Σταθερή αξία, αμετακίνητη!!

Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για την υπογραφή του Κατσικάρη στην ομάδα, για την άμυνα της Εθνικής, αλλά και την... ομορφιά να ψάχνεις τον νέο «ηγέτη»! Η Εθνική μας κάνει αυτά που έκανε από την πρώτη μέρα του τουρνουά στην Ισπανία και τα κάνει με εντυπωσιακή συνέπεια. Και τα καλά (και είναι πολλά), και τα άσχημα (λίγα, αλλά δεν διορθώνονται). Σημασία έχει πως από τη στιγμή που η ζυγαριά γέρνει υπέρ μας, έχουμε δικαίωμα και στο… λάθος. Και για την ώρα η "επίσημη αγαπημένη" αποτελεί σταθερή αξία, αμετακίνητη.
Αν δει κανείς την εικόνα των αναμετρήσεων της Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, θα διαπιστώσει πως μόνο το όνομα και το… χρώμα της φανέλας του αντιπάλου αλλάζει. Κι αυτό είναι έργο που έχει ελληνική υπογραφή. Αυτή του Φώτη Κατσικάρη.
Η άμυνα είναι το σημείο αναφοράς μας κι όσο… σφίγγουν τα γάλατα, τόσο θα χρειάζεται μεγαλύτερη επίκληση σ' αυτό που οι προπονητές (κάτι παραπάνω από εμάς θα ξέρουν) θεωρούν ακρογωνιαίο λίθο της νίκης. Στο μεγαλύτερο διάστημα των αγώνων η άμυνά μας παίρνει πολύ υψηλό βαθμό κι αποτελεί κινητήριο μοχλό για επίθεση με συνθήκες αιφνιδιασμού.
Είναι αλήθεια πως στο "σετ παιχνίδι" υπάρχουν στιγμές που πελαγοδρομούμε, κάτι που ήταν αναμενόμενο, δεδομένων των παικτών που αποτελούν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Άρα, πρέπει να ψάξουμε περισσότερο από άλλες ομάδες το "ανοιχτό γήπεδο" κι ως τώρα το κάνουμε με αποτελεσματικότητα.
Η Κροατία ήταν σαφέστατα ο πιο δύσκολος αντίπαλός μας, άρα η συγκεκριμένη νίκη αποκτά μεγαλύτερη αξία. Το δείγμα γραφής έγινε ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό, οι ενδοιασμοί λιγοστεύουν κι η Εθνική μάς υποχρεώνει να τη χειροκροτήσουμε. Θα το κάναμε ανεξαρτήτως αποτελέσματος, γιατί εμείς δεν μετράμε πόντους αλλά προσπάθεια, όμως τώρα επιβραβεύουμε όχι μόνο την ενέργεια και τον ιδρώτα που χύθηκε στο παρκέ.
Το κακό είναι πως ό,τι κι αν κάνουμε στην πρώτη φάση (κι είναι εξαιρετική η παρουσία μας, από τις πιο πειστικές σε ολόκληρο το τουρνουά) θα παίξουμε τους κόπους, τα κέρδη και τις φιλοδοξίες σε ένα παιχνίδι. Αυτό εξ ορισμού αδικεί την προσπάθεια κάθε ομάδας, όμως αυτό είναι το σύστημα (ακόμα κι αν είναι ένοχο).
Έχουμε άλλη μια αναμέτρηση, με την κατά τεκμήριο καλύτερη (μετά από μας;) ομάδα του ομίλου. Η Αργεντινή είναι το τελευταίο εμπόδιο για την κατάκτηση της κορυφής στον όμιλο, έχοντας ως πρώτο κρατούμενο ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι η κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Καμία δεν διασφαλίζει πρόκριση, αφού ο αντίπαλος στη δεύτερη φάση (όποιος κι αν είναι) εύκολος δεν θα είναι. Βήμα - βήμα…
Υ.Γ.: Για την ώρα, με εξαίρεση τα κενά διαστήματα για τα οποία κάναμε λόγο και στο προηγούμενο σχόλιο μας (και τα είδαμε κι απόψε), η απουσία επιθετικού "πρώτου βιολιού" βγάζει κάθε βραδιά κι άλλον ήρωα, κι άλλον "ηγέτη". Έχει την ομορφιά του, έχει την αξία του…
*Πηγή: sportdog.gr*