Ηταν κάπου στα '60ς, όταν ο πρώτος, ο Σάνκλι πήρε το δωματιάκι που βρισκόταν δίπλα από τα αποδυτήρια των γηπεδούχων στο «Ανφιλντ» και έβαλε τις βάσεις για την μετέπειτα αγγλική και ευρωπαϊκή κυριαρχία των Κόκκινων (1964-'90) με 13 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 4 Λιγκ Καπ, 13 Τσάριτι Σιλντ, 4 Πρωταθλητριών, 2 Κύπελλα UEFA και 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης. Εκεί λοιπόν μαζεύονταν πολύ συχνά οι Σάνκλι, Πέισλι, Φάγκαν, αλλά και οι Τομ Σόντερς, Ρούμπεν Μπένετ και συζητούσαν για τακτικές, αναλύσεις αντιπάλων, αλλά πάνω απ' όλα μοιράζονταν το ίδιο όραμα για τις αξίες που διέπουν τη Λίβερπουλ, δημιουργώντας ουσιαστικά τον μύθο της.
Τον Σάνκλι αντικατέστησε το 1974 ο Πέισλι, ο οποίος με τη σειρά του παρέδωσε τα ηνία στον Φάγκαν το 1983 και με τον Κένι Νταλγκλίν να αναλαμβάνει κατόπιν. Ο Σκοτσέζος μπορεί να μην είχε μαθητεύσει εξ ολοκλήρου στο «Boot Room», αλλά τόσο ο Πέισλι όσο και ο Φάγκαν είχαν αρχίσει από τότε που ήταν ακόμα παίκτης της ομάδας, να τον καλούν σταδιακά, μιας και είχε φανεί από τότε ότι θα ήταν ο επόμενος μάνατζερ των Reds. Ο Νταλγκλίς τα πήγε τέλεια, δικαιώνοντας τους προκατόχους του. Το μυστικό ήταν πως δεν άλλαξε τίποτα και εκείνος ήταν που σήκωσε το τελευταίο πρωτάθλημα το 1990.
Με την αποχώρηση του την επόμενη χρονιά, τη δουλειά ανέλαβε ο Γκρέιαμ Σούνες. Ο επίσης Σκοτσέζος μπορεί να υπήρξε ένας θρυλικός ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ, αλλά δεν είχε καμία απολύτως επαφή με το «Boot Room». Ο Σούνες λοιπόν έκανε το λάθος να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές τόσο στην αγωνιστική φιλοσοφία όσο -κυρίως- στο τεχνικό επιτελείο και αυτό του κόστισε την απόλυση του τρία χρόνια αργότερα, έχοντας συλλέξει μονάχα ένα Κύπελλο. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι οι αλλαγές του Σούνες κόστισαν τα μέγιστα στο σύλλογο που όπως φάνηκε μακροπρόθεσμα, απώλεσε πολλά winner χαρακτηριστικά και δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ ξανά στην κορυφή του Νησιού. Μάλιστα εκείνος ήταν που θεώρησε αχρείαστο εκείνο το δωματιάκι και το μετέτρεψε σε μικρή αίθουσα Τύπου.
Αφορμή για όλη αυτή την εξιστόρηση της μυθικής περιόδου των Κόκκινων αποτέλεσε μία δήλωση του Ερικ Στιλ πριν από λίγες μέρες. Ο εν λόγω κύριος ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο οποίος αποκάλυψε μία λεπτομέρεια που ίσως να είναι αρκετή να εξηγήσει το αποτυχημένο ξεκίνημα του Ντέιβιντ Μόγιες στην δυσκολότερη προπονητική διαδοχή στην ιστορία του αθλήματος. Ο Στιλ ανέφερε ότι ο Αλεξ Φέργκιουσον είχε συμβουλέψει τον αντικαταστάτη του να μην αλλάξει το τεχνικό επιτελείο του. «Κράτησε τους κοντά σου. Τουλάχιστον για την αρχή και εκείνοι ξέρουν, θα σε οδηγήσουν στα δύσκολα», φέρεται να προέτρεψε ο Σερ Αλεξ τον συμπατριώτη του.
Το λάθος του Μόγιες
Ωστόσο, ο Μόγιες έκανε τα... δικά του. Εδιωξε τον Στιλ και κυρίως τον βοηθό του Φέργκι, τον Μάικ Φίλαν, οποίος υπήρξε και παίκτης της ομάδας (1989-'94), ενώ μόνος του αποχώρησε ο άλλος βοηθός, ο Ολλανδός Ρενέ Μιούλενστιν που προτίμησε να δουλέψει στην Ανζί. Αντί του Φίλαν, δουλειά έπιασε ο Φιλ Νέβιλ, ο οποίος έχει το συν του παρελθόντος του στο σύλλογο και το ότι ξέρει καλά το τι ζητάει ο Μόγιες, τον οποίο υπηρέτησε ως παίκτης στην Εβερτον. Με λίγα λόγια, όλα τα παραπάνω θυμίζουν την ιστορία με τον Γρέιαμ Σούνες και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη φιλοσοφία του «Boot Room».
Το λάθος του Φέργκι
Στις 26 σεζόν του στο «Ολντ Τράφορντ» ο Φέργκιουσον δεν φρόντισε ποτέ για τη διάδοχη κατάσταση. Δεν εκπαίδευσε κάποιον. Δεν επέλεξε έναν εκλεκτό για να τον μυήσει στα μυστικά του (σ.σ.: ο Κάρλος Κεϊρός αποδείχτηκε αστεία περίπτωση). Δεν έστησε το δικό του δωματιάκι για ποδοσφαιροκουβέντα με 2-3-4 δικούς του. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κάνει με τον Ράιαν Γκιγκς για παράδειγμα. Να αποσυρόταν φέτος και να του έδινε τη δουλειά. Δεν το έκανε. Προτίμησε να την δώσει σε κάποιον απ' έξω που δεν είχε περάσει ποτέ του το κατώφλι των αποδυτηρίων των γηπεδούχων του «Θεάτρου των Ονείρων».
Οπότε το σφάλμα είναι διπλό. Τόσο του Μόγιες με τις ριζικές αλλαγές με το καλημέρα όσο και του Φέργκι που στα 26 απολυταρχικά χρόνια του στο Μάντσεστερ δεν φαίνεται να ασχολήθηκε όσο έπρεπε και από χρόνια τώρα με την -μετά από αυτόν- ζωή της ομάδας. Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν μία σοβαρή αιτία που να εξηγεί κατά πολύ το γιατί ο νέος κόουτς έχει μείνει με μόλις επτά από τους 18 διαθέσιμους βαθμούς, κάτι που συνιστά το χειρότερο ξεκίνημα της ομάδας από το 1989.
Φυσικά υπάρχουν και τα αγωνιστικά αίτια, αλλά νομίζω πως στην πραγματικότητα έπονται. Το ότι έχει να μπει γκολ σε ανοικτό γήπεδο από την πρώτη αγωνιστική (σ.σ.: όλα τα υπόλοιπα από στημένα), το ότι κάθε φορά που στρίβουν οι Φέρντιναντ, Βίντιτς τρίζουν τα πονεμένα γόνατα τους, το ότι είχε τραυματισμό ο Φαν Πέρσι, το (μισο)αδειανό από ποιότητα κέντρο που δεν παράγει, τα άκρα που δεν τραβάνε. Σε όλα αυτά προσθέστε και τις ευθείς κατηγορίες του Μόγιες για τους παίκτες του μετά την ήττα από τη Γουέστ Μπρομ («δεν έπαιξε καλά καμία γραμμή μας»), κάτι που δεν θα έκανε ποτέ ο Φέργκι που τους τα... έχωνε εντός των τειχών και όχι δημοσίως και θα έχετε την συνολική εξήγηση για το αρνητικό αυτό φαινόμενο της φετινής Γιουνάιτεντ.
Μετά τη ντροπή από τη Σίτι, ειπώθηκε πως ο Μόγιες έπιασε πάτο. Τελικά δεν ήταν έτσι, μιας και ακολούθησε η Μπρομ. Ισως ούτε και αυτός να ήταν όμως ο πάτος. Το Σάββατο υπάρχει ταξίδι στο «Στάδιο του Φωτός». Εκεί η πληγωμένη και με υπηρεσιακό προπονητή Σάντερλαντ, δεν αποκλείει κανείς πως μπορεί να κάνει την ζημιά μη αναστρέψιμη. Τότε λοιπόν το ζωνάρι θα σφίξει τρομερά γύρω από τον Σκοτσέζο κόουτς.
Και μπορεί να είναι ακόμα πολύ νωρίς και στο μέλλον να αντιστρέψει την κατάσταση, αλλά όσο υπομονή και να υπάρχει μαζί του στο «Ολντ Τράφορντ«, ένα είναι το βέβαιο: Τα πράγματα στη Γιουνάιτεντ έχουν αλλάξει άρδην από το 1989, τότε που κάποιοι οπαδοί της είχαν αναρτήσει ένα πανό κατά του Σερ Αλεξ: «Τρία χρόνια δικαιολογιών και ακόμα βλέπουμε μία αηδία. Δίνε του Φέργκι!» Η περίοδος χάριτος στον Μόγιες αποκλείεται να είναι τόσο μεγάλη...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου