Ο Παναθηναϊκός έχει την καλή τύχη αυτόν τον καιρό, να του "δείχνει" η ίδια η ομάδα μέσα στο γήπεδο, το πως πρέπει να αγωνίζεται και να φαίνεται πιο ελκυστική και να είναι ταυτόχρονα και πιο αποτελεσματική.
H ομάδα δηλαδή "φωνάζει" από μόνη της στην διάρκεια του παιχνιδιού, για το ποιες είναι οι αντικειμενικές δυνατότητές της, ποια τα ατου της, ποιες οι αδυναμίες της.
Από κει και πέρα, δεν απομένουν και πολλά να κάνει κάποιος, παρά μόνο να τα δει.
Να τα δει, να τα αντιληφθεί και να ντύσει πάνω σ' αυτά την όποια προσπάθειά του.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έδειξε κόντρα στην Ξάνθη για μια ακόμα φορά, ότι του πάει να παίζει με γρήγορους, ευκίνητους και διεισδυτικούς (για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου έστω) ποδοσφαιριστές.
Αυτοί είναι που με το πρέσινγκ και την τόλμη που γεννάει η φιλοδοξία, ο ενθουσιασμός, η αγωνία για διάκριση ή ακόμα και η... άγνοια κινδύνου αν προτιμάτε, αναπληρώνουν σε μεγάλο βαθμό τις όποιες αντικειμενικές αδυναμίες υπάρχουν λόγω εποχών, συνθηκών και συγκυριών σ' αυτό το σύλλογο.
Φάνηκε και σήμερα αυτό. Όταν δηλαδή ο Παναθηναϊκός κινήθηκε με αυτό τον τρόπο στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Με εξαίρεση το τελευταίο δεκάλεπτο περίπου, εκεί που λογικά πήγε να διαφυλάξει την νίκη και να προσπαθήσει στα σίγουρα πια να εδραιώσει την νίκη με ένα ακόμα γκολ που μόνο λόγω ατυχίας δεν ήρθε.
Αυτό είναι το στιλ που ταιριάζει στον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, σ' αυτό πρέπει να πατήσει, αυτό πρέπει να αξιοποιήσει και αυτό πρέπει να κοιτάξει να βελτιώσει.
Η ομάδα πια έχει κάνει ότι μπορούσε. Έχει κάνει ότι μπορούσε, για να πείσει από τον πιο άσχετο έως τον πιο κακοπροαίρετο, ότι χρειάζεται νέο αίμα, όχι κατ΄΄ ανάγκη μεγάλης κλάσης (σαν όνομα μόνο φυσικά αφού αντικειμενικά δεν υπάρχει δυνατότητα για κάτι άλλο αυτή την στιγμή) και καλή διαχείριση αυτού του υλικού.
Και στην καλή διαχείριση αυτού του υλικού, συμπεριλαμβάνεται και η αντικειμενική προσέγγιση του τι έχει κάνει και τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει η συγκεκριμένη ομάδα.
Ούτε ανόητα ανάθεμα χρειάζονται, ούτε αντιποδοσφαιρικές υπερβολής που αγγίζουν -αν δεν ξεπερνάνε κιόλας μερικές φορές- τα όρια της σαχλαμάρας.
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να γίνει μια ομάδα που παλεύει, προσπαθεί να καθιερώσει ένα στιλ παιχνιδιού και μπορεί πλέον να θεωρείτια ανταγωνιστική έως και ανώτερη από μια σειρά ελληνικές ομάδες.
Παρ' όλα αυτά, δεν παύει να τερμάτισε τον πρώτο γύρο με 19 βαθμούς απόσταση από τον πρώτο, δέκα από τον δεύτερο και πέντε αν δεν κάνω λάθος από τον τρίτο.
Και τα δύο θα πρέπει να μπουν και να συνυπολογισθούν, στο ίδιο καζάνι με το όνομα και την ιστορία που κουβαλάει αυτός ο σύλλογος.
Έτσι ώστε και η ομάδα (τεχνική ηγεσία και παίκτες) να πάρουν τα όποια εύσημα τους ταιριάζουν για το πρώτο, αλλά από την άλλη τόσο η ομάδα όσο και αυτοί που κρατάνε τις τύχες του συλλόγου στα χέρια τους, να μην σταματήσουν ούτε στιγμή να καταλαβαίνουν την θέση που βρίσκεται ο ιστορικός σύλλογος και να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες.
Χρειάζεται πάνω απ' όλα μια ισορροπία και μια καθαρά ποδοσφαιρική αντιμετώπιση.
Και το σημερινό παιχνίδι σε συνδυασμό με την σούμα του πρώτου γύρου, βγάζει ένα συμπέρασμα.
Ότι ο Παναθηναϊκός ναι μεν έχει κάνει μια καλή προσπάθεια σαν ποδοσφαιρικό τμήμα με βάση τα δεδομένα που αντικειμενικά υπάρχουν και πρέπει να στηριχθεί αυτή η προσπάθεια, αλλά από την άλλη η όλη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί -ακόμα και βαθμολογικά- δεν μπορεί ποτέ και με τίποτε να επιτρέψει σε οποιοδήποτε από τον σύλλογο σε όποιο πόστο κι αν βρίσκεται, να πει ή ακόμα και να... σκεφτεί, ότι... είμαστε σε καλό δρόμο και τα πάμε μια χαρά.Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου