματικότητα συνήθως είναι σκληρή. Και αυτό, από τι
γλιτώνει η Μπαρτσελόνα, είναι μία πραγματικότητα.
Η δουλειά δεν γινόταν να προχωρήσει έτσι. Κανένα πλοίο, ακόμη και το πιο εξελιγμένο, δεν νοείται να επαφίεται ότι θα ταξιδέψει με την προτέρα ταχύτητα. Δίχως αξιόπιστο χέρι μέρα-νύχτα στο πηδάλιο, δεν θα πάει μακρυά. Σίγουρα, δεν θα φτάσει στον απώτατο προορισμό. Κι όμως, έτσι ετοιμάζονταν να πλεύσουν. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Όπως πέρυσι. Με τον Βιλανόβα, όταν ο Βιλανόβα δεν θα μπορεί με τον δύστυχο Ρόουρα, και λίγο με τον Ρουμπί ή τον Αλτιμίρα, και πάει λέγοντας. Δεν άρμοζε στη Μπαρτσελόνα. Με τον ασίσταντ, και με τον ασίσταντ του ασίσταντ, και με τον ανθυποασίσταντ.
Στη Μπαρτσελόνα αρμόζει στιβαρή διεύθυνση. Αρμόζει αφεντικό που παρεμβαίνει, που χαράζει τον δρόμο. Οχι «αφεντικό» που παρίσταται και δεν πειράζει τίποτα και τ’ αφήνει όλα να λιμνάζουν στη θέση τους. Κάτι τέτοιο, η αδράνεια, έχει κόστος. Αμεσες συνέπειες, παράπλευρες ζημίες. Με αληθινό αφεντικό φερ’ ειπείν, δεν είμαι σίγουρος ότι θα έχαναν τον Τιάγκο Αλκάνταρα. Αλλ’ ανάμεσα στον Πεπ που του έγνεψε από το Μόναχο να πάει και να γίνει πρωταγωνιστής, και σε μια κατάσταση που «μύριζε» ότι ο μικρός θα ξόδευε άλλη μία χρονιά για να ‘χει ένα περιφερειακό ρολάκι στην παράσταση (μόνο και μόνο επειδή «έτσι είναι εδώ τα πράγματα»), ο μικρός δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Ο πειστικός ήταν ο Πεπ. ‘Η αυτόν ή κανένα, είπε ο Γουαρδιόλα στους Βαυαρούς. Του πήραν αυτόν. Ηταν και σε τιμή, που λέει ο λόγος, ευκαιρίας.
Αν δεν πρόλαβαν να σώσουν την περίπτωση του Τιάγκο Αλκάνταρα, και πάλι το timing συνωμότησε, γενικώς, υπέρ της Μπαρτσελόνα. Υπέρ του Τάτα, επίσης. Ο,τι συνέβη, συνέβη την κατάλληλη στιγμή. Σαν να ‘ταν κάπου γραμμένο, ότι θα γίνει. Η Μπαρτσελόνα βγήκε αιφνιδιαστικά στην αγορά να βρει προπονητή. Κι όταν υποχρεώθηκε να το κάνει, βρήκε να ‘ναι ελεύθερος, ποιος; Ο πιο κατάλληλος! Πότε; Στις πρώτες ημέρες της ξεκούρασής του. Αν οι Νιούελ’ς Ολντ Μπόις στον ημιτελικό του Λιμπερταδόρες δεν είχαν αποκλειστεί στα πέναλτι απ’ την Ατλέτικο Μινέιρο, τα δύο μέρη θα χρειαζόταν να κάνουν λίγη υπομονή. Να κυλήσει και αυτή η εβδομάδα, ολόκληρη. Δεν ξέρω αν ο Ροσέλ θα έδινε, υπό πίεσιν, στον εαυτό του τον εξτρά χρόνο…
Ο Τάτα Μαρτίνο είναι η μετεμψύχωση του Μπιέλσα. Μια φυσιογνωμία. Δεν είναι πολλά τα χρόνια που πέρασαν, για να έχουμε ξεχάσει τι Παραγουάη εμφάνισε στο Μουντιάλ 2010. Μια Παραγουάη που έφτασε ως εκεί όπου δεν είχε φτάσει ποτέ, στους «8». Και που ζόρισε την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία σ’ εκείνο τον προημιτελικό, όσο καμία άλλη ομάδα στη διοργάνωση, πριν ή μετά. Ο Τάτα έμεινε άλλη μία χρονιά, εν συνεχεία. Και πήγαν, το 2011, τελικό Κόπα Αμέρικα. Εφυγε. Δύο χρόνια αργότερα, σήμερα η Παραγουάη είναι οι ουραγοί της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ 2014. Οι τελευταίοι των τελευταίων. Καμία πιθανότητα. Με την ίδια, πάνω-κάτω, ομάδα. Κι όχι, να πεις, σε κακό φεγγάρι. Η Ολίμπια Ασουνσιόν μπορεί, σε μερικές ώρες, να είναι η πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής.
Ο Μαρτίνο δεν θα ‘ταν ο κατάλληλος αν η συζήτηση γινόταν για τη Ρεάλ. Για Ρεάλ, κατάλληλος είναι αυτός που προσλήφθηκε. Με τη Μπαρτσελόνα, είναι συμβατός. Τον κάνουν συμβατό, οι αρχές του. Οι αρχές με τις οποίες ο Τάτα μεγάλωσε, είναι αρχές Μπαρτσελόνα. Ο Κρόιφ έπεισε τους Καταλανούς να φτιάξουν τη Μασία, αλλά το Proyecto Griffa, το πρότζεκτ Γκρίφα, ήταν μια Μασία πολύ πριν τη Μασία. Ο Χόρχε Γκρίφα ήταν ένας τύπος που έπαιξε πάνω από δέκα χρόνια στην Ισπανία. Όταν γύρισε στο Ροσάριο, αρχές δεκαετίας ’70, έπεισε τους Νιούελ’ς Ολντ Μπόις ότι άξιζε ο κόπος να πουλήσουν τα γραφεία και με τα χρήματα να φτιάξουν εγκαταστάσεις για το φυτώριο. Μες απ’αυτό το φυτώριο, ένα φυτώριο που έμελλε να βγάλει Βαλδάνο και Μπατιστούτα, κάποτε σαν άλλος Γουαρδιόλα ξεπήδησε κι ο Μαρτίνο. Εγινε, στην πορεία, ο ρέκορντμαν συμμετοχών στα χρονικά του κλαμπ. Ο Ρότσα μου έλεγε τις προάλλες ότι άμα δεις τι υποδομές έχουν, άλλες για την επαγγελματική ομάδα, άλλες για τις ομάδες νέων, άλλες για τα παιδιά έως 12 ετών, ξενώνες, μέχρι και Σχολείο Νιούελ’ς Ολντ Μπόις, ένα κανονικό σχολείο μέσα στο σωματείο για τα παιδιά του σωματείου, βάζεις…τα κλάματα!
Έδωσε, λέει, την ευλογία του για τον Τάτα ο «Πάπας της Βαρκελώνης» Μέσι. Πώς να μη τη δώσει; Κι αυτός, εκεί πήγαινε. Ως τα 13. Εκεί βύζαξε. ‘Η δεν καταλαβαίνει ο Μέσι ότι η Μπαρτσελόνα, στο κομμάτι του ποδοσφαιρικού σχεδιασμού, έχει ανάγκη να ξανασυνδεθεί με τη λογική; Τη λογική που τόσο έχει, τα προηγούμενα χρόνια, αψηφήσει…
Η δουλειά δεν γινόταν να προχωρήσει έτσι. Κανένα πλοίο, ακόμη και το πιο εξελιγμένο, δεν νοείται να επαφίεται ότι θα ταξιδέψει με την προτέρα ταχύτητα. Δίχως αξιόπιστο χέρι μέρα-νύχτα στο πηδάλιο, δεν θα πάει μακρυά. Σίγουρα, δεν θα φτάσει στον απώτατο προορισμό. Κι όμως, έτσι ετοιμάζονταν να πλεύσουν. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Όπως πέρυσι. Με τον Βιλανόβα, όταν ο Βιλανόβα δεν θα μπορεί με τον δύστυχο Ρόουρα, και λίγο με τον Ρουμπί ή τον Αλτιμίρα, και πάει λέγοντας. Δεν άρμοζε στη Μπαρτσελόνα. Με τον ασίσταντ, και με τον ασίσταντ του ασίσταντ, και με τον ανθυποασίσταντ.
Στη Μπαρτσελόνα αρμόζει στιβαρή διεύθυνση. Αρμόζει αφεντικό που παρεμβαίνει, που χαράζει τον δρόμο. Οχι «αφεντικό» που παρίσταται και δεν πειράζει τίποτα και τ’ αφήνει όλα να λιμνάζουν στη θέση τους. Κάτι τέτοιο, η αδράνεια, έχει κόστος. Αμεσες συνέπειες, παράπλευρες ζημίες. Με αληθινό αφεντικό φερ’ ειπείν, δεν είμαι σίγουρος ότι θα έχαναν τον Τιάγκο Αλκάνταρα. Αλλ’ ανάμεσα στον Πεπ που του έγνεψε από το Μόναχο να πάει και να γίνει πρωταγωνιστής, και σε μια κατάσταση που «μύριζε» ότι ο μικρός θα ξόδευε άλλη μία χρονιά για να ‘χει ένα περιφερειακό ρολάκι στην παράσταση (μόνο και μόνο επειδή «έτσι είναι εδώ τα πράγματα»), ο μικρός δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Ο πειστικός ήταν ο Πεπ. ‘Η αυτόν ή κανένα, είπε ο Γουαρδιόλα στους Βαυαρούς. Του πήραν αυτόν. Ηταν και σε τιμή, που λέει ο λόγος, ευκαιρίας.
Αν δεν πρόλαβαν να σώσουν την περίπτωση του Τιάγκο Αλκάνταρα, και πάλι το timing συνωμότησε, γενικώς, υπέρ της Μπαρτσελόνα. Υπέρ του Τάτα, επίσης. Ο,τι συνέβη, συνέβη την κατάλληλη στιγμή. Σαν να ‘ταν κάπου γραμμένο, ότι θα γίνει. Η Μπαρτσελόνα βγήκε αιφνιδιαστικά στην αγορά να βρει προπονητή. Κι όταν υποχρεώθηκε να το κάνει, βρήκε να ‘ναι ελεύθερος, ποιος; Ο πιο κατάλληλος! Πότε; Στις πρώτες ημέρες της ξεκούρασής του. Αν οι Νιούελ’ς Ολντ Μπόις στον ημιτελικό του Λιμπερταδόρες δεν είχαν αποκλειστεί στα πέναλτι απ’ την Ατλέτικο Μινέιρο, τα δύο μέρη θα χρειαζόταν να κάνουν λίγη υπομονή. Να κυλήσει και αυτή η εβδομάδα, ολόκληρη. Δεν ξέρω αν ο Ροσέλ θα έδινε, υπό πίεσιν, στον εαυτό του τον εξτρά χρόνο…
Ο Τάτα Μαρτίνο είναι η μετεμψύχωση του Μπιέλσα. Μια φυσιογνωμία. Δεν είναι πολλά τα χρόνια που πέρασαν, για να έχουμε ξεχάσει τι Παραγουάη εμφάνισε στο Μουντιάλ 2010. Μια Παραγουάη που έφτασε ως εκεί όπου δεν είχε φτάσει ποτέ, στους «8». Και που ζόρισε την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία σ’ εκείνο τον προημιτελικό, όσο καμία άλλη ομάδα στη διοργάνωση, πριν ή μετά. Ο Τάτα έμεινε άλλη μία χρονιά, εν συνεχεία. Και πήγαν, το 2011, τελικό Κόπα Αμέρικα. Εφυγε. Δύο χρόνια αργότερα, σήμερα η Παραγουάη είναι οι ουραγοί της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ 2014. Οι τελευταίοι των τελευταίων. Καμία πιθανότητα. Με την ίδια, πάνω-κάτω, ομάδα. Κι όχι, να πεις, σε κακό φεγγάρι. Η Ολίμπια Ασουνσιόν μπορεί, σε μερικές ώρες, να είναι η πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής.
Ο Μαρτίνο δεν θα ‘ταν ο κατάλληλος αν η συζήτηση γινόταν για τη Ρεάλ. Για Ρεάλ, κατάλληλος είναι αυτός που προσλήφθηκε. Με τη Μπαρτσελόνα, είναι συμβατός. Τον κάνουν συμβατό, οι αρχές του. Οι αρχές με τις οποίες ο Τάτα μεγάλωσε, είναι αρχές Μπαρτσελόνα. Ο Κρόιφ έπεισε τους Καταλανούς να φτιάξουν τη Μασία, αλλά το Proyecto Griffa, το πρότζεκτ Γκρίφα, ήταν μια Μασία πολύ πριν τη Μασία. Ο Χόρχε Γκρίφα ήταν ένας τύπος που έπαιξε πάνω από δέκα χρόνια στην Ισπανία. Όταν γύρισε στο Ροσάριο, αρχές δεκαετίας ’70, έπεισε τους Νιούελ’ς Ολντ Μπόις ότι άξιζε ο κόπος να πουλήσουν τα γραφεία και με τα χρήματα να φτιάξουν εγκαταστάσεις για το φυτώριο. Μες απ’αυτό το φυτώριο, ένα φυτώριο που έμελλε να βγάλει Βαλδάνο και Μπατιστούτα, κάποτε σαν άλλος Γουαρδιόλα ξεπήδησε κι ο Μαρτίνο. Εγινε, στην πορεία, ο ρέκορντμαν συμμετοχών στα χρονικά του κλαμπ. Ο Ρότσα μου έλεγε τις προάλλες ότι άμα δεις τι υποδομές έχουν, άλλες για την επαγγελματική ομάδα, άλλες για τις ομάδες νέων, άλλες για τα παιδιά έως 12 ετών, ξενώνες, μέχρι και Σχολείο Νιούελ’ς Ολντ Μπόις, ένα κανονικό σχολείο μέσα στο σωματείο για τα παιδιά του σωματείου, βάζεις…τα κλάματα!
Έδωσε, λέει, την ευλογία του για τον Τάτα ο «Πάπας της Βαρκελώνης» Μέσι. Πώς να μη τη δώσει; Κι αυτός, εκεί πήγαινε. Ως τα 13. Εκεί βύζαξε. ‘Η δεν καταλαβαίνει ο Μέσι ότι η Μπαρτσελόνα, στο κομμάτι του ποδοσφαιρικού σχεδιασμού, έχει ανάγκη να ξανασυνδεθεί με τη λογική; Τη λογική που τόσο έχει, τα προηγούμενα χρόνια, αψηφήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου