«Φιλικό» περιμέναμε, ντέρμπι ολκής παρακολουθήσαμε και η αλήθεια είναι πως χαρήκαμε για την άστοχη πρόβλεψή μας.
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός πάλεψαν λυσσαλέα στο ΣΕΦ, λες και διακυβευόταν κάποιος τίτλος.
Πάθος, ενέργεια και δυναμισμός ήταν τα στοιχεία που ξεχείλιζαν και το σημαντικότερο: επιτέλους δεν… πόνεσαν τα ματάκια μας!
Το ΝΒΑ δεν μετακόμισε στο Φάληρο και τα εντυπωσιακά καρφώματα του Μπρεντ Πέτγουεϊ και του Μπράιντ Ντάνστον ήταν απλά η… βιτρίνα, με την ουσία να βρίσκεται αλλού.
Είδαμε τον ορισμό του ντέρμπι, με γρήγορο ρυθμό, συνεχείς εναλλαγές στο σκορ, απίστευτα σερί και ανατροπές, πάθος εκατέρωθεν σε άμυνα και επίθεση, σωστή στρατηγική από τους δύο προπονητές και φυσικά το game winner του Βασίλη Σπανούλη που έκρινε τα πάντα.
Ο «Kill Bill» ήταν αναπόφευκτα το πρόσωπο του αγώνα και το «δεν ακούω» μετά από την βόμβα που πέταξε, τα… είπε ουσιαστικά όλα. Ήταν το ξέσπασμά του για όλα όσα είχε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Η απάντησή του «κομπλεξικού», όπως έχει κατά καιρούς χαρακτηριστεί στα παιχνίδια με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Ο Σπανούλης απέδειξε πως δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Για μία ακόμη φορά νίκησε τον κακό του εαυτό, αλλάζοντας την ιστορία ενός μεγάλου αγώνα.
Ο ένατος «αιώνιος εμφύλιος» ήταν γεμάτος πάθος, το οποίο δεν πήγαζε από το κίνητρο της τρίτης θέσης. Ήταν περισσότερο το γόητρο αμφότερων των πλευρών. Ο Παναθηναϊκός ήθελε τη νίκη για να εξαντλήσει τα ψυχικά αποθέματα των Πειραιωτών και ο Ολυμπιακός για να αποδείξει πως ο αντίπαλός του δεν παίζει μόνος του. Η κατάκτηση του ροζ φύλλου πρόσφερε ψυχολογική ανάταση στον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του εν όψει των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, ενώ οι «πράσινοι» του Φραγκίσκου Αλβέρτη κέρδισαν αρκετές εντυπώσεις με την εξαιρετική τους εμφάνιση στο κατάμεστο ΣΕΦ.
Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν αναπόφευκτα το πρόσωπο του αγώνα, πολύ απλά γιατί πάντα μένει η τελευταία εντύπωση. Όμως, για να φτάσει ο Ολυμπιακός στο σημείο να διεκδικεί τη νίκη μέχρι τέλους, καταλυτικό ρόλο έπαιξε η φρουρά ασφαλείας του αρχηγού. Μαζί με τους Μάντζαρη και Σλούκα δημιουργείται μια καταπληκτική τριπλέτα, με τον έναν να συμπληρώνει τον άλλον και όλοι μαζί να αποτελούν μια περιφέρεια γεννημένη να νικάει…
Πρώτος και καλύτερος ο Βαγγέλης Μάντζαρης! Το μπασκετικό του θράσος και η αθόρυβη δουλειά που κάνει πάνω στο παρκέ θα του έδινε θέση και μάλιστα με σημαντικό ρόλο σε οιαδήποτε ομάδα της Ευρωλίγκα. Μπορεί να είχε 2/8 τρίποντα και 3 λάθη, όμως η προσφορά του ήταν ανεκτίμητη. Διόλου τυχαίο το γεγονός πως ήταν και πάλι μακράν πρώτος σε χρόνο συμμετοχής (32 λεπτά). Η άμυνά του πάνω στον Δημήτρη Διαμαντίδη «δολοφονική». Του έριξε αρκετό μπασκετικό ξύλο και κατάφερε να πάρει τον αέρα από τον μεγαλύτερο… εφιάλτη του Ολυμπιακού τα τελευταία 12 χρόνια. Άγγιξε το νταμπλ-νταμπλ με 11 πόντους και 9 ριμπάουντ, έδωσε στους συμπαίκτες του έτοιμα καλάθια (5 ασίστ) και πάνω απ” όλα έκανε τον κόσμο να τον λατρέψει για μία ακόμη φορά. Αν «λυθεί» περισσότερο επιθετικά και «πιστέψει» τις διεισδύσεις του θα είναι «πενταδάτος» στην Εθνική για μια δεκαετία.
Μεγαλειώδη παρουσία είχε και ο Κώστας Σλούκας, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος παίκτης στην ανατροπή της τρίτης και της τέταρτης περιόδου με μεγάλα σουτ και απίστευτη ενέργεια σε άμυνα και επίθεση. Η τάπα του στον Ράιτ ήταν ίσως το highlight της βραδιάς και η αντίδρασή του μετά, η… σπίθα που άναψε την φωτιά της ερυθρόλευκης αφύπνισης. Το ταλέντο του είναι γνωστό. Είναι ο επόμενος μεγάλος γκαρντ της Εθνικής μας. Φέτος, δεν είναι τόσο σταθερός και αυτό έχει στοιχίσει στον Ολυμπιακό, όμως το τελευταίο διάστημα θυμίζει «τρομακράτη» έτοιμο για όλα. Αυτό που μας «άγγιξε» περισσότερο δεν ήταν η εκπληκτική του απόδοση, αλλά η ταπεινότητά του όταν κλήθηκε να μιλήσει στην κάμερα. «Αρνήθηκε» τα κατορθώματά του και έσπευσε να αποθεώσει τον Βασίλη Σπανούλη. Δεν είπε μεγάλα λόγια για τον εαυτό του, αλλά έπλεξε το εγκώμιο του ανθρώπου που αποτελεί το πρότυπό του. Και αυτό τον τιμάει τόσο σαν αθλητή, όσο και σαν άνθρωπο.
Οι υπόλοιποι έβαλαν απλά το λιθαράκι τους στη νίκη και δεν μας εξέπληξε κάποιος ιδιαίτερα. Ο Μπράιντ Ντάνστον ήταν πραγματικός «ογκόλιθος» στη ρακέτα, ο Μπρεντ Πέτγουεϊ έπαιξε πιο ώριμα απ” ό,τι μας έχει συνηθίσει και έκανε σε πολλά σημεία τη διαφορά, κοντρολάροντας την ενέργειά του, ενώ Λοτζέσκι και Παπαπέτρου είχαν θετικό πρόσημο στην απόδοσή τους. Ο Σερμαντίνι έκανε τη χειρότερή του εμφάνιση από τότε που γύρισε στο λιμάνι, ο Κόλινς επέστρεψε στα «λίγα» και ο Περπέρογλου έδειξε πως έχει ξεπεράσει τον τραυματισμό του, αλλά θέλει χρόνο για να «εκραγεί» ξανά.
Από την πλευρά του Παναθηναϊκού, ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης… εξέθεσε πολύ κόσμο με την εμφάνισή του, μεταξύ αυτών και τον υπογράφοντα. Απέδειξε πως παρότι είναι «soft» για το σύγχρονο μπάσκετ, έχει τον τρόπο να είναι καταλυτικός κόντρα σε έναν τόσο δύσκολο αντίπαλο. Η πλαστικότητα στις κινήσεις του είναι σπάνια για την εποχή μας, όπου κυριαρχούν οι δυνατοί και αθλητικοί ψηλοί. Σίγουρα δεν αρκεί. Για να κάνει θραύση πάνω στο παρκέ χρειάστηκε να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό και να βγάλει από μέσα του το πάθος που είχε καλά κρυμμένο τόσο καιρό. Δε δίστασε να τα βάλει με τα… θηρία και παραλίγο να βγει νικητής.
Οι Ραμέλ Κάρι και Ζακ Ράιτ ήταν εξαιρετικοί, όμως πώς να νικήσει ο εξάστερος με τόσο κακό Διαμαντίδη; Ο Μάντζαρης ταλαιπώρησε αφάνταστα τον αρχηγό και φυσικό ηγέτη του Παναθηναϊκού, ο οποίος βρισκόταν σε ανοδική πορεία το προηγούμενο διάστημα, όμως στο ΣΕΦ ήταν «απών». Βέβαια, αυτό δεν ακυρώνει τον ηγέτη Διαμαντίδη, που σίγουρα θα θελήσει να κάνει ρελάνς στους τελικούς. Εκτός κι αν γίνει το… θαύμα των θαυμάτων και προκύψει νέος αιώνιος εμφύλιος στο Μιλάνο. Ονειροβατούμε ή ξέρουμε κάτι παραπάνω;
Ο Παναθηναϊκός εκτός απροόπτου θα βρει απέναντί του τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί να την «χτυπήσει»; Αν είχε στον πάγκο του τον Αργύρη Πεδουλάκη θα λέγαμε πως ναι. Αν μας ρωτήσετε ποιον προτιμάμε μεταξύ του Άρτζι και του Αλβέρτη θα λέγαμε ασυζητητί τον δεύτερο. Ο πρώτος είναι πολύ έμπειρος και έχει τον τρόπο να «χτυπήσει» οιονδήποτε αντίπαλο. Όμως, ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι καλομαθημένος. Δεν μπορεί να βλέπει να θυσιάζονται τα πάντα στον βωμό του αποτελέσματος. Ο «Φράγκι» έχει… γλυκάνει την ομάδα. Παρότι δεν διαθέτει παίκτες σαν τους μεγάλους συμπαίκτες που είχε κάποτε, όμως έχει δώσει στον εξάστερο μια πιο συμπαθητική εικόνα και η ομάδα εκπέμπει περισσότερη αγωνιστική υγεία, ούσα παράλληλα ικανή για υπερβάσεις. Εξάλλου, αν ο Λάσμε βρισκόταν στο 100% του στο ΣΕΦ, ίσως να βλέπαμε ένα άλλο παιχνίδι.
Το έργο αμφότερων των «αιωνίων» στο Elite-8 προβλέπεται mission impossible. Στο χέρι τους είναι να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να αλλάξουν τη μοίρα τους, που σε καμία περίπτωση δεν είναι προδιαγεγραμμένη…
Πηγή: superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου